The one and only... Roger Federer เขียนไว้ที่ spaces live ตอน Masters Cup ปีที่แล้ว ขอย้ายมาไว้ที่นี่ละกันค่ะ 12/11/08 It was pretty horrid the way Roger Federer lost to Gilles Simon @ TMC the other day... mostly because the Frenchman earned that victory by relying on Roger's mistakes. FH? Either long or wide. BH slide? caught in the net most of the time. His sore back probably had something to do with that, I guess. The match was almost too painful to watch and having Mom cheer for Simon just coz he's playing against Roger didn't help either. As for today, his designated opponent was Roddick, but the American withdrew from the tournament due to ankles injury only a few hours prior to the match and Stepanek (yes, the guy whose face resembles an ill-looking catfish) took his place. The alternate has its pros and cons, of course. Compared to Andy, Stepanek is probably much easier to beat. However, when you think about to overall round robin matches, Stepanek will most likely lose Simon as well, giving the Frenchman a 2-1 record (lost to Murray and defeated Roger). If Roddick were to play, there would have been a 50/50 chance of him beating Simon (with his infamously big serve and all). In other words, Roger desperately needs to win if he wants to advance to the semifinals. Let's cross our fingers and hope Roger can pull off a win over Murray! >< ------------------------------------------------------------- 14/11/08 Taking everything into account, I've got to say that Roger Federer's done incredibly well against Murray so far. (This is written during their on-going play in the third set, by the way). From the POV of a total outsider and not from the overly-obsessive fan that I am, you wouldn't have bet money on Roger actually winning before this match... considering the stiff back that caused him to pull out of Paris, the mind-boggling upset stomach only three days ago, the inconsistent serves/FHs due to lack of practice since he was trying to preserve his energy while fending off 'em illnesses. Honestly, things did look very grim for the guy. However, Roger surprised me (well, all of us) beyond words when he brought his A-game into battle with Murray. It was almost like he's a different Roger from the one that kept making one unforced error after another in the previous match. This Roger hit the ball like it's a Grand-slam final. He came to the net much more often (and, of course, won points for doing so), mixing his game up from slides to drop shots to... everything imaginable. He played so well that I thought I was hallucinating for a minute. (Didn't mean to imply that he's not a great tennis player or anything. During the last four years or so, he's clearly proven how freakishly talented he is, but people have off-days... and he's been in a dry streak for a while.) Unfortunately, at the end of the second set (a tie-break lost), the back problem started to trouble Roger once again. Looking at his sweat-clad, tired face when he was asking for a trainer (physical therapist, whatevs) to check his back, I really wanted him to stop playing. If the situation was actually one of those fighting nintendo games, I bet you'll see his 'life power' bar shrink down into the red (I'm about to drop to the ground) zone. Yet, he persevered... which made me cry a little (yeah, sorry for being a tad dramatic) while watching him try with all his might to win. His performance has improved immensely, compared to the past couple of days... more than enough to remind me why I always cheer for him through his ups and downs. Murray can go ahead and be pleased with praises of how he would become the next world number one. I couldn't care less. Win or lose, Roger will solidly remain my only tennis hero. รักเฟดที่สุด   Create Date : 25 มีนาคม 2552 1 comments Last Update : 25 มีนาคม 2552 12:23:08 น. Counter : 779 Pageviews. Share Tweet

น้องลูกแก้วขา...อ่านแล้ว..ความรู้สึก...วันนั้น...กลับมาอีกครั้งนึง มันเจ็บๆ ช้ำๆ ล้าๆ เหนื่อยๆ แต่หาไม่เจอว่าอาการแบบนี้มันเกิดจากส่วนไหนของร่างกาย รู้แต่ว่ามันเจ็บไปหมด ล้าไปหมด เหนื่อยจัง วันนั้นที่เฟดแข่งกับเมอรี่ย์ พี่พู่คิดอยู่อย่างเดียวว่า ให้เฟดสู้ตาย ให้เต็มที่แบบตายไปข้างนึง ทำให้ปาฏิหารย์เกิดขึ้นให้ได้ แต่พอเห็นอาการเจ็บ เห็นสีหน้าหนักใจแต่ แววตามุ่งมั่นเหลือเกิน พี่พู่กลับทำไรไม่ถูกค่ะ อยากให้เฟดเลิกเดี๋ยวนั้น ยอมแพ้ไปเถอะ อย่าทนอีกเลย รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทำร้าย ถูกทำให้ความหวังหลุดลอย มันเสียใจ มันผิดหวังอย่างรุนแรง แต่พอหันกลับมามองที่เฟดในจอตรงหน้า สิ่งเดียวที่อยากทำตอนนั้นคือ ให้ใครพาเฟดกลับบ้าน ไปพักผ่อน ให้สบาย ไม่ต้องแบกรับความหวังของตัวเองหรือของใครอีกต่อไปแล้ว ใครจะว่าผูกขาดแพ้ ใครจะว่ามือตก ใครจะว่าใจมด ใครจะว่าไรก็ช่าง เวลาผ่านไปแล้วทุอย่างคงดีขึ้นเอง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้..พี่พู่คิดว่า เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลย....ความรู้สึกของวันนั้นยังอยู่เท่าเดิม ที่พี่พู่ทำได้คือเก็บอาการแบบนี้ไว้ลึกๆ ให้ความรู้สึกเดินทางไปไม่ถึง...จะได้ยิ้ม หัวเราะได้บ้างในบางเวลา แล้วก็หวังว่ามันจะดีขึ้นเอง เป็นกำลังใจให้กัน เป็นกำลังใจให้เฟด ไปอย่างงี้เรื่อยๆ นะคะ   โดย: Mattendy 26 มีนาคม 2552 9:50:10 น.