| |
|||||||||||||
ตะพาบ 274 : ทั้งรักทั้งเกลียด  ทั้งรักทั้งเกลียด ต้นเดือน มกราคม....ย่านแมนฮัตตัน นิวยอร์ก ..........อากาศหนาวจัดและหิมะที่ตกหนักต้นเดือนมกราคม ทำให้งานฉลองปีใหม่ในแมนฮัตตัน ไม่ค่อยคึกคักมากนัก ปีใหม่แล้ว มีอะไรดีๆเสมอสำหรับทุกคน แต่กับเค้า จอห์น กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแห่งความหดหู่........... จอห์น กับ จีนส์ คู่รักสุดหวาน ที่พบกันโดยบังเอิญที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง จอห์น หนุ่มรูปหล่อที่มีดวงตาชวนฝันสีน้ำเงินเข้ม สถาปนิกอนาคตไกล มีโปรเจคมากมายที่อยู่ในความรับผิดชอบ จีนส์ สาวสวยนักการตลาดสุดเปรี้ยว ที่มักมีหนุ่มๆหลงเสน่ห์ และมักต้องหันมองตามเวลาเธอเดินผ่านเสมอ.....ดูเหมือนว่าจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันดี ก่อนหน้านั้น ในงานแสดงงาน ผลงานทางสถาปัตยกรรมประจำปี....เดือนตุลาคม " สวัสดีครับ จอห์น ผม วิล....เจ้าของบริษัท ออแกไนซ์ ผมชอบผลงานของคุณมากครับ อยากจะติดต่อให้คุณไปร่วมงานแฟร์ที่ผมจัด ในเดือนหน้า " " สวัสดีครับ...ขอบคุณมากครับ เป็นเกียรติมากครับที่เชิญผม ยังไงส่งรายละเอียดมาที่เมลหรือไลน์ผมก็ได้ครับ นี่ครับนามบัตรผม " " เออ...คุณรู้จักผมได้ยังไงครับ " " มีกราฟฟิคดีไซเนอร์คนนึง แนะนำผมครับ " " อ้อ...เหรอครับ " " ไว้เจอกันครับ " " โชคดีครับ ยินดีที่รู้จักครับ " หลังจากที่ ผู้ร่วมสนทนาได้จากไปแล้ว " เฮ้ จอห์น ผมรู้จักหมอนี่ ฟร่ะ " " เคยเห็นในข่าวซุบซิบในแวดวงไฮโซ " เพื่อนสถาปนิก หุ้นส่วนออฟฟิศ....ที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้น " ไงฟระ หลุยส์ " จอห์นถามขึ้นยิ้มๆ " หมอนี่ ชื่อ วิล....โคตรเจ้าชู้ มันเป็นเสือผู้หญิง " " ฮ่าๆๆ...โธ่นึกว่าเรื่องอะไร " จอห์นหัวเราะลั่น " ผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่ แล้วต้องกังวลอะไร.....นายก็เจ้าชู้ใช่เล่น หลุยส์ เอาแต่ว่าคนอื่น " แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ เดือนพฤศจิกายน....ศูนย์การค้าทันสมัย ย่านไทม์สแควร์ นิวยอร์ก " ไฮ...จอห์น สบายดีมั้ย " " อ้าว.....วิล" " เดือนหน้า มีงานแสดงโครงการของกลุ่มเรียลเอสเตท มีสัมมนาเรื่องออกแบบ มีคุณด้วยนี่...ไว้เจอกัน " " แล้วสาวสวยคนนี้ใคร " " แฟนผมเอง....จีนส์ " ........" โอว จอห์น นายโชคดีมาก เธอสวยและเปรี้ยวมาก " วิล คู่สนทนาเอียงตัวมากระซิบเบาๆ " จีนส์ นี่ วิล.....เจ้าของบริษัท ออแกไนซ์ " " ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ " " เช่นกันครับ " ........จอห์น มองไม่เห็นสายตา ของคนสองคนที่มองกันอย่างลึกซึ้งลับหลัง " เราสองคนเข้ากันไม่ได้ จอห์น เราต่างคนต่างไปดีกว่า แต่ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ".....เหตุผลน้ำเน่า ที่ยังได้ยินอยู่เสมอ มกราคม....ณ.ห้วงเวลาปัจจุบัน วันเวลามันคงช่วยเป็นยารักษาให้กับหัวใจที่บอบช้ำ.....เหมือนกับบทกวีหรือนวนิยายอีกหลายๆเรื่อง.....แต่ก่อนจะถึงวันนั้น " เฮ้....จอห์น เมื่อไหร่นายจะเลิกดื่มฟระ นายไม่เข้าออฟฟิศเลย แล้วนี่นายก็ขาดส่งงานดีเวลลอปโปรเจค มาเกือบวีคแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่ทันเวลาที่นัดลูกค้า " เสียง หลุยส์ เพื่อนสนิทหุ้นส่วนออฟฟิศออกแบบโวยมาตามสาย ขณะที่โทรมาหาเค้าที่ห้องพัก " อีกสักพักฟร่ะ หลุยส์ ช่วงนี้ไม่มีสมาธิคิดงานเลย "......... " ผมรู้เรื่องนายกับจีนส์แล้ว " " แค่ผู้หญิงคนเดียวจะเป็นไรฟระ หน้าตาอย่างนายหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ " " ลืม จีนส์ ซะเถอะ เธอเปรี้ยวจะตาย ไม่ไปวันนี้วันหน้าเธอก็ไป นายเอาเธอไม่อยู่หรอก " " อืม...พอดีเหล้าหมดฟร่ะ....เดี๋ยวออกไปซื้อเหล้าหน่อย.....แค่นี้ก่อนนะ.....ไว้พรุ่งนี้โทรไปคุย " เค้าตัดบท จอห์น...สวมเสื้อฮู้ดกันหนาวเดินโซเซออกจาก ที่พัก.....เดินไปตามถนนหน้าอพาร์ตเม้นท์ .....แสงจากโคมสูงริมถนนสาดส่อง ลงมา เป็นแสงสีส้มอุ่นๆ......ส่องให้เห็นถนนสีเข้มชื้นๆ หิมะหยุดตกแล้วแต่ก็มี ให้เห็นกองสุมอยู่ข้างๆเป็นหย่อมๆ.....ร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่ม เดินไปเรื่อยๆ ตามถนนสายหลักของเมือง ร้านสะดวกซื้ออยู่ห่างจากที่พักประมาณ 4 บล็อกอาคาร เค้ามึนเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ดื่ม......ยังอยู่ในช่วงหัวค่ำ ผู้คนยังเดินสัญจร จับจ่ายซื้อของกันคับคั่ง .......แสงไฟแอลอีดีจากป้ายร้านต่างๆและไฟถนนสีอุ่น ฉาบท้องถนนและสร้างสีสันให้กับชีวิตยามราตรี.....แสงจากหน้าร้านส่องให้เห็น.....  หญิงสาวคนหนึ่ง....!! ที่ จอห์น ยังไม่สามารถลบเธอออกไปจากหัวใจ......จีนส์......เค้าหยุดยืนมองค้างอยู่อย่างนั้นสักพัก ตั้งใจจะเดินเลี่ยงไป ".....เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ จอห์น " เสียงที่ก้องอยู่ในหัวนั้น ทำให้เค้าเปลี่ยนใจ....เดินช้าๆไปที่หญิงสาว ที่กำลังยืนดูดีสเพลย์หนังสือ ผ่านกระจกใสของร้าน " ....สวัสดี....จีนส์ ".....ชายหนุ่มทักขึ้นเบาๆเมื่อเดินไปใกล้.....หญิงสาวหันมา มองตรงๆก่อนพูด "....คุณเป็นใคร....ชั้นไม่ใช่จีนส์ ชั้น เจน จีนส์เป็นพี่สาวชั้น "....เธอพูดกลับมาช้าๆ ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่แปร่งหู ต่างจากที่ได้ยินทั่วไป ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็สัมผัสได้ถึงความต่างเมื่อเทียบกับคนรักเก่า..... " อ้อ..เออ....." ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก พลางลดฮู้ดที่สวมอยู่บนศีรษะลง..... ภาพที่เคยสนทนากับคนรักเก่า ปรากฎขึ้นในห้วงความทรงจำของชายหนุ่ม ".....รูปในมือถือนี่...เจน...น้องสาวฝาแผดชั้น ไม่ค่อยได้เจอกัน เธออยู่ยุโรปที่โรมาเนีย บ้านเกิดของชั้นตั้งแต่เด็ก นี่กำลังจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน " ......ภาพวันนั้นทำให้เค้านึกขึ้นมาได้ " ผม จอห์น.....ผมกับ จีนส์....เอ่อ...เราเคยคบกัน.....ต้องขอโทษด้วยที่ทักผิด " ชายหนุ่มตอบกลับพลางโค้งตัวน้อยๆ " จีนส์ เคยเล่าเรื่องคุณให้ฟังเหมือนกัน....หน้าคุณเหมือนกันมาก " " แต่สีของดวงตาไม่เหมือนกัน จีนส์ตาสีฟ้า แต่ตาคุณสีออกน้ำตาลทองๆ " " ใช่ ชั้นตาเหมือนพ่อ จีนส์ตาเหมือนแม่ "........หญิงสาวตอบกลับมาน้ำเสียงแข็งๆ " ชั้นได้ยินเรื่องของคุณมาเหมือนกัน จีนส์ เคยเล่าให้ฟัง....ได้ข่าวว่าคุณ เฮิร์ตมาก " " ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว รู้สึกเป็นอิสระอีกครั้ง ".....ชายหนุ่มตอบไม่เต็มเสียงนัก " แน่ใจนะ....ดูสภาพคุณสิ......กลิ่นเหล้าที่ตัวคุณมันฟ้องว่าคุณยังไม่ลืม จีนส์ " " คุณลืม จีนส์ ซะเถอะ....จีนส์เค้ามีคนใหม่แล้ว คุณทำแบบนี้ดูเหมือนเป็นคนขี้แพ้ " ชายหนุ่มมองหน้า น้องสาวฝาแฝดของคนรักเดิม ที่มีดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้น.... และคำพูดแบบตรงไปตรงมาของเธอ ทำให้เค้าแปลกใจ....และรู้สึกถึงอารมณ์ของตัวเองที่ผ่อนคลายลง " อาจจะจริงของคุณ...เจน......ผมมันคงเป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้ " " แล้วความคิดสร้างสรรค์ดีๆ ของคุณ คุณไม่เสียดายมันหรือ "......" ชั้นชอบดูผลงานของคุณ เคยดูภาพงานคุณที่คุณทิ้งไว้ที่ห้องของ จีนส์ " " และหนังสือผลงานของคุณที่รวมเล่มไว้ ชั้นยังซื้อเก็บไว้เล่มนึงเลย "....เธอชี้ไปที่หนังสือ อาร์คิเทคเจอรัลดีไซน์ สวยงามเล่มหนึ่ง ที่อยู่หลังกระจกดีสเพลย์ของร้านหนังสือ  " ถึงชั้นจะเรียนมาทางกราฟฟิคดีไซน์ แต่ก็ชอบงานด้านนี้เหมือนกัน " " อืม เพิ่งรู้ว่าคุณ เรียนมาทางด้านนี้....คุณพูดอะไรหลายๆอย่าง มันทำให้ผมสร่างเมา...เหมือนมีคนมาตบหน้าผม ให้ผมรู้สึกตัว " " เหรอ...งั้นชั้นก็ดีใจ ที่คุณคิดได้.....ชั้นขอตัวก่อน....." " เออ...เจน ผมขอเบอร์คุณไว้ได้มั้ย....เผื่อโทรถามข่าวคราว จีนส์บ้าง เค้าเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว " " และเค้าก็คงไม่รับสายผม ยังไงผมก็ยังเป็นห่วงเค้าอยู่ "....." คุณรัก จีนส์ มากหรือ " หญิงสาวมองด้วยหางตา ก่อนถามคำถามที่ยิงเข้าไปถึงกลางใจของชายหนุ่ม " ผมทั้งรักทั้งเกลียดเค้า เจน " " จะตัดก็ตัดไม่ขาด....มีทั้ง ความแค้น โกรธ ห่วงใย รัก และ เกลียด ปนเปกัน " " สักวันผมคงทำใจได้และมองเค้าเป็นแค่เพื่อน จริง ๆ " " ชั้นเห็นใจคุณจอห์น เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา " " ก็ได้ จอห์น ชั้นจะให้เบอร์คุณ ไว้ถามข่าวคราว ของจีนส์....ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น " หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์....หลังดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปไม่นาน ชั้นล่างส่วนจัดนิทรรศการชั่วคราว ของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง....งานแสดงผลงานของสถาปนิกยอดเยี่ยมประจำปี " บังเอิญจริงๆ วันนี้ผมเจอคุณอีกแล้ว เจน " ......" วันนี้คุณทักไม่ผิด " " คงไม่แล้ว.....ผมจำตาของคุณได้ ตาสีน้ำตาลทองแบบนี้ ไม่ค่อยเคยเห็นที่ไหน " " แล้วอีกอย่าง จีนส์ ชอบสวมสร้อยเงินที่ห้อยไม้กางเขนสีเงินเล็ก ๆ แต่คุณไม่มี " หญิงสาวฟังยิ้มๆ ก่อนพูด " งานคุณสวยมาก จอห์น.....เป็นโครงการที่ออกแบบได้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ประหยัดพลังงาน มีเอกลักษณ์ สมกับรางวัลที่ได้ " " และยังได้รับเลือก ให้พัฒนาต่อ......... " " ขอบคุณครับ ......จีนส์ เป็นไงบ้าง "..... " เธอเลิกกับแฟนคนนั้นแล้ว....ไปคบกับอีกคน เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ " " อืม...จีนส์....เธอไปไกลแล้วจริงๆ...ผมก็ได้แต่เพียงหวังให้เธอมีความสุข "...พูดพลางยิ้มฝืนๆ........ " ผมหมดงานที่ต้องพรีเซ็นต์แล้ว จะไปทานข้าว "....." ไปทานด้วยกันนะ เจน ผมอยากถามเรื่อง จีนส์ อีกนิดหน่อย...." " ไหนคุณบอกว่าคุณลืมเธอแล้วไงล่ะ "....." ผมลืมเธอแล้ว ลืมความสัมพันธ์แบบคนรัก....เหลือไว้แต่ความเป็นเพื่อน ยังรู้สึกเป็นห่วงเธออยู่ " " ก็ได้จอห์น...ขอบคุณที่ชวน ชั้นก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน..........." .........ความสัมพันธ์ ของคนสองคน จากความเป็นเพื่อนที่เข้าอกเข้าใจกัน....มันก็ได้เบ่งบาน เติบโตไปมากกว่าคำว่า คนรู้จัก จากเพื่อน กลายเป็นคนรู้ใจ " จอห์นนี่นายจะจีบชั้นเหรอ ซื้อดอกไม้ให้ชั้น "....." ผมเห็นมันสวยดี เลยซื้อมาฝากก็แค่นั้น....ส่วนเรื่องอื่นแล้วแต่คุณจะคิด " " แปลกดีนะ.....เราไม่เคยนัดเจอกันตอนกลางวันเลยนะ เจน.....โรงงานผลิตสินค้าดีไซน์ ที่คุณทำงานอยู่ใช้งานคุณหนักจริงๆ " " ใช่สิ...ชั้นต้องทำงานกะกลางคืนบางทีมีโอที ก็เกือบเช้า กลางวันชั้นต้องนอน....เป็นอาร์แอนด์ดีแล้วยังต้องเป็นคิวซีอีก...เฮ้อ " " ตอนนี้ผมมีงานออกแบบใหม่ ที่กำลังขึ้นเป็นแมส เป็นคอนเซ็ปดีไซน์ไว้ คุณอยากไปดูมั้ย ที่ห้องผม " " ไกลมั้ย.....ไม่ไกลหรอก เดินไปสี่ห้าบล็อก "....." ได้ ไปสิ ชั้นก็อยากดูเหมือนกัน.....แต่ชั้นเอารถมาไปรถชั้นแล้วกันนะ ".......  ..........บรรยากาศ ความเปล่าเปลี่ยว และความเหน็บหนาวในช่วงปลายเดือนมกราคม บวกกับความห่วงหาอาทรมี่มีให้กัน ทำให้สิ่งที่อยู่ในห้วงลึกแห่งอารมณ์ได้ถูกจุดขึ้น เหมือนกองไฟอันคุกรุ่นที่รอเชื้อเพลิงมาราดรด....จนบัดนี้ มันลุกโชนจนยากจะดับ ยากจะหักห้ามหัวใจอันโหยหานั้นแล้ว " ผมรักคุณ เจน.....รักตั้งแต่แรกเห็น เค้ากระซิบอยู่ที่ข้างหูของหล่อน "...." คุณปากหวานกับผู้หญิงทุกคนแบบนี้ใช่มั้ย "....หล่อนกระซิบเบาๆน้ำเสียง ออเซาะ " คุณรักชั้นเพราะชั้นหน้าเหมือน จีนส์ ใช่มั้ย "...." ผมรักคุณเพราะความเป็นคุณ เจน....ระหว่างผมกับ จีนส์ จบไปนานแล้ว " " เจน....คุณรู้มั้ยว่าคุณสวยราวกับเจ้าหญิง "....ชายหนุ่มรำพันราวกับพร่ำเพ้อ....ในขณะที่ใช้นิ้วม้วนเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ของเธอเล่น " ชั้นอาจจะมีเชื้อสายเจ้าหญิงก็ได้....ใครจะไปรู้ "..... " ชั้นอาจเป็นเจ้าหญิงแห่ง ทรานซิลเวเนีย " .........คำพูดในประโยคหลังทำให้ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างสนเท่ห์ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร " ทำไมจีนส์ถึงทิ้งคุณไปนะ ทั้งๆที่คุณน่ารักขนาดนี้ " เจนพูดกับจอห์นด้วยสำเนียง อังกฤษแปร่ง ๆ ที่ชายหนุ่มหลงรัก " ผมจะรักคุณไปจนวันตาย...เจน "...ชายหนุ่มพูดเบาๆก่อนจะจุมพิตที่แก้มของหญิงสาว หญิงสาวยิ้มน้อยๆ....." คุณรู้จักชั้นดีแล้วเหรอ จอห์น "....." คุณจะยังรักชั้น ไม่ว่าชั้นจะผ่านอะไรมา ไม่ว่าชั้นจะเป็นอะไรยังงั้นหรือ " " ใช่....เจน ผมไม่แคร์อดีตของคุณหรอกเจน.....ผมสนใจแต่ปัจจุบัน " หญิงสาวยิ้มน้อยๆ....แต่ความเศร้าที่แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้น ชายหนุ่มไม่มีโอกาสได้เห็น " ชั้นต้องไปแล้ว จอห์น "....." ผมไปส่ง "......" ไม่ต้องหรอก.....ชั้นขับรถกลับเองได้ " หลังจากนั้นอีกสองวัน ดึกมากแล้ว.....หลังจากที่ จอห์น หมกมุ่นอยู่กับคอนเซ็ปดีไซน์ ของโปรเจคใหม่....อาคารสูงที่มีรูปทรงราวกับปฏิมากรรมสมัยใหม่ จอห์นรู้สึกแฮปปี้มาก ที่เค้าคิดงานในช่วงสุดท้ายออก......ยกกระป๋องเบียร์ที่เหลืออยู่ก้นกระป๋องกระดกดื่มจนหมด เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเครื่องดื่มเย็นๆ....เบียร์กระป๋อง โค้ก ทุกอย่างหมดเกลี้ยง แม้แต่น้ำเปล่า....ชายหนุ่มฉวยเสื้อโค้ท...." หาเครื่องดื่มเย็นๆ มาฉลองหน่อย....แล้วค่อยโทรหา...เจน " ชายหนุ่มคิด ชายหนุ่ม...เดินออกจาก อพาร์ตเม้นท์.....เดินไปตามถนนที่โล่งว่าง นานๆ จะมีรถผ่านมาซักคัน.....แสงจากโคมสูงริมถนนสาดส่อง ลงมา เป็นแสงสีส้มอุ่นๆ......ร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำอยู่ไม่ไกล ไฟจากร้านสะดวกซื้อส่องสว่าง อยู่กลางไฟสลัวของท้องถนน....มีเงามืดของต้นไม้ที่มองเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ อยู่เป็นระยะ ก่อน จอห์น จะเดินไปถึงประตูร้านที่อยู่ทางฝั่งซ้ายของถนนเพียงไม่กี่ก้าว เสียงเอะอะ....และมีเสียงปืนดังขี้นจากภายในร้าน หนึ่งนัด.....ปัง !! ชายคนหนึ่งสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ ใบหน้ามีรอยบากเฉียงที่ดวงตาข้างหนึ่ง ที่แขนมีรอยสักเต็มทั้งสองแขน..... มือถือถุงผ้าใบย่อมๆวิ่งกระเจิงออกมาจากในร้าน " ช่วยด้วย ๆๆ โจรปล้น ๆๆ โจรปล้นเงิน ".....เสียงของชายสูงอายุชาวเอเชียคนหนึ่ง ที่ จอห์นจำได้ว่าเป็นเจ้าของร้าน.....ตะโกนร้องด้วยเสียงแหบแห้ง ขณะที่เค้าล้มทรุดลง หลังจากวิ่งตามออกมาได้ไม่นาน " หลีกไป....ใครไม่อยากตายหลีกไป "......ชายเสื้อดำตะโกนลั่นเสียงแหบห้าว ด้วยสัญชาตญาณ ขณะที่มันวิ่งผ่านมาทาง จอห์น......จอห์นเอาด้านข้างของลำตัว ชนกับชายคนนั้น จนล้มกลิ้งไปด้วยกันบนพื้นฟุตบาท จอห์น พยายามแย่งปืนในมือของคนร้าย ในขณะที่มันพยายามหันกระบอกปืนมาที่เค้า ปัง !!........เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด จอห์น รู้สึกเสียววาบที่คอ.....ปล่อยมือจากโจรปล้นเงิน มากุมที่คอของตัวเอง.....เลือดไหลออกมาเต็มสองมือของเค้า ริมซอกตึกที่มืดมิด มีแต่เพียงแสงไฟสลัวๆ จากโคมริมถนน จอห์น มองขึ้นด้านบน...ตาพร่าพรายของเค้ามองเห็นร่างโจรคนนั้น...วิ่งหายลับไปที่มุมตึกของถนนอันเงียบสงัด.... ท้องฟ้าที่เป็นสีส้มด้วยแสงไฟส่องถนน......กลับเริ่มมืดลง มืดลง....... ด้วยภวังค์สุดท้ายของเค้า เค้ารู้สึกได้ถึง เงาของปีกสีดำทมึนอันใหญ่โต ที่บดบังแสงสลัวในซอยเปลี่ยวนั้น และแล้วทุกอย่างก็มืดดับลง.........  ........จอห์นรู้สึกตัวอีกครั้ง......เค้าทะลึ่งตื่นขึ้น....." นี่ห้องเรา " " เราฝันไปหรือนี่ เราเมาแล้วฝันไป ฝันประหลาด "....." ฝันว่าไปซื้อของแล้วก็โดนยิง...แล้วก็....." จอห์น รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเมื่อพยายามนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกไปที่ห้องน้ำ.....เปิดไฟที่หน้ากระจกเงา ปรากฎร่างๆ หนึ่งยืนอยู่.....ตัวเค้านั่นเอง.....แต่เสื้อที่สวมกลับกลายเป็นคนละตัว กับที่ใส่ตอนหัวค่ำ.....จอห์น สลัดหัวแรงๆ แล้วมองอีกครั้ง..... " นี่เราเมาจนสมองเบลอไปหมดแล้วหรือนี่ " เค้ายิ้มส่ายหัว ก่อนจะเอี้ยวตัวเพื่อกลับไปที่เตียง...... ........และแล้วจอห์น ก็สังเกตุเห็น บางอย่างที่คอของเค้า.....รอยเล็กๆ สองรอยที่คอ จอห์น หันคอให้ตรงกับแสงไฟ เพื่อจะให้เห็นได้ชัดขึ้น.......คล้ายกับเป็นแผลเป็นกลมๆเล็กๆเก่าๆ สองรอยปรากฎอยู่ที่คอ จอห์นพยายามมอง และนึก......แต่ด้วยความอ่อนเพลีย....เค้ารู้สึกอยากนอนต่อ......" ไปนอน...ก่อนที่จะบ้าไปมากกว่านี้ " จอห์นส่ายหัวช้าๆ ก่อนเดินไปที่เตียงนอน.....แล้วเค้าก็หลับใหลหลังจากนั้นไม่นานนัก ด้วยความอ่อนเพลีย ช่วงบ่ายของอีกวัน " นายกินเหล้าจนสมองมันฝ่อหมดแล้ว ฝันเป็นตุเป็นตะไปเรื่อย ผมกลัวว่านายจะเป็นโรคประสาทหลอน นะจอห์น " หลุยส์ เพื่อนสนิทของจอห์น เตือน " ผมคงติดเหล้ามาตั้งแต่ ตอนเลิกกับ จีนส์....น่ะหลุยส์ ผมคงต้องพยายามดื่มมันให้น้อยลงแล้ว " "........แค่นี้ก่อนนะ ผมหิวแล้วก็ง่วงเหลือเกิน " " ช่วงนี้ผมแพ้แสงมาก ทำงานได้เฉพาะตอนกลางคืน ยังไงช่วงนี้ เราติดต่องานกันเฉพาะตอนกลางคืนก่อนนะ ไอเดียผมยังเจ๋งอยู่ " " แต่ เรื่องพรีเซ็นต์ลูกค้า นายจัดการแทนไปก่อนแล้วกันนะหลุยส์ " " เออ ได้ หวังว่านายคงเป็นปรกติเร็วๆนะ จอห์น " จอห์นวางสายจากเพื่อน เปิดตู้เย็น หยิบของกินง่ายๆใส่ปาก....เค้ากินอย่างรีบร้อนมูมมาม ก่อนจะกินน้ำ แล้วนอนสลบอยู่บนเตียง จอห์น ตื่นขี้นมาตอน 4 ทุ่ม เค้ารู้สึกหิว...... เค้ารู้สึกอยากดื่มบางอย่าง ร่างกายร้อนรุ่มไปหมด มันไม่ใช่เหล้าหรือเบียร์อย่างที่เค้าเคยอยาก........ จอห์นเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างลวกๆ รู้สึกเหมือนร่างกายไม่มีแรง....เดินออกไปหาซื้อของกิน เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากกินอะไร ที่มุมมืดริมตึก......ก่อนถึงร้านค้า...... " ไอ้หนุ่มอยู่เฉยๆ มีของมีค่าอะไรส่งมาให้หมด " เสียงนั้นตะคอกมาเบาๆ แต่เสียงกลับคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินมาก่อน ที่แขนมัน...รอยสัก จอห์น เงยหน้าขึ้นมอง....รอยบากบริเวณดวงตาของมันทำให้ จอห์น ผงะ .....ภาพชายคนนี้ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเรื่องราวในความฝัน " ผมไม่มีอะไรให้หรอก.....ผมมีเงินติดตัวมานิดเดียว ผมมาซื้อของ " มันมองเขม็งมาที่เขา..." แกเป็นคนที่มาขวางชั้นวันนั้น....ชั้นจำแกได้ " " ฉันยิงเข้าที่คอแก นี่แกยังไม่ตายเหรอ....แต่คราวนี้แกไม่รอดแน่ ".....ว่าพลางมันก็ยกปืนขึ้นหมายจะเหนี่ยวไก ทันใดนั้น ร่างจอห์นก็ถลำวูบเข้าประชิดตัวชายคนนั้น...จับข้อมือของมันที่ถือปืนอยู่ แล้วกระชากอย่างแรง ร่างของมันถูกแรงบางอย่างกระชากจนม้วนไปกระแทก กับสังกะสีที่กั้น สำหรับล้อมงานก่อสร้าง แขนมันโดนสังกะสีบาดเลือดกระจาย ปืนถูกเหวี่ยงไปอีกทาง.... " ทำไมแก.......".........มันพูดออกมาด้วยความยากลำบาก...... ......จอห์นตะลึงกับเรี่ยวแรงอันมากมายของเค้า....มองไปที่มัน...สายตาหยุดอยู่ที่หยดเลือดของมันที่กองอยู่บนพื้น ......หยดเลือดหยดนั้น......มันทำให้ร่างกายเค้าสั่นสะท้านไปหมด จอห์นรู้สึกตัวเองชาดิกไปทั้งร่าง ภาพและแสงรอบๆ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเทาและดำ....หากหยดเลือดหยดนั้น ยังคงเป็นสีแดงฉาน จอห์นค่อยๆเดินช้าๆไปที่โจรที่นอนกองอยู่ที่พื้น.....ด้วยสติที่พร่าเบลอ รู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอย คล้ายกับตกอยู่ในภวังค์....เค้าเดินไปจนถึงตัวมัน " นั่นแกจะทำอะไรของ แก....แก....อย่า..า.....???? "  ร่างนั้นร่วงผลอยลงกองกับพื้น....จอห์นค่อยๆ เดินดุ่มๆกลับห้องพัก....เข้ารู้สึกถึงความซาบซ่านที่วิ่งแล่นไปทั่วร่าง ความสดชื่นกระปี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เค้าเปิดประตูห้อง เปิดไฟ.....จอห์นถึงกับผงะ !!!!..... .......เค้าเห็นร่างของตัวเองในกระจกเงา.....ปากของเค้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เค้าอ้าปากเพื่อจะคายบางสิ่งที่ขบกันอยู่ในปากออก.....เขี้ยว !!!!....เขี้ยวยาวสีขาว....เปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดปรากฎต่อสายตา ตาที่เคยเป็นสีฟ้าเข้มของเค้าแดงก่ำราวกับสีเลือด.....จอห์นรู้สึกผะอืดผะอม สติสัมปชัญญะของเค้าเริ่มกลับคืนมา เค้าวิ่งไปที่ห้องน้ำ อาเจียนอาหารที่เพิ่งกินตอนก่อนนอนออกจนหมด แต่กลับไม่มีเลือดออกมาสักหยด เค้าพยายามล้วงคอ แต่ก็ไร้ผล เค้ามองที่กระจกเงาอีกครั้ง.....ตาของเค้าเป็นสีฟ้าเหมือนเดิม.....และเขี้ยวยาวที่เห็นเมื่อกี้หายไปแล้ว จอห์นคลานจากห้องน้ำ ไปที่เตียง นอนแผ่หราอยู่บนนั้น หายใจหอบๆ......" นี่เราฝันไป เราฝันร้าย....อีกแล้ว " จอห์นพยายามหาเหตุผลมาหักล้างความคิด ที่สับสนของเค้า " หรือว่าเราเป็นโรคประสาทหลอน เหมือนที่ หลุยส์ว่า " จอห์นคิดไปเรื่อยเปื่อย...ใช้ความคิดตรึกตรอง เค้านั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ สืบหาข้อมูลบางอย่าง......... ในขณะเดียวกัน.......เช้ามืดริมท้องถนน ของมหานคร นิวยอร์ก ที่รถตำรวจสายตรวจ....." จ่า ๆ มีคนแจ้งความเข้ามาอีกแล้ว ว่าสัตว์เลี้ยงของเค้าหายไป "...." ช่วงนี้แจ้งบ่อยมาก บางทีก็เจอเป็นซากสัตว์โดนฆ่าทิ้ง.....วันนี้ก็มีแจ้งมาอีกราย " " สัตว์ทุกตัวที่ตายมีสภาพคล้ายกัน เหมือนมีรอยเขี้ยวถูกกัดที่คอทุกตัว " " มีแจ้งมาอีกเรื่องครับ จ่า..... มีคนพบศพคนถูกฆ่าตายที่ซอยข้างๆร้านขายของชำ รูปพรรณคล้ายโจรที่ปล้นร้านเมื่อวันก่อน " เสียงรถหวอ...สายตรวจ ปลุกให้จอห์นสะดุ้ง....." เช้าแล้ว...." จอห์นรำพึงในใจ .....จอห์น ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน ตั้งใจจะไปรับแสงแดดตอนเช้า...จากที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว....แสงแดดยามเช้าแผดกล้า ฉาบฉายอยู่บนม่านที่หน้าต่าง .....เค้าหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม เดินช้าช้าไปที่หน้าต่าง.....จอห์นสอดมือข้างหนึ่งของเค้า ออกไปรับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นนั้น...... เค้าชักมือกลับอย่างรวดเร็ว สัมผัสได้ถึงความปวดแสบปวดร้อน.....หนังกำพร้าบางๆของเค้าที่โดนแสง หลุดลอกออกมาส่วนหนึ่ง...... จอห์น ยืนมองผ่านแว่นกันแดดไปที่ม่านหน้าต่าง....แสงอาทิตย์ส่องผ่านเหล็กดัด....ทำให้เกิดรูปกากบาทสีดำทมึนเด่นชัดบน ผ้าม่าน จอห์นรู้สึกร้อนวูบ....เหมือนมีรังสีบางอย่างแผ่มาที่เข้า.....จนต้องยกมือมาบังหน้าและดวงตาไว้ จอห์นหันหลังเดินกลับไปยังมุมมืดในห้องนอน ในใจมีแต่ความประหวั่นพรั่นพรึง....." ..ทำไม....." จอห์นนึ่งซึมอยู่ที่มุมมืดของห้อง ภายใต้ความรู้สึกที่สับสน........ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์เข้า " จอห์น....ช่วงนี้คุณเป็นอะไร ทำไมคุณหลบหน้าชั้น "......เสียง เจน ตัดพ้อมาตามสาย " ผมบอกได้แค่ว่า ช่วงนี้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมไม่ไว้ใจตัวเอง ไม่อยากอยู่ใกล้คนที่ผมรักไม่อยากอยู่ใกล้คุณ ผมกลัวผมจะทำอะไรไม่ดีกับคุณ " " คล้ายกับมีอาการทางประสาทนิดหน่อย อาจมาจากเหล้า แต่ตอนนี้ผมพยายามหยุดดื่ม " " แล้วช่วงนี้ผมก็ฝันถึงเรื่องประหลาดๆ ทุกคืน " " ตอนนี้....ผมแพ้แสงมาก ตอนกลางวันผมอยู่ไม่ได้เลย ต้องปิดม่านหมด.....แล้วส่วนใหญ่ผมจะตื่นตอนกลางคืน....กลางวันง่วงมากๆ " " ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน เจน....แต่ไว้ให้ผม ดีขึ้นแล้วเราค่อยพบกันนะ เจน " " เจน ๆ.....ทำไมคุณเงียบไป " " จอห์น....คุณมีคนอื่นหรือ " " โอว.ว....ไม่หรอก เจน....ผมมีแต่คุณคนเดียว " " คุณดูแปลกไปนะ จอห์น....ไว้วันไหนชั้นเลิกงานเร็ว ชั้นจะไปหานะ.....ชั้นมีกุญแจห้องคุณที่คุณให้ไว้....ไว้ชั้นซื้อของกินไปฝาก " " ตามใจคุณ......" จอห์นตอบกลับไปแบบเสียไม่ได้  ยามดึกของอีกวัน.....ในขณะที่ จอห์น นั่งทำงานอยู่ในห้อง " จอห์น.....ชั้นมาหาคุณ ".....เสียงเรียกจากหน้าห้อง ก่อนจะมีเสียงไขกุญแจประตู " เซอร์ไพร้ซ์....." เสียงคุ้นเคยที่ จอห์น หลงรักและคิดถึง ดังขึ้นด้านหลัง....... " เจน.....ชายหนุ่มลุกขึ้น เข้าไปกอดเธอไว้อย่างแนบแน่น จุมพิตที่หน้าผากเธอเนิ่นนาน " " ที่ผมพูดว่า ไว้ให้ผมดีขึ้นแล้วเราค่อยพบกัน แต่จริงๆแล้วผมคิดถึงคุณเหลือเกิน " ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของหล่อน พลางจุมพิตที่แก้มทั้งสองและที่ริมฝีปากอันงดงามนั้น เหมือนเขาโหยหาเธอมานานแสนนาน ร่างอ่อนนุ่มแสนอ่อนหวาน กับกลิ่นน้ำหอมจากกายเธอ....ทำให้อารมณ์ของเขากระเจิง หญิงสาวพลักอกชายหนุ่มออกเบาๆ ....ยิ้ม...หน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ.... " เดี๋ยว จอห์น...ชั้นไม่ได้หายใจหายคอเลย....เอาไว้ก่อนนะ ทานอาหารกันก่อน " หญิงสาวใช้นิ้วเรียวงามของเธอแตะที่ริมฝีปากเค้า...พูดเสียงออดอ้อน.......ยิ้มยั่วยวน วันนี้...เจน งดงามเหลือเกิน ในสายตาของชายหนุ่ม เดรสสีดำทั้งชุด ทั้งอ่อนหวานทั้งดูมีเสน่ห์ลึกลับ.... .....เธอเหมือนเจ้าหญิงแสนสวย.....เหมือนอย่างที่เค้าเคยพร่ำเพ้อ " ชั้นซื้อสเต็กเนื้อนุ่มๆแบบมิเดียมแรร์ ที่คุณชอบ แล้วก็ซื้อไวน์แดงมาด้วย.......ไวน์ขวดนี้สีสวยมาก ชั้นชอบสีของมัน สีมันแดงสดสวยมาก " แสงไฟสีสวยจากโคมไฟที่ออกแบบอย่างดี ห้องพักเท่ๆของสถาปนิกหนุ่ม.........โต๊ะทานอาหาร สี่เหลี่ยมเล็กๆ เก้าอี้ดีไซน์เก๋สองตัว ตรงกลางมีแจกันดอกไม้สีแดง และขวดไวน์แดง กับแก้วทรงสูงสองใบ ชายหนุ่มรินไวน์.....ให้หญิงสาว แสงจากโคมไฟขับให้เธอกับเดรสสีดำนั้นดูสวยคมเข้ม เหมือนสาวน้อยโกธิคย้อนยุค ส่วนจอห์น เปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ๊ตด้านในสีขาว......" คุณไม่ต้องเปลี่ยนชุดก็ได้จอห์น " " ผมก็แค่เพิ่มสีสันอีกนิดหน่อย ให้คนที่ผมรัก....ไม่ได้หรือ " หญิงสาวใช้นิ้วเรียวงามปิดปาก ยิ้มน้อยๆ ขณะที่มองดูเค้า " ชั้นมาหาคุณดึกไปหน่อยมั้ย....เกือบเที่ยงคืนแล้วแต่วันนี้ชั้นเลิกเร็วแล้วนะ "....." ไม่เป็นไร เจน ผมไม่ง่วงหรอก นี่มันเป็นเวลาชีวิตใหม่ของผม " ทั้งสองคุยและทานอาหารภายใต้ แสงไฟอันอบอุ่น ที่อบอวลไปด้วยความรักและอารมณ์ปรารถนา ไวน์สีแดงสดที่งดงามยามกระทบกับแสงไฟ กับสเต็กเนื้อนุ่มแบบมิเดียมแรร์ที่หวานนุ่มชุ่มลิ้น มีเลือดและความชุ่มฉ่ำให้เห็นยามที่มีดหั่นผ่านชิ้นเนิ้อ " อุ๊ย... " หญิงสาวอุทานเบาๆ ในขณะที่หั่นสเต็กพลาดโดนนิ้วที่จับซ่อมอยู่.....มีดอันคมกริบนั้น....ทำให้เลือดของเธอหยดลงมาบนโต๊ะ " ชั้นซุ่มซ่ามจริง...ขอโทษค่ะ จอห์น....คุณมีพลาสเตอร์มั้ย " " เข้าลึกมั้ย....ลึกเหมือนกันค่ะ มีดคมมาก...." " รอเดี๋ยวนะ เลือดคุณหยดใหญ่แล้ว " ชายหนุ่ม รีบไปหาพลาสเตอร์กับยาแดงสำหรับแผลสดในกล่อง เก็บยา " ผมเจอแล้วเจน....เดี๋ยวผมทำแผลให้ " ชายหนุ่ม บรรจงบีบเลือดของหญิงสาวออกจากนิ้ว แล้วหยอดยาแดงลงไปที่แผล....ใช้สำลีปิดไว้แล้วใช้พลาสเตอร์ปิดทับ " เรียบร้อยแล้วเจน " " ขอบคูณค่ะ จอห์น " หญิงสาวตอบยิ้มน้อยๆ " เดี๋ยวผมเช็ดโต๊ะก่อน....เลือดคุณหยดเต็มโต๊ะเลย " ชายหนุ่มใช้ผ้าเช็ดเลือดบนโต๊ะ จนสะอาด ก่อนนำผ้าไปผ่านน้ำที่ซิงค์บริเวณแพนทรี่ ผ้าที่ชุ่มเลือดโดนน้ำก็อก ละลายไหลเป็นสาย จอห์น มองเลือดในอ่างซิงค์นั้น....ร่างของเค้าสั่นสะท้าน....คล้ายห้องรอบๆ หมุนช้าๆ ภาพที่เห็นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา เหมือนภาพขาว-ดำ...... มีแต่เลือดที่ยังเป็นสีแดงสด.....ด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง......และสติสัมปชัญญะที่ยังพอหลงเหลืออยู่ " เหมือนวันนั้น....เหมือนในฝัน....เจน " เค้ารำพึงในใจ " เจน....เจน " ชายหนุ่มพยายามพูดผ่านลำคอ ที่เริ่มตีบตันในขณะที่หันหลังให้กับหล่อน " คะ...จอห์น " " คุณ กลับบ้านไป....กลับไปเดี๋ยวนี้ " " อะไรนะคะ จอห์น ชั้นได้ยินไม้ถนัด " " ผมบอกให้คุณ กลับบ้าน กลับไปเดี๋ยวนี้....คุณได้ยินมั้ย " ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง จนเกือนเป็นตะคอก " ทำไมคะ จอห์น....เกิดอะไรขึ้น...ทำไมคะ คุณไม่พอใจอะไรชั้น " หญิงสาวพูดเสียงสั่น พลางลุกเดินมาหาเค้า ชายหนุ่มหันมาอย่างเร็ว....." รีบไป เจน ก่อนที่ผมจะทำร้ายคุณ " ภาพที่หล่อนเห็น !!!! ......จอห์น...บัดนี้.!!...มีดวงตาเป็นสีแดงราวกับสีเลือดสดๆ...ที่ปาก !!...มีเขี้ยวสีขาว สะท้อนกับแสงไฟวาววับ !! เจน ยืนมองนิ่งงันไป.....แต่หล่อนกลับไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นอะไร.....คนที่ตื่นเต้นกลับเป็น......จอห์น !!!!!! จอห์น.!!.......ผงะถอยหลังจนไปชนกับ เคาว์เตอร์ของแพนทรี่......... "........เจน....น !!!.....คุณ !! ......" " คุณ....เป็น !!!! ".......... ชายหนุ่มพูดเสียงตะกุกตะกัก ผ่านริมฝีปากทีมีเขี้ยวสีขาววาววับนั้น.....น้ำเสียงสั่นพร่า " ใช่...ชั้นเป็นเหมือน คุณ จอห์น......ไม่ใช่สิ คุณเป็นเหมือนชั้น " เจน พูดช้าๆ.......ใบหน้าของเธอยังคงงดงามราวกับเทพธิดา........... ....หากยามนี้ ดวงตาของเธอ กลับเป็นสีเหลืองทองสุกใส และที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มงดงามนั้น...... ....เขี้ยวสีขาวเล็กๆ คู่หนึ่ง !!!...โผล่พ้นริมฝีปากออกมาให้เห็น....ยามที่เธอเอ่ยเอื้อน...รำพึงรำพัน  จอห์น....เดินเซๆ ไปที่ด้านข้างห้อง.....พยายามถอยห่างจากหญิงสาว สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมาอีกครั้ง.....ดวงตาค่อยกลับเป็นสีฟ้า และเขี้ยวคู่นั้นค่อยๆหดสั้นลง จนเหมือนเป็นปรกติ.......จอห์น นั่งทรุดลงบนพื้น......ก้มหน้าลงกับหน้าอกตัวเอง....เงียบอยู่อย่างนั้น เนิ่นนานก่อนจะกล่าวขึ้น " เพราะอะไร....เจน " ....... " มันเกิดอะไรขึ้นกับผม.....และคุณ " ชายหนุ่มพูด ก่อนเงยหน้าช้าๆ มองไปที่หล่อน ซึ่งขณะนี้เป็น เจน คนเดิมที่เค้ารู้จัก " ดูคุณไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่นะ จอห์น.....เกี่ยวกับชั้น.....คุณคงผิดหวังมากสินะ " " ผมชาชินกับการผิดหวังแล้ว เจน " " ผมก็คิดฟุ้งซ่านไปบ้างเหมือนกัน หลังจากที่ค้นคว้าข้อมูลบางอย่างจากอินเตอร์เน็ต " " ค้นหาอะไร " " ทรานซิลเวเนีย แคว้นเก่าแก่ แห่งโรมาเนีย....คำที่คุณเคยพูด " " แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ และเป็นเรื่องเล่าขาน มันก็เป็นแค่ตำนานที่เล่าต่อๆกันมา มันคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอก " " คุณสงสัยว่าชั้นเป็น " " ผมไม่คิดไปไกลขนาดนั้น เพียงฝังใจจากสิ่งหนึ่ง จากสิ่งที่ผมสัมผัสได้ และหวังว่าไม่ใช่อย่างที่คิด ผมคิดว่าผมคงประสาทหลอนไป " " จากอะไร "......." จากปีกสีดำทมึนวันนั้น วันที่ผมโดนยิง ก่อนที่ผมจะหมดสติ กลิ่นน้ำหอมของคุณผมจำได้ ไม่มีวันลืม " " ผมสับสนในความคิดของตัวเอง แต่เรื่องราวหลายๆเรื่อง มันก็ดูสอดคล้องกันไปหมด " ภาพในวันนั้นและลำดับเรื่องราวต่างๆ ปรากฎในห้วงความคิดของชายหนุ่ม ...........".....รูปในมือถือนี่...เจน...น้องสาวฝาแผดชั้น ไม่ค่อยได้เจอกัน เธออยู่ยุโรปที่โรมาเนีย บ้านเกิดของชั้นตั้งแต่เด็ก นี่กำลังจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน " ..........." แล้วอีกอย่าง จีนส์ ชอบสวมสร้อยเงินที่ห้อยไม้กางเขนสีเงินเล็ก ๆ แต่คุณไม่มี " ..........." ใช่สิ...ชั้นต้องทำงานกะกลางคืนบางทีมีโอที ก็เกือบเช้า กลางวันชั้นต้องนอน....." ..........." ชั้นอาจจะมีเชื้อสายเจ้าหญิงก็ได้....ใครจะไปรู้ "..... " ชั้นอาจเป็นเจ้าหญิงแห่ง ทรานซิลเวเนีย......" ............ภาพในวันที่จอห์นนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์จนเช้า เค้ายังจำได้ติดตา....." .....เจน " จอห์นลุกขึ้นช้า ๆ เดินไปที่โต๊ะอาหาร....." ทำไม....เจน...เพราะอะไร " ชายหนุ่มถามในขณะที่รินไวน์แดงให้หล่อน " คุณลองเล่าให้ผมฟังสิ....มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ และผม " " คุณจำวันนั้นได้มั้ย วันที่คุณโดนยิง วันนั้นถ้าชั้นไม่ช่วยคุณ คุณก็คงตายไปแล้ว รอยสองรอยเล็กๆ บนคอคุณยังไงล่ะ คือคำตอบ......ชั้นถ่ายทอดความเป็นอมตะให้คุณ จอห์น " " ชั้นตั้งใจว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้คุณรู้หรอก จอห์น...อยากให้คุณหาวิธีการและปรับตัวได้เอง " แต่...มันก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน " ผมยังไม่เข้าใจ ในบางเรื่อง " " เรื่องอะไรหรือจอห์น....." " ทำไมตาคุณเป็นสีเหลือง แต่ตาผมเป็นสีแดง....เวลาที่ผมเปลี่ยนเป็นแบบนั้น " เสียงในคำสุดท้ายของจอห์นแผ่วลง จนแทบไม่ได้ยิน " ผู้ที่ดื่มเลือดมนุษย์เท่านั้นถึงจะมีตาสีแดง ชั้นเลิกล่าเลือดมนุษย์แล้วชั้นอยู่ได้ด้วยเลือดของสัตว์ " " ทำไมเค้าถึงเลือกคุณ เจน ทำไมไม่เป็น จีนส์ " " มันคงเป็นชะตาลิขิต จอห์น " " ชั้นเคยถามคุณว่า คุณจะรักชั้นในทุกอย่างที่ชั้นเป็นมั้ย คุณจำได้มั้ย " " ชั้นจะบอกว่าก็เช่นกัน ชั้นจะรักทุกอย่างที่คุณเป็น ".....เจน พูดกับจอห์นอย่างอ่อนโยน " ชั้น เป็นแบบนี้ แล้วคุณจะยังรักชั้นมั้ย จอห์น " " ผมรักคุณ เจน แต่ผมเกลียดสิ่งที่คุณเป็น.....และที่ผมเป็น " " ยังงั้นหรือ.....จอห์น ถ้าคุณรู้เรื่องนี้ คุณก็คง เกลียดชั้นมากกว่าเดิมสินะ " " เรื่อง อะไร "  " คุณยังจำ วิล ได้มั้ย จอห์น "....." ฮื่อ....." " คนที่แย่ง จีนส์ ไปจากคุณน่ะ.....เค้าเป็นเจ้านายเก่าชั้น.....ชั้นเป็นคนแนะนำเค้าให้ไปหาคุณ " " แล้วเค้าก็เจอ.......จีนส์ " " หมายความว่าไง...เจน "............" ก็เป็นแผนของชั้นยังไงล่ะ จอห์น.........จีนส์ พี่สาวฝาแฝดผู้แย่งทุกอย่างไปจากชั้น " " แทนที่ชั้นจะได้มาอยู่กับแม่ที่อเมริกา แต่ว่ากลับเป็นมัน ชั้นต้องทนอยู่ที่ชนบทในโรมาเนีย อยู่กับญาติของพ่อ.....พ่อที่ชั้นไม่เคยพบหน้า " " คุณคิดดูสิ ว่ามันทรมานแค่ไหน "........." ชั้นชอบคุณตั้งแต่ชั้นเห็นรูปคุณในห้องของ จีนส์.....ชั้นหลงรักคุณ ชั้นจะแย่งคุณมาจากมัน " " จีนส์....มันไม่เคยรู้หรอกว่าความรักคืออะไร " จอห์น....ตาค้าง นั่งอึ้งอยู่สักพัก....." นี่เป็นความจริงหรือ เจน.....คุณวางแผนให้หมอนั่น มาแย่ง จีนส์ไปจากผม...ทำให้ผมแทบบ้าตาย " " นี่คุณทำเพราะคุณรักผมหรือ " " ใช่ จอห์น นิยามของความรัก ของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันหรอก " " ผมเคยบอกว่าผมรักคุณ.....ผมรักคุณ เจน....รักมาก มากกว่าจีนส์ ที่ผมเคยรัก.......แต่ผมเกลียดการกระทำของคุณ ที่คุณทำแบบนี้ " " แล้วผมก็ทนใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ต่อไปไม่ไหวแล้ว " " จอห์น เราสองคนเป็น อมตะ เราจะได้รักกันแบบนี้ไปนานๆ คุณไม่ชอบหรือ " " ผมอยากมีชีวิตปรกติมากกว่า เจน " " ชีวิตอมตะสำหรับผม มันเหมือนกับการถูกจองจำ.....ถูกจองจำจากกาลเวลาไงล่ะ...เจน " ชายหนุ่มมองท้องฟ้าผ่านผ้าม่านในห้อง....." เจน เช้าแล้วนะ........" " พอกันที.....เจน ผมทำแบบนี้ อยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว "........" คุณยังใหม่จอห์น เดี๋ยวคุณก็คุ้น " " ไม่หรอกเจน....ผมตัดสินใจแลัว คุณจะไปกับผมมั้ย " " ไปไหนจอห์น " " ละทิ้งความเป็นอมตะของคุณยังไงล่ะ เดินไปสู่แสงอาทิตย์ " " ไม่ ๆๆๆ ฉันไปไม่ได้ ชั้นมีภาระที่ต้องสืบต่อสายเลือดเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ " ........." เผ่าพันธุ์อมนุษย์ นี่น่ะเหรอ เจน " " ต้องหลบๆซ่อน.....คุณเป็นอมตะแล้วคุณได้อะไร เจน คุณมีความสุขหรือ......ผมเห็นแต่ร่องรอยของการทรมาน " " แบบนี้สู้ตายไปไม่ดีกว่าหรือ เจน " " ไม่จอห์น ชั้นไม่ไป.....และชั้นก็ไม่ยอมให้คุณไปด้วย " " คุณห้ามผมไม่ได้หรอกเจน...." เจนลุกขึ้นหมายจะรั้งเค้าไว้....แต่กลับเซจนหัวคะมำ....." คุณทำอะไรกับชั้น จอห์น คุณหักหลังชั้น " " ผมไม่ได้หักหลังคุณ ผมยังรักคุณอยู่ เจน........และจะเก็บความรักนี้ไว้ในชีวิตหลังความตาย "...." คุณใส่อะไรให้ชั้นกิน " " ไวน์แดงนั่น....ในแก้วคุณ ผมแอบใส่ยานอนหลับลงไป....คุณจะหลับอย่างสบาย แล้วไม่นานคุณก็ตื่น....ผมลาก่อน " " เจน คุณเป็นคนคืนชีวิตให้แก่ผม ผมมอบคืนให้คุณ " " อย่า จอห์น อย่า.....อย่าทำอย่างนั้น....ชั้นรักคุณ " น้ำตาของ เจน ไหลพรากอาบสองแก้ม พูดวิงวอน " ขอเวลาชั้นหน่อย "......" ผมก็รักคุณ เจน รักมาก...แต่ผมรอไม่ไหว.....ผมไปรอคุณข้างหน้านะ....ผมรักคุณ....ลาก่อนเจน " จอห์น....มอง เจน นิ่งๆ มองเหมือนจะเก็บซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ไว้ในห้วงวิญญาณ....ในขณะที่น้ำตาของเค้าไหลริน "......อย่า....จอห์น...น..น " .......ภาพและเสียงที่ฟุ้งเบลอนั้น มากระทบกับประสาทของหล่อน อย่างเลือนราง...........และมันก็ค่อยๆมืดสนิทลง .......ผิวหนังของจอห์น ค่อยๆ ลอกออกทีละน้อย หลุดปลิวล่องลอยไปตามกระแสลมแห่งสุริยะ เค้าสัมผัสได้ถึงความตาย ความตายแห่งอิสระที่เค้ารอคอย.....ร่างของจอห์นกลายเป็นผงธุลี ภายใต้แสงตะวัน ที่ทรงมหิทธิฤทธิ์เสมอ เมื่อค่ำคืนมาเยือนอีกครั้ง ........" จอห์น...น " .....เจน ตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า....... ........ในยามดึกดื่นของค่ำคืนนั้น ผู้คนย่านแมนฮัตตันอาจได้ยินเสียงของแวมไพร์สาวกรีดร้องอย่างโหยหวน ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี แต่ในเมืองแห่งแสงสีนี้....ใครเล่าที่จะมาสนใจ . The End เรื่องราวทั้งหมดแต่งจากจินตนาการ  ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 274 : ทั้งรักทั้งเกลียด - โจทย์โดย คุณ Blue_Medsai Disturbed ( song : Darkness ) , Dishwalla ( song : Angels Or Devils ) Within Temptation ( song : In Vain ) , Three Days Grace ( song : I Hate Everything About You ) Renholdër Now I Know Feat. Amy Lee , Renholder-Falling Through The Sky " ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านครับ " ขอขอบคุณ บทเพลง ภาพเขียน ภาพถ่าย ของศิลปินผู้รังสรรค์ credit : youtube , wikipedia , picture : google * Literature Blog *
เริื่องราวซับซ้อน
พล็อตซ้อนพล็อตและจบแบบหักมุมด้วยครับ อ่านสนุกเลยครับ  โดย: กะว่าก๋า
  วันที่: 28 มีนาคม 2564 เวลา:19:52:31 น.ชอบโลเคชั่นเรื่องของคุณ sleepless-sea ครับ ไม่เคยซ้ำกันเลย ช่างคิดดีจังครับ
โลเคชั่นทำให้การอ่านเรื่องสนุกมากขึ้นไปอีกครับ โดย: ทนายอ้วน
 วันที่: 28 มีนาคม 2564 เวลา:20:03:27 น. จากเรื่องรัก โรแมนติก แถมมีหักมุมแรก เป็นดราม่า กับรักที่ไม่สมหวัง ้ะราะถูกเท..  ใาพบรักใหม่วดใสกว่าเดิม ท่ามางจะแฮปปี้เอนดิ้ง  กลับหักมุมรอบ 2.. มาระกกับเจ้สหญืงแวมไพร์ซะเนี่ยะ แต่ะระเอกด้วยทั้งรักและทั้งเกลียด เลยกักมุมครั้งที่3 อันเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยการเลือกทางเดินของตัวเอง  ชอบๆๆๆตะพาบ.เรื่องนี้มากๆค่า!! โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 28 มีนาคม 2564 เวลา:21:12:39 น.อากาศนิวยอร์คช่วงต้นปีหนาวถึงไขสันหลังเลยครับ
จอห์นผู้ถูกทอดทิ้ง อย่างน้อยก็ยังได้เจอเจน น้องสาวอิมพอร์ตจากโรมาเนีย อิอิ พอกลางเรื่องก็หักมุมเป็นนิยายสยองขวัญ มิน่า ถึงต้องให้ชีมาจากโรมาเนีย กินสเต็กมีเดียมแรร์ก็เป็นอาหารทางเลือกที่ดีทำหรับแวมไพร์นะครับ ผสมด้วยศึกชิงรักหักสวาทของพี่น้องฝาแฝด สุดท้ายพระเอกก็กลายเป็นผุยผง ความเป็นอมตะมันมีแต่ความทุกข์ทรมานหนอ ส่วนเจนคงต้องแอบฉกหมาฉกแมวชาวบ้านมากินต่อไป 555 โดย: ชีริว
 วันที่: 28 มีนาคม 2564 เวลา:22:15:28 น.Wow!! ชวนติดตาม มีทั้งรักหวาน..หลอน..หลอก ครบรส.. แถมยังเข้า concept ทั้งรักทั้งเกลียด สุดยอดๆค่ะ โดย: คนผ่านทางมาเจอ
 วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:5:49:03 น.เรื่องราวทั้งหมดแต่งจากจินตนาการ ...
หักมุม เขี้ยวขาววับ หลอนได้อีก 555 คราวหน้าขอแบบขำ ๆ ฮา ๆ บ้างนะคะ  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
 วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:9:12:55 น.สวัสดีครับพี่
นี่ผมเหมือนกับมาติดนิยายSci-fi อีกแล้วเลยครับ 55555 "จอห์นรู้สึกตัวเองชาดิกไปทั้งร่าง" ทีแรกผมอ่านเป็น "ซาดิส" .........หือออออ 55555 ฉากสุดท้ายที่ถูกแสงผมนึกถึง Dragula untold เลยครับ ฉากที่พระเอกโดนแสงแล้วสลายแล้วให้ลูกชายไปกับนักบวชคือสุดมาก จากบล๊อก หนังผีผมไม่ชอบดู เพราะมันชอบทำจังหวะ ผีโผล่แบบตุ้งแช่ นี่ตกใจ!!!! ผมไม่ค่อยชอบจังหวะตกใจ 555555 ปล. พี่ชอบฟังเพลงสไตล์นี้เหมือนผมเลย แต่ผมชอบฟังตอนขับรถ โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:11:44:20 น.นิวยอร์ก ช่วงเวลานั้นหนาวน่าดูเลยแหละ อยู่คนละโซนอากาศต่างจากบ้านเราด้วยล่ะนะ
ผมมีเพื่อนชาวโรมาเนียคนหนึ่งเขาเคยพูดนะว่า อะไรไม่ค่อยดีทำไมชอบมาจากโรมาเนียจัง อย่างผีดูดเลือด หรือแม้แต่ในแฮร์รี่พอตเตอร์มังกรร้ายก็ยังมาจากโรมาเนีย เรื่องราวหักมุมมีครับ โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:11:56:15 น.เขียนเล่าได้ดีเลยครับ ผมอ่านลงมาเรื่อย ๆ คอยลุ้น 555
แต่ต้องพักสายตาบ้าง หมอให้ใช้สายตาระยะนี้หน่อย เลยอ่านได้ครึ่งหนึ่งครับ โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:18:11:31 น.สวัสดีครับพี่ ผมนั่งอ่านไป ตื่นเต้นไป ลุ้นไป เนื้อเรื่องแบบนี้นำไปสร้างภาพยนตร์ คงน่าดูมากเลยนะครับ การดำเนินเรื่องเป็นไปอย่างรวดเร็ว กระชับ เหมาะสำหรับผู้อ่านแบบผม อิอิ รักเธอด้วย เกลียดตัวเองด้วยแบบนี้ มันสุดแสนทรมานจริงๆ ครับ โดย: สีเมจิก (สมาชิกหมายเลข 5106714
) วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:22:26:30 น.มาอ่านจนจบครับ
ผมขอเป็นฮีโร่อมตะแบทแมนแวมไพร์ช่วยชีวิตคนยามค่ำคืน หรือ กินเลือดคนชั่ว อ้าว ไปคนละเรื่องเดียวกัน เขียนได้ดีเชียวครับ ทั้งรักทั้งเกลียด ยอมสละชีวิตตัวเองได้ หายากครับ นิดๆ คร่าวคราว หรือ ข่าวคราว โดย: สองแผ่นดิน
 วันที่: 29 มีนาคม 2564 เวลา:22:26:41 น.จินตนาการล้ำเลิศค่ะ
อ่านยังไม่จบ แอบอ่านสปอยล์จากคอมเม้นท์ของเพื่อนๆ ไว้กลับมาอ่านต่อค่ะ  โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า
 วันที่: 30 มีนาคม 2564 เวลา:8:20:12 น.ที่เข้าไปชม ไปชิมกับข้าวกับปลาที่บล็อกก่อนใคร นอกจากแต่งบทกวีเก่ง แต่งนิยายสั้นเริด ยัง..เป็น Bloggerที่ขยัน+น่ารักที่ซู๊ด!! โดย: คนผ่านทางมาเจอ
วันที่: 30 มีนาคม 2564 เวลา:17:41:33 น.ขอบคุณสำหรับกำลังใจในบล็อก - Isaan-Isan Boutique Resort by Andacura Premium เขาใหญ่ นะครับ
โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 30 มีนาคม 2564 เวลา:19:43:13 น.เมืองประหลาดนี้
ดูๆไปก็คล้ายเมืองในความจริงนะครับ  โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 30 มีนาคม 2564 เวลา:21:52:01 น.สวัสดีครับคุณSleepless Sea
อ่านถึงตอนเจนออกมาแล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะมาอ่านต่อนะครับ อ่านเรื่องที่มีบรรยากาศ นิวยอร์ก แมนฮัตตันแล้ว ทำให้นึกถึงการ์ตูนไซเฟอร์ และ Moon Child ครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 30 มีนาคม 2564 เวลา:23:21:44 น.มาดึก ส่งกำลังใจและขอบคุณคุณ Sleepless Sea ก่อนนะคะ
แล้วจะแวะมาใหม่ค่ะ โดย: Sweet_pills
 วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:0:09:00 น.ตอนแรกคิดว่าจะจบแบบแฮบปี้ โรแมนติก ผิดหวังจากพี่ มาเจอน้อง
ที่ไหนได้ หักมุมเป็นแวมไพร์ซะงั้น สนุกดีค่ะ โดย: Sai Eeuu
 วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:3:08:28 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
อ่านเริ่มกับจบค่ะ คนแก่ ตาลายกับตัวหนังสือ พอรู้เค้าลางของเรื่องโอเคค่ะ แวมไพร์คู่รัก โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:10:36:21 น.จากบล๊อก
ซีวิคตัวนี้หน้าตาหล่อ วัยรุ่นมาก ๆ เลยครับ ตอนไปTest drive แอบมีใจให้ accord แต่พอดูภายใน ดูขนาด ความปลาดเปรียวแล้ว รู้สึกไม่วัยรุ่นเฟี้ยวฟ้าวเท่าไหร่ครับพี่ ใข่ครับมี Hatchback ด้วย จริงๆ ผมชอบมากกกกกเลยครับ ย้อนเวลากลับไปได้ยังไม่แน่ในเลยว่าจะเลือก 4 หรือ 5 ประตู โดย: จันทราน็อคเทิร์น
วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:10:37:51 น.ขอบคุณมากครับ
ช่วงนี้ผมร้องอย่างเดียว ไม่ค่อยได้อัดเสียงเลยครับ เพราะพอไปลงยูทูป มักจะมีปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:20:01:07 น.สวัสดีคืนวันพุธครับ
วันนี้อ่านจบแล้ว รู้สึกปวดใจเลย ทั้งรักทั้งเกลียดจริงๆ อารมณ์นี้ครับ บางทีเราก็ไม่ได้เป็นผู้ที่กำหนดชีวิตตัวเอง เขียนได้ดีครับ หักมุม ลุ้น โกรธ เกลียด รัก ผิดหวัง สงสาร ครบรสครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 31 มีนาคม 2564 เวลา:23:51:42 น.สวัสดีค่ะ..
ตามคุณก๋ามาติดๆ.. สวัสดีวันหวยออก..ขอให้โชคดีคะ โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ
) วันที่: 1 เมษายน 2564 เวลา:6:09:07 น. |
Sleepless Sea
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?] Group Blog All Blog Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
แวะมาเจิมฮะ
แปะก่อนค่อยๆอ่านค่ะ