ได้ยินคำร่ำลือถึงความดีงามของเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ดูซักที
จนคืนวานนี้ตอนแรกเปิดหนังผี พอปิดไฟ เตรียมดูเท่านั้นแหละ กลัวค่ะ ปิดหนังผี และมาสรุปที่เรื่องนี้แทน
อยากเขียนถึงสั้น ๆ กับความประทับใจ
เปิดเรื่องมาเป็นขาวดำ นึกว่าตั้งค่าอะไรในทีวีผิด
ไม่ผิด เค้าตั้งใจหรอก ก็เก็บความสงสัยว่าทำไมต้องขาวดำ นี่มันหนังปี 1999 แล้วนะ
แต่พอเล่าเรื่องไปถึงอดีตที่แสนหวานเท่านั้นแหละ ภาพสีนวลตา อบอุ่น สดใสเชียว
(คือแบบ เท่อะ ปัจจุบันที่เศร้าหมอง อึดอัด อึมครึมเป็นขาวดำ แล้วอดีตที่หอมหวานเป็นสีสัน เข้าใจละ ๆ)
หลงรักวิว และมุมกล้องเรื่องนี้ ไม่รู้เค้าเรียกว่าอะไร กำกับศิลป์ป้ะ
ไม่ว่าจะฤดูไหนก็สวยงามจับใจแบบธรรมชาติสุด ๆ ไร้การปรุงแต่ง
เห็นแล้วอยากไปจีนเลยล่ะ (เป็นคนแบบนี้แหละ ดูหนังเรื่องไหนวิวดี ๆ ก็อยากไปที่นั่น)
แอบคิดเลยว่าแลกกับความสะดวกสบายของชีวิตปัจจุบัน แล้วไปอยู่ที่ธรรมชาติแบบนั้น
Wifi ไม่มี ทีวีไม่ดู ไฟฟ้าไม่เข้า ก็น่าจะคุ้มและมีความสุขตามอัตภาพนะ
ไม่ต้องเก็บเงินเพื่อไปดูวิวที่ไปได้ปีละไม่กี่ครั้ง
แต่นี่ตื่นมาแล้วเจอเลยทุกวัน อากาศสดชื่นบริสุทธิ์ บรรยากาศก็สงบ
ก็ได้แค่คิดแหละ ไปจริง ๆ น่าจะทนไม่ไหว 555
สิ่งที่ชอบที่สุดคือตอนที่นางเอก Zhao Di (Zhang Ziyi) แอบตามดูครูหนุ่มไฟแรงที่เธอแอบชอบ Luo Changyu (Zheng Hao)
ทั้งภาพที่ถ่ายทอดออกมาที่เธอวิ่งลัดตรงนั้น เลาะตรงนี้ เพื่อที่จะได้มองเห็นเค้าชัด ๆ
รู้สึกมีชีิวิตชีวา รู้สึกถึงความรักใส ๆ ที่เป็นแรงผลักดันให้ทุกอย่างเกิดขึ้น
ออกแนว ชั้นมารอเธอที่ถนนสายนี้ทุกวันเลยนะ
ภาพก็สวยเหลือเกิน ตัดต่อการเคลื่อนไหวได้น่ามอง เพลิดเพลินไปกับการลุ้น ราวกับเรากำลังตามมองผู้ชายคนนึงด้วยตัวเอง (อั้ยยยย เขินนนนน)
มุมกว้างก็ชวนเคลิ้ม ชวนฝัน ชวนให้สดใส และชวนเศร้าตามอารมณ์หนัง
บวกกับการแสดงที่ใสซื่อของ Zhang Ziyi สมัยวัยละอ่อน และหน้าตาสะอาด ๆ ของเธอแล้ว มันเข้ากันดีจริง
ทุกอย่างทำให้รู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกออกจะตะขิดตะขวงใจว่าทำไมเค้ารักกันง่ายจังวะ
ยัย Di นี่เป็นเอามากนะ ปลื้มผู้ชายออกนอกหน้าเชียว เพียงแค่เห็นครั้งแรกก็รักหมดใจไปแล้วหรอคะ
แต่การที่ทำนั่นทำนี่เพื่อที่จะเจอเค้า ทำเป็นมาตักน้ำให้พอดีเวลาที่เค้าจะเห็น ทำอาหารให้เค้า หรือตามดูคนเค้า มันน่ารัก
ชวนให้นึกถึงสมัย puppy love ที่แอบปลื้มรุ่นพี่ซะจริง (แต่มันเป็นความปลื้มของเด็ก ๆ ไม่ใช่ความรักยิ่งใหญ่เท่านี้แน่นอน)
เพียงแค่ได้เจอ ไม่ต้องมีบทสวีท คำพูดหวานใด ๆ เลย พูดกันก็แค่ไม่กี่คำ แต่ดูไปแล้วก็อินตามได้นะ เป็นความเรียบง่ายที่ลงตัว
ความรักสมัยก่อนมันไม่ได้ฉาบฉวย มันช้า มันใช้ความอดทน อะไรที่แสดงถึงความจริงใจมันแสดงออกด้วยการกระทำทั้งหมดเลย
วัตถุใด ๆ ที่เป็นสัญลักษณ์แทนก็เรียบง่าย แต่ลึกซึ้ง (ชามแตก ที่ติดผม ผ้าแดง ๆ นั่น)
ทั้ง ๆ มันที่ไม่ได้มีราคาอะไร แต่มันมีเรื่องราว นี่สิของที่มีคุณค่าทางใจอย่างแท้จริง
แอบตลกตอนที่นางวิ่งตามเอาของกินไปส่งตอนที่เค้าจะกลับบ้านนิดนึง
แบบสมควรไปคัดเลือดทีมชาตินะถ้าตามทัน
คือมันไกล มันชัน มันลำบาก (นี่ไม่ใช่หรอที่เพิ่มความซึ้ง แต่เราแอบตลก 55)
แถมยังล้ม โถ่... น่าสงสาร ตามก็ไม่ทัน ที่ติดผมก็ดันมาหายอีก อ๊าววว... ชีวิต
แล้วตอนมารอนี่ก็รอจนหน้าแดงเป็นไข้ โถ..... ความรักนะความรัก ดราม่าเข้าไป
หิมะปกคลุมขนาดนั้นท่าจะหนาวมาก แต่มันสวยจริง ๆ อะ สรรเสริญวิวเรื่องนี้หลายรอบหน่อย ชอบจริง ๆ
นี่ยังไม่ได้พูดถึงประเพณีที่ต้องแบกศพแล้วมีลูกศิษย์จากทั่วสารทิศมาช่วยแบกช่วยหาม ช่วยงานโดยไม่หวังสินตอบแทนใด ๆ
ก็ปลื้มใจแทนเค้านะ เหมือนเป็นสิ่งย้ำเตือนถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดบนถนนสายนี้ที่ทั้งสองเจอ ที่เธอมาแอบตามดู มารอ นั่นนี่
สรุปได้ดี๊ดี คุณค่าของคน ๆ นึงที่ถึงจะตายไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำไว้มันมีความหมาย มันไม่สูญเปล่า
อะไรที่เราเคยทุ่มเทไป เราต้องได้กลับมาอย่างแน่นอน ไม่มากก็น้อย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ส่วนตัวเห็นว่าส่วนที่ซึ้งที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องที่นางเอกชอบแอบมาฟังเสียงชายหนุ่มที่แอบปลื้มสอนหนังสือ
เธอตามมาฟังแบบนี้ถึง 40 ปี! นี่เป็นปมของตอนจบที่ประทับใจซะได้
ทั้ง ๆ ที่ก็เดาไว้แล้วว่ามันต้องจบแบบนี้ ตั้งแต่เห็นคุย ๆ กันเรื่องโรงเรียนแล้ว
แต่พอดำเนินมาถึงฉากนี้จริง ๆ น้ำตาไหลเลย อิ่มเอม ประทับใจ
หญิงแก่ที่วันนี้สูญเสียชายคนรักที่รักสุดหัวใจไปแล้ว
แต่ความทรงจำยังอยู่ และสิ่งที่เสมือนแทนตัวเค้าก็ยังอยู่ แถมยังทำหน้าที่สานต่อได้ดีซะด้วย
จบก็ดี ดนตรีประกอบก็ดี ซึ้งจัง กลมกล่อมค่ะเรื่องนี้
ให้คะแนนที่ 8/10
เอ่อออ ตอนแรกบอกว่าอยากเขียนสั้น ๆ นี่ก็ไม่ค่อยสั้นแล้ว แสดงว่าเราประทับใจเรื่องนี้มากกว่าที่คิดนะเนี่ย
ให้คะแนนใหม่แล้วกัน 9/10 ไปเลย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [