BlogGang.com : : ป้าตูน :

เธอ...อีกแล้ว

มีคนบอกให้ฉันหัดเปิดใจและมองคนอื่นบ้าง บางคนบอกว่า ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก และบางคนก็บอกว่าเรื่องของเราก็ไม่ได้ลึกซึ้งจนยากจะลืม แล้วทำไมฉันยังทำอย่างนี้มาได้เป็นปีๆ
...แต่ถ้าเป็นใครก็ได้ ที่ว่างในหัวใจของฉันคงไม่อ้างว้างมานานขนาดนี้หรอก...

ฉันไม่ใช่พวกที่ชินกับการอยู่คนเดียว แต่ฉันคือพวกที่ชอบอยู่คนเดียว เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่เคยสนใจใครมานานมากจนลืมนับวันเวลาที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ แม้แต่เธอฉันก็ไม่เคยมองหรือคิดว่าจะมีวันนี้ด้วยซ้ำ จนเมื่อวันหนึ่งที่ฉันเริ่มสนใจเธอ ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ฉันฝันถึงเธอโดยไม่มีวี่แววมาก่อน แต่นอกจากพ่อ เธอก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันฝันถึง...บ่อยเสียด้วย ฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ ที่ฉันจะปล่อยเรื่องเธอผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันอาจยังไม่ใช่ความรัก และฉันอาจยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่ แต่ฉันก็มั่นใจว่าความรู้สึกนี้จะสามารถพัฒนาไปเป็นความรักได้ ถ้า...ไม่รู้สิ ฉันไม่สามารถรักคนแปลกหน้าได้ แต่ถ้าฉันได้รู้จักเธอมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้อาจชัดเจนขึ้นกว่านี้ก็ได้ หากลึกๆ ในใจฉันกลัวเหลือเกินว่า ถ้าฉันเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ และพบว่าเธอไม่ใช่ในวันหนึ่งข้างหน้า ฉันอาจทำให้เธอต้องเสียใจ ความเจ็บปวดของคนที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเสียใจในอดีต ทำให้ฉันกลัวการเข้าใกล้เธอมากจนไม่กล้า...แม้ทุกวันนี้ฉันจะบอกความรู้สึกนี้ต่อเธอไปแล้วก็ตาม

บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าการสนใจเธอจะเปลี่ยนให้ฉันกลายไปเป็นคนอื่นได้อย่างรวดเร็วจนน่าแปลกใจ...

ฉันเป็นคนคุยเก่ง มีเรื่องตัวเองให้เล่ามากมายเพื่อให้คนรอบข้างมีความสุขนับไม่ถ้วน แต่กับเธอฉันกลับไม่รู้จะพูดอะไร จนไม่กล้าโทรไปเพราะกลัวจะทำให้เธอหมดสนุก

ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น แต่กับเธอฉันกลับเผลอถามอะไรที่แม้ฉันเองยังตกใจ เพราะฉันเองก็ไม่เคยถามใครและไม่ชอบให้ใครถามแบบนี้
ฉันเป็นคนโผงผางไม่เคยอมพะนำความรู้สึกตัวเองไว้นาน แต่กับเธอทั้งที่เธอก็รู้แล้วว่าฉันปลื้ม หากฉันกลับตอบตัวเองไม่ได้เสียทีว่าฉันแค่ปลื้มเธอแน่หรือ

ฉันที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกใครนอกจากคนรอบข้าง แต่กับเธอที่

ฉันรู้จักเพียงแค่ตามองเห็น กลับมีอิทธิพลต่อทุกกริยาท่าทางของฉันเมื่อเราเข้าใกล้กัน และทำให้ฉันหวั่นไหว และได้แต่ยิ้มให้หรือมากหน่อยก็เอ่ยปากทักทาย (ถ้าวันนั้นฉันไม่ประหม่าจนเกินไป)

ฉันเลิกเล่นบาสฯ เพราะบาดเจ็บที่ข้อเท้ามานานมากแล้ว แต่เพราะอยากรู้จักเธอ ฉันจึงยอมให้น้องๆ ในชมรมเทฯ ด่าเพื่อหนีไปเล่นบาสฯ อย่างคนอื่นอย่างเงียบๆ

ฉันชอบฤดูฝน และชอบเสียงฝนในฤดูฝนมาก แต่ถ้าแหงนหน้าเห็นฟ้าครึ้มทีไร ฉันก็มักจะเผลออ้อนฟ้าขออย่าให้ฝนตกแทบทุกครั้ง
ฉันไม่เคยปล่อยให้ปัญหาคาราคาซัง แต่ฉันกลับแก้ปัญหาเรื่องเธอไม่ได้เสียที ทั้งที่ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าทำอย่างไรฉันถึงจะหาตัวเองคนเดิมเจอ

ทุกคนพูดถูกว่าผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก ทุกคนพูดถูกว่าเรื่องของเราก็ไม่ได้ลึกซึ้งจนยากจะลืม และฉันก็ยอมรับว่าฉันปิดกั้นตัวเอง แต่ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่จะทำให้ฉันเปิดใจได้อย่างเธอ (ถึงจะไม่มากก็ตาม) และไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่จะทำให้ฉันเป็นอย่างทุกวันนี้ได้

Create Date : 22 สิงหาคม 2550

1 comments

Last Update : 22 สิงหาคม 2550 17:01:51 น.

Counter : 1697 Pageviews.

หวัดดีจ้ะตูน

โดย: พิณพลอย 19 ธันวาคม 2550 8:59:31 น.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก

Comment :

*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet