ณ พื้นที่ส่วนหนึ่งของสมองของฉัน ที่มันควรจะมี "สารเซโรโทนิน" หลั่ง เพื่อสร้าง "ความสุข" ให้กับฉัน ฉันพยายามที่จะมองหา "สิ่งที่เรียกว่าความสุข" แต่หาไม่เจอ นั่นหมายถึงสมองของฉัน "ไม่มี" สารเซโรโทนิน
ฉันเข้าพบจิตแพทย์ครั้งแรกเมื่ออายุ 18 ปี เนื่องด้วยการกระทำอัตวินิบากกรรมที่ไม่สำเร็จของฉันเอง พูดง่ายๆก็คือ ฉันพยายามฆ่าตัวตาย...ถามว่า ณ ตอนนั้น ปัญหาหลักๆที่น่าจะเจอคือ เรื่องเรียน เรื่องความรัก แต่สำหรับฉัน ที่ตัดสินใจทำมันมาจาก "ทุกเรื่อง"
สมัยนั้นคำว่า "โรคซึมเศร้า" ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก แต่จะรู้แค่ว่ามีอัตราการฆ่าตัวตายสูง ซึ่งส่วนใหญ่ก็เนื่องมาจากปัญหา "ความรัก"
ฉัน ซึ่งอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อก็เป็นหนึ่งที่ถูกครอบครัว เพื่อนฝูงคิดว่าทำไปเพราะ "ความรัก" แต่แท้จริงแล้ว มันไม่ใช่เลย ....ไม่มีใครเข้าใจสมองของฉัน ไม่มีใครเข้าใจความคิดของฉัน ไม่มีใครรับรู้ถึงเสียงกรีดร้องตะโกนของฉันว่ามันกำลังต้องการ "ความช่วยเหลือ"
และเมื่อไม่มีใครยื่นมือเข้ามา นอกจากมือของยมฑูต...ทำไมฉันถึงจะไม่คว้าไว้ล่ะ???
คืนวันที่ 16 มิถุนายน ฉันตัดสินใจกินยาพาราเซตตามอล 250 mg. 1 กระปุก พร้อมกับไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ 1 ขวดใหญ่ ตามด้วยการดื่มเหล้าทั้งหมดที่มีในบ้าน ขึ้นเตียงแล้วใช้สายเคเบิ้ลโทรทัศน์พันคอรัดไว้อีกชั้น พร้อมกับเขียนจดหมายสั้นๆขอโทษพ่อแม่ ฉันคิดว่าจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว...คืนนี้ฉันจะหลับทั้งน้ำตาและจากไปในสภาพนี้ ณ ตอนนั้นฉันมองไม่เห็นทางออกใดเลยจริงๆ ที่จะแก้ความทุกข์ใจของฉันได้ ฉันหลับไปตอนไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้ รู้แค่ว่า...ลืมตาขึ้นมาเพราะอาการพะอืดพะอมจะอ้วกตอนสักประมาณเกือบตีห้าของวันที่ 17 มิถุนายน ฉันแสบร้อนที่ปาก คอ และหน้าอก ฉันค่อยๆคลานลงจากฟูกที่นอน มือแกะสายไฟที่พันคอออก แล้วพยายามพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ ฉันใช้เวลาในนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่ามีน้ำสีเขียวใสไหลออกจากปากฉันตลอดเวลา ฉันโวยวายกับตัวเองว่า "ทำไม ทำไมยมฑูตท่านถึงแค่ยื่นมือมา แต่ไม่ดึงฉันลงไป" ฉันอยู่ในสภาพนั้นจนมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่ รพ.จุฬาฯแล้ว
ฉันใช้เวลานอนอยู่ในห้องฉุกเฉินจนฟ้าสาง แล้วก็ย้ายไปอยู่ตึกอายุรกรรมหญิง นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ขึ้นรถพยาบาล สิ่งที่ฉันมองเห็น มีแค่เพียงแสงไฟจากเพดาน ดวงแล้วดวงเล่าที่ผ่านสายตาฉันไป
"ทีหลังถ้ามีอะไร อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ" เสียงดังมาจากพี่บุรุษพยาบาลท่านหนึ่ง "ใครทำเราเจ็บ ให้ไปทำเค้า อย่าทำตัวเอง เค้าไม่รับรู้ด้วยหรอก" ฉันหันไปมองสบตาแล้วเบือนหน้าหนีกลับมา... "พี่ไม่เข้าใจ" เสียงในสมองของฉันมันบอกแบบนี้ "ถ้าฉันทำคนอื่นได้ ฉันคงไม่ทำตัวเองแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอก"....
ฉันนอนอยู่ที่ รพ.ประมาณ 3 วัน หมอบอกว่าผลข้างเคียงของยาที่ฉันกินเข้าไป ไม่ได้ทำให้ถึงตาย แต่มีผลร้ายกับตับและอวัยวะภายใน โชคดีที่กินเหล้าเข้าไปด้วย ทำให้เกิดปฏิกิริยาทางเคมีกับไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ กลายเป็น H2O (ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเก่งเคมีขนาดนี้) นอกจากการกัดที่หลอดอาหาร ทำให้เสียงของฉันแหบง่ายแล้ว ก็ไม่ได้มีผลร้ายใดๆอีก
หลังจากออกจาก รพ. ฉันต้องเข้าพบจิตแพทย์ต่อเพื่อทำการรักษา โดยที่ตอนนั้น ฉันไม่รู้ตัวว่า ฉันเป็นอะไร จิตแพทย์ถามอะไรฉันบ้าง?? จำไม่ได้ รู้แค่เพียงบอกให้ฉันหากิจกรรมทำ อย่าอยู่คนเดียวและจ่ายยาเพื่อให้ฉันได้ "พักผ่อน"....
ฉันเข้าพบจิตแพทย์อีกครั้งในสัปดาห์ต่อมา แล้วสิ่งที่ฉันได้รับก็คือ คำพูดเดิมๆ ฉันเดินออกจากห้องมา โดยไม่ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าไม่มีประโยชน์ใดๆกับฉันอีกแล้ว....
| Create Date : 09 กันยายน 2560 |
| Last Update : 9 กันยายน 2560 20:57:04 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 472 Pageviews. |
 |
|
สวัสดีจ้ะ เราแวะมาทักทายนะ 
