• การ์ตูนในชีวิตของผม
• A Chance for Changing

[A Chance for Changing]หมวดที่01:หัวใจวาย ในห้องนี้มีกลิ่นอายของแม่ลอยละล่องไปทั่ว..... เท วารู้สึกเช่นนั้นขณะที่นั่งเหม่อมองผนังห้องสีฟ้าอ่อนมาได้ราวสิบนาทีกว่า แล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าบรรยากาศมืดมนภายนอกบ้านเนื่องจากพายุฝนที่กำลังตั้งเค้า ทำให้จิตใจเขารู้สึกหมองหม่นจนไม่อยากจะทำอะไรทั้งสิ้น หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเพิ่งจะผ่านงานศพของแม่เขามาได้เพียงอาทิตย์เดียว ความโศกเศร้าจึงยังคงอยู่ในใจของเขาก็เป็นได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด....เทวาก็ยังคงเศร้าใจอยู่ดี เขารู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง ราวกับว่าโลกนี้กำลังจะล่มสลายลงต่อหน้าต่อตาเลยทีเดียว เทวาเป็นเด็กหนุ่มอายุ16ปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่4ของโรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง เขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่อ แต่ก็ไม่ใช่ขี้เหร่ เรียกว่าหน้าตาพื้นๆน่าจะเหมาะกว่า เท วามีรูปร่างผอม และก็ไม่สูงมากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับเตี้ย ในสายตาของเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่จะมองว่าเขาก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ไม่มีเสน่ห์อะไรโดดเด่นพอจะเป็นจุดสนใจ แต่นั่นก็เป็นแค่การตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น จริงๆแล้วสิ่งที่เป็นจุดเด่นสำคัญของเทวาก็คือนิสัยส่วนตัวของเขาเองมากกว่า ปกติ แล้วเทวาจะเป็นคนเงียบขรึม เขาจะไม่คุยกับคนที่ไม่รู้จักหน้าค่าตามาก่อนอย่างสนิทสนม แต่จะเว้นระยะห่างเอาไว้พอสมควร แต่ถ้าสนิทสนมกันเมื่อไหร่เขาจะกลายเป็นคนพูดมาก มีอารมณ์ขัน เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนร่วมชั้น ทว่าเวลาเขาเครียดหรือเอาจริงเอาจังละก็เขาจะไม่พูดกับใครเลย ทำให้เขากลายเป็นพวกที่ชอบ “เก็บความเครียดมานั่งกลุ้มคนเดียวโดยไม่ปรึกษาใคร” ซึ่งพฤติกรรมเช่นนี้กลับทำให้เพื่อนๆพากันเอาใจใส่เขามากขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหาก การ ที่เทวากลายเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนร่วมชั้นส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าความจริง ใจของเขา และการที่เขายอมช่วยเหลือเพื่อนเท่าที่จะทำได้ อีกทั้งเขายังเป็นพวกที่ชอบทำเรื่องที่คนอื่นไม่กล้าทำเพื่อเรียกเสียง หัวเราะให้ทุกคน ซึ่งคนประเภทนี้ไม่ได้มีเยอะนัก บางคนเป็นพวกที่ชอบรักษาหน้าตัวเองจนไม่ยอมทำให้ตัวเองขายหน้าด้วยซ้ำ แต่ เทวาไม่ใช่คนแบบนั้น.... เขาไม่ซีเรียสกับการรักษาหน้าตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากต้องอยู่ท่ามกลางสาธารณชนจำนวนมากนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง….เขาเองก็รู้จักอายคนเป็นเหมือนกัน อย่าง ไรก็ตาม....ตอนนี้เทวาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทำให้คนอื่นหัวเราะได้ เขากำลังโศกเศร้ากับการที่แม่ต้องมาด่วนจากไปอย่างกะทันหัน และเขากำลังหวาดกลัว....กลัวการที่จะต้องอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนท์นี้.... พ่อ ของเขาทำงานที่ต่างประเทศหลายปีมาแล้ว....และเขาก็ต้องอาศัยอยู่กับแม่กัน เพียงลำพังสองคนในอพาร์ตเมนท์นี้ คอยประคับประคองกันและกันมาตลอด โดยอาศัยเงินที่พ่อส่งมาให้เป็นระยะๆ ทันทีที่แม่ของเขาจากไป เทวาก็รู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวขึ้นมาอย่างรุนแรง ต่อจากนี้ไป จะไม่มีแม่อีกแล้ว.......... แม่ ที่เคยสนิทสนมกับเขาราวกับเป็นพี่น้องกัน แม่ที่ใจดีและมีอารมณ์ขัน แม้เขาจะกลับบ้านและทักทายแม่ด้วยคำพูดที่เป็นกันเองแต่แม่ก็ไม่เคยปริปาก บ่นแต่อย่างใด แม่ที่เข้าใจจิตใจเขาได้ดี คอยให้คำแนะนำและปลอบโยนเขาในช่วงที่เขาเศร้าใจ แม่ที่คอยทำอาหารให้เขายามที่เขาอ่านหนังสือจนดึกดื่นและรอเข้านอนพร้อมกับ เขาทุกคืน..... ต่อจากนี้....เทวาจะไม่มีโอกาสได้เจอหน้าแม่คนนี้อีกแล้ว.... เพียง แค่คิดมาถึงตรงนี้ เทวาก็ปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่คิดจะอดกลั้น เขาร้องไห้โหยหวนเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน แต่เขาก็ไม่ใส่ใจอะไรแล้ว เขาอยากจะร้องไห้....ร้องไห้จนกว่าความเศร้าหมองจะหมดไป ทำไมกันนะ? ทำไมแม่ของเขาต้องมาตายด้วย!? เทวาพยายามหาคำตอบเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่พอใจกับคำตอบที่ตัวเองได้รับสักครั้ง หัวใจวาย...... อะไรกัน ยุคสมัยนี้ยังมีคนที่หัวใจวายตายอยู่อีกหรือไง? เท วานึกไม่ออกว่าทำไมแม่ของเขาถึงได้หัวใจวาย.....เพราะแม่ไม่เคยมีประวัติการ รักษาว่าเคยเป็นโรคหัวใจมาก่อน ....ที่พอจะเป็นเบาะแสได้ก็มีแค่การที่แม่ดูเหมือนจะมีเรื่องกลุ้มใจตั้งแต่ สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ก็เท่านั้น.... แต่ไม่ว่าใครก็มีเรื่องกลุ้มใจกันทั้งนั้น แม่เองก็ไม่ได้ทำงานหนักถึงขนาดนั้น แม่กลับมาถึงอพาร์ตเมนท์ก่อนที่เขาจะกลับมาจากโรงเรียนเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ทุกอย่างก็ดูไม่สมเหตุสมผลไปเสียทุกอย่าง...... หรือ ว่าแม่จะมีเรื่องที่กลุ้มใจมากจึงไม่ได้มาปรึกษาเขา .....ไม่หรอก..... ไม่มีทางเป็นไปได้..... เพราะว่าแม่ของเขามักจะบอกเขาอยู่เสมอว่า การเก็บเรื่องมากลุ้มใจคนเดียวแบบที่เขาชอบทำเป็นสิ่งที่ไม่ดี ทั้งๆที่แม่ของเขาพร่ำเตือนเขาอยู่เสมอมาเช่นนั้น เทวาจึงคิดว่าไม่มีทางจะเป็นไปได้ แต่ว่าใครจะไปรู้.... จิตใจของคนเราใช่ว่าจะเข้าใจง่ายเสียเมื่อไหร่ เท วาคิดหาเหตุผลมาอธิบายการด่วนจากไปอย่างกะทันหันของแม่เขาไม่ได้เลย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเศร้าใจและเจ็บปวดแบบแปลกๆในอกอย่างอธิบายไม่ได้ในเวลา เดียวกัน.... ยิ่ง วันคืนผ่านพ้นไปนานเท่าไหร่ ความจริงที่ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะต้องอยู่ตามลำพังก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นทุกที บรรยากาศภายในห้องจึงรู้สึกหนาวเหน็บและอ้างว้างมากขึ้นไปอีก ถ้า เป็นไปได้ เทวาก็อยากให้แม่ของเขากลับมาจากความตาย กลับมาชี้แจงให้เขาเข้าใจว่าทำไมถึงได้ด่วนจากไป มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า ทำไมถึงไม่มาเปิดใจคุยกับเขา แต่แน่ละว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ก่อน ตาย แม่เองก็ไม่ได้สั่งเสียอะไรกับเขาเลยด้วย เขาก็เลยไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้ว แม่ของเขารู้ตัวอยู่ก่อนแล้วว่าตัวเองกำลังจะตายหรือว่าความตายมาเยือนแม่ กะทันหันโดยที่ท่านไม่รู้ตัวกันแน่ …………. ………………… เอ๊ะ! ...เดี๋ยวก่อนสิ!! เท วาปรับเปลี่ยนท่านั่งของตัวเองหลังจากนั่งท่าเดิมมาตลอด20นาทีที่ผ่านมา เป็นเพราะว่าความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในใจเขาทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด ที่เต็มไปด้วยความเศร้าสลดหม่นหมอง ถ้าจำไม่ผิด.....รู้สึกว่า.....แม่ของเขาจะเคยพูดถึง “กุญแจ” นี่นา เด็กหนุ่มเริ่มพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของสมอง เท วาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยนับตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่แม่พูดเมื่อหลายอาทิตย์ ก่อน เพราะเขาไม่นึกว่ามันจะเชื่อมโยงกับการที่แม่ของเขาต้องมาด่วนจากไปแบบนี้ อันที่จริงเรื่องที่ว่านี้ก็อาจจะไม่ได้เชื่อมโยงกับกาตายของแม่เขาก็เป็น ได้ แต่ตอนนี้เทวาพยายามอย่างที่สุดที่จะเอาเรื่องเล็กน้อยที่ตนคิดได้มาเชื่อม โยงให้เข้ากับการตายของแม่ของเขา ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะทำให้ตัวเองสบายใจว่า การตายของแม่มีเหตุผลรองรับ ดีกว่ามานั่งกลุ้มใจและสับสนอยู่อย่างนี้ “กุญแจ” ใช่แล้ว.... แม่เคยพูดในทำนองสั่งเสียกับเขาเมื่อนานมาแล้วนี่นา ตอน นั้นยังไม่มีลางบอกเหตุใดๆถึงการตายของแม่ให้เขารับรู้ได้เลย หากเขาจะรู้สึกแปลกๆหรือติดใจสงสัยก็แค่คำพูดของแม่เขาที่ดูเหมือนกับเป็น การสั่งเสีย และอารมณ์เศร้าหมองที่ลอยวนเวียนอยู่รอบตัวของแม่ตอนนั้นทำให้เขารู้สึก เศร้าสลดตามไปด้วย มันเป็นบรรยากาศที่อึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ทันทีที่เขากับแม่พูดคุยกันจบ บรรยากาศที่ว่าก็พลันหายไปและความอบอุ่นก็เคลื่อนตัวเข้ามาแทนที่ ราวกับท้องฟ้าสดใสหลังจากที่พายุฝนได้ผ่านพ้นไป ตอนนั้น แม่ของเขาพูดถึง “กุญแจ” เอาไว้ ………………………………. ถ้า หากว่าแม่......คือว่านะ.......ถ้าหากว่าแม่ไม่อยู่.......ในสถานการณ์ที่ คับขัน.........แม่อยากจะให้ลูกรับช่วงต่อกุญแจสีทองจากแม่ด้วย.....สัญญา กับแม่นะจ๊ะ......ได้มั้ยจ๊ะ.........เทวา? ………………………………. กุญแจ? วัน ที่แม่พูดเรื่องนี้ เป็นตอนที่แม่เริ่มจะแสดงอาการกลุ้มใจให้เห็น เพียงแต่ว่าช่วงเวลานั้นเทวากำลังเครียดกับเรื่องรายงานที่กองสุมหัวจากทาง โรงเรียน เขาจึงไม่ได้คิดอะไรถี่ถ้วนหรือแม้แต่จะนึกสงสัยอะไรอีก พอมาลองคิดดูอีกที คำพูดของแม่ตอนนั้นก็มีอะไรที่ผิดสังเกตอยู่เหมือนกัน ในสถานการณ์ที่คับขัน ให้เขารับช่วงต่อกุญแจสีทองอย่างนั้นหรือ? .......นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน? ..................................................... “แล้ว.....ทำไมอยู่ดีๆแม่ถึงพูดเรื่องนี้กับผมล่ะครับ?” “สัญญากับแม่มาก่อนสิ เทวา.....” ..................................................... ตอนนั้น ถ้าเทวาจำไม่ผิดละก็ เขาได้สัญญากับแม่ไปเรียบร้อยแล้ว ว่าแต่.....แล้วแม่พูดว่าอะไรต่อนะ ท่านสั่งเสียอะไรต่ออีกรึเปล่า? เท วาพยายามค้นหาความทรงจำที่สูญหายไปในส่วนลึกของสมองอย่างยากลำบาก คลับคล้ายคลับคล้ายว่าจะจำได้แต่ภาพที่เห็นในความทรงจำก็กลับเลือนรางราวกับ มีม่านหมอกปกคลุม คิดให้ออกสิ..... ตอนนั้นแม่พูดว่าอะไรอีก? เทวานิ่งอยู่ในท่าเดิมอีกสักพักก่อนที่จะเบิกตาโพลง ใช่แล้ว....ตอนนั้น เขาถามคำถามแม่ไปนี่นา..... ..................................................... “ก็ได้ครับ ผมสัญญา” “ดีมากจ๊ะ....เมธา.......ดีแล้วที่ลูกสัญญา” “......ว่าแต่....แม่ครับ” “หืม....มีอะไรเหรอจ๊ะ?” “ แล้วกุญแจสีทองนั่นเอาไว้ใช้ไขอะไรเหรอครับ?” ..................................................... ใช่แล้ว.........เทวาถามแม่ออกไปแบบนั้น เขา ถามไปว่ากุญแจสีทองเอาไว้ใช้ทำอะไร ซึ่งเป็นคำถามพื้นฐานที่ทุกคนจะต้องสงสัยอยู่แล้วในสถานการณ์แบบนั้น... เทวาเองก็เหมือนคนปกติทั่วไปจึงได้ถามแม่ของเขาออกไปเช่นนั้น แต่จะว่าไป.....ตอนนั้นเขาก็ติดใจสงสัยกับคำตอบของแม่เหมือนกัน แม่ตอบว่าอะไรกันนะ? เท วาเริ่มรู้สึกโมโหความขี้ลืมของตัวเอง เรื่องแบบนี้น่าจะจำได้ตั้งแต่แรก.....แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงได้ลืมมันไป เสียสนิท อาจเป็นเพราะรายงานที่อาจารย์ให้มาจำนวนมากได้ปั่นประสาทเขาในช่วงเวลานั้น ทำให้เขาสนใจแต่ตัวเองจนลืมห่วงใยคนสำคัญที่อยู่ข้างกายเขา....และผลลัพธ์ นั้นก็ออกมาในรูปแบบเลวร้ายที่สุดที่เขาคาดไม่ถึง เท วาพยายามไล่ตามความทรงจำสำคัญนั้นอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่คนเดียวเงียบๆภายใน อพาร์ตเมนท์แห่งนี้ ภาพความทรงจำต่างๆผุดขึ้นมาในสมองแต่มันก็ไม่ใช่ความทรงจำที่เขาต้องการจะ ค้นหา บ้าจริง!!.......นึกไม่ออกเลย..... เท วาเอามือขยี้ศีรษะของตัวเองด้วยความแค้นใจจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูด บรรยากาศหนาวยะเยือกวูบไหวเข้ามาภายในอพาร์ตเมนท์จนร่างของเขาสั่นสะท้านโดย ไม่รู้ตัว เหมือนจะคิดออกแต่ก็คิดไม่ออกสักที........เทวารู้สึกคล้ายเขาเป็นชาวประมงที่ดำน้ำทะเลลึกเพื่อจับปลาที่มีชื่อว่า “ความทรงจำ” ซึ่งแหวกว่ายท่ามกลางฝูงปลาจำนวนมาก และเขามองเห็นเพียงแค่ครีบหางของมันผลุบโผล่ไปมาอยู่ท่ามกลางดงสาหร่ายทะเล ที่คอยพันแข้งพันขาเกี่ยวรัดเขาไม่ให้เคลื่อนที่ต่อไปได้ อีกนิดเดียว....อีกนิดเดียวเท่านั้น ภาพ ความทรงจำเริ่มผุดขึ้นมาทีละน้อย .....เป็นภาพที่สลัวเลือนลางและขุ่นมัวราวกับกระจกที่มีฝ้าละอองน้ำเกาะติด แต่เขาก็เห็นรอยยิ้มของผู้เป็นแม่ชัดเจนขึ้นทีละเล็กละน้อย...... แม่....กำลังยิ้ม!? เป็นรอยยิ้มเศร้าหมองที่ดูแล้วทำให้รู้สึกเจ็บแปลบหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ใน ขณะที่เทวากำลังหลับตาคิดและต่อสู้กับความทรงจำของตนเองอยู่นั้น อากาศรอบด้านก็พลันทวีความหนาวยะเยือกยะเยือกขึ้นอีก ลมหนาวเคลื่อนตัวพัดผ่านเข้ามาในห้องนี้โดยที่เทวาไม่ได้ใส่ใจ ใช่ แล้ว....แม่กำลังยิ้ม แล้วก็กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาด้วย .....ในภาพความทรงจำที่ไม่ชัดเจนนั้นเทวามองเห็นริมฝีปากของแม่เผยอเล็กน้อย และพูดคำพูดบางคำที่เขาไม่สามารถจับใจความได้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่ได้ยินว่าแม่ของเขาพูดอะไร เพียงแต่ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกเท่านั้นเอง อากาศ รอบข้างหนาวเย็นมากจนผิดปกติ หากแต่เทวาเองมัวแต่หมกมุ่นครุ่นคิดในการพยายามค้นหาความทรงจำที่เริ่ม จะแจ่มชัดขึ้นทุกที เขาจึงไม่ทันได้รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ลดฮวบลงอย่างน่ากลัว แม่ยิ้ม.....และกำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา สิ่งที่แม่พูดกับเขาก็คือคำตอบของคำถามที่เขาถามแม่ว่า กุญแจสีทองมีไว้เพื่อใช้ทำอะไรกันแน่ หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเทวาก็นึกออกจนได้ นึกออกแล้ว!!!! รู้แล้วว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น อากาศ รอบข้างทวีความหนาวเย็นจนร่างของเทวาหนาวสั่นจนฟันกระทบกัน แต่เทวาก็ยังครุ่นคิดอยู่แต่กับคำคอบของปริศนาที่กำลังจะกระจ่างตรงหน้าโดย ไม่สนใจสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น ใช่แล้ว....ตอนนั้น แม่ของเขาพูดกับเขาว่า ..................................................... “เมื่อถึงเวลา ลูกก็จะรู้เอง......” ..................................................... เมื่อถึงเวลาก็จะรู้เองอย่างนั้นหรือ? แม่ ของเขาบอกเอาไว้แบบนั้นจริงๆ......ไม่ผิดแน่นอน... เทวามีความรู้สึกมั่นใจกับสิ่งที่เขาค้นหาได้..... ว่าแต่...... ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ความถูกต้องของข้อมูลหรือรายละเอียดปลีกย่อยใดๆ หากแต่อยู่ที่ความหมายของคำพูดนั้นต่างหาก ......แม่ของเขาบอกว่า.......เมื่อถึงเวลาเขาจะรู้ได้เองว่ากุญแจสีทองนั้น ใช้ทำอะไรกันแน่........ แล้วตอนนี้ล่ะ.....ใช่เวลาที่ว่าหรือยัง? ถ้ายังไม่ใช่ ....แล้วเมื่อไหร่ที่จะถึงเวลาหรือสถานการณ์คับขันที่ว่านั่นล่ะ? เมื่อถึงเวลาเขาจะรู้เองจริงๆหรือ? เทวาคิดในใจว่า .....ไม่สิ.....ปัญหามันก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกนั่นแหละ.... ปัญหาจริงๆก็คือ ตั้งแต่วันที่แม่พูดจนมาถึงปัจจุบัน เทวายังไม่มีโอกาสได้เห็นกุญแจสีทองที่แม่พูดถึงเลยสักครั้ง ตอนนี้แม่ของเขาก็จากไปแล้ว เทวาจึงไม่มีโอกาสที่จะล่วงรู้ว่า ....กุญแจสีทองที่ว่านั่นอยู่ที่ใดกันแน่ คิด แทบตายแต่ที่สุดคำตอบที่ได้กลับไม่มีประโยชน์อะไร คิดได้เช่นนั้นแล้วเทวาก็รู้สึกหมดสิ้นเรี่ยวแรง และเขาเริ่มจะรับรู้ถึงอุณหภูมิที่ผิดปกติทีละนิด ....แต่ก็ยังไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เท วาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ...ไม่ใช่เพราะเขาพอจะนึกออกว่ามีสถานที่น่าสงสัยที่แม่ของเขาน่าจะซ่อน กุญแจเอาไว้หรอก....แต่เป็นเพราะว่าในเมื่อเขาพอจะพบจุดเชื่อมบางอย่างทำให้ เขาไม่สามารถทนนั่งอยู่เฉยๆได้ แต่เพราะเขาเอาแต่นั่งนิ่งจ้องผนังมานานหลายสิบนาทีแล้ว การที่จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมองไปทางอื่นทำให้สายตาของเขาพร่ามัวและรู้สึกวิง เวียนศีรษะเล็กน้อย เทวาเดินโซเซไปพิงผนังห้องเย็นเฉียบจนเขาตกใจรีบถอนมือออกจากผนังโดยไม่รู้ ตัว อะไรกัน....ทำไม มันหนาวอย่างนี้ล่ะ? ในที่สุดเทวาก็รับรู้ได้ถึงความหนาวยะเยือกที่ผิดปกตินี้ เขาพยายามมองหาว่าลมหนาวนี้พัดมาจากที่ใดแต่ก็ไร้ผล หน้าต่างก็ปิดอยู่......แล้วลมพัดเข้ามาจากทางไหนล่ะ ลม หนาวพัดผ่านเข้ามาในห้องนี้อีกระลอกและสัมผัสเข้ากับผิวหนังบริเวณที่เปลือย เปล่าไร้สิ่งปกคลุ้มของเทวาเข้าอย่างใจจนเขาเผลออุทานออกมา มันเย็นเฉียบราวกับจะกรีดแขนของเขาให้เป็นแผลบาดลึกลงไปถึงภายใน ใจเย็นเอาไว้ก่อน....ใจเย็นๆ เท วาพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะเขาไม่รู้ว่าลมหนาวนั้นพัดมาจากที่ใดกันแน่ การพยายามตามหาต้นตอของความหนาวเหน็บจึงเป็นเรื่องที่เปล่าประโยชน์และเสีย เวลาสิ้นดี เด็กหนุ่มเดินเท้าเปล่าไปตามพื้นที่หนาวเหน็บไม่แพ้กันพลางเริ่มคิดหาจุดหมายปลายทางของตน กุญแจ......เราต้องหากุญแจให้เจอ.... เทวาเริ่มกำหนดจุดมุ่งหมายในใจ ก่อนที่จะเริ่มออกเดินไปทั่วห้อง ไม่ มีอะไรที่จะสามารถยืนยันได้ว่ากุญแจที่แม่พูดถึงจะยังอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะดูเหมือนว่าตอนที่แม่พูดกับเขาเรื่องกุญแจ .....แม่ไม่ได้บอกเลยสักคำว่ากุญแจถูกเก็บอยู่ในบ้านหลังนี้...... ไม่สิ.....ไม่ใช่แค่นั้นหรอก.....แม่ไม่ได้พูดสื่อความนัยอะไรที่จะทำให้เขารู้ถึงที่อยู่ของกุญแจได้เลย เท วาเริ่มรู้สึกสับสนในจิตใจ ....มันยากที่จะตามหากุญแจสีทองที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนแม้แต่ครั้งเดียวและ ยังไม่รู้ว่ากุญแจเจ้าปัญหานั้นอยู่ที่ไหนกันแน่เสียด้วย ....มันอาจจะยากพอๆกับงมเข็มในมหาสมุทรก็เป็นได้ กุญแจที่ว่านั่นจะมีจริงหรือเปล่า เทวาเองก็ไม่รู้แน่ชัดเหมือนกัน.... การ ต้องตามหาสิ่งที่เป็นนามธรรมนั้นดูเหมือนจะยากลำบาก แค่คิดเทวาก็เริ่มหมดกำลังใจเสียแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ เขาไม่ต้องการมีชีวิตอยู่กับคำถามไปตลอด....ตอนนี้เขาต้องการคำตอบของคำถาม นั้น คำถามที่ว่า แม่ของเขาเสียชีวิตเพราะอะไร? พอคิดไปคิดมา เทวาก็เริ่มมองเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง น่าแปลก..... ใช่แล้ว มีบางสิ่งที่ขัดกันเองอยู่ในเรื่องราวทั้งหมดนี้จนเขารู้สึกได้ แม่ของเขาตั้งใจฝากฝังกุญแจไว้กับเขา เพราะท่านตระหนักว่าเวลาของท่านมีอยู่อีกไม่มาก ตรงนี้แหละที่น่าแปลก..... เท วาพยายามควบคุมร่างกายที่สั่นระริกของตนอย่างสุดความสามารถ ความหนาวที่ผิดปกติอย่างบ้าคลั่งนี้กำลังกลืนกินความรู้สึกนึกคิดของเขาจน เขาไม่สามารถคิดอะไรออกไปชั่วขณะหนึ่ง สิ่งที่ผิดปกติก็คือ คำพูดของท่านที่ว่า “เมื่อถึงเวลา ลูกก็จะรู้เอง......” ถ้า แม่รู้ว่า ตัวเองจะต้องตายในอีกไม่นาน แม่น่าจะพูดสั่งเสียทุกอย่างให้หมดทุกอย่าง ไม่ใช่พูดกำกวมทิ้งปริศนาให้ปวดหัวเล่นแบบนี้ ไหนจะการที่แม่ไม่บอกที่อยู่ของกุญแจอีก ถ้าเทวาเป็นแม่ของเขา เขาคงจะรีบสั่งเสียลูกชายสุดที่รักของตนเองและให้กุญแจกับเขาไปเลย เพราะหลังจากที่ตนตายไปแล้ว ลูกชายจะไม่มีวันรู้ได้เลยว่ากุญแจอยู่ที่ไหน แม่ เป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ ไม่น่าจะพลาดเรื่องนี้ ต่อให้ท่านกำลังกลุ้มใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงขนาดไหนก็ตาม น่าจะมีเหตุผลอื่นที่แม่ไม่ได้บอกที่อยู่ของกุญแจให้กับเขามากกว่า ทันใดนั้นเอง เทวาก็รู้สึกขนลุกเกรียว หลังจากที่ได้รับรู้อะไรบางอย่าง เทวารับรู้ได้ถึงสายตาที่กำลังจับจ้องมองมาที่เขา..... ในระหว่างที่เทวากำลังไล่กวดความทรงจำอยู่คนเดียวเงียบๆโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างนั้น ...ลมหนาวก็ได้เคลื่อนตัวเข้ามาในห้องนี้พร้อมกับ “บางสิ่ง” ที่แฝงกายเข้ามาอย่างเงียบเชียบโดยที่เขาไม่รู้ตัว.... และตอนนี้ “บางสิ่ง” ที่ว่านั่น ก็กำลังอยู่ในห้องนี้ ใน ห้องเล็กๆห้องนี้ นอกจากตัวเขาแล้ว ยังมีอะไรบางอย่างแอบแฝงเร้นกายอยู่อีก.... และอะไรบางอย่างที่ว่านั่น ก็กำลังจ้องมองเขาอยู่อย่างไม่วางตา....จากที่ไหนสักแห่งในห้องนี้ เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว........   Create Date : 15 สิงหาคม 2551     Last Update : 15 สิงหาคม 2551 19:35:59 น. Counter : 425 Pageviews.   0 comment Share Tweet

[A Chance for Changing]หมวดที่00:ระเบียบการใช้ห้องสมุด(1) คุณรู้จักห้องสมุดหรือเปล่า? ห้อง สมุด คือสถานที่ที่เป็นแหล่งรวบรวมหนังสือหลากหลายมากมายจำนวนมาก เป็นแหล่งความรู้ที่ไม่ว่าใครก็สามารถเข้ามาศึกษาค้นคว้าหาความรู้ได้ยามที่ เราต้องการ...... นั่นเป็นนิยามของห้องสมุดที่ถูกเรียบเรียงให้เข้าใจง่ายและไม่สลับซับซ้อน ในเมื่อคุณรู้จักความหมายของห้องสมุดแล้ว ทีนี้ก็มาถึงคำถามถัดไป..... ในชีวิตนี้ คุณเคยเข้าห้องสมุดบ้างหรือไม่? หาก คุณได้เข้าไปในห้องสมุด ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุดที่ใดก็ตาม คุณจะพบว่าในห้องสมุดเงียบเชียบ และเต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือเรียงราย บรรยากาศสว่างไสวพอที่จะอ่านหนังสือได้ มีโต๊ะและเก้าอี้วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเพื่อให้ผู้ใช้บริการห้องสมุด สามารถนั่งอ่านหนังสือได้ ในห้องสมุดนั้นคุณจะต้องเงียบเพื่อรักษามารยาทในการใช้ห้องสมุด และเพื่อไม่ให้ถูกบรรณารักษ์จอมเข้มงวดขับไล่คุณออกไปจากห้องสมุดเพราะรบกวน สมาธิผู้อื่น..... นอก จากนี้ คุณยังจะต้องพบเจอกับกฎระเบียบอีกเป็นจำนวนมากที่ถูกตั้งขึ้นสำหรับควบคุม ผู้ใช้บริการห้องสมุดให้อยู่ในระเบียบวินัยซึ่งบางครั้งกฎระเบียบเหล่านี้ก็ มีมากและจุกจิกจนน่ารำคาญ ไม่ ได้มีเพียงแต่คุณเท่านั้นที่มาอยู่ในห้องสมุด ภายในห้องสมุดยังมีคนมากมายหลายประเภทอยู่ร่วมกัน และอาจจะกลายเป็นสถานที่ซึ่งทำให้คุณได้รู้จักกับเพื่อนใหม่เพื่อเป็นการ เปิดโลกกว้างหรือเข้าสังคมได้..... อีก ทั้งสำหรับห้องสมุดส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุดโรงเรียนหรือห้องสมุดสาธารณะก็ตาม การที่คุณจะยืมหนังสือออกไปจากห้องสมุดได้นั้น คุณจะต้องสมัครสมาชิกและแสดงบัตรสมาชิกนั้นกับบรรณารักษ์ที่เคาน์เตอร์เสีย ก่อน คุณจึงจะได้รับอนุญาตให้นำหนังสือออกไปจากห้องสมุดได้และต้องนำมาคืนตามระยะ เวลาที่กำหนด สำหรับ หนังสือในห้องสมุดนั้นมีมากมายหลายชนิด ไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย หนังสืออ้างอิง หนังสือภาพ หนังสือสารคดี พจนานุกรม หนังสือเรียน เรื่องสั้น และหนังสืออัตถะชีวประวัติบุคคลสำคัญอีกเป็นจำนวนมาก ทำให้ผู้ใช้บริการห้องสมุดที่เข้ามาใช้บริการโดยไม่มีจุดหมายแน่นอนจะต้อง สับสนกับปริมาณหนังสือที่มีมากจนเกินพอ นอก เหนือจากนี้แล้ว ยังมีผู้ใช้บริการห้องสมุดอีกเยอะมาก จนบางครั้งอาจเกิดเหตุการณ์ที่ว่าหนังสือที่คุณหมายปองจะอ่านหรือจะยืมกลับ ถูกผู้ใช้บริการห้องสมุดคนก่อนยืมตัดหน้าไปแล้ว ที่กล่าวมาข้างต้นนั่นเป็น “ห้องสมุด” ธรรมดาๆทั่วไปที่พบเห็นกันได้ง่ายๆ.... หากทว่า.... “ห้องสมุด”.....ที่ผมกำลังจะกล่าวถึงต่อไปนี้ไม่ได้เห็นกันได้ง่ายๆ.... และเป็นห้องสมุดที่เรียกได้ว่า.... “ไม่ธรรมดา” และต่างจาก “ห้องสมุดธรรมดาทั่วไป” ที่พบเห็นกันได้ง่ายแน่นอน ห้องสมุดนี้จะทำให้คุณลืมนิยามของคำว่า “ห้องสมุด” ที่คุณเคยรู้จักออกไปจนหมดสิ้น เป็นห้องสมุดที่ไม่เคยมีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ได้ และ....ในห้องสมุดห้องสมุดห้องนี้ ยังมีสิ่งน่าสะพรึงกลัวอาศัยอยู่ด้วย.... สิ่งน่าสะพรึงกลัวนี้น่าสยดสยองมาก และมันอาจจะพรากชีวิตของคุณได้... นั่นไงล่ะ คุณได้ยินเสียงฝีเท้าของมันมั้ย? แผละ......   Create Date : 15 สิงหาคม 2551     Last Update : 15 สิงหาคม 2551 19:34:09 น. Counter : 258 Pageviews.   1 comment Share Tweet

[A Chance for Changing]หมวดนำ2 กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ความ เจ็บปวดทั่วร่างกายที่เกิดขึ้นนั้นมันช่างรุนแรงเกินกว่าที่ฉันจะทนไหว..... รุนแรงจนทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมา อยากจะส่งเสียงกรีดร้องออกมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากลำคอของฉัน เจ็บปวด....ทรมาน.....เกินกว่าจะทนรับไหว.... ความตาย....กำลังจะมาเยือนฉันในไม่ช้า ฉันรู้เรื่องนี้ดี....แต่น่าแปลกที่ในใจของฉันกลับรู้สึกกลัวน้อยกว่าที่คาดไว้ บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่า....ฉันรู้อยู่แล้ว ฉันรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าฉันจะต้องถูกฆ่า..... รู้ ทั้งรู้และเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่พอต้องเผชิญหน้ากับความตายที่กำลังจะมาเยือนเข้าจริงๆก็ยังอดรู้สึกกลัว ไม่ได้.....นี่แหละคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ล่ะ.....ฉันคิดในใจ น่าแปลกที่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ฉันยังคงคิดเรื่องแบบนี้อยู่ได้ แน่ นอนว่าฉันกลัว ...ก็แหงล่ะ.... เวลาที่ความตายกำลังจะมาเยือนไม่ว่าใครก็คงต้องกลัวทั้งนั้น ไหนจะความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้นี่อีก....เลือดของฉันไหลนองไปทั่วพื้นราว กับลำธารสีแดงฉาน แค่ปริมาณของมันก็น่าตกใจพอดูอยู่แล้ว แถมเลือดพวกนี้มันยังเป็นเลือดของฉันด้วยเนี่ยสิ....จะไม่ให้กลัวได้ไงไหว ...... ฉัน เคยได้ยินมาว่าแม้กระทั่งพวกที่ฆ่าตัวตาย หากมีเวลาเพียงนิดเดียวให้รู้สึกตัวได้ว่าความตายกำลังจะมาเยือนในอีกไม่กี่ วินาทีข้างหน้า แม้จะเตรียมใจมาอย่างดีหรือว่าสิ้นหวังในชีวิตขนาดไหนพวกเขาก็ยังกลัวความ ตายอยู่ดี ดังจะเห็นได้ชัดจากพวกที่กระโดดตึกฆ่าตัวตาย เรื่องเล่าในนิยายที่ว่าพวกที่จะกระโดดตึกตายมักมีจิตใจสงบนั้นเป็นเรื่อง เหลวไหลสิ้นดี ในวินาทีที่ลอยกลางอากาศ พวกเขาทุกคนต่างก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจแทบทั้งสิ้น เพียงแต่ว่ามันสายไปแล้ว....พวกเขาไม่สามารถย้อนกลับไปในช่วงเวลาก่อนที่จะกระโดดลงมาได้ก็เท่านั้นเอง ฉันรู้ดีว่าชีวิตฉันมีค่า....แต่ว่า....มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถเลี่ยงได้..... ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าฉันเริ่มเลือนรางลงทุกขณะ ความหวาดกลัวสิ่งที่เรียกว่า “ความตาย” ในใจของฉันเริ่มทวีความรุนแรงมากทุกขณะ กลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเปล่งเสียงร้องไห้โหยหวนออก มา แต่ถึงยังไงตอนนี้น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาแล้ว แต่เป็นน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดจากปากแผลที่เปิดกว้างและเลือดไหล ออกมาไม่หยุดก็เท่านั้น ฉันกำลังจะตาย..... แต่ฉันก็ยังช่วยคนสำคัญของฉันไม่ได้.... แผละ...... ท่ามกลางสติและวิญญาณที่กำลังจะหลุดลอยออกจากร่าง ฉันก็เห็น.....สิ่งนั้น......กำลังเดินเข้ามาใกล้ ไม่เป็นไร.....ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันคิดเอาไว้หมดแล้ว ทันทีที่สิ่งนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน .........ชีวิตของฉันก็จบสิ้นลง   Create Date : 15 สิงหาคม 2551     Last Update : 15 สิงหาคม 2551 19:33:01 น. Counter : 271 Pageviews.   0 comment Share Tweet

[A Chance for Changing]หมวดนำ1 เทวาเบิกตาโพลงด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุดพลางจ้องมองไปที่ความมืดมิดเบื้องหน้า .....มีบางสิ่งกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เขา..... บาง สิ่ง....ที่น่ากลัวมากที่สุดในชีวิตของเขา.....กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เขา ทุกที.......ทุกที....... แต่ละย่างก้าวของมันเปรียบเสมือนกับการนับถอยหลังชีวิตของเขาที่ยังหลงเหลือ อยู่บนโลกใบนี้ก่อนที่จะถูกมันพรากจากไป เทวารู้สึกได้ว่า ทุกอย่างกำลังจะมาถึงจุดจบ อย่านะ..... อย่าเข้ามาใกล้ฉัน....!! เด็กหนุ่มพยายามตะเกียกตะกายหนีแต่กลับไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย เขารับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งกำลังจ้องมองเขามาจากความมืดเบื้องหน้า.... บางอย่างที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย และ....บางอย่างที่หมายจะเอาชีวิตของเขา... สิ่งนั้นกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เทวา....และกำลังจะพรากชีวิตเขาไป แผละ.... เสียงฝีเท้าที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้นเบื้องหน้าเขา เจ้าของเสียงฝีเท้าซ่อนตัวอยู่ในเงามืด... มัน......อยู่ตรงนั้น........ ใน ความมืดมิดตรงหน้า เทวาเห็นบางสิ่งกำลังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอยู่ภายในความมืดมิดนั้น มันเคลื่อนไหวส่งเสียงแผ่วเบาแต่ขณะเดียวกันก็กำลังรุกคืบเข้ามาใกล้เทวา อีก..... แผละ...... เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง เทวาถึงกับหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง แผละ..........................แผละ...................... เสียง ฝีเท้าเชื่องช้าเนิบนาบเกินกว่าจะเป็นจังหวะเดินของมนุษย์เริ่มดังขึ้นทุก ขณะ... บ่งบอกถึงระยะห่างระหว่างเขากับสิ่งนั้นที่เป็นเจ้าของเสียงฝีเท้าซึ่งกำลัง เคลื่อนใกล้เข้ามาทุกที.....ทุกที..... แผละ.............แผละ.................เจ้าของเสียงฝีเท้าใกล้จะปรากฏตัว ไม่นะ....อย่านะ.....อย่า!!!!!!!!! เทวาพยายามภาวนาอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายบนโลกใบนี้ที่เขารู้จัก ทั้งที่ลึกๆแล้วในใจของเขาก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์.....แต่ในนาทีนี้.... เขาไม่อาจจะนึกทางรอดอื่นได้อีกเลย เขา....ยังไม่อยากตาย แผละ.......... เจ้าของเสียงฝีเท้าปรากฏตัวออกมาจากความมืดแล้ว....   Create Date : 15 สิงหาคม 2551     Last Update : 15 สิงหาคม 2551 19:31:42 น. Counter : 259 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• vanilla_ole
• mamminnie
• Webmaster - BlogGang

• A.N.C. [Dek-D.com]
• A.M.C. [exteen.com]
• BlogGang.com