วาฬเป็นสัตว์อินดี้

ครั้งหนึ่งที่ผมออกเดินทางอยู่บนเรือกลางอ่าวตัว ก.นั้น เป้าหมายเดียวของผมคือการมองหาวาฬที่เส้นขอบฟ้า ช่วงแรกๆนั้นการหาวาฬนั้นยากมากสำหรับผม มันเป็นสกิลที่ต้องฝึกฝนอยู่ตลอดเวลาโดยมีพี่อ่างและพี่ทัวร์เป็นผู้ชี้แนะ ผมเฝ้ามองหาอยู่เรื่อยๆ แล้วจู่ๆพี่อ่างก็บอกว่า "สิบโมง ไกล!!!"
นั่นหมายถึงว่า เจอวาฬแล้วในทิศ 10 นาฬิกา อยู่ไกลจากเรือพอสมควร ก็ประมาณเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงตัววาฬ และแล้วเราก็เข้าไปจนใกล้ได้ระยะวาฬ วันนั้นเป็นวัน ที่ 6 มิถุนายน วันที่ 6 เดือน 6 กับวาฬ 6 ตัว ที่เราเจอในทั้งวัน และครั้งนั้น ก็เป็นครั้งแรก ที่ผมได้เจอเจ้าเด็กอินดี้ตัวนี้ เราเรียกเขาว่า "เจ้าศรีสุข"
เป็นวาฬตัวหนึ่งที่ซนมาก แต่คราวที่เจอนั้น เขาดูตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงเรือ ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไม จนกระทั่งผมได้เห็นครีบหลังที่อยู่ในสภาพไม่ปรกติ และบาดแผลบนหลังของเขา จึงทำให้เข้าใจว่าเขาน่าจะยังกลัวอยู่ เขาโผล่มาให้เห็นเพียงแปบเดียว แล้วก็หายไป ไม่พบเห็นอีกเลย จนกระทั่งปลายเดือนกรกฎาคมจนถึงสัปดาห์ก่อนของเดือนสิงหาคม เป็นช่วงเวลาที่ผมเจอเจ้าศรีสุขทุกครั้งที่ออกดูวาฬ
ในแต่ละครั้งที่เจอเจ้าศรีสุขนั้น พฤติกรรมและการเข้าใกล้นั้น ไม่ได้เหมือนกันเลยสักครั้ง ถ้าเป็นตัวอื่นเช่น แม่สาคร เวลาเธอขึ้นอ้าปากเพื่อกินอาหารเธอก็จะอยู่แบบนั้นไม่สนใจเรา จนสามารถวนเรือรอบตัวเธอได้เลย อารมณ์ประมาณ อยากถ่ายรูปอยากทำไรก็ทำไป แต่เจ้าศรีสุขนั้นไม่ใช่ ครั้งแรกเจอกัน แล้วก็มุดน้ำหายไป ครั้งต่อมา โผล่อ้าปากกินอาหารที่หน้าเรือในระยะใกล้ๆ แล้วก็อยู่อย่างนั้น ครั้งต่อมา ขออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆไม่ไกลมาก ห่างกันสัก20เมตร ไล่ตามกันไปกำลังดี และครั้งนี้แหละที่มันกลายเป็นวาฬที่กวนตีนสำหรับผม เจ้าศรีสุขขึ้นอ้าปากกินอาหารอยู่หน้าเรือทางทิศ บ่ายโมง และขึ้นหายใจตรงนั้นเช่นกัน เราเห็นทิศทางการลงไปในน้ำคือทางซ้าย ทุกคนบนเรือต่างจับจ้องไปในทิศทางด้านซ้าย แต่ผิดคาด เจ้าศรีสุขมาอ้าปากกินอาหารอยู่ข้างเรือด้านขวา ซะงั้น!!! เล่นเอาปวดหัวไปตามๆกัน จากนั้นเราก็เพิ่มการมองเป็นทั้งสองฝั่ง คราวนี้เจ้าศรีสุขดำน้ำนานมาก นานชนิดที่ว่าเราคิดว่ามันต้องไปไกลแล้วแน่ๆ แต่ที่ไหนได้ มันกลับขึ้นมาหายใจดัง ฟู่!!! อยู่ทางท้ายเรือ ซึ่งไม่มีใครอยู่เลย ขึ้นมาหายใจแบบ อยากบอกคนบนเรือว่า "หนูอยู่นี้ อิอิ" วันนั้นเป็นวันที่เจ้าศรีสุขกวนตีนผมที่สุด และครั้งล่าสุดที่เราเจอกันครั้งสุดท้ายของเดือนสิงหานั้น เจ้าศรีสุขมาอีกแนวหนึ่งเลย คราวนี้ขออยู่ไกลๆห่างๆสัก 60-70เมตรกำลังดี เข้าใกล้มากกว่านั้น จะแอบมุดน้ำหนีหายไปเลย จนคราวนี้ผมร้องเพลงให้กับเจ้าศรีสุขเลยว่า " อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน และทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความท­รงจำ นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกล ในวันนี้ฉันต้องเผชิญความไหวสั่นอยู่ภายใน­ใจ กลัวการที่เราไกลกัน กลัวว่าใจจะเปลี่ยนฝันไป "

นั่นล่ะครับ คือเจ้าวาฬเด็กอินดี้ของผม