เหี้ยม

บางคั้งการร่วมงานกับเพื่อนมันทำให้เรารู้สึกสบายใจ เพราะเพื่อนกันรู้กันคุยกันได้ ... สบายใจ เราเป็นคนรักเพื่อนนะ แบบว่าอ่ะแคร์เพื่อนมาก เราถือว่ามีไรก็ยอมๆกันลำบากใจมั่งก็ไม่เป็นไร
เมือ่วานเหตุการณ์มันทำไห้เรารู้สึกอะไรบางอย่าง...
อ:กูไม่อยากมาเล่นที่***หว่ะ.....มันดึกอ่ะ..แล้วร้องไปคนก็ไม่ได้ยินด้วย....กูรู้ถ้ากูหยุดไปพวกมึงจะลำบาก...อาจจะฟังดูงี่เง่านะแต่ว่าเล่นซํก 1ทุ่ม-2ทุ่มได้ไหมวะ...
ม:(งี่เง่าเหี้ย)จะเล่นได้ไงวะ..เค้ายังกินข้าวกันอยู่เลย มันเสียงดังเด๋วคนก็หนีหมดหรอก...มึงต้องเข้าใจดิ นักดนตรีกลางคืนมันเป็นแบบนี้
อ:แต่กูไม่ไหวนะ...มึงหาคนอื่นมาร้องแทนได้ไหม..
พ:กูไม่อยากหา ไม่งั้นเราจะไม่มีเวลาทำงานกะเล่ดนตรีร่วมกันเลย...กูอยากไห้มึงเป็นเพื่อนนะไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน
อ:มันดึกอ่ะกูลำบากใจ จิงๆกูไม่อยากมาเล่นนะเว้ย...เพราะพวกมึงไปรับคำแล้วอยากเล่นกันกูก็เลยต้องมาเล่น
พ,ม:(เป็นพระคุณอย่างสูงเลยไอ้เหี้ย)
พ:มึงเล่นกลางคืนเป็นการฝึกตัวเองนะ ฝีมือมึงก็พัฒนาแล้วยังเอาเทคนิคการร้องมาใช้กับเพลงตัวเองได้อีก...มันเป็นการบังคับไห้มึงต้องเล่นทุกอาทิดเล่นบ่อยๆมีความรับผิดชอบ...แล้วยังได้ทำเพลงควบคู่กันด้วย
อ:กูเล่นแล้วกูไม่มีความสุขเลยอ่ะ...เล่นบ่อยๆมันก็เบื่อ กูอ่ะลำบากนะเว้ย...บ้านกูก็ไกล...ต้องกลับบ้านดึกๆอีก
พ:(แล้วกูมาเช่าหออยู่ช่วยทำเพลงกะมึงกูสบายเหี้ยๆเลยมั้ง..)แล้วมึงจะรอเล่น event 2-3เดือนมาทีเหรอ ..วะ ถ้ามึงทำเพลงวันไหนได้ออกไปออกทัวร์มันก็ต้องเล่นดึกนะเว้ย
อ:(สวนทันค.ว.ย.)ไม่ๆๆ..นั่นเรื่องอนาคตไม่เกี่ยว...
พ,ม:(แค่นี้มึงยังทำไม่ได้เลยสัด...แม่งมันมีที่ไหนเล่นกันตอนเช้ามั่งวะ 7 สีคอนเสิรตเหรอเหี้ยเอ๊ย)
อ:จิงๆไม่งั้นถ้าเลื่อนเวลาไห้มันเร็วขึ้นมาก็ได้นะ...เอาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย...
ม:ทุ่มนึงเลยมะหล่ะ
อ:เออก็ดี..
ม:(โหเหี้ย...แม่ง..พูดมาได้)
พ:ทำไมมึงไม่เข้าใจเรื่องการเล่นดนตรีกลางคืนมั่งวะ..เหี้ยเอ๊ย
อ:กูอ่ะเข้าใจ..กูรู้...(แต่กูอยากสบาย)แต่มันเป็นปัญหาที่ตัวกูเอง.... แต่กูก็ไม่อยากเล่นดึกๆมันบั่นทอนจิตใจ
พ:(แม่งเรื่องมากอีกแล้ว)ช่วยหน่อยเหอะ...เวลาเล่นเพลงไรกูก็ตามใจมึง..ร้องไม่ถึงกูทดคีย์ไห้ เล่นก็ลำบาก..เพลงไหนกูไม่อยากเล่นมึงอยากเล่นกูก็เล่นไห้...พวกกูอ่ะตามใจมึงนะ เพราะกูอยากไห้มึงมาร้อ แล้ววงจะได้ไม่แยก มึงอยากได้เพลงกูก็ทำไห้มึง.. พวกกูแคร์มึงมากด้วย...พวกกูอดทนมากนะ กับนิสัยเจ้าฮะมึงอ่ะ
ม:จิงๆพวกกูอ่ะผิดเองที่ตามใจมึง..จนมึงป็นอย่างงี้..
อ:ไม่ใช่เว้ยๆ...
พ:ซักวันถ้ากูคงกลับบ้าน...กูคงอยู่กับพวกมึงได้ไม่นานหรอก...(แม่งคงไม่สำนึกแล้วแหล่ะ ..นิสัยเหี้ยๆของแม่งอ่ะ)

เราไม่เคยเห็น อ. ทำไรเพื่อเราเลย...มันรักสบายถ้ามันทำไรแล้วมันมีความสุขมันไม่คิดถึงไม่แคร์คนอื่น..ทั้งๆที่จิงๆแล้วมันไม่ได้ทำงานคนเดียวนะ นี่หลายคนนะ มันยอมไห้พวกเราลำบากแต่มันก็สบายคนเดียว....ไม่เคยคิดจะแชร์เลยอยากได้งานเราก็ทำไห้ ไม่ยอมลำบากพื่อไห้ได้สิ่งอื่นกลับมา ไม่ยอมปรับตัวเข้าหาสังคมหรือคนอื่น เอาความสบายส่วนตัวตัดสิน...ปิดตัวเอง... คงไม่มีไคที่อยากจะคบคนประเภทนี้อย่างจิงใจหรอก (นอกจากพวกเราที่ยังยอมทนอยู่)....

Create Date : 31 สิงหาคม 2548		2 comments
Last Update : 31 สิงหาคม 2548 17:12:21 น.
Counter : 809 Pageviews.
Share Tweet