วันนี้เป็นวันเสาร์ที่เป็นชิ้นเป็นอันจริงๆ

เริ่มจากจัดห้องที่รก ขอยืนยันว่ารกจริงๆ ถือว่าเป็นการทำความสะอาดเกือบเต็มรูปแบบครั้งแรกในรอบเดือนครึ่ง (ทำทุกอย่างตั้งแต่เก็บสรรพสิ่งบนพื้น เทขยะ ปัดฝุ่น กวาดพื้น ดูดฝุ่น แต่ไม่ถูหรอกนะ ไม่รู้เป็นไร เราไม่ชอบถูบ้านเอาซะเลย) อะฮ้า ตอนนี้เรามีห้องที่ค่อนข้างเอี่ยมอ่องเชียวละ

แล้ววันนี้ก็ซักผ้าด้วยนะ แดดดี ตากแป๊บเดียวก็แห้งด้วย ยู้ฮู (หลังจากเสื้อผ้าในตะกร้าใบโตส่งสายตาละห้อยบอกเราว่า ‘ซักพวกฉันซะทีเถอะ นังหนึ่ง’ มาเป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์เต็มๆ) ตอนนี้ตู้เสื้อผ้าเราเต็มไปด้วยเสื้อผ้าสะอาดเต็มไปหมดแล้ว เย้ๆ

เล่น Risk ll กับแอน ซึ่งคุณน้องเธอเล่นเป็นครั้งแรก เราในฐานะผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนกลับตายตั้งแต่เกมยังไม่ถึงไหนเลย เสียชื่อจริงๆ สุดท้ายแอนเลยต้องเล่นคนเดียวกับผู้เล่นที่เป็นคอมพิวเตอร์จำนวนมากมาย แล้วก็ทำได้ดีเสียด้วย งี้ล่ะ บ้านเราฉลาด คุณน้องเลยหัวไวเป็นธรรมดา

ตอนอาบน้ำ เพื่อนสนิทโทรมาปรับทุกข์ เจ้าตัวไม่อยากอ่อนแอจนต้องโทรมาแบบนี้เลย แต่ความอ่อนแอไม่ใช่เรื่องผิดเสียหน่อย มนุษย์กับความอ่อนแอเป็นสิ่งคู่กัน และคนเรามันอยู่ในโลกคนละใบอยู่แล้ว คนที่โคจรมาใกล้กันก็ย่อมทำให้เจ็บเป็นธรรมดาโลกแหละ เรื่องบางเรื่อง คนบางคนมันก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็นไม่ได้ โอเค ถึงจะเข้าใจสัจธรรมข้อนี้ดี แต่บางทีมันก็อ่อนแอกันได้น่า ก็คิดซะว่าเป็นวันฝนตกแล้วลืมเตรียมร่มไป

สามโมงตรงเราออกจากบ้าน สี่โมงถึงสถาบันปรีดีพอดี ก็วันนี้จะไปลงนามไว้อาลัยท่านผู้หญิงพูนศุข พนมยงค์น่ะ
เขินๆ เหมือนกัน ไม่รู้จะเขียนไรดี ก็เขียนแบบบ้านๆ อย่างที่คิดนั่นละ เลยเขียนไปว่า ‘ขอไว้อาลัยผู้หญิงที่สมถะและใช้ชีวิตอย่างงดงาม’ …ขอแอบหื่นหน่อยนะ หนุ่มน้อยที่โต๊ะลงชื่อหน้าตาแฉล้มน่ารักจริงๆ) เขาขอชื่อและที่อยู่เพื่อจะส่งหนังสืองานศพมาให้ด้วย เย้ๆ ดีใจจัง หลังๆ ชอบหนังสืองานศพมากพอควร ถึงขั้นอยากรับจ้างเขียนหนังสืองานศพเลยด้วยซ้ำ

บรรยากาศที่สถาบันปรีดีเงียบสงบดี เขาก็เตรียมงานสำหรับพรุ่งนี้กัน ไปถึงถามคุณยามว่ามาลงชื่อต้องไปที่ไหน คุณยามเขาก็กุลีกุจอดีจริง ดิฉันแสนประทับจิต ที่นั่นมีโต๊ะลงทะเบียน มีโต๊ะรับบริจาคของมูลนิธิฯ มีเปิดวิดีโอให้ดู มีกระดาษเอสี่พิมพ์ข้อความที่จำเป็น เช่น ไม่รับพวงมาลา หรือไรๆ ที่สมถะเหมือนอย่างในจดหมายที่ท่านผู้หญิงเขียนไว้ถึงลูกหลาน งานนี้ต้องขอซูฮกให้ลูกหลานที่ช่างเข้าใจเจตนารมณ์คนอย่างท่านผู้หญิงจริงๆ

เรานึกไปถึงงานศพคนใหญ่คนโตในวงการหนังสือเมื่อหลายปีก่อน งานนั้นท่านผู้ถึงแก่กรรมเขาก็มีเจตนารมณ์อย่างท่านผู้หญิงล่ะ แต่งานกลับออกมาอลังการ คนหวังดีก็ส่งไรมาตรึมๆ คงไม่ใช่คนอยากเอาหน้าและอ่านหนังสือไม่เข้าใจ หรือฟังภาษาไทยไม่ออกกันหรอก เขาบอกไม่ให้ส่งของขวัญ พวงมาลา ของมีค่า แหม คนตายท่านประสงค์อีกอย่าง การที่ออกมาอีกอย่างจะโทษใคร ก็คงต้องยิ้มรับมิตรไมตรีที่ควบคุมไม่ได้อ่ะล่ะ ความหวังดีในรูปของสิ่งของเลยถูกส่งมาเต็มไปหม้ดดดด สิ่งที่ชอบคือ ดอกไม้งานนั้นเจ้าของงานจัดได้สวยจริงๆ สมกับมีสำนักพิมพ์จัดสวนจัดดอกไม้

โปรแกรมงานพรุ่งนี้ เผื่อใครจะสนใจ
งานเริ่ม 14.00 น. ลงทะเบียน
14.30 น. เข้าห้องประชุม
พิธีไว้อาลัย
ฉายวิดีทัศน์ ท่านผู้หญิงพูนศุข พนมยงค์
แสดงธรรมกถาโดย พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตโต)
บทกวี โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ประธานสถาบันปรีดี พนมยงค์ กล่าวคำไว้อาลัย
คนจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ไม่รู้เป็นอธิการบดีหรือแค่ตัวแทนมากล่าวไว้อาลัย
ประธานชมรม ต.ม.ธ.ก. สัมพันธ์ กล่าวคำไว้อาลัย
ทายาทกล่าวขอบคุณ
บทเพลง 'แม่จ๋า' กะ 'คนดีมีค่า' โดย คณะนักร้องประสานเสียงสวนพลู

หมายเหตุ โปรดเดินทางด้วยรถสาธารณะ เพราะสถาบันปรีดีมิมีที่จอดรถจ้า มาบีทีเอสสถานีทองหล่อ แล้วนั่งรถแดง 6 บาทแสนสะดวก

เบอร์โทรสถาบันปรีดีคือ 023813860-1
****สำคัญมากคือ งดดอกไม้พวกมาลาทุกชนิด (ตามเจตนารมณ์อันแสนเรียบง่ายของท่านผู้หญิง)****

หลังจากเสร็จจากสถาบันปรีดี เดี๊ยนไปนั่งอ่าน The Red Tent ที่ดูเหมือนเป็นหนามยอกอกในตอนนี้อยู่ อ่านเท่าไรก็ไม่จบ Epic ครับ Epic กฎของการอ่านอีปิคคือเนิบนาบเนิ่นนาน นี่ถึงตอนที่จาคอปขนพลพรรคครอบครัวกลับสู่ดินแดนกำเนิดแล้ว ตาเฒ่าลาเบนตามมาทวงเทพประจำครอบครัวคืนด้วย โอ๊ย อยากอ่านให้จบ ทำไมเดี๊ยนถึงสปีดต่ำขนาดนี้ มิเข้าใจ สิริเวลา 6 โมง เดี๊ยนเลยออกเดินทางต่อ

ฉันคิดงี้ทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงปิ๊ดปิ่วเลย -----Are you guys' fathers birds?
สาวโหดโฉดอย่างเดี้ยนทำไมถึงชอบเจอวี๊ดวิ่วปิ้วปากยามเดินในตรอกซอกซอยนักวะ แต่เราว่านี่เป็นธรรมชาติของซอยทองหล่อล่ะ ถ้าคุณไม่มีราชรถของตัวเองหรือไม่มีมาเกยและจำเป็นต้องเดินไปตามถนนอ่ะนะ
วันนี้เดี๊ยนแต่งตัวเรียบร้อยมิดชิดแล้วน๊า เรียบร้อยเป็นปกติ ถือว่าเรียบร้อยกว่าทุกวันด้วยซ้ำ เอาเหอะ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของผู้คน
นอกจากเสียงปิ๊ดปิ่วเป็นกระสายระหว่างวัน นี่เลยมาเป็นประโยค “เพิ่งกลับหรือครับ” อะฮ้า มีโดนแซวขณะเดี๊ยนหอบกระเป๋าและถุงชอปปิ้งจากทอปส์เดินปุเลงๆ สู่ปากซอย เราคิดว่าถ้าเป็นที่อื่นในโลกแล้วเจอแบบนี้จะทำไง ถ้าเราเป็นนิวยอร์กเกอร์ เราจะยิ้มลั่ลล้า ทำตัวแสนสดใสวัยเกือบทองเหมือนซาราห์ เจสซิก้า ปาร์กเกอร์แบบที่เธอทำตอนโดนแซวตามท้องถนนละเปล่า บางกอกเกี้ยนอย่างเดี๊ยนไม่แน่ใจเลยได้แต่เดินงุดๆ ด้วยมาดไม่มีตก ทำเป็นไม่ได้ยินซะงั้น พี่มีความสุขจะแซว หนูก็มีความสุขจะทำเป็นไม่สนใจ สิทธิใครสิทธิมันละกันจะได้อยู่ร่วมโลกกันอย่างสำราญใจ หันไปด่าก็ไม่ใช่วิสัย และเห็นว่ามิควรๆ มันก็ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเขา เราก็ควรยินดีกับเขาด้วย

ไปแกร่วที่ร้านหนังสือตรงปากซอยทองหล่อ พนักงานในร้านบริการดี เดี๊ยนชอบ ก็ได้ติดไม้ติดมือมาสองเล่ม (หนอยไม่เจียมกะลาหัว Red Tent ในกระเป๋าของแกน่ะยังอ่านไม่จบเลย) เสร็จจากร้านแล้วเดี๊ยนก็ขึ้นรถไฟฟ้า ต่อรถเมล์กลับบ้าน เสร็จสิ้นวันเหนื่อยๆ นอกบ้านไปอีกวัน เย้ๆๆ แสนภูมิใจวันอันเป็นชิ้นเป็นอันของตัวเองจริงๆ (backing track เป็นเสียงปรบมือเกรียว เฟดภาพไปที่ประชาชีทยอยกันลุกขึ้นปรบมือให้กับชัยชนะในวันเล็กๆ ของเดี๊ยนแบบฉากคลาสสิกที่เห็นเป็นสัมพันธบทในหนังฮอลีวู้ดอันดาษดื่น)

Create Date : 20 พฤษภาคม 2550		2 comments
Last Update : 20 พฤษภาคม 2550 9:12:58 น.
Counter : 442 Pageviews.
Share Tweet