| |
|||||||||||||
ตะพาบ 300 : ทศวรรษที่สาบสูญ  The Lost Decade ทศวรรษที่สาบสูญ .......เศษกระดาษและก้อนหญ้าแห้ง ถูกลมหนาวพัดให้ปลิวกลิ้งไปตามพื้นถนน ที่เต็มไปด้วยเศษซากของยานพาหนะ ฉันเดินผ่านตึกเก่าๆ ที่เคยเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ฉันยังจำได้ในวัยเด็ก ห้างแสนสวยที่เต็มไปด้วยสินค้ามากมาย และเต็มไปด้วยผู้คน  ฉันเข้าไปในซอยเล็กๆข้างอาคาร ในมือมีปืนสั้นขนาด .44 แมกนั่มเซมิออโต ที่อยู่ในท่าเตรียมพร้อม กลิ่นเหม็นอับๆโชยออกมา ฉันสอดส่องมองหาพวกมัน พวกกลายพันธุ์ ที่มักจะออกมาในยามที่ท้องฟ้าเริ่มมืด วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันออกล่า หลังจากจบหลักสูตรที่ทางหน่วยฝึกให้ พวกเค้าบอกว่าพวกมันติดเชื้อไวรัส แล้วกลายเป็นมนุษย์เชื้อโรค คล้ายกับซากศพเคลื่อนที่ พวกเค้าเอาภาพพวกมันมาให้ดู พวกมันดูไม่ต่างกับภาพที่ฉันเคยเห็นในเกม หรือหนังแนวไซไฟเมื่อตอนเด็ก โลกเปลี่ยนไปมากจริงๆ จนฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่า เมื่อก่อนมันเป็นยังไง ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหนูขนเกรียนตัวเขื่องวิ่งตัดหน้า ในตรอกอันชื้นแฉะ และเหม็นคละคลุ้งไปด้วยขยะเน่า  " โครม แคร้ง...ง...ง..ง " ถังสังกะสีข้างๆ ฟุตบาทล้มระเนระนาด ฉันมองเห็นสิ่งหนึ่งไหววูบอยู่ในเงามืด " เปรี้ยง ๆๆๆๆๆๆๆๆ " .44 แม็กนั่มในมือก็แผดเสียงขึ้น ฉันกดจนหมดแม็ก แรงถีบจากกระสุนแรงสูง ทำให้แขนฉันชาไปหมด เหงื่อชุ่มมือฉันในขณะที่กำด้ามปืนอันอวบอ้วน ขนาดและน้ำหนักปืนเป็นปัญหานิดหน่อยสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน แต่ปืนเล็กกว่านี้ก็เอาพวกมันไม่อยู่ ครูฝึกเคยบอก แต่จะต้องกลัวอะไรในเมื่อฉันคือ จิล วาเลนไทน์ นักล่าซอมบี้  " อี๊ด ๆๆๆ " หนูตัวเขื่องตัวเกือบเท่าแมว วิ่งแตกตื่นหนีกระเจิงมุดลงท่อระบายน้ำ ฉันมองปลอกกระสุนที่เกลื่อนพื้น นี่เป็นวันแรกของฉัน แล้วก็เพิ่งเผากระสุนทิ้งไปแม็กนึง ต้องตั้งสติให้มากกว่านี้ ฉันพยายามเตือนตัวเอง เปลี่ยนแม็กกาซีนอันใหม่ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวไปในซอกตรอกอันชื้นแฉะและเน่าเหม็นนั้น ฉันมองไปข้างหน้ามีทางแยกเล็กๆ ตรงหัวมุมเป็นตึกเก่าๆ แสงจากไฟส่องถนนที่กะพริบติดๆดับๆ ทำให้มองเห็นเหมือนเป็นเงาของสิ่งบางสิ่ง ขนแขนฉันลุกชัน ประสาททั้งหมดเขม็งเกลียว ตื่นเต้นระวังภัยเต็มที่ ในขณะที่สองมือจรดปืนจ้องไปยังตำแหน่งนั้น ฉันค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปช้าๆ...... ......ภาพที่ฉันเห็น มันทำให้เลือดในกายของฉัน แทบจะจับตัวเป็นก้อนแข็ง หนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ สองมือที่ถือปืนจรดจ้องอยู่สั่นน้อยๆ ร่างที่คล้ายซากศพ สี่-ห้าซาก กำลังยืนโยกตัวเคลื่อนไหวอยู่ใต้เงาของป้ายร้านค้าเก่าๆ ฉันยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด พยายามนึกทบทวนถึงบทเรียนของครูฝึก พยายามเรียกชื่อตัวเองอยู่ภายใต้ภวังค์ของจิตใต้สำนึก เราคือ จิล วาเลนไทน์ นักล่าซอมบี้ ฉันพูดในใจกับตัวเองซ้ำอยู่อย่างนั้น สอง-สามครั้ง พยายามบังคับประสาทให้สืบเท้าเข้าไปในตำแหน่ง ที่ชัดเจนของวิถีกระสุน " แคร้ง ๆๆๆ " ทันใดนั้น เท้าเจ้ากรรมดันไปเตะกระป๋องเบียร์เก่าๆที่อยู่บนพื้น " ขวับ ๆๆๆๆ " สิ่งที่กำลังโยกเยกตัวอยู่นั้น หันขวับมา....พวกมันเห็นฉันแล้ว มันจ้องมองพร้อมกับอ้าปากส่งเสียงครางประหลาดๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเดินโยกเยกเข้ามา " ยิงเลย ๆๆๆ ยิง ๆๆๆ " เสียงใต้อนุสติของฉัน ตะโกนสุดเสียง ฉันจ้องปืนไปที่มัน แต่ทว่า มือฉันสั่นระริก นิ้วแข็งไปหมด ฉันพยายามเหนี่ยวไก แต่มันคล้ายไม่มีแรง พวกมันใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา จนได้กลิ่นเหม็นเน่าจากตัวมัน....... .......ฉันไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเหนี่ยวไกปืน สติสัมปชัญญะสุดท้าย บังคับให้ขาฉันขยับ ฉันเดินถอยหลังช้าๆ ในขณะที่พวกมัน เดินเข้ามาจนใกล้ตัวฉัน ทันใดนั้น ฉันก็ถอยไปชนกับร่างๆ หนึ่ง ฉันร้องลั่น....ขณะกำลังจะหันไปมองสิ่งที่อยู่ข้างหลัง....... ........" เปรี้ยง ๆๆๆ " เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว แต่ไม่ใช่จากปืนฉัน แต่มาจากด้านหลัง ซากศพเดินได้เหล่านั้น ลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือการยิงที่ยอดเยี่ยม เด็ดที่หัวทุกนัด " คุณจะรอ ให้พวกมันมาถึงตัวก่อนแล้วค่อยยิงเหรอ คุณผู้หญิง......"  ฉันมองดูชายในชุดคอมแบทคนนั้น พลางถามเสียงสั่นๆ " คุณ เป็นใคร......" " ผมชื่อ คาลอส...แล้วคุณล่ะ " " ชั้นชื่อจิล...... " " เป็นมือใหม่ละสิ....." คำพูดนั้นทำให้ฉันเลือดขึ้นหน้า " มือใหม่หรือเปล่าก็ไม่เกี่ยวกับคุณ แล้วชั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วย ชั้นกำลังจะยิงมันอยู่แล้ว " " หน่วย S.T.A.R.S. ?...เก่งเสมอนะ แต่ตอนนี้ตายกันจนเกือบจะหมดแล้ว รักษาตัวด้วย...ผมไปก่อน "  ฉันมองผู้ชายปากไม่ดีคนนั้น ลับหายไปกับเหลี่ยมตึก " พวก U.B.C.S. นี่มันเหมือนกันหมดทุกคนจริงๆ " ฉันสบถอยู่ในใจ ก่อนจะเดินช้าๆอย่างระมัดระวังไปยังจุดที่ได้รับมอบหมาย เสียงแกรกๆ ข้างหน้าทำให้ฉันกระชับปืนในมือ สู่ท่าเตรียมยิงอีกครั้ง ฉันผ่านตึกเก่าๆ ที่ทรุดลงมา พอพ้นมุมตึก ฉันก็สะดุ้งกับภาพที่เห็นข้างหน้า ยกปืนขึ้นประทับยิง พร้อมๆ กับร่างๆ นั้นที่กำลังยกปืนเล็งมาที่ฉันเช่นกัน...... ......ฉันจ้องมองร่างนั้นนิ่ง ด้วยดวงตาเบิกโพลง ร่างที่เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองไหลเฟะ และเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งนั้น ที่ใบหน้า...หน้าที่พุพองดำไหม้....แต่ให้ตายสิยังไงฉันก็จำได้ นั่นมันเป็นใบหน้าของฉันเอง..!!! " กรี๊ด ๆๆ ๆๆๆๆๆๆ !!!!!! " ฉันกรีดร้องเสียงดังลั่น.......... ........ฉันสะดุ้งสุดตัว ทะลึ่งขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์....ฝันร้ายอีกแล้ว ฉันหันช้าๆ มองตัวเองในกระจก นั่นไม่ใช่ จิล วาเลนไทน์ ในเกม เรสซิเดนท์อีวิล ที่เคยเล่น หากคือใบหน้าของ เคท......ตัวจริงของฉัน ฉันว่าฉันไม่เหมือน จิล เอาซะเลย ฉันดูคล้ายๆซอมบี้ซะมากกว่า ภาพเหตุการณ์ต่างๆในชีวิตของฉันผุดขึ้นมา บนความทรงจำ อันเลือนราง หลายปี...ที่ส่วนใหญ่ฉันต้องนั่งทำงานอยู่ที่บ้าน แรกๆ ก็ดูไม่หนักหนาอะไร ช่วงนั้นฉันต้องใส่หน้ากากเดินไปเดินมาบนถนน ทุกคนเหมือนซอมบี้เดินได้ ฉันรักษาตัวเองจากไวรัสบ้านั่นหลายครั้ง ชีวิตต้องทนอยู่กับไวรัสร้ายนั่น ที่มันกลายพันธุ์เป็นรอบที่เท่าไหร่ ฉันเองก็จำไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะร้ายแรงที่สุด มันเกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน การกลายพันธุ์และการระบาดครั้งใหญ่ จุดเปลี่ยนของมนุษยชาติ เวลาที่หยุดนิ่งในโลกของจิล วาเลนไทน์ หรือจะสู้ของฉันได้ ฉันคิดประชดชีวิตตัวเอง ด้วยสามัญสำนึกของคนที่ยังพอหลงเหลืออยู่ ฉันสูญเสียทั้งโลก เพื่อน ญาติพี่น้อง คนรัก และวิญญาณแห่งความเป็นคน นี่มันเป็น ทศวรรษที่สาบสูญในชีวิตของฉัน อย่างแท้จริง เกมชีวิตของฉันมันใกล้จะ เกมโอเวอร์แล้ว อยากจะกด รีสตาร์ท เพื่อเริ่มชีวิตใหม่ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ฉันมองที่กระจกอีกครั้ง เอื้อมมือไปดึงทิชชูจากในม้วน มาซับหนองและเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากใบหน้า ซึ่งไหลออกมาในบางครั้ง ฉันรอ.....รอคอยให้พวกเค้ามา พวกนักล่าซอมบี้ตัวจริง รอให้มาจัดการกับฉัน เพื่อที่ฉันจะได้หลุดพ้นจากพันธนาการอันเป็นทุกข์ และเลวร้ายนี้เสียที The End เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น  ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 300 : ทศวรรษที่สาบสูญ - โจทย์โดย คุณ ต่อ toor36 และคุณ กะว่าก๋า Thanks ; Nightcore - Zombie ( Rock Version ) Lyrics「Bad Wolves」; ขอขอบคุณ บทเพลง ภาพเขียน ภาพถ่าย ของศิลปินผู้รังสรรค์ Resident Evil 3 Games [ Original Sound Tracks & Pictures ] , Resident Evil 3 - End Credits [ Metal Guitar Cover ] by Ferdk S.T.A.R.S. - https://residentevil.fandom.com/wiki/Special_Tactics_and_Rescue_Service U.B.C.S. - https://residentevil.fandom.com/wiki/Umbrella_Biohazard_Countermeasure_Service credit - youtube , wikipedia , picture - google Thanks For Visiting * Literature Blog *
อ่านแล้วลุ้นตาม
น่าจะแต่งนิยายขายได้เลยนะคะเนี่ย   โดย: ฟ้าใสวันใหม่
  วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:8:52:51 น.หญิงสาวกับฝันร้ายยาวนาน Base on เกมส์/หนัง Resident Evil อะไรประมาณนั้น..สุดยอด  โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:14:20:04 น.Resident Evil เลย ถ้าเกิดแบบในเกมในชีวิตจริงนี่หายนะเลยนะ คนน่าจะสูญพันธุ์อย่างรวดเร็วถ้ายับยั้งไม่ทัน
ผมเคยดูทั้งหนังและเล่นเกม หนังมันไม่ค่อยตามเกมเท่าไหร่ ทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีกับหนัง โดย: toor36
 วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:14:23:31 น.ส่งการบ้าน Food For Fun#70 เมนูตามกระแสน้อง Milli   โดย: เริงฤดีนะ
วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:19:49:16 น.เกมนี้ลูกชายผมเล่นครับ
เค้าชอบเลย โควิดเป็นไวรัส ซอมบี้ก็เกิดจากไวรัส ไม่รู้ในอนาคตพวกเราจะเป็นยังไงกันบ้างนะครับ 555 ชอบฉากที่จิลมองเห็นตัวเองเป็นซอมบี้ครับ โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:22:04:15 น.หุยยย ผมชอบมากครับ เรื่องอย่างเท่
อ่านแล้วเอาตัวเองลงไปด้วยนี่อยากมันส์เลย ยิ่งคนที่เล่นเรสซิเด้นมานะ นึกบรรยากาศตามได้เลย 555555 นึกถึงเมืองที่ล้มสลาย และกลุ่มนักสู้เดนตาย ผมชอบการบรรยานฉากด้วยครับ มันเท่มาก ชอบๆ โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 18 เมษายน 2565 เวลา:22:43:49 น.สวัสดียามเช้าค่ะ ขอบคุณที่ไปให้กำลังใจที่บล็อกค่ะ
ตามมาอ่านทศวรรษที่สาบสูญ แต่งเรื่องได้เยี่ยมมากๆค่ะ นึกว่ากำลังดูหนังแวมไพร์ตอนหลังมาหักมุมได้ยอดเยี่ยมเลยค่ะ ทั้งภาพก็สวยงามมากเก่งจริงๆ โหวตงานเขียนนะคะ โดย: กิ่งฟ้า
วันที่: 19 เมษายน 2565 เวลา:7:40:18 น.อ็้อฮือ...แต่งเองด้วย...เหมือนอ่านบทหนังเื่องหนึ่งชื่นชมในความสามารถ จขบ.ที่ครีเอทเรื่องราวลงบล็อก ได้ดีมากทั้งบทกลอน บทเพลง เรื่องสั้น ภาพประกอบก็สวยงาม หามาเข้ากับเนื้อหาที่เขียน ยกนิ้วโป้ง 2 มือให้ไปเลย...อ่านสนุกค่ะ โดย: Tui Laksi
 วันที่: 19 เมษายน 2565 เวลา:21:52:02 น.สติและความสงบ
ผมว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริงๆครับ ตอนจะจากลาโลกนี้ไป โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 19 เมษายน 2565 เวลา:22:34:00 น. |
Sleepless Sea
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [?] Group Blog All Blog Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
อ่านแล้วชักสงสัย ไวรัสโควิดจะทำให้คนกลายพันธ์หรือ
เปล่าหนอ อาจจะแคระแกรน เพราะรอรับเงินจากลุงเลย
ไม่ได้ทำงานนะ แหะ ๆ