|
หมายเหตุ : เรื่องสั้นเรื่องนี้มีข้อมูลจริงผสมผสานอยู่
รู้สึกช่างจินตนาการแต่จะสื่อรู้เรื่องหรือเปล่านี่ก็ไม่แน่ใจ
คุกกี้คามุอิตื่นนอนตั้งแต่แต่ช่วงเวลาตีสี่ของวัน กับช่วงเวลาที่ว่างหลายๆวันหลังจากที่เขาเรียนนิเทศของมหาวิทยาลัยเกริกจบได้อย่างไม่น่าเชื่อ พัวะ "โอ้ย" แหม ช่างน่าเวทนาดีมั้ยที่เจ้าคุกกี้ต้องโดนลูกเตะของคนทางบ้านส่งเป็นการออกมาข้างนอก "ตอนนี้มันก็เช้ามืดเกินไปอยู่ เราก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร" เขายืนดูเอกสารและแฟ้มพลาสติกใสในมือว่าเอกสารที่จะไปทำการต่างๆเกี่ยวกับการเรียนจบนั้นครบถ้วนสมบูรณ์ เมื่อตรวจดูเอกสารแล้ว ขาของเขาก็ไม่ได้หยุดนิ่งไปตลอด เขาเดินอย่างไม่รีบร้อนใดๆ เมื่อมาถึงจุดหนึ่งก็ได้หันไปทางขวา ไปสังเกตสนามอย่างหนึ่งแบบเดียวกับที่พวกโนบิตะ ไจแอ้น ซูเนะโอะ ชิซูกะในเรื่องโดราเอมอนมักจะมาเล่นกันที่นี่ สายตาเจ้ากรรม เหลือบไปเห็นอะไรที่นอนราบอยู่บนพื้นดิน และรอบๆข้างกายคุกกี้ไม่มีผู้ใดเลย ถ้าเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นมาจะมีใครมาช่วยเขาได้เนี่ย และที่สังเกตไป ใจเขาเต้นระทึก เมื่อพบร่างหนึ่งๆที่คลุมด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ 'ขะ ขะ นั่น ขาคน ขาคน 1 ข้าง " เขาเดินเข้าไปที่ตรงนั้น สังเกตว่าขาใครเพียงข้างเดียวสวมเกี๊ยะญี่ปุ่นนอนใต้กระดาษหนังสือพิมพ์ นิ่งมานานอยู่อย่างนี้ ใจหนึ่งก็คิดว่าอาจจะเป็นชิ้นส่วนศพที่เกิดได้จากคดีฆาตรกรรม อีกใจเมื่อดูแล้วไม่ได้พบร่องรอยเลือด ใจจึงยังไม่แน่นอนที่จะตัดสินลงไปว่านี่คือขาคนตาย เรื่องราวมันเกิดจะมาตลกๆ เขาคิดจะทำอะไรต่อสิ่งที่พบเจอ ก็ไปหาเศษกิ่งไม้สั้นๆแถวๆใต้ต้นไม้เอามาจั๊กกะจี๋ที่นิ้วเท้าปริศนา ทำให้ร่างนั้นมีอาการสั่นสะท้านเล็กๆ กับเสียงที่ส่งมาเป็นเสียงของมนุษย์ " อุบ หุหุหุ หะหะหะ " เสียงมนุษย์? หรือว่านี่คงเป็นคน เป็นคนมีอาชีพนักมายากลหรือเปล่า " ฮ่าฮ่าฮ่า " ร่างนั้นที่ส่งเสียงจนหนักจนจะแหบพร่า ก็ตัดสินใจปรากฏกายโดยพุ่งขึ้นไปเบื้องบน กระดาษหนังสือพิมพ์ที่ปิดร่างก็กระเด็นออกไป คุกกี้คามุอิพบว่าสิ่งเบื้องบนนั้นดูแล้วเหมือนร่มโบราณที่เป็นกระดาษเก่าๆแต่สังเกตอย่างชัดๆมันมีลูกนัยน์ตาหนึ่งดวง มีลิ้นยาวๆหนึ่งลิ้น และเข้าใจแล้วว่ามันคือร่มที่เป็นผีในเรื่องเล่าจากประเทศญี่ปุ่น จากท่าทางที่มันพุ่งขึ้นไป มันค่อยๆลอยลงมาช้าๆกับใบร่มที่กางบานๆเพื่อให้ค่อยๆลงมาอย่างนิ่มนวลตามกฏทางฟิสิกส์บทหนึ่ง น่าจะเกี่ยวกับบทเรียนเรื่องแรงโน้มถ่วง " สวัสดี ข้าคือ ผี เป็นผีร่มจากญี่ปุ่น " มันบอกกล่าวแนะนำตัวเองและค่อยๆลงมาเหยียบพื้นดิน แต่ใจของมันต้องฉงนเมื่อคุกกี้คามุอิกลับมองมันด้วยความหงุดหงิดมากกว่ากลัว ประเภทว่าหงุดหงิดเสียเวลาทำความเข้าใจ ผีร่มเองสิที่จะกลายเป็นผู้หน้าแตก ลนลานจะชวนคุย " นี่ๆๆแก แกไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับเรื่องแบบนี้เหรอ" คำถามที่ลอดจากปากเจ้าผีร่ม ไม่ได้รับคำตอบจากคน คุกกี้รู้สึกถึงเม็ดฝนที่เริ่มโปรยลงช้าๆ ด้วยการเอามือยื่นออกไปข้างหน้า " ฝนโปรย " " อ๊ะ เดี๋ยวข้าจะช่วย " เจ้าผีร่มลอยขึ้นไปที่บริเวณบ่าของคุกกี้และใบร่มก็กางสยายด้วยความเร็วเท่ากับนกนางนวลกางปีก " ขอบใจ " คุกกี้กล่าว และสักพักเขาสังเกตง่ามนิ้วเท้าของผีร่ม " แต่เราว่านายลอยไปกับอากาศเหนือบ่าเราดีกว่า เท้านายมันดันเป็นโรคน้ำกัดเท้าซะเนี่ย มีกลิ่นไม่ค่อยดีด้วย " " อ๊ะ ว้ายๆ " เจ้าผีร่มมันก็รู้ตัวเรื่องเท้าของตน ลอยขึ้นจากบ่าคน มันจึงกระอักกระอ่วมด้วยความอายขายขี้หน้า " นายเป็นผีสัญชาติญี่ปุ่นสินะ " คุกกี้คุยกับมันเหมือนเห็นมันเป็นแค่สิ่งปกติ " นายมีตำนานเรื่องเล่า เกี่ยวกับผีประเภทหนึ่งคือผีประเภทข้าวของเครื่องใช้เก่าที่ทิ้งค้าง ทิ้งไม่ใช้งาน เวลาผ่านไปสัก 100 ปี สิ่งของมันจะมีพลังวิญญาณ แต่เราก็คิดว่ามันจะมีส่วนที่หลอกหลอนชาวบ้าน กับ สิ่งที่เป็นการเตือนใจคนถึงความสำคัญในการทิ้งข้าวของที่จะไม่ควรถูกทิ้งไว้เปล่าๆ " "ก็ ประมาณนั้น" ผีร่มทำการพูดคุย " โดยปกติ ผีร่มเป็นผีขี้เล่นนะ ความสนุกจากการแกล้งผู้ใหญ่ให้ตกใจ แกล้งเมื่อมีคนเผลอมาหยิบข้าไปใช้ แล้วข้าจะส่งเสียงให้รู้สึกตัว เขามองมาเห็นก็ตกใจ ฮะๆๆนี่ล่ะ ผีร่มไม่ใช่ผีที่เกิดมาทำการฆ่าคน เท่ห์มะ คุกกี้คามุอิ ?" "หา ทำไมนายรู้ชื่อของเราได้ " คุกกี้รู้สึกประหลาดใจปนขนลุก หนาวเย็นผ่านไขสันหลัง " เพราะข้าเป็นผีน้ะสิ ว่าแต่ขณะที่มีฝนโปรยเล็กๆอย่างนี้ ข้าขอกระโดดลอยตัวหน่อย" และมันก็ใช้ขาเพียงขาเดียวตามฉบับผีร่ม ที่ลอยเอาไว้ลอยพุ่งขึ้นสูงขึ้นไปอีก ลอยเล่นกับลมและฝน " รู้สึกว่านายจะชอบลมและฝน นี่ถ้าเกิดพายุรุนแรงนี่กูกับมึงปลิวไปด้วยกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย" คุกกี้กล่าว และผีร่มก็ถึงเวลาที่จะทำการคุยเกี่ยวกับเรื่องที่มันปรากฏตัวให้คุกกี้ มันลงมาเหยียบพื้นดิน ยืนมองคุกกี้ด้านหน้า " ถึงเวลาที่ข้าจะให้แกรู้จุดประสงค์การพบเจอครั้งนี้ " ริมฝีปากเหมือนจะแห้ง ผีร่มก็เลียริมฝีปากด้วยลิ้นยาวๆ " ข้าทราบข่าวว่า แกสามารถจบการศึกษาระดับปริญญาตรีที่หลายๆคนไม่น่าเชื่อถือว่านี่เป็นคนๆเดียวกันกับคนสมองทึบที่หนีมหาวิทยลัยรามคำแหงและสุโขทัยธรรมาธิราช " คุกกี้ตอบว่า " ก็ใช่ ก็ที่เข้มงวดจะเรียนหนักเกินแล้วพอได้สิ่งที่อยากทำและชอบด้วย มันเลยแตกต่าง " " แต่เมื่อเทียบกับศรีปทุมที่แกเคยเข้าเรียน แกก็หนีรามหนีสุโขทัย แต่แกไม่ไหวอีก นี่ก็เอกชน" "อันนั้นก็มาจากพ่อแม่เลือก เรารู้ว่าเราไม่ค่อยตั้งใจเราอยากตั้งใจสิ่งที่เราอยากได้เองอะ เอกชนก็มีทั้งที่ดีๆและบางที่ก็รู้สึกสบายๆ....." คุกกี้สงสัยแล้วว่าเจ้าผีร่มตนนี้ต้องการอะไรจากเรื่องที่คุยอยู่ " สรุปว่านายต้องการอะไรเกี่ยวกับเรา ถึงได้ถามเรื่องการได้เรียนที่ใด การเรียนไม่หนักมาก หนักมาก อะไร" " ข้ารู้สึกว่า การเรียนของเจ้าไม่ใช่เกรดสูงขนาดเก่ง แต่การไม่รีไทร์มันทำให้คนไม่เชื่อถือ " " หมายความว่า ถ้าอั๊วะสอบตกบ้าง หรือมีโอกาสรีไทร์ง่ายๆ มันน่าเชื่อกว่า เอ่อ ก็เพราะได้สิ่งที่อยากทำ และที่สบายๆของอั๊วะแล้วหนิ" ผีร่มมาถึงตรงนี้ที่จะให้คุกกี้แสดงถึงสมองให้ดูเป็นที่น่าเชื่อ " มีเรื่องหนึ่งที่อยากให้เจ้าพบกับความลำบาก เพราะไม่มีใครเชื่อเรื่องหัวสมองของเจ้า เจ้าอาจจะมีภารกิจที่ต้องใช้สมองฝ่าฟันอีก " " นายจะให้เราเรียนปริญญาตรีอีกใบน่ะเหรอ " "อันนั้นมันเสียเวลาไป และเจ้าเองก็แก่ตัวลง ....." ผีร่มหรี่ตาเหมือนจะเตรียมส่งกระแสจิต แต่ไม่ได้ส่งกระแสหรืออะไร " ข้าจะให้เจ้าพบกับความลำบากอีกด้วยการมีภาษาต่างประเทศ มันเหมาะสมกับความลำบากของเจ้า เจ้าบอกว่าความลำบากของปริญญาตรีมาจากการย้ำการอ่านอ่านหกสิบเที่ยวกว่าเลยใช่มั้ย " " คะ ครับ " คุกกี้ยอมรับ " ข้าจะให้เจ้าพบกับภาษาของประเทศที่มันมีความรู้สูง เจ้า เจ้าจงฝ่าฟันภาษาเยอรมัน เพราะเยอรมันประกอบด้วยคนฉลาดเป็นจำนวนมาก หึหึ เจ้าจะได้ลำบากแล้ว เจ้าต้องได้สิ่งนี้ สิ่งหนักหนา ความรู้หนาแน่น คำศัพท์คำหนึ่งหกสิบเที่ยวใช่มั้ย จงไปเล่าเรียนฝึกฝนเยอรมันเพื่อคนไทยที่เรียนเหมือนกันมาทดสอบเจ้า เจ้าจะลำบาก ลำบากเพราะการเจอคำศัพท์นับหมื่นนับแสน......" " เอ่อ ..... " คุกกี้คิด " คือ ผมขอสวีเดนได้มั้ย " "สวีเดน เพราะมันเป็นความชอบส่วนตัวของเจ้า แต่ข้าอยากให้เจ้าพบความลำบาก เยอรมัน ได้มั้ย " " หรือผมจะท้าทายมันไป เรียนทั้งเยอรมันและสวีเดนเลย อันนี้ไม่น่าจะไหวแน่นอน เอิ่ม ผมจะลองไปคิดดู ......... เบ้ยยย! " คุกกี้คามุอิตกใจที่จู่ๆก็มีผีโคมไฟปรากฏฉับพลัน ผีกระดาษลอยปลิวมาแล้วผ่านไป " แหะๆ ตกใจล่ะสิ เอาล่ะ ต่อไปนี้สิ่งที่พวกข้าหวังไว้ว่าเจ้าจะไปเจอความลำบาก ซึ่งลำบากที่จะเรียนรู้ภาษาสวีเดนมาใช้ในชีวิตประจำวัน ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนนะ โอเค พวกเราต้องลาแค่นี้ สวัสดี".......และผีทั้งสามตนก็จางหายไป ................ .............. ............ ที่มหาวิทยาลัยเกริกในเวลาทำงาน คุกกี้ไปถึงฝ่ายทะเบียน ปรากฏว่าที่ตรงฝ่ายทะเบียนกลับมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาตรวจสอบอะไรสักอย่าง " อืม .... 3.16 ไม่ใช่ 3.9 และเทอมอื่นๆมีแต่ 2 เนี่ย " ตำรวจท่านหนึ่งดูแผ่นสลิปเกรดเฉลี่ยของนักศึกษาคนหนึ่ง ก็ ของคุกกี้คามุอิน่ะแหละ " อ้อ เธอมาพอดีเลย " คุกกี้ประหลาดใจที่เห็นตำรวจมาเหมือนมีคดี "หืม เจ้าหน้าที่ครับ ตำรวจแต่ละท่านมาทำอะไร " โป๊ก ตำรวจท่านหนึ่งเอากำปั้นเคาะศีรษะคุกกี้และสบทเสียงเครือ " หึ สอนไม่จำ เจ้าหัวขี้เรื่อย " " โอ้ย" คุกกี้ที่เจ็บได้เอามือกุมหัว เหมือนจะเข้าใจเรื่องราวแล้ว " อะไรกันเนี่ย นอกจากเราจะไม่น่าเชื่อถือว่าได้เกรดแค่ไหนจนต้องพิสูจน์ขนาดนี้ พอตรวจสอบเจอคำตอบออกมาจริงๆ ก็......เราผิดตรงไหนวะ " เจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนแต่ละคนแอบขำ หัวเราะ ======================
| Create Date : 28 ตุลาคม 2564 |
| Last Update : 28 ตุลาคม 2564 13:50:14 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 674 Pageviews. |
 |
|
