Episode7 กับกลิ่น(ที่หอมหวาน)ของไอศกรีม

ฉากต่อไป
เป็นฉากที่ไม่พูดถึงไม่ได้

เพราะเป็นฉากสำคัญมากของละครเรื่องนี้


หลังจากที่เรนสึเกะเริ่มจะรู้สึกถึงหัวใจ
ที่แท้จริงของตัวเอง
คืนนั้น
เขาและมาเอมิค้างคืนด้วยกันในห้องเวิร์คช็อป


มาเอมิซึ่งเห็น
เรนสึเกะมีแต่ความเศร้าซึม

จึงอยากให้เขาคลายเศร้า
และด้วยความที่ไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่า
เขาจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิง
เธอจึงลุกขึ้นมานวดไหล่ที่ให้เขาคลายเมื่อย
ล้า
"ฉันเพิ่งนึกได้ว่า
นายต้องใช้เวลาสะสมความเหนื่อยล้ามานานแค่ไหน"


ก่อนที่จะรู้ตัว
เรนสึเกะก็หลุดพูดออกไปว่า
"นิโนมิยะ เหมือนไอศกรีมเลย"
"อะไร"
มาเอมิสงสัย
"กลิ่นของเธอ"
ชอบสีหน้าของเรนสึเกะยามที่บอกมาเอมิ

มันดูเหมือนเด็กๆที่กำลังบอกถึงสิ่งที่ตัวเองรู้สึกอย่างซื่อๆ

มันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกชอบและต้องการอย่างบริสุทธิ์
โดยที่ตอนนั้น
ยังไม่ได้สำเหนียกว่า
แท้ที่จริงมันคืออะไรซ่อนอยู่ลึกกว่าแค่ความรู้สึกถึงกลิ่นนั้น


ทำไม
ต้องเป็นกลิ่น
"ไอศกรีม"?
เพราะไอศกรีม
เป็นกลิ่นความทรงจำของวัยเยาว์ที่เด็กๆส่วนใหญ่ชื่นชอบ
หัวใจของเรนสึเกะ
ในส่วนที่เป็นของมาเอมินั้น
ก็คือ
กลิ่นนั้น

และเมื่อความรู้สึกนี้มันอยู่หัวใจของผู้ชายที่โตเป็น
หนุ่มใหญ่แล้ว
ในขณะที่มันหมายถึง
กลิ่นของความทรงจำที่ "หอม" และ "หวาน"
ในเวลาเดียวกัน
มันน่าจะหมายถึงบางสิ่งที่น่าลิ้มลองด้วยการละเลียดละเล็มเช่นกัน



หลังจาก เรนสึเกะหลุดพูดไปแล้ว
ทั้งคู่ต่างก็อยู่ในภาวะอึดอัดขัดเขินกันเอง
มาเอมิต้องหยุดนวดไหล่ให้เขา ก่อนมานั่งคุยแทน
แต่ดูท่านั่งของเรนสึเกะสิ!
เขานั่งหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง เหมือนกำลังจะบอกว่า
"ไอศกรีม" กำลังส่งกลิ่นรบกวนเขา 55555




มาเอมิซึ่งจริงๆแล้ว แม้จะกลายเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว
แต่กลับไม่ใช่ผู้หญิงที่ประสีประสาอะไรเรื่องความรักเลย
อาจเป็นเพราะเธอเฝ้ารักและมองเรนสึเกะเพียงคนเดียวมาทั้งชีวิต
ประสบการณ์ทางความรักของเธอจึงต่ำมาก

มาเอมิจึงไม่เข้าใจว่าเรนสึเกะกำลังรู้สึกปั่นป่วนใจแค่ไหน
เธอยังคงพูดและพูดอยู่ใกล้ๆตัวเขา เพื่อให้เขาสบายใจขึ้น

แล้วก็มีหลุดพูดถึงตัวเองออกมาเล็กน้อย
แต่ก็รีบกลบเกลื่อนไว้ แล้วก็เข้าใจเอาเองว่า
เรนสึเกะคงไม่ได้สนใจจะรับรู้ถึงความห่วงใยอย่างลึกซึ้งของเธอ
"ฉันเองก็..." เธอพูดแล้วชะงักไป
"อะไร"
"ลืมที่ฉันเพิ่งพูดไปละกัน"
แต่สีหน้าแวตายามที่เรนสึเกะลอบมองเธอ กลับแลดูคล้ายจะ"จดจำ"มากกว่า




สุดท้ายของเรื่องราวไอศกรีมเรื่องนี้
ลงเอยด้วยการที่เรนสึเกะคว้าเอาขี้เลื่อยมานั่งดม
มันอาจแปลว่า เขากำลังโหยหาอดีต จึงสูดกลิ่นของอดีตเพื่อรำลึกถึงมัน

แต่สำหรับข้าพเจ้า ไม่ว่าดูกี่ครั้ง
ฉากนี้มันลงเอยด้วยการให้ความรู้สึกที่ว่า
เรนสึเกะกำลังหาอะไรบางอย่างมากลบกลิ่น "ไอศกรีม"

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก




และสุดท้ายของค่ำคืนนั้น
หลังจาก ตระหนักได้ถึงสิ่งสำคัญยิ่งของตัวเอง
เรนสึเกะก็อยู่ในอาการปั่นป่วน ว้าวุ่น ครุ่นคิด จนนอนไม่หลับ
เขาจึงใช้เวลายามดึกดื่นคืนนั้น นำเปลือกหอย กิ่งไม้ และกลีบดอกไม้
เพื่อสร้างรังนก bowerbird ขึ้นมา
นก bowerbird ที่มีนิสัยพิเศษที่เขาเองเป็นคนบอกเล่ากับมาเอมิว่า
"เวลาที่ตัวผู้อยากเรียกร้องให้ตัวเมียสนใจ
มันจะสร้างรังด้วย เปลือกหอย กิ่งไม้ และกลีบดอกไม้ เพื่อดึงดูดใจเธอ"


คล้ายบทสรุปของเรื่องราวที่ว่า
เรนสึเกะซึ่งเดินทางตามหาบางสิ่งที่หล่นหายไปนาน
อันเป็นการเดินทางย้อนจากจุดสิ้นสุดไปสู่จุดเริ่มต้น
และแล้ว เขาก็ได้ค้นพบสิ่งนั้น
มันก็คือ ความรักที่ใสบริสุทธิ์และแสนหอมหวานที่มีมาตั้งแต่วัยเยาว์

รวงรังที่แสนอบอุ่นและอ่อนหวานจึงถูกสร้างขึ้น
แล้วเรนสึเกะก็ส่งมอบมันให้มาเอมิโดยไม่ลังเล

Create Date : 15 กรกฎาคม 2553		2 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2553 9:23:01 น.
Counter : 4558 Pageviews.
Share Tweet