Jerry in Thailand 12/06

26 ธันวาคม 2549

ย้อนหลังกลับไปจากวันนี้สักสามสี่เดือน ย้อนหลังกลับหลังจากฉันได้รับรู้ว่าเธอ ตกลงปลงใจ จะเป็นฑูตขององค์กรศุภนิมิตรภูมิภาคเอเชีย ซึ่งหมายรวมถึงประเทศไทยของฉัน จะเป็นหนึ่งในประเทศที่มีเธอเป็นตัวแทนสำหรับ
โครงการอุปการะเด็ก ฉันแอบถามในใจ "เธอว่างงานแล้วหรือ " เธอไม่มีงานแสดง ไม่มีงานถ่ายแบบ ไม่มีงานร้องเพลง อย่างที่เธอควรทำในฐานะ Super Star ของเอเชีย แบบที่สื่อบ้านเธอให้ตำแหน่งอย่างนั้นแล้วหรือ
"เธอเลือกทำแบบนี้เพื่ออะไร"

ฉันตอบตัวเองในเวลานั้นได้ เพราะเธอเป็นคนดี เพราะเธอเป็นเธอ เป็นอย่างนี้ที่ฉันรักและศรัทธามาตลอดเวลาหลายปี



แม้จะรู้ว่า...การเลือกเดินบนเส้นทางสายกุศลเส้นนี้จะเป็นหนทางทำให้เธอกลับมาที่เมืองไทยได้อีกครั้ง แต่หากว่า....ในครั้งนี้.. ฉันกลับเลือกที่จะอยู่เฉย ๆ นิ่ง ๆ เพื่อรอให้เธอ มา ไม่เหมือนเมื่อหลายครั้งก่อนที่ฉันต้องร้อนรน
ขนขวายทำอะไรหลาย ๆ สิ่ง ฉันบอกกับตัวเองว่าเธอมีคนห่วงใยและคอยทำอะไร อะไรให้เยอะแล้ว ...


รู้สึกเล็ก ๆ เหมือนกันว่า ฉันทำเหมือนไม่สนใจในตัวเธอ
แต่เปล่าเลย ความรู้สึกที่มีให้เธอมันก้อยังคงเหมือนเดิมตลอดมา ไม่มากไม่น้อยลงเลยสักนิด....

22 ธันวาคม 2549
สี่โมงกว่าแล้ว ฉันกับเพื่อนรุ่นน้อง กำลังใจจดใจจ่อกับการเดินทางมาเมืองไทยของเธอ เธอเดินทางมาจากกรุงจาการ์ต้า ประเทศอินโดนีเซีย เที่ยวบินที่ TG 424 เห็นผู้คนหลากหลายพากันมารอรับเธออยู่ด้านนอก ยังนึกในใจว่าถ้าเธอเดินออกมาตอนนี้ กับสภาพฝูงชนแบบนี้ ...
ยังคาดเดาไม่ถูกว่ามันจะวุ่นวายสักแค่ไหน...

..สี่โมงห้าสิบ เครื่องบินลงจอดที่ด้านใน ด้วยการคุ้มกันจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำเป็นขององค์กรการกุศล เค้านำเธอออกจากเครื่องด้านหน้าเพื่อลงบันได มุ่งไปสู่รถตู้สีขาวที่จอดรอด้านล่างของเครื่องบิน

.
.
.
.
.
.
.
.


อารมณ์มาต่อแร๊ะ .....5555 (ขอบคุณแรงบันดาลใจทั้งสองนะจ๊ะ )

..สี่โมงห้าสิบ เครื่องบินลงจอดที่ด้านใน ด้วยการคุ้มกันจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำเป็นขององค์กรการกุศล เค้านำเธอออกจากเครื่องด้านหน้าเพื่อลงบันได มุ่งไปสู่รถตู้สีขาวที่จอดรอด้านล่างของเครื่องบิน......

เห็นเช่นนั้นแล้ว... ฉันไม่อาจหยุดความต้องการที่จะได้เห็นหน้าเธอ ไม่มีสักครั้งที่เธอมาอยู่ตรงนี้ ที่เมืองไทยแล้วฉันจะหบุดหยั้งอาการแบบนี้ มุ่งเดินเข้าไปหาเธอที่ด้านหน้าประตูเครื่องต่อจากงวงที่เข้าไปรับ ...

ที่ตรงนั้นไม่มีผู้โดยสาร คงเหลือแต่เพียงพนักงานต้อนรับและเจ้าหน้าที่ของสายการบิน.. เธอเดินออกมาแล้ว เห็น
เงาหมวกของเธอใกล้เข้ามา ..




... พบกันครั้งนี้ ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่เธอดูผ่ายผอมเสียเหลือเกิน เสื้อแขนสามส่วนสีเหลืองคอวี ยิ่งทำให้เธอดูผอมไปใหญ่ .. เธอเดินมาใกล้ ๆ แล้ว.... หน้าเรียว ๆ ของเธอ ยังผดผ่อง ผิวใส ๆ ยัง ส่งแรงมากระทบตาฉันได้อีกครั้ง....

เธอพูดอะไรบางอย่างกับล่ามของทีมงานมุลนิธิ พอฟังออกบางคำว่า "ไม่รู้" หรือ ไม่อะไรสักอย่าง...
และท่าทางของเธอก็แสดงออกให้เห็นว่า เธอไม่ได้อยากทำตามอย่างที่พวกเค้าบอกนัก...เวลาชั่วขณะนั้นเร็วเสียเหลือเกิน จนทำให้ฉันต้องรีบตัดสินใจ....

Create Date : 26 ธันวาคม 2549		4 comments
Last Update : 5 มกราคม 2550 16:57:53 น.
Counter : 2707 Pageviews.
Share Tweet