คนเราเกิดมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำมากมาย ทั้งดีและร้าย
ความทรงจำบางอย่างก็สามารถจำได้อย่างมิรู้ลืม...
เมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก จำได้ว่าเคยอยู่บ้านไม้
ที่มีประตูบานเฟี๊ยมกั้นระหว่างบ้านแต่ละหลัง
เพื่อนบ้านของฉันเป็นพี่สาวคนสวยที่แสนใจดี
ทุกวันหลังเลิกงานก่อนที่เธอจะเข้าบ้านต้องแวะมาเล่นกับฉัน
เรากอดกันหอมกันแทบทุกวัน ฉันชอบเธอมาก
กลางดึกคืนหนึ่ง ขณะที่ฉันนอนอยู่กับแม่และพ่อในมุ้ง พี่สาวคนสวยก็มายืนอยู่ปลายเตียง
ด้วยความสงสัย ฉันจึงคลานไปหาเธอ เมื่อชะโงกดูที่พื้นพบว่าเธอไม่มีเท้าและเธอกำลังลอยอยู่
พอเงยหน้าเธอก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนแต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็หายวับไป
เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจึงถามแม่ถึงเรื่องนี้
ด้วยความรู้สึกติดค้างในใจ สงสัยว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน เพราะมันเหมือนจริงมาก
แม่จึงเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นครอบครัวของเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด
บ้านไม้หลังนั้นเป็นบ้านเช่าที่มีติดกันอยู่หลายหลังโดยเจ้าของคนเดียวกัน
หลังจากที่พี่สาวมาหาในคืนนั้น ตัวฉันในวัยสองขวบกว่า ก็บอกทุกคนในบ้านว่า
เมื่อคืนพี่สาวมาหา ใส่ชุดนอนสีฟ้าสลับเหลืองเป็นชั้น ๆ
แต่ไม่มีใครสนใจเพราะเห็นว่าฉันเป็นเด็ก จึงเชื่อว่าฉันคงฝันไป
จนกระทั่งหลายวันผ่านไป
กลิ่นเน่าเหม็นเริ่มส่งกลิ่นคละคลุ้งผ่านช่องว่างระหว่างประตูบานเฟี๊ยม
พ่อกับแม่จึงตัดสินใจแจ้งเจ้าของบ้านมาช่วยกันงัดประตูเข้าไป
สิ่งที่ทุกคนพบเห็นถึงกับตะลึง ร่างพี่สาวคนสวย ห้อยต่องแต่งอยู่บนขื่อคา
ใบหน้าม่วงคล้ำ ตาถลน ลิ้นจุกปาก เนื้อตัวบวมอืดเหมือนกำลังจะระเบิด
ผิวหนังเริ่มหลุดลอกบางส่วน น้ำเหลืองไหลเยิ้ม
ที่สำคัญ ชุดนอนที่พี่สาวสวมอยู่ตรงตามที่ฉันพร่ำบอกทุกอย่าง
ข่าวว่าพี่สาวผิดหวังจากความรัก
เมื่อความทุกข์ ความผิดหวัง ความเสียใจถาโถมเข้ามาอย่างถึงที่สุด จึงตัดสินใจปลิดชีพตัวเอง
และคงเป็นเพราะสายใยความรักความผูกพันธ์ระหว่างเรา พี่สาวจึงมาลาฉันเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วคุณล่ะ เชื่อหรือไม่ว่า ผี มีจริง ???
ผู้เขียน : แม่โอ๋เรนเจอร์
ภาพ : อินเทอร์เน็ต
8 กันยายน 2558
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
