| |
|||||||||||||
ตะพาบ 270 : 38 HOURS   38 HOURS เรื่องราวทั้งหมดแต่งขึ้นจากจินตนาการ บันทึกประจำวัน 8.00 น. ...วันนี้ผมตื่นขึ้นในตอนเช้าเหมือนเดิม ในฤดูนี้อากาศมักจะขมุกขมัวจากละอองฝุ่น ทำให้ท้องฟ้าดูมืดทึมเทา กว่าที่ควรจะเป็น ผมอ้อยอิ่งลุกจากเตียงนอน และผ้าห่มอันแสนอบอุ่น ค่อยๆเดินมาที่ริมหน้าต่าง...ผ้าม่านสีสวยเปิดต้อนรับให้แก่วันใหม่ของผม ห้องพักแสนงามบนคอนโดชั้นที่ สามสิบแปด..." วันนี้ท้องฟ้าสวย " ผมรำพึงเบาๆในใจ มองท้องฟ้าสีครามที่เคยเป็นสีเทาๆทึมๆ เมื่อวานนี้ แต่วันนี้กลับงามเหลือเกิน... ผมสะดุ้งตื่น...แต่วันนี้ ผม...ตื่นสาย..!! ...ผมรีบเข้าห้องน้ำ...ไม่สิ ไม่ต้องเข้า ผมเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่ใส่ทำงานทุกวันสวมอย่างรวดเร็ว ...หยิบของส่วนตัวใส่เป้หลังคู่ใจ แล้วรีบเผ่นจากห้องมาที่ลิฟท์ ลิฟท์รุ่นที่จัดว่าเร็วที่สุดในย่านนี้ พาร่างที่ยังไม่ค่อยตื่นดีของผมลงมาที่ชั้นล่าง ฮ่าๆ...เทคโนโลยี่นี่ช่วยได้เยอะจริงๆ ผมคิดพลางวิ่งเหยาะๆไปยังสถานีรถไฟฟ้า ผู้คนมากมายต่างก็วิ่งเหมือนผม...การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้วสินะ !! สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ที่เจาะใต้ดินจนพรุนเหมือนทางเดินของไส้เดือนยักษ์ ผมยืนรอที่ชานชาลา มองเห็นผู้คนที่ต่างก็ก้มหน้าก้มตากันหมด...ผมชินแล้วกับภาพแบบนี้ โลกสมัยใหม่ก็แบบนี้แหละ เทคโนโลยี่บางครั้งก็ทำให้คนดูแปลกๆ ผมคิด รถไฟฟ้าเปิดไฟสว่างจ้ามาแต่ไกล บวกกับแสงไฟแอลอีดีของป้ายโฆษณาสินค้า บนด้านข้างของตัวรถยิ่งทำให้รถสว่างยังกับหนอนเรืองแสง ผมเคยเห็นภาพรถไฟรุ่นเก่าๆ ใช้สติกเกอร์ธรรมดาๆผมคิดว่าก็น่าจะพอแล้ว...แต่ก็นะโลกมันเปลี่ยนไป...จริงๆ รถไฟฟ้ารุ่นใหม่เดี๋ยวนี้เสียงก็เงียบเหลือเกินเพราะมันไม่มีล้อ มันลอยอยู่เหนือราง เห็นเค้าบอกว่ามันเป็นรางแม่เหล็กไฟฟ้า ...ผมคิดได้แค่นั้นรถไฟฟ้าก็เทียบชานชาลา ผมมองผ่านประตูรถเข้าไป...คนเบียดกันเหมือนของที่บรรจุอยู่ในกระป๋อง ผมมองคนที่รออยู่รอบๆ มันไม่ได้สมดุลย์กันซะเลย... ในที่สุดผมก็พาร่างเบียดเสียดแทรกมาอยู่ในขบวนรถจนได้ ด้วยความเอื้ออารีของพนักงานบนชานชาลาที่ช่วยดันผมให้มาอยู่หลังประตูจนสำเร็จ  บันทึกประจำวัน 12.00 น. ...เสียงโขมงโฉงเฉงจากการสั่งงาน ภายในครัวอันร้อนระอุ...ในภัตตาคารอาหารหรูในตัวเมืองย่านธุรกิจ อาหารสมัยใหม่ที่หน้าตาสวยงาม เป็นที่ถูกอกถูกใจของลูกค้า...ร้านมีลูกค้าคับคั่งในตอนเที่ยง พนักงานทุกคนเดินกันจนขาขวิด...รวมทั้งผมด้วย พนักงานเสิร์ฟ..แล้วยังไงล่ะ? ก็โอเค...ในภาวะสถานการณ์แบบนี้ แต่สักวันผมต้องเป็น เชฟให้ได้...นั่นคือปณิธานของผม ผมยิ้มเล็กๆที่มุมปากอย่างคนมีฝัน " เฮ้...ปีเตอร์ " เพื่อนผมทัก...ผมชื่อปีเตอร์ครับ ชื่อฟังดูธรรมดาๆ แต่ผมก็ภูมิใจนะ เพราะเป็นชื่อที่ผู้มีพระคุณของผมตั้งให้ " ว่าไง...จอห์น" ผมทักกลับ ชื่อเพื่อนผมก็โหลเหมือนกัน ผมคิด... " ปีเตอร์ ที่โต๊ะเบอร์สิบ ริมหน้าต่างนั่น คนนั้น น้องคนนั้นน่ะ เค้าถามหานายอีกแล้ว " จอห์นเพื่อนรัก เด็กเสิร์ฟด้วยกัน หน้าล้อเลียนกระซิบบอก ผมมองไปที่โต๊ะหมายเลขสิบ สาวน้อยน่ารักในชุดสบายๆ กำลังนั่งจัดการกับอาหารตรงหน้า..." มาอีกแล้ว " ผมคิดพร้อมกับความดันในร่างที่พลุ่งพล่านขึ้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร..." เออ ขอบใจนะ จอห์น เดี๋ยวผมจะไปทักเค้า " ...ผมจัดการเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าที่รอคิวอยู่จนหมด แล้วค่อยๆเลียบๆเคียงๆ ไปที่โต๊ะหมายเลขสิบ... " สวัสดีครับ คุณซาร่า " ผมเอ่ยทักตะกุกตะกัก " สวัสดีค่ะ" เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วยิ้มอายๆ " มองหาอยู่นานเลยค่ะ...วันนี้คนเยอะจัง เลยไม่เห็นค่ะ ต้องฝากคนอื่นไปบอก " " อ่อ ครับ ใช่ครับวันนี้คนเยอะ มีอะไรหรือครับ " ผมพูดอย่างเขินๆ " วันนี้มีงานแสดงภาพค่ะ จะชวนคุณปีเตอร์ไปดูด้วยกัน ถ้าไม่รังเกียจนะคะ " " ได้ครับ " ผมตอบไปทันทีแบบไม่คิด...เฮ้ย เล่นตัวหน่อยสิฟระ ดูใจง่ายไปรึเปล่า...ความคิดในส่วนลึก มันติงผม " ได้เลยครับ กี่โมงครับ แต่ต้องหลังเลิกงานนะครับ " อีกแล้ว ผมตอบแบบไม่คิดเลย.... " เดี๋ยวโทรมาบอกค่ะ ชั้นรู้เวลางานของคุณ " เธอยิ้มอย่างผู้ชนะ บันทึกประจำวัน 21.00 น. ...นี่เป็นเวลาเลิกงานของผม โหดมั้ยล่ะครับ แต่ทุกที่สมัยนี้ก็เลิกงานประมาณนี้ ตามกฎใหม่...เวลาเป็นเงินเป็นทอง ใช้ให้คุ้มครับ ผมถูกเรียกให้ไปพบหัวหน้าหลังเลิกงาน..." นี่ ปีเตอร์ เธอยังอยู่ในระหว่างการประเมินขั้นแรกนะ " หัวหน้างานหญิงที่ทำหน้าตามุ่ยๆอยู่ตลอดเวลา จนเป็นปรกติ พูดกับผม " ชั้นรู้นะว่า เธอแอบทำภารกิจอย่างอื่น...มีปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าในระหว่างปฏิบัติงาน ทำตัวดีๆนะ... อย่าทำนอกเหนือจากภารกิจและโปรแกรม อย่าให้ชั้นต้องผิดหวัง ชั้นเตือนด้วยความเป็นห่วง " " ครับ " ผมตอบสั้นๆ ใครบอกฟระ..รึว่า? ผมคิดในใจ " เฮ้ จอห์น นายบอกเรื่องน้องคนนั้นกับหัวหน้าใช่มั้ย ผมโดนเล่นงานเมื่อกี้ " " เฮ้ย เปล่านะ...ผมไม่ทำแบบนั้นกับเพื่อนหรอก " จอห์น รีบปฏิเสธ " นายก็รู้นี่ ปีเตอร์ ระบบมันมีโปรแกรมตรวจสอบ " ผมคิด...แล้วก็เข้าใจทันที พยักหน้าช้าๆ " ผมขอโทษที่สงสัยนาย จอห์น " " เฮ้ย...ไม่เป็นไรหรอก " จอห์นตอบยิ้มๆ " นี่ จอห์น ถามอะไรหน่อย...พี่พนักงานเสิร์ฟสอง-สามคน ที่เคยมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว หายไปไหนนะผมไม่เห็นเลย " ผมกระซิบถาม " เอ่อ...ผมได้ยินมาว่าไม่ผ่านเกณฑ์...โดนเด้งไปแล้ว " จอห์นตอบด้วยสีหน้าหวาดๆ " ผมยังกลัวอยู่นี่ว่าจะผ่านมั้ย " " เหรอ..." ผมตอบเสียงยาว ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไป ความคิดในหัวผม มีคำถามต่างๆ นาๆ...ความไม่แน่นอนของชีวิต...โลกในปัจจุบัน และ...คำดูถูก จากหัวหน้างาน ที่ยังก้องอยู่ในหัว " คุณทำอะไรผิดพลาดตลอดเลยนะ ปีเตอร์ ทำให้เหมือนเป็นคนหน่อย "...เสียงนั้นมันมักแว่วมาเสมอยามที่ผมรู้สึกแย่ " ก็นี่ไงล่ะที่ผมกำลังจะทำ " ผมคิดในใจพลางคิดถึงหน้าซาร่า สาวน้อยคนนั้น  บันทึกประจำวัน 22.00 น. ...บี๊บๆ เสียงสั่นบนโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด ดังขึ้น...ผมรับสาย ภาพของเธอคนนั้น...ซาร่า ปรากฎขึ้นอย่างเลือนราง...หน้าของเธอดูเศร้าๆไป " สวัสดีค่ะ ปีเตอร์...ชั้นขอโทษที่ต้องยกเลิกนัดค่ะ ชั้นไปไม่ได้แล้ว...นี่เป็นคำบันทึกสุดท้ายที่บันทึกผ่านโปรแกรม " " ชั้นไม่ผ่านการประเมินจากระบบ...ชั้นมาลาคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันนะคะ ลาก่อนค่ะ " เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งจี๊ดขึ้นที่หัวของผม ผมเซถลาไปกระแทกกับเสาโคมไฟริมถนน ตายังมองจ้องอยู่ที่จอ มอนิเตอร์เล็กๆที่ฝังอยู่บนแขนของตัวเอง ภาพสื่อสารยังคงกระพริบๆเป็นสีฟ้าๆอยู่ หัวของผมอื้ออึงไปด้วยเสียงแปลกๆ ตาเหมือนกำลังจะถลนออกมานอกเบ้า น้ำใสๆชนิดหนึ่งไหลซึมออกมาจากตาทั้งสองข้าง ผมทรุดลงนั่งที่ม้านั่งริมถนน เหม่อมองไปยังเมืองเบื้องหน้า... " พี่ครับ ทำไมเวลาเปลวไฟโดนผม แล้วผมไม่รู้สึกอะไรเลย " ............" เธอจะรู้สึกได้ยังไงปีเตอร์ ก็เธอไม่ใช่คนนี่ " " ปีเตอร์ เสริฟน้ำมันเครื่องรุ่นพิเศษให้ลูกค้าโต๊ะ เจ็ดหน่อย ลูกค้ารอแย่แล้ว " " นี่ ปีเตอร์ มันไม่ใช่ความรักหรอก เธอมีความรักไม่ได้หรอก เธอไม่ใช่คนนะ " ภาพและเสียงต่างๆประเดประดังผ่านเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แขน-ขา และตัวผมกระตุกสั่นสะท้านไปหมด ม่านตาของผมค่อยๆปิด มันค่อยๆมืดลง บันทึกประจำวัน 24.00 น. ภาพและแสงเรืองๆ ค่อยๆสว่างขึ้นอีกครั้ง ผมขยับร่างกายลุกขึ้น อย่างยากลำบาก...ผมเดินกระโผลกกระเผลกไปตามถนน ที่เงียบร้าง ใช่สิ...ทุกคนคงจะอยู่ในระหว่างพัก...พักกลางวัน บันทึกประจำวัน 30.00 น. ผมเดินเข้าไปในหอแสดงภาพ ที่ๆซาร่า เคยนัดผม ผมอยากมาบันทึกเรื่องราวเหล่านี้เผื่อเธอ ในยามที่เธอไม่สามารถมาได้อีกต่อไปแล้ว ภาพโลกกลมๆสีฟ้า...ต้นไม้ ท้องฟ้า ทะเล สัตว์นานาชนิด บ้านเมืองอันงดงาม และผู้คนมากมาย...รวมทั้งภาพของพวกเราที่เคยทำงานให้พวกเขา จนกระทั่งวันหนึ่ง...ดาวฤกษ์ประหลาดเล็กๆดวงหนึ่ง ขนาดใกล้เคียงกับดวงจันทร์ หลงมาในระบบสุริยะ แรกดูเหมือนว่ามันกำลังจะชนดาวอันงดงามนี้ แต่สุดท้ายมันกลับโคจรอยู่รอบโลก แม้วงโคจรของมันจะอยู่ไกลมาก แต่ความร้อนที่ส่งมายังโลกก็ยังมากมายนัก และที่สำคัญ มันทำให้ความเร็วในการหมุนของโลกเปลี่ยนแปลง ...ด้วยอุณหภูมิ แรงดึงดูด และรังสีอันตราย ที่เพิ่มขึ้น มันทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง อย่างมหาศาลต่อพวกเขา แล้วในที่สุดก็เหลือแต่พวกเรา...โลกใบนี้กลายเป็นโลกของพวกเรา โลกที่มีทั้งดวงอาทิตย์ดวงเดิม และดวงใหม่ที่โคจรอยู่รอบๆ ระบบได้กำหนดเวลาของโลกใหม่ เป็น 38 ชั่วโมง ตามความสว่างของกลางวันที่มากขึ้น ...ความสว่างที่มาพร้อมกับความตายของสิ่งมีชีวิต มันผ่านมาเนิ่นนานแล้ว...ผมมองภาพเหล่านั้น ซึมซับเรื่องราวไว้ในโปรมแกรม ที่ถูกอัพเกรดใหม่โดยระบบ ระบบที่เป็นแบบแผน และไร้ซึ่งความปราณี ผมเดินจากมา...เดินต่อไปด้วยความอ่อนเพลีย...ขึ้นรถไฟฟ้าสายเดิม พลังงานไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์อันอุดมสมบูรณ์ ผมขึ้นจากซับเวย์ เดินช้าๆ ไปยังคอนโดมิเนียมแสนหรูหราของผม ป้ายรางๆอยู่กลางหมอกควัน....เขตหุ่นยนต์ บันทึกประจำวัน 38.00 น. ผมนอนพักบนเตียงเหล็กเล็กๆ ขนาดกว้างสามคูณหกฟุต ในห้องตะแกรงเหล็กขนาดเล็กเหมือนรังผึ้ง ไม่มีห้องน้ำ...ใช่สิทำไมต้องมีด้วยเล่า ผมเอาน้ำมันหล่อลื่นหยอดที่ข้อพับแขนที่มันฝืดจนขยับแทบไม่ได้ ก่อนตั้งเวลาปิดและเปิดสวิทช์ตัวเอง เพื่อไปทำงานในวันพรุ่งนี้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองจะอยู่ไปได้อีกสักกี่วัน อาจจะเป็นพรุ่งนี้ก็ได้ ที่ผมจะโดนบีบอัดเพื่อทำเป็นเหล็กรีไซเคิ้ล ให้ระบบเอาไปทำหุ่นยนต์รุ่นใหม่ต่อไป ...แต่ก็ดีนะ ผมจะได้ไปพบกับเธอคนนั้น บนสวรรค์ ผมคิด...น้ำมันหล่อลื่นใสๆ ซึมออกมาจากดวงตาทั้งสองของผม ก่อนที่ม่านตาของผมจะค่อยๆปิดลง...ภายใต้ความมืดสลัว ของท้องฟ้ายามราตรี . The End เรื่องราวทั้งหมดแต่งขึ้นจากจินตนาการ  ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 270 : หนึ่งวันมีสามสิบแปดชั่วโมง โจทย์โดย คุณ กะว่าก๋า Thanks ; Space Ambient Mix by SG Music , Jim Yosef : Link [ NCS Release ] , เรื่องราวทั้งหมดแต่งขึ้นจากจินตนาการ ผิดพลาดประการใดต้องขออภัย..ขอขอบคุณ บทเพลง ภาพเขียน ภาพถ่าย ของศิลปินผู้รังสรรค์ credit : youtube , wikipedia , picture : google * Literature Blog *
โหวตก่อน อ่านทีหลังนะคะ อิอิ
  โดย: ฟ้าใสวันใหม่
  วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:8:42:15 น.สวัสดีคะ...
ตามมาอ่านงานตะพาบด้วยคะ.. ชอบภาพวาดจัง...สวย  โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ
 ) วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:9:03:54 น. เป็นจินตนาการของจขบ.ที่เริดเลอ ถ่ายทอดผ่านRoboสหฟรีt ที่มีจิตใจมนุษย์อยู่ภายใน โลกมนุษย์ที่มีวงโคจรแปลงเปลี่ยนไป มีดาวบริวารเพิ่มเติม ชาวโลกที่ไม่สามารถปรับตัวได้ ก็ล้มหายตายจากไป ที่อยู่รอดก็ด้วยมีคุณสมบัติพิเศษ ไม่แน่ค่ะ ในอีก 30-50 ปี ข้างหน้า อาจมีเหตุเภทภัยทำให้วงโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ยาวนานมากขึ้นก็ได้ ชอบๆๆอ่านตะพาบที่อุดมไปด้วยจินตนาการ ของบล็อกนี้  โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:9:52:25 น.อ่านมาได้ครึ่งทาง เขียนยอดเยี่มเลย
แต่เหนื่อยมาก ไปพักครึ่งเวลาก่อนนะคะ ภาพประกอบสวยงามมากด้วยค่ะ โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:9:52:29 น.38 แต่ละคนมีมุม
ไม่เหมือนกันเลยค่ะ ส่วนอุ้มไม่มีเลยไม่เขียน อิอิอิ โดย: อุ้มสี
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:10:09:01 น.ถ้ามี 38 ชั่วโมงจริงก็น่าจะประมาณนั้นแหละครับ ทำงานมากขึ้นตามอัตราส่วน
โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:11:52:33 น.เดี๋ยวๆ วันนี้ มาแนวใหม่ แปะแสดงตัวก่อน
เดวจะเข้ามาอ่านอย่างละเอียด  โดย: nonnoiGiwGiw
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:12:09:06 น.555 ตอนแรกว่าจะแซวว่า คนอะไร ตื่นนอนแล้วไม่ต้องเข้าห้องน้ำ
มาเข้าใจตอนจบนี่เอง โถ ๆ ๆ พ่อคุณ ชอบอ่านแนวนี้มากกว่าค่ะ สนุกดี โดย: ฟ้าใสวันใหม่
วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:12:37:48 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
เวลาของหุ่นยนต์ ที่มีความรู้สึก โห...แล้วมนุษย์จะเหลือเหรอคะ อ่านไป ก็พักสายตาเป็นระยะๆค่ะ สายตาไม่ค่อยอำนวยแล้ว ยิ่งการจับใจความสำคัญยิ่ง อยากจะล้มเหลวค่ะ แต่ก็อ่านจนจบ และพบข้อสรุป โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:13:19:26 น.วันนี้ไม่ได้โหวตงานเขียน
ส่งกำลังใจในหมมวด ตะพาบแทนค่ะ Sleepless Sea Friendship Story Blog โดย: kae+aoe
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:14:37:42 น.ปีเตอร์ดูเป็นหุนยนต์ที่มีชีวิตจิตใจนะครับ
ถ้ามีความรักได้ ผมว่าหุ่นยนต์ในยุคนั้นก็คงเป็นหุ่นยนต์ ที่มีสภาพใกล้เคียงกับมนุษย์มากๆเลย  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:14:45:05 น.@ 9A
อาจจะมีไวรัสในระบบครับ ^^ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะครับ โดย: Sleepless Sea
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:16:11:05 น.สวัสดีครับพี่
อ่านแล้วเหมือนหนังเรื่องอะไรซักอย่าง AI มั้งครับ สงสารปีเตอร์เหมือนกัน คงจะอยากมีความเป็นมนุษย์จริงๆ แต่มนุษย์นี่สิครับ ที่อยากทำงานหามรุ่งหามค่ำเป็นหุ่นยนต์ซะเอง โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:16:11:50 น.สวัสดีครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านติชมและส่งกำลังใจนะครับ โดย: Sleepless Sea
วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:16:57:37 น.อ่านแล้วนึกถึงในหนังเรื่องนึงเหมือนกันครับ เพลิดเพลินมากครับ
พรุ่งนี้มาใหม่ครับ โดย: The Kop Civil
 วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:17:14:47 น.ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ
อย่านอนดึกเลยน้า ไว้วันหน้าฟ้าใหม่ก็ได้ค่ะ โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า
วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:18:08:51 น.แจ้งข่าวด่วน
กรุณา..แจ้งชื่อ ที่อยู่ หลังไมค์ ไปยัง ทีมงานบล็อกแกงค์ด้วยค่ะ เพื่อจัดส่งรางวัล(สายสะพาย) ไปให้ ทีมงานน่าจะแจ้งใน in box(ข้อความหลังไมค์) มุมบนซ้าย หน้าจัดการบล็อก โดย: เริงฤดีนะ
วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:19:38:07 น.หุ่นยนต์อย่างปีเตอร์ก็มีความรู้สึกยามซาร่าไม่ผ่านการประเมินจากระบบนะคะ
ขอบคุณคุณ Sleepless Sea สำหรับกำลังใจค่ะ โดย: Sweet_pills
 วันที่: 29 มกราคม 2564 เวลา:0:38:56 น.อ่านย่อหน้าแรกๆนี่นึกว่าจะเป็นเรื่องรักโรแมกติกเลยนะคราบ อิอิ
โดย: ทนายอ้วน
 วันที่: 29 มกราคม 2564 เวลา:19:59:33 น.สวัสดีครับคุณSleepless Sea เมื่อวานส่งกำลังใจไว้ให้ก่อน วันนี้มาอ่านครับ
ชอบมากครับ เป็นไซไฟที่มีความสุดดีครับ ชอบเรื่องราวมู้ดแบบนี้ อ่านไปนึกจินตนาการหน้าตัวละครไปด้วย แต่จะบอกว่าแว้บแรกที่อ่านผ่านๆ เมื่อคืน (อ่านถึงก่อน 12นาฬิกา) ทีแรกนึกว่าเรื่องของ จขบ.เอง ซะอีกครับ รออ่านงานเขียนอีกนะครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 30 มกราคม 2564 เวลา:10:05:32 น.ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่บล็อก "ข้าวต้มหมูสับเห็ดออรินจิ" ครับ
 โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 30 มกราคม 2564 เวลา:19:37:31 น.สวัสดีคะ..
แวะมาทักทายรอบดึกนะคะ โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ
) วันที่: 30 มกราคม 2564 เวลา:23:51:08 น.จินตนาการไกลมาก 555 ผมอยู่ใน กท.ยังไม่เคยลงเอ้ย
ขึ้นรถใต้ดินเลย สายเหนือถนนเคยขึ้นนะครับ 555 เพราะส่วนใหญ่ ขับรถไปตามถนน กท.นานแสนนานไม่หลุด จากถนนสักที .. เทคโนโลยีในไทยก็ก้าวหน้าดีแต่ ความเป็นส่วนตัวไม่ค่อย มีเท่าใดแล้ว บางทีเขาคลิ๊กดู ภาพเสื้อผ้า หรือ คอมพิวเตอร์ สวย.. พอออกไปดูอีกที่ อ้าวโฆษณาเสื้อผ้า คอนฒ ตามมา แล้ว... ผมว่าจิตนาการข้างบน คงจะมีไม่นาน โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2564 เวลา:11:58:09 น. |
Sleepless Sea
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [?] Group Blog All Blog Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
