สงสัยแต่ไม่กล้าถามผี

	เรื่องต่อไปนี้เป็นความงมงายส่วนบุคคล ผู้ชมควรใช้วิจารณญาณอย่างแรง เมื่อต้นเดือนไปโอมานมาค่ะ เนื่องจากมีเพื่อนไปด้วยเราก็เลยเลือกห้องติดกัน เผื่อมีอะไรช่วยเหลือเจือจานกันได้ แบ่งขนมกันกินบ้างอะไรบ้าง ครั้น ถึงห้อง หมู่เฮาก็จัดแจงเปิดประตู เผยให้เห็นทางเชื่อมต่อ เดินเข้าไปเล่นให้ห้องเพื่อนก็พบว่า "บร๊ะเจ้่า นี่มันห้องให้คนแก่คนป่วยอยู่ได้เลยนะแก๊ ดูเด่ะมีราว มีที่นั่งอาบน้ำ มีที่พยุงหลังตอนทำธุระเบาหนักอีก" หลังจากเป่าให้เพื่อนขนหัวลุกแล้วก็อพยพหนีตายกลับห้องตัวเองอย่างไร้ความ รับผิดชอบ สักพักเพื่อนสาวก็เริ่มผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน อารามขนหัวลุกข้าน้อยจึงนอนช้ากว่าเพื่อนสองสามชั่วโมง ชะโงกเข้าไปในห้องเพื่อนเห็นปิดไฟมืดสนิท ในใจก็อดคิดมิได้ว่า "ต้องนอนมืดขนาดนี้เลยเรอะ กลั๊ว!!!!" ครั้นพอหลับตาลง เสียงค้นของจากห้องเพื่อนดังก็อก ๆ แก็ก ๆ แว่วมามิได้ขาด ยังมีเสียงสวบสาบระคนกับเสียงตึงตังของลิ้นชักที่ดังกระแทกมาจากฝาผนังเหนือ หัวเตียงที่กั้นกลางระหว่างเรา เมื่อลืมตาเสียงนั้นก็จะเงียบครั้นหลับตาเสียงนั้นก็จะกระแทกดังขึ้นกว่า ครั้งก่อน "เรือหายยย!!! แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก" ว่าแล้วข้าน้อยก็เชิดใส่เสียงเหล่านั้นในใจก็อดคิดไม่ได้่ว่าผีเมืองแขกนี่ดื้อทุกที่เลยสิน่า(อย่างไรไว้เล่าวันหลัง) วันรุ่งขึ้นสถานการณ์ก็ยังเป็นเช่นเดิมมีอะไรติด ๆ ขัด ๆ บ้างแต่ข้าน้อยก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะเสียงต่าง ๆ มันเกิดขึ้นในห้องเพื่อน กระทั่งวันกลับขณะที่ข้าน้อยกำลังกดปุ่มเลื่อนรีโมทขึ้นลงเพื่อติดตามสถานการณ์ของแอร์ฟรานซ์ "อะไร แกมีอะไร เรียกชั้นทำไม" เพื่อนพูดเสียงดังพลางเดินเช็ดผมเข้ามาในห้อง ขณะ นั้นมือที่กดรีโมทของข้าน้อยเย็นเฉียบในใจก็คิดเอาว่า เพื่อนเอยสระผมในห้องน้ำปิดมิดชิดขนาดนั้นแล้วข้าเจ้าที่นั่งอยู่นี่จะตะโกน ชื่อเพื่อนได้อย่างไร ใครเรียกแกเพื่อน แต่ด้วยความสงสารกลัวเพื่อนจะเสียขวัญจึงได้แต่บอกว่า "ใครเรียก ชั้นไม่ได้เรียก ชั้นกดรีโมทอยู่เนี่ย ไปแต่งตัวต่อเหอะ เอาเพื่อนแกกลับไปด้วย"(ชั้นเป็นคนดีของสังคมชิมิคะ) ได้ยินดังนั้นเพื่อนถึงกับถอดสีผิว "ม่ายย ชั้นจะอยู่ด้วย" ถึงจะยืนกรานว่าเจ้าหล่อนจะไม่ยอมหลอนในห้องนั้นอีก แต่สักพักเจ้าหล่อนก็กรีดกรายกลับไปเป่าผมจนแห้งและนอนพักซ่อมเซลล์ต่อ เมื่อเห็นเพื่อนหลับไปข้าน้อยก็หันมาโซโลที่หน้าแป้นโน้ตบุ๊กอย่างเมามัน เรีื่องผีเรื่องจ้อย อีเมล์เป็นร้อยเรื่องใหญ่ "แกร่ก" เสียง เอ็นจากข้อเท้านิรนามลั่นเปรี๊ยะที่หน้าประตูคอนเน็กติ้ง จังหวะเดียวกันนั้นข้าน้อยเหลือบมองเห็นอะไรแว่บ ๆ จากกระจกที่สะท้อนไปที่ประตูพลันความรู้สึกเหมือนอยากจะร้องว่า"เฮือก"ก็ ถาโถมเข้ามา แต่ก็คิดได้ว่าเมื่อก่อนที่เราโดนหลอกบ่อยเพราะเราสปอล์ ยผีให้ผีได้ใจ จึงสะบัดบ็อบเดินไปดูที่ห้องเพื่อนเพื่อยืนยันให้ประสาทสัมผัสรู้่ว่า ไอ้เสียงเท้านั้นมันไม่ใช่ของเพื่อน และก็จริงเพื่อนนอนหลับสนิท "อืม" ข้าน้อยพึมพำออกมาเงียบ ๆ ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์ต่อและพูดในใจว่า "อยู่ห้องนั้นแหละ" กลับ มาได้หลายวันก็มานั่งคิด เมื่อก่อนเคยมีคนบอกว่าผีชอบห้องคอนเน็กติ้งเพราะผิดหลักฮวงจุ้ยดีผีจะงงว่า ต้องออกทางไหน(จริงหรือไม่ ไม่เคยค้นคว้า) แต่ก็เพิ่งเจอที่ผีสะดุดอยู่ที่บานประตู สงสัยจะรู้ว่าหลอกเราไปก็เสียพลังงาน เอ๊ะ รึยังไง คราวหน้าต้องพกพระไปรึเปล่าเนี่ย

Create Date : 11 มิถุนายน 2552		1 comments
Last Update : 11 มิถุนายน 2552 0:25:07 น.
Counter : 295 Pageviews.
Share Tweet