Part # 3

หลังจากที่ครอบครัวทั้งสองทำความรู้จักอีกครั้งแล้ว คำถามในใจมากมายของหนุ่มน้อยนามคาซึยะ ก็พรั่งพรูออกมาจากปาก

“คุณป้าครับ ทำไมตรงระเบียงที่ห้องนอนผมถึงมีทางเชื่อมมาบ้านนี้ด้วยล่ะครับ” คำถามแรกที่คาเมะสงสัยตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบแผ่นดินญี่ปุ่น เพราะเมื่อเค้าเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่ไม่ได้ใช้มานานถึงสิบห้าปี ภายในห้องกับสะอาด เหมือนมีคนอยู่และดูแลอย่างดี ที่สำคัญ ตรงระเบียงห้องนอน มีทางเล็กๆ เหมือนสะพานเชื่อมผ่านมาทางบ้านหลังนี้ จะคิดว่าไม่ใช่ห้องของเค้าก็ไม่ได้ เพราะป้ายชื่อหน้าห้องที่ระบุชื่อเจ้าของห้องอยู่

“อ๋อ ก็ตอนเด็กๆ คาเมะกับจิน ชอบปีนระเบียงนะจ๊ะ แล้วที่นี่ป้ากับแม่ของหนูกลัวว่าสักวันจะตกลงไป แข้งขาหักซะก่อน เลยต้องทำสะพานเชื่อมไว้ให้เราสองคนนะซิ” คุณนายอคานิชิ อธิบาย พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ เมื่อนึกถึงอดีต ทำให้ตัวนางเองก็นึกถึงเพื่อนบ้านที่น่ารักครอบครัวนี้

“แล้วที่ห้องผมสะอาด เพราะมีคนทำความสะอาดให้ใช่ไม๊ครับ ขอบคุณนะครับ” คาเมะ ถามพร้อมกับขอบคุณที่คุณป้าเข้าไปทำความสะอาดที่ห้อง ท่าทางจะเข้าไปทำให้บ่อย เพราะว่าวันที่กลับมา แทบจะไม่ต้องทำความสะอาดเลย ก็สามารถอยู่ได้ ฝุ่นแทบจะไม่มีให้เห็น

“ถ้าเรื่องทำความสะอาด คาเมะจังคงต้องไปขอบคุณคนที่ไปทำให้แหล่ะ” คุณป้ากล่าว พร้อมปิดปากหัวเราะเบาๆ เพราะเรื่องนี้สามารถเอามาล้อลูกชายตัวเองได้บ่อยๆ เพราะห้องของตัวเองทางเดินแทบไม่มี แต่ห้องของเพื่อนรักวัยเด็ก สะอาดยิ่งกว่าบ้านตัวเองอีก เพราะถามทีไร เจ้าตัวแสบก็จะตอบว่า ทำไว้เผื่อคาเมะจังกลับมาจะได้ไม่ต้องทำความสะอาดอีก

“อคานิชิ นะเหรอครับ” คาเมะ ย้อนถามเพื่อความแน่ใจ เพราะจากที่เจอกันสักครู่นี้ ลูกชายคนเดียวของคุณป้าข้างบ้าน เหมือนจะไม่อยากคุยกับตัวเองเท่าไร แถมยังทำเหมือนโกรธด้วย ไม่คิดว่าคน คนนั้นจะใจดีขนาดที่เข้าไปทำความสะอาดห้องให้

“จ๊ะ แล้วอย่าลืมขอบคุณลูกชายตัวแสบของป้าล่ะ เค้าจะได้ดีใจ”

เมื่ออาหารเย็นผ่านไป พวกผู้ใหญ่ก็ปล่อยให้เด็กชายทั้งสองคนอยู่คุยกันตามลำพัง คนตัวเล็กกว่าก็เริ่มบทสนทนาก่อน ในเมื่ออีกคน นั่งทำเหมือนอยู่คนเดียว หน้าไม่มอง ไม่พูด ไม่คุย ทำให้เพื่อนบ้านตัวเล็กอึดอัด

“อคานิชิคุง” คาเมะเริ่มประโยคแรก ก็มีเสียงไม่พอใจตอบกลับมาทันที

“ถ้าเรียกเหมือนเดิมไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียก” จิน เริ่มพาลใส่เพื่อนเก่า ที่เหมือนกับมาทำความรู้จักกันใหม่

“แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรล่ะ” คาเมะจัง เริ่มหน้าเสีย เมื่อเพื่อนข้างบ้าน แสดงความไม่เป็นมิตร เค้าไปทำอะไรให้นะ ถึงไม่ค่อยอยากจะคุยกับคาเมะจังเลย เฮ้อ

“จิน จะไม่ได้หรือไง หรือว่าลืมไปหมดแล้วว่ามีเพื่อนชื่อนี้อยู่” จิน ยังคงใส่อารมณ์ต่อไป ทั้งๆ ที่ไม่หันมามองหน้าคนตัวเล็กเลย ว่าตอนนี้ หน้าเสียพร้อมที่จะเสียน้ำตาแล้ว

“ก็คาเมะจังจำไม่ได้นี่น่า แล้วทำไมจิน ต้องทำเสียงดุด้วย” คาเมะ พูดเพ้อๆ ออกมา เสียงเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มคลอ ปกติตั้งแต่เกิดเรื่อง คาเมะแทบจะไม่เคยน้อยใจใครเท่าวันนี้เลย

เมื่อจินได้ยินเสียงเหมือนคนจะร้องไห้ ก็หันกลับมามองคนที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับรู้สึกเสียใจ น้อยใจ ก็คนมันน้อยใจนี่น่า เมื่อก่อนอะไรก็จิน อะไรก็จิน เดี๋ยวนี้แม้แต่ชื่อยังไม่เรียกเลย รอนานนะกว่าจะเจอ ไม่เคยคิดถึงกันบ้างเลยใช่ไหมคาซึยะ ยิ่งคิด จิน ก็ยิ่งน้อยใจ แถมโกรธนิดๆ คงเพราะว่าจินยังไม่รู้ความจริงที่คาเมะ ไม่มีความทรงจำในวัยเด็กเลย

ระหว่างที่ทั้งสองยังไม่สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ คนนึงก็นั่งหน้าบึ้ง ส่วนอีกคนน้ำตาก็เริ่มไหลลงมา ผู้ใหญ่ที่แอบลุ้นอยู่ก็เข้ามาขัดก่อนที่เจ้าตัวแสบประจำบ้านจะทำให้คนตัวเล็กเสียน้ำตามากไปกว่านี้

“จิน รังแกอะไรน้องอีกล่ะ ห๋า” เสียงแม่ของจิน นำมาก่อนที่จะพาตัวมาใกล้ๆ กับร่างเล็ก พรางดึงลูกชายเพื่อนบ้านเข้ามากอดปลอบ

“ป่าวซะหน่อย จินทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยนะ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ก็เห็นๆ อยู่ว่าคาเมะจังร้องไห้ แล้วจะให้เชื่อได้ไงว่าจิน ไม่ได้ทำอะไรน้อง”

“คุณป้าครับ จินไม่ได้รังแกอะไรผมครับ” คาเมะ รีบเอ่ยปากบอก ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่

“เห็นยังแม่ จินบอกแล้วว่าไม่ได้ทำไร ไปนอนดีกว่า เบื่อ” จิน พูดพร้อมกับก้าวออกจากห้องเพื่อขึ้นไปบนห้องนอน

“จิน” คาเมะจัง รีบเรียกก่อนที่คนตัวใหญ่กว่าจะเดินลับตาไป

“อะไรอีกล่ะ” จิน หันกลับมาถาม พร้อมกับยังทำเสียงรำคาญ แต่ในใจก็ดีใจแล้วที่ เพื่อนตัวเล็กกลับมาเรียกเค้าเหมือนเดิม แต่ไม่คุยด้วยดีๆ หรอก ยังน้อยใจไม่หาย เดี๋ยวหายเมื่อไร จะพูดดีๆ ด้วย

“ขอบคุณมากนะ” คาซึยะ บอกพร้อมกับยิ้มหวานสะกดให้จินก้าวเท้าไม่ออก

“เรื่องอะไรเหรอ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของจิน ทำให้แม่ที่อยู่ด้วยกันมาตลอดทั้งชีวิต เริ่มยิ้ม

“ก็เรื่องที่จินเข้าไปทำความสะอาดห้องผมให้นะครับ”

“อ๋อ ไม่เป็นไร แต่ห้ามล็อคประตูตรงระเบียงนะ เพราะฉันจะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องนั้น” จินรีบบอกเงื่อนไขก่อนที่ คาเมะจังจะหายงง

“เอ้อ แล้วจินไม่อ่านที่ห้องจินเหรอ”

“ก็ฉันจะไปอ่านห้องนั้นนะ มีอะไรมั๊ย” พูดจบ เจ้าตัวแสบก็รีบเดินหนีขึ้นชั้นบนไป

“จิน พรุ่งนี้รอคาเมะจังไปมหาลัยพร้อมกันเลยนะ” คุณแม่คนสวย รีบสั่งก่อนที่ลูกชายจะปิดประตูห้อง

“ยุ่งจริงเล้ย” จิน ยังคงส่งเสียงเหมือนรำคาญออกมาให้ได้ยิน แต่ใบหน้าของคนที่เข้าห้องนอนไป กลับมีรอยยิ้มนิดๆ เหมือนอารมณ์ดีอะไรบางอย่าง

เมื่อลับร่างของอคานิชิ จินแล้ว คุณป้าคนสวยถามไถ่ เรื่องราวๆ ต่างๆ จากผู้ปกครองคนใหม่ของเพื่อนบ้าน โดยมีเจ้าตัวเรื่องนั่งฟังตาแป๋ว เพราะบางเรื่องเจ้าตัวก็จำอะไรไม่ค่อยจะได้แล้ว แต่เรื่องส่วนใหญ่กลับเป็นเรื่องหลังที่เกิดเหตุการณ์ร้ายนั้นจะมากกว่า

พอได้เวลาอันสมควร คุณนายอุเอดะ ก็ขอตัวพาเจ้าตัวเล็กกลับบ้าน เพื่อพรุ่งนี้จะได้ไปเรียน คงต้องปรับตัวกันสักพัก กว่าจะชินกับสถานที่ใหม่ เพื่อนใหม่ แต่สำหรับ คาซึยะแล้ว ก็ไม่ต้องปรับอะไรมาก เพราะส่วนใหญ่แค่หน้าตากับกิริยาท่าทางของหลานชายคนนี้ ก็มีแต่คนอยากจะคบหาด้วยอยู่แล้ว

“งั้น ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ แล้วจะมารบกวนใหม่คราวหน้า” คุณป้า คาเมะจัง เอ่ยลาเพื่อนบ้าน พร้อมเดินเข้าไปจูงมือหลานรัก

“ได้ค่ะ” เมื่อลากันเรียบร้อยแล้ว คุณนายอคานิชิ ก็บรรจงหอมแก้มขาวๆ นั้น ก่อนจะบอกราตรีสวัสดิ์

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้า ให้จินไปรับที่บ้านนะลูก”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปเองได้” คาเมะบอกยิ้มๆ พร้อมกับนึกในใจ ไม่อยากไปกับคนเจ้าอารมณ์หรอก เดี๋ยวได้ทะเลาะกันตลอดทาง

“ได้ยังไงกันลูก อยู่มหาลัยเดียวกัน แถมบ้านอยู่ติดกันด้วย ไปพร้อมกันนะดีแล้ว มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน” คุณแม่คนดีที่หนึ่ง ยังคงหว่านล้อม ก็อยากให้ทั้งสองคนกลับมาสนิทกันเหมือนตอนเด็กๆ น่ารักจะตายไป ที่สำคัญ เจ้าตัวเล็กเนี๊ยะ ยิ่งโต ยิ่งน่าฟัด ถ้าสนิทกันจะได้มาที่บ้านบ่อยๆ

“ถ้ายังงั้น ผมรบกวนด้วยนะครับ” เมื่อปฎิเสธไม่เป็นผล คาเมะ ก็ตอบรับพร้อมกับเดินกลับบ้านกับคุณป้า

“จินเอ้ย แม่ก็ช่วยได้เท่านี้ล่ะนะ ที่เหลือก็ไปสร้างความสัมพันธ์ต่อเองแล้วกัน” คุณนายอคานิชิ บ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วพรุ่งเจ้าลูกชายตัวแสบมานจะตื่นกี่โมง แล้วมันจะงี่เง่ากับคาเมะจังหรือเปล่าน๊ะ จะดีใจหรือกลุ้มดีนะฉัน

เช้าตรู่ของวันใหม่ ใครจะรู้ว่าตัวแสบประจำบ้านอคานิชิ ตื่นเช้ากว่าปกติ สงสัยเมื่อคืนหลังจากรับคำของแม่แล้ว จะนอนไม่หลับ เช้านี้ถึงได้ตื่นก่อนที่เสียงสวรรค์ประจำวันจากแม่บังเกิดเกล้าจะดังขึ้น แถมยังพิถีพิถันในการแต่งตัวกว่าปกติ ยิ่งทำให้คนหล่อประจำบ้าน ดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้น

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้ล่ะ” คุณนายอคานิชิ เห็นลูกชายแล้วก็อดที่จะแซวไม่ได้ ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเลยที่จะตื่นก่อนโดยที่ไม่ต้องปลุก

“ก็ตื่นธรรมดาแหล่ะ” ชายหนุ่ม รีบกลบเกลื่อนก่อนที่แม่ตนเองจะล้อมากไปกว่านี้

“แม่ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย รอแป๊บนึงนะ”

“ไม่เป็นไร ไม่รอแล้ว เดี๋ยวคาเมะรอนาน” ในที่สุดความจริงก็เปิดเผย ใจจริงก็ไม่อยากตื่นเช้าหรอก แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนข้างบ้านมีเรียนเช้าป่าว เดี๋ยวจะไม่ได้ไปส่ง

“ไปก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวเย็นนี้จะพาคาเมะมาทานข้าวเย็น แม่ทำเผื่อด้วยนะ” ก่อนจะออกจากบ้าน ยังตะโกนสั่งแม่ตัวเอง

“โธ่ ที่แท้ก็กลัวคาเมะจังไม่รอ 555”

หลังจากยืนรออยู่หน้าบ้านคนตัวเล็กสักพักใหญ่ๆ ยังไม่เห็นเพื่อนวัยเด็กออกมาสักที จึงตัดสินใจกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กออกไปมหาลัยยัง คอยดูนะ ถ้าไปไม่รอจะลงโทษให้ หลังจากยืนบ่นพึมพำสักพัก คุณนายอุเอดะ ก็เดินมาเปิดประตูบ้านให้

“อ้าว จิน เข้ามาก่อนซิ คาเมะจัง ยังไม่เสร็จเลยลูก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” เฮ้อ ค่อยยังชั่ว นึกว่าไปแล้วซะอีก เมื่อเป็นไปตามที่คาดไว้ รอยยิ้มน้อยๆ จึงเกิดขึ้นบนริมฝีปากแดง ที่หยิบยื่นให้กับคุณป้าของคาซึยะ

“ทานข้าวมายังจ๊ะ จิน ถ้ายังก็ไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวเลยนะ เดี๋ยวป้าจัดอาหารเช้าให้” คุณป้าบอก พร้อมกับนึกแปลกใจที่วันนี้เห็นรอยยิ้มแต่เช้าของลูกชายเพื่อนบ้าน ปกติ ถ้าหน้าไม่บึ้ง ก็เฉยซะจนไม่อยากจะคุยด้วย สงสัยวันนี้ท่าฝนจะตกหนัก

“รบกวนด้วยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ย พร้อมกับเดินตามหลังไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

“เดี๋ยวป้าขึ้นไปตามคาเมะ ก่อนนะลูก” นางอุเอดะ พูดพรางเดินขึ้นชั้นบนเพื่อไปเรียกหลานชายให้รีบแต่งตัว เดี๋ยวถ้าช้าไปกว่านี้ ระเบิดจะลงที่บ้านซะก่อน

“ไม่ต้องหรอกครับคุณป้า จินไม่รีบ วันนี้จินมีเรียนสิบโมงเช้า” ชายหนุ่มตอบ พรางละเลียดข้าวต้มกุ้งที่คุณป้าใจดีเอามาเสิร์ฟให้พร้อมกับน้ำส้มคั้น

“จ๊ะ เดี๋ยวป้าขอตัวไปดูน้องหน่อยดีกว่า ไม่รู้ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” ไม่ได้ต้องรีบไปบอกคาเมะ เดี๋ยวหลานชายคนโปรดทำไรไม่ถูกใจเพื่อนข้างบ้านโดยไม่รู้ตัวอีก อาจจะต้องเสียน้ำตาอีก ยิ่งไม่อยากให้คิดมากอยู่ด้วย เดี๋ยวจะไม่สบายไป

“คาเมะจัง เสร็จหรือยังลูก จินมารอแล้วนะ” คุณป้าเรียกหลานชายเบาๆ ที่หน้าห้อง

“เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวลงไปครับ” หนุ่มเอวบางตะโกนกลับออกมา พร้อมๆ กับประตูห้องที่เปิดออก เมื่อเห็นป้าอยู่หน้าห้อง เลยเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มอรุณสวัสดิ์ ตามธรรมเนียมบ้านคาเมนาชิ

“รีบลงไปเถอะลูก พี่จินมารอนานแล้วนะ ป้าตักข้าวต้มไว้ให้ที่โต๊ะอย่าลืมทานก่อนไปล่ะ” คุณป้าสั่งพร้อมกลับเดินหายไปทำงานบ้านต่อ

เมื่อคาเมะลงมาก็เห็นชายหนุ่มนั่งทานข้าว ท่าทางวันนี้จะอารมณ์ดี คงไม่ดุอะไรเราอีกนะ น่ากลัวจริงๆ เลย ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่มีใครดุคาเมะจังเท่ากับเจอจินเมื่อวานนี้วันเดียวเลย คิดแล้วคิดถึงพี่ทัตจังจังเลย เมื่อไรจะมาอยู่ด้วยกันนะ คาเมะนึกพรางพาตัวไปนั่งทานอาหารเช้า พร้อมกับทักทายเพื่อนข้างบ้าน แต่คงไม่กล้าที่จะตามธรรมเนียมบ้านคาเมนาชิ กลัวว่าทำไปแล้วจะโดนจับบีบคอเข้าให้

“อรุณสวัสดิ์ จิน” คาเมะทักแบบกล้าๆ กลัวๆ

“อรุณสวัสดิ์ คาเมะจัง” จิน เงยหน้าขึ้นมาทักทายกลับ พร้อมกับยิ้มให้

เมื่อทานจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็เดินไปขึ้นรถที่จอดรอหน้าบ้าน ท่าทางเช้านี้คงไม่มีวิกฤตอะไรให้น้องเต่าเสียน้ำตา เพราะว่าพี่หมูจินอารมณ์ดีแต่เช้า

“วันนี้เลิกเรียนกี่โมงอ่ะ คาเมะ” หลังจากขับรถมาได้สัก จินก็เอ่ยถามเพื่อนร่วมทาง

“ประมาณบ่ายสี่โมงอ่ะ มีอะไรเหรอ จินไม่ต้องรอกลับพร้อมเราหรอกนะ เราเกรงใจ” คาเมะ หันไปบอก เดี๋ยวท่าคนตัวโตข้างๆ ต้องมารอจะเป็นเรื่อง

“ไม่ได้ ต้องกลับพร้อมกัน แม่สั่งไว้” จิน รีบอ้างแม่ แต่ที่จำได้เมื่อวานแม่แค่บอกให้มามหาลัยพร้อมกันเท่านั้นเอง

“เอ้อออ” คาเมะจัง เลยพูดไม่ออก ปฎิเสธ ไม่ได้

“นี่คาเมะ นายเอาตารางเรียนมาให้ฉันด้วยนะ จะได้รู้ว่าเรียนกี่โมง เลิกกี่โมง จะได้รอรับถูก” เมื่อได้โอกาส จิน รีบคว้าโอกาส ประกบน้องคาเมะทันที ไม่ได้หรอก อย่างนี้ต้องเฝ้า ใครๆ จะได้รู้ว่า คน คนนี้มีเจ้าของแล้ว

“ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ จิน แค่มาส่งตอนเช้าก็พอแล้วมั๊ง เผื่อเลิกเรียนไม่ตรงกันอ่ะ”

“ก็แม่สั่งไว้ ถ้านายไม่พอใจก็ไปคุยกับแม่ฉันเองแล้วกันนะ” จินเริ่มทำเสียงสะบัดๆ บอกให้รู้เป็นนัย ว่าเริ่มไม่พอใจแล้ว คาเมะ ยังไงนายก็ต้องตามใจฉัน

“อืม รอแป๊บนะ” เมื่อปฎิเสธไม่ได้ น้ำเสียงคนขับรถเริ่มเคือง คาเมะจังจะทำอะไรได้ นอกจากทำตามที่เจ้าคนตัวโตข้างๆ สั่ง โดยลงมือค้นตารางเรียนในกระเป๋า ส่งให้

“อ่ะ แล้วนี้ตารางเรียนของฉัน” จินรับกระดาษที่น้องยื่นให้ พร้อมกับส่งตารางเรียนของตัวเองให้คนตัวเล็ก

“จิน เอามาให้ผมทำไม” คาเมะจัง เกิดอาการงง ก็ในเมื่อไม่ได้เรียนด้วยกันซะหน่อย ทำไมต้องเอามาให้เค้าด้วย ไม่เข้าใจคนตรงหน้าเลย

“ก็นายจะได้รู้ไงว่าฉันเรียนกี่โมง เลิกเรียนกี่โมง ถ้านายเลิกเรียนก่อนก็ต้องรอฉัน แค่นี้ทำไม่เข้าใจไปได้” จินหันมาบอก พร้อมกับมองหน้าไม่ค่อยพอใจ ที่คนตัวเล็กเข้าใจอะไรยาก แค่นี้ก็ต้องทำงงไปได้

เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาในมหาลัย บทสนทนาต่างๆ ก็ยุติ แต่กลับกลายเป็นว่าบรรยากาศในห้องโดยสารเริ่มอึดอัด เพราะว่าหลังจากที่เหลือบดูตารางเรียนของเจ้าของรถแล้ว ปรากฏว่า วันนี้ตอนเช้าเจ้าของตารางเรียนมีเรียนตอนสิบโมงเช้า แล้วก็เลิกเรียนแค่บ่ายโมงเท่านั้น ส่วนตารางเรียนของนักศึกษาใหม่ คาเมนาชิ มีเรียนวิชาสุดท้ายเกือบหกโมงเย็น แล้วอย่างนี้ ตอนเย็นบรรยากาศ จะแย่กว่าตอนนี้หรือเปล่า

“จิน วันนี้ผมเลิกเรียนเย็นนะ ไม่ต้องรอก็ได้นะ” คาเมะช้อนสายตามองไปที่คนข้างๆ

“รอ แม่สั่ง แล้วเย็นนี้นายต้องไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วย เดี๋ยวฉันโทรบอกป้านายเอง” จินบอกพร้อมกับสอดส่าย สายตาหาที่จอดรถไปพราง

หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว เจ้านายคนใหม่ของคาเมะก็จัดการสั่งการ สำหรับสิ่งที่คาเมะต้องทำหลังจากลงจากรถ
“เดี๋ยวนายเอาเบอร์ฉันไป ถ้าเลิกเรียนแล้วโทรบอกด้วยจะได้ไปรับที่คณะ”
“ผมเดินมาที่รถก็ได้”
“ฉันบอกยังไงก็อย่าขัดได้ไหม บอกให้รอที่ไหนก็รอที่นั้นแหล่ะ” จิน มองด้วยความขัดใจ จะให้เดินมาที่คณะเขาได้ยังไง เดี๋ยวก็โดนพวกปากหมาแซว จินไม่อยากก่อศัตรูโดยไม่จำเป็น
“เอาเบอร์นายมาด้วย” จินพูดพรางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะเมมเบอร์ของคนตัวเล็ก

“จิน ผมยังไม่มีโทรศัพท์ กะว่าจะไปหาซื้อวันหยุดนี้นะ”

“จิ๊ เฮ้อ อะไรนักหนาเนี๊ยะ คาเมะ ไม่ได้ดังใจสักอย่าง” ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เสีย เมื่ออะไรก็ไม่เป็นใจ

“งั้น เอาอย่างนี้ เอาโทรศัพท์ฉันไป เดี๋ยวตอนเลิกเรียนฉันโทรไปหานาย ตกลงตามนี้แล้วกัน”

“ครับ” คนตัวเล็กก็ได้แต่รับโทรศัพท์เครื่องจิ๋ว ที่คนตัวโตกว่า ส่งมาให้ จะทำอะไรได้ ตกลงคาเมะจังได้เพื่อนบ้านหรือว่าได้เจ้าชีวิตที่คอยมาบงการชีวิตน๊า คิดแล้วปวดหัว เมื่อไรพี่ทัตจังจะมานะ จะได้รอดพ้นเงื้อมมือมารที่เอาแต่ใจคนนี้สักที

“ไป เดี๋ยวเดินไปส่ง” จินบอก พร้อมกับฉวยมือเล็กๆ จูงไปทางคณะของเจ้าตัว

“ผมไปก็ได้ จินไม่ต้องเสียเวลาไปส่งหรอก”

ชายหนุ่มหันมามองด้วยสายตาประหาร โดยไม่พูดอะไร แต่เจ้าตัวเล็กก็ได้แต่ทำตาปริบๆ พร้อมกับก้าวเท้าตาม โดยไม่พูดอะไรอีก

ระหว่างที่สองหนุ่มคุยกัน บุคคลรอบข้างก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพราะ อคานิชิ จิน ก็เหมือนคนดังประจำมหาลัย ส่วนหนุ่มอีกคน ดูเผินๆ ก็เหมือนผู้หญิงซะขนาดนั้น ซึ่งปกติ จิน ไม่เคยควงใครในมหาลัย จนได้รับฉายาว่า คุณชายเย็นชา เพราะไม่ควงยังไม่แปลก แต่กับคนที่เข้ามาสานสัมพันธ์ด้วยนั้น แค่เห็นสายตาที่มองกลับไปก็ไม่คิดที่จะมาข้องแวะอีกเลย นี่ยังไม่รวมถึงวาจาที่เชือดเฉือน

TBC

Create Date : 19 กรกฎาคม 2551		2 comments
Last Update : 19 กรกฎาคม 2551 20:33:46 น.
Counter : 205 Pageviews.
Share Tweet