ครับเรื่องความรักมักเข้าใจยาก มันไม่มีทฤษฎีไม่มีสมการ ตัวไหนวัดได้ เพราะผมเคยให้นิยามมันว่าถ้าคิดจะรักใคร ต้องรู้จัดห่วงใย ซื่อสัตย์และมั่นคง ผูกพันและคอยดูแล แต่เอาเข้าจริงมันแพ้ความเข้าใจ เมื่อมีคนอื่นที่เข้าใจเขามากกว่าเรา สิ่งดีๆทั้งหมดที่เราเคยทำ สูญสลายไปในพริบตา ภาพที่เธอจำมีแต่ความเลวร้าย นิสัยแย่ๆของเรา การกระทำของเราในวันที่ไม่้เข้าใจเขา เธอจำได้เพียงแค่นั้น ณ.เวลาที่เธอมีคนที่เข้าใจ เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ เธอคงจำผมไม่ได้จริงๆ วันที่สวยงามที่้เคยมี มีแต่ผมเท่านั้นที่จำมันได้
ในวันที่เธอมีความสุขกับใครคนนั้น ข้างหลังยังมีผมคนนี้ คนที่รู้เรื่องราวทุกอย่างระหว่างเธอกับเขา ผมไม่อาจหยุดยั้งความสัมพันธ์ของเขาและเธอได้ ถึงแม้ผมถามเธอตรงๆแต่้ธอก็เลือกที่จะเก็บความจริงไว้เบื้องหลัง คำขอร้องของผมดูเป็นการร้องขอมากเกินไป
และวันหนึ่งก็ถึงวันที่ผมต้องพูด ต้องพูดในสิ่งที่ผมรู้มาตลอดในเรื่องระหว่างเธอกับเขา เพื่อให้เธอได้เลือกทางเดิน ผมไม่อยากเป็นคนที่เจ็บช้ำอยู่เบื้องหลังอีกแล้ว เมื่อผมถามเธอ เธอตอบว่าเธอเลือกผม แต่เธอถามว่าผมจะรับได้ไหมกับเรื่องราวที่ผ่านมา..ผมรับได้สิก็ผมก็รู้มาตลอดนี่ ถ้าเธอยังอยู่กับผมก็ดีสิก็ผมยังรักเธออยู่เสมอ
แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เธอกลับแสดงความรู้สึกสงสารคนนั้นที่ต้องทุกข์ทรมาณกับความเสียใจ มากกว่าที่จะคิดว่าผมก็เป็นอีกคนที่เสียใจไม่น้อยกว่าเขา ก็ผมเจ็บปวดในวันที่เขามีความสุข แต่วันนี้เธอเลือกที่จะขอเวลาเพื่อดูแลเขาบ้าง ทั้งที่เธอยังอยู่กับผม เธอบอกว่าถึงยังไงเธอก็เลือกที่จะอยู่กับผมแล้ว ขอให้เธอได้ดูแลเขา เธอบอกความรู้สึกรักความรู้สึกดีมันดึงกลับมาไม่ได้ภายในวันเดียวมันต้องใช้เวลา เธอต้องดูแลเขาเพราะเขาเป็นโรคซึมเศร้า เธอคงลืมผมไปแล้ว เธอเลือกที่จะดูแลเขาที่ใจ แต่เธอกำลังทำร้ายผมที่ใจเช่นกัน ผมพยามอดทนเข้าใจเธอและหวังว่าสักวันเธอจะหันมาเข้าใจผมบ้าง แต่มันไม่ง่ายนัก เธอเคยขอผมเพื่อไปดูแลเขาในเวลากลางดึก เธอบอกว่าเป็นห่วงเขากลัวเขาอยู่ไม่ได้เพราะวันนี้เขาอยู่บ้านคนเดียว ดูท่าท่างเธอดูกังวลเป็นห่วงเป็นใยมาก มากแบบที่ผมไม่เคยเห็นเธอเป็นอย่างนี้มาก่อน เธอขอเวลา1 ชั่วโมง ผมให้เธอไปแต่ผมขอไปส่งแล้วรอรับกลับ และผมก็ทำเช่นนั้น เฝ้าแต่คิดว่ามันคงจบลงด้วยดี และต่อไปจะมีแค่ผม แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น มันยังมีช่วงเวลาของเขา อยู่เรื่อยมาด้วยคำว่าเป็นพี่เป็นน้องกัน ผมเริ่มสับสนหาทางไปไม่ถูก ผมรักเขามากเกินไป จนลืมรักตัวเอง ผมอาจเป็นคนที่เป็นโรคซึมเศร้าแทนตัวเขา ที่กำลังดีขึ้นมา ผมต้องเลือกทางไหน จะยอมช้ำแต่มีเธอ หรือ เลือกไปจากเธอ ให้มันช้ำซะให้มันสาแก่ใจให้เผื่อมันเจ็บจนชินชา เผื่อมันจะหายจากความเจ็บปวดซึ่งไม่รู้ว่าจะในวันไหน นานเท่าไหร่ แต่มันคงถึงวันนั้นได้ในสักวัน....

Create Date : 06 มกราคม 2561		0 comments
Last Update : 6 มกราคม 2561 21:55:47 น.
Counter : 368 Pageviews.
Share Tweet