กระถางดอกไม้ให้คุณ
ฉันโบกรถแท็กซี่จากหน้าแมคโดนัลด์ที่อยู่ตรงสถานีรถไฟฟ้าช่องนนทรี หลังจากบอกที่หมายคนขับแล้วหวังจะนั่งสงบกับตัวเอง คนขับรถแท็กซี่ก็พูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงอันทุ้มเบา
“เห็นกระถางดอกไม้หน้าแมคโดนัลด์หรือเปล่าครับ”
ฉันเหวอเล็กๆ พยายามใช้สมองแปรความเสียงเล็กเบาหวิวที่ยังไม่คุ้นชินซึ่งเพิ่งกระทบโสตประสาทเมื่อครู่ให้เป็นความหมาย
“เอ่อ ค่ะ ทำไมเหรอคะ”
“แมคโดนัลด์ไม่น่าวางกระถางไว้อย่างนี้เลยนะครับ มันอยู่ตรงหัวมุมพอดี แต่ก่อนใครๆ ก็มักจะเดินทางนั้น ถ้าไม่อยากให้มีคนมาขายของหรือมีคนเดินผ่านก็น่าจะใช้วิธีอื่นที่ปลอยภัยกว่านี้”
น้ำเสียงเขาเย็นแผ่วจนฉันคิดว่าเขาเป็นผู้บรรลุธรรมแล้วเสียอีก
“จริงด้วยค่ะ อย่างน้อยก็น่าจะมีป้ายมาติดคู่กันว่าให้ระวังกระถางต้นไม้ คนจะได้ไม่เดินชน” ฉันเห็นด้วย
“ตะกี้ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเกือบสะดุดกระถางตกบันไดด้วยครับ ดีนะที่ไม่เป็นอะไร วางกระถางในมุมนั้นคนที่เดินประจำอาจสะดุดเป็นอันตรายได้ง่ายๆ” เขาให้ข้อมูลเพิ่ม น้ำเสียงเขาดูห่วงใยแต่ไม่สามารถทำอะไรให้ดีขึ้นได้
“ไม่อยากนึกภาพเลยครับ ผมมักจะจอดรอผู้โดยสารหน้าแมคโดนัลด์เป็นประจำเสียด้วย ครั้งหน้าอาจต้องเห็นภาพแย่ๆ ก็ได้” ฉันได้ยินเสียงเขาถอนหายใจน้อยๆ หรือเปล่านะ
อืม ฉันว่าเขาเป็นคนเอื้ออาทรทีเดียว และความเอื้ออาทรทำให้ฉันทึ่ง –ฉันถามตัวเองว่า เพราะชีวิตเมืองหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้ความคิดห่วงใยผู้คนเล็กๆ น้อยๆ ที่เจอในชีวิตวันหนึ่งๆ กลายเป็นเรื่องพิเศษไป
ไม่ต้องบอกใช่ไหมคะ ว่าต่อจากนั้นฉันรู้สึกเศร้าน้อยๆ เพราะชีวิตเมืองหรือเปล่าทำให้การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของใครสักคนทำให้คนอื่นเดือนร้อนโดยที่คนทำไม่รู้ตัว และคนที่ถูกกระทำก็โทษสิ่งที่ตัวเองต้องเผชิญว่าเป็นคราเคราะห์ เพราะชีวิตเมืองหรือเปล่าที่เราต่างเป็นผู้กระทำและผู้ถูกกระทำอย่างไม่เท่าทัน
คุณล่ะ รู้สึกเศร้าเหมือนกันไหม
Create Date : 21 ธันวาคม 2548 |
|
7 comments |
Last Update : 21 ธันวาคม 2548 20:08:18 น. |
Counter : 409 Pageviews. |
|
|
|
เศร้ากว่าป้ะ