BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 4391784 : เคยติดใจอะไรแบบโงหัวไม่ขึ้นกันบ้างมั้ย?

ตัวอย่าง

กุมภาพันธ์ 2561

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28

26 กุมภาพันธ์ 2561

เคยติดใจอะไรแบบโงหัวไม่ขึ้นกันบ้างมั้ย?

เคยติดใจอะไรแบบโงหัวไม่ขึ้นกันบ้างมั้ย?

เคยติดใจอะไรแบบโงหัวไม่ขึ้นกันบ้างมั้ย?

ผมคิดว่าทุกคนคงจะน่าเคยเป็นอาการเช่นนี้กันใช่มั้ยละ... ใช่ครับ คำถามนี้มันอาจจะฟังดูแล้วไม่ค่อยน่าสนใจอะไรเท่าไร แต่เหตุการณ์เช่นนี้มันอาจจะส่งผลกระทบไปถึงร่างกาย สุขภาพ แล้วก็จิตใจข้างในเลยนะครับ ยกตัวอย่างเพื่อนผมคนหนึ่ง เพื่อนผมคนนี้ชื่อว่า ปาล์ม มันเป็นคนที่ติดเกมส์เอามากๆเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นเกมส์คอมพิวเตอร์ เครื่องเกมส์คอนโซล หรือแม้กระทั่งเกมส์บนโทรศัพท์มือถือ เอาเป็นว่าเพื่อนผมคนนี้มันติดทุกอย่างที่เรียกว่าเกมส์ ทุกวันหลังเลิกจากการทำงานอันเหนื่อยล้า ปาล์มจะรีบเก็บของแล้วจะรีบกลับบ้านมาให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้มาเสพการเล่นเกมส์อย่างมีความสุข หรือแม้กระทั่งวันหยุดงาน ปาล์มจะแทบไม่ออกจากบ้านไปไหนเลย ต่อให้เพื่อนไปลากคอออกจากบ้าน มันก็ไม่ยอม โดยจะอ้างเหตุผลสารพัดว่าข้างนอกร้อนบ้าง อยากพักผ่อนบ้าง อยากอยู่บ้านบ้าง แต่จริงๆแล้วคือมันจะอยู่บ้านเล่นเกมส์นั่นแหละครับ จริงๆการเล่นเกมส์อยู่บ้านไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีนะครับ มันก็มีข้อดีอยู่บ้าง ข้อดีก็คือ ไม่ต้องเสียตังค์เพราะไม่ต้องออกไปไหนข้างนอก Smiley

แต่ข้อเสียของมันก็น่ากลัวใช่เล่นเลยครับ เพราะการที่ติดเกมส์มากๆ โดยไม่ออกไปไหนเลย อย่างแรกที่เสียเลยคือ สุขภาพของเราเองครับ การนั่งจ้องมองจอคอมพิวเตอร์หรือจอทีวีนานๆมากๆ ผมว่ามันไม่น่าจะส่งผลดีให้ตัวเราแน่ๆ แต่การติดใจเกมส์แบบนั้นมันก็ยังไม่ใช่ที่สุดครับ จนเรื่องราวมันมาโดนกับตัวของผมเอง... Smiley

บ้านของผมเป็นครอบครัวใหญ่ครับ มีพี่น้องกัน 6 คน ผมเป็นคนสุดท้อง การเป็นน้องคนสุดท้องใครๆก็คิดว่าสบายใช่มั้ยล่ะครับ แต่ไม่ใช่แบบที่ทุกคนคิดเลย บ้านผมคนที่เด็กสุดในบ้านจะโดนใช้ครับ ไม่ว่าจะใช้ไปซื้อของ ใช้ไปทิ้งขยะ หรือใช้สารพัดจะใช้ จนวันหนึ่งผมได้เรียนจบออกมาทำงาน ซึ่งผมเป็นคนเดียวในบ้านที่ได้ใบปริญญา (ฟังดูแล้วเครดิตดี5555) พี่ผมทุกคนไม่มีใครเรียนจบเลย มีแต่ออกจากโรงเรียนกันก่อนเพื่อที่มาช่วยงานที่บ้าน เรื่องมันก็เริ่มหลังจากที่ผมเรียนจบนี่แหละครับ...

พอผมเรียนจบ ผมก็เร่ร่อนอยู่สักพักกว่าจะหางานทำ พอมีงานทำมีเงินเดือนผมก็พอจะปีกกล้าขาแข็ง พยายามออกจากบ้านมาพักข้างนอก โดยอ้างสารพัดเหตุผล ในที่สุดผมก็ได้มาพักอยู่ข้างนอกสมใจ โดยผมมาเช่าห้องพักห่างจากบ้านประมาณ 10กว่ากิโล (มันต่างจากอยู่บ้านยังไง ? Smiley

) โดยผมอ้างเหตุผลว่า มันใกล้ที่ทำงาน เพราะต้องเข้างานเช้ามาก สายไม่ได้เลยจะโดนหักเงินเดือน ผมก็ทำงานไปเรื่อยๆ จนเข้าประมาณเดือนที่ 6 ผมได้เงินเดือนเพิ่มมากขึ้น มีรายได้จากการขายของส่วนหนึ่งของบริษัทเพิ่มด้วย ช่วงนั้นเองผมใช้เงินโดยไม่คิดอะไรเลยครับ อยากซื้ออะไรก็ซื้อ อยากกินอะไรก็กิน และหลังจากนั้นผมก็เริ่มเข้าสู่วงการสีเทา Smiley

วงการสีเทาในที่นี้ไม่ใช่งานจิตกรนะครับ แต่มันคือการติดพนัน ช่วงนั้นผมติดพนันอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็น การพนันออนไลน์ หรือแม้กระทั่งพวก คาสิโนออนไลน์ ก็เล่น การเล่นของผมใช่ว่าจะได้นะครับ เล่นแทบทุกวัน เสียแทบทุกวัน จากวันๆนึง เสียหลักพัน ไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสียหลักแสนก็มี แล้วซึ่งตอนนั้นเอง เงินที่ผมหามาได้แทบทั้งหมด ก็ไปจบอยู่กับ จนมันมาถึงจุดพีคที่สุดในชีวิตของผมครับ Smiley

ผมเริ่มการเล่นจากหลักร้อย ไต่เต้าไปจนถึงหลังหมื่นหลักแสน ผมติดจนโงหัวไม่ขึ้น เล่นจนติดตังค์กับโต๊ะบอล มันเหมือนกันว่าผมโดนอะไรเข้าสิงอยู่ ตอนเล่นในหัวผมคิดว่า เดี๋ยวก็ทำงานได้เงินมาจ่าย แต่มันไม่เป็นแบบนั้นครับ ผมทำงานอยู่ที่บริษัทได้ประมาณ ปีกว่าๆ จนบริษัทเติบโตไปเรื่อยๆ เริ่มมีพนักงานหน้าใหม่เข้ามาเรื่อยๆ หลังจากนั้นเอง ผมก็โดนบีบจากบริษัท เพราะคนที่เข้ามาใหม่ มีแรงในการทำงานมากกว่า สามารถหาลูกค้าได้เยอะกว่า ทำให้รายได้แต่ละเดือนผมลดไปเรื่อยๆ ในที่สุดผมทนไม่ไหว ก็ต้องออกจากบริษัท ประจวบกับผมยังติดหนี้โต๊ะบอลอยู่หลายแสน ไม่มีเงินไปคืนครับ จนเค้าโทรมาขู่ตลอด ตอนนั้นผมกลัวมาก อยากฆ่าตัวตาย จนเพื่อนผมคนนึงมาบอกว่า มีอะไรให้ไปบอกที่บ้านตรงๆ แต่ผมเป็นคนหัวรั้นครับ ดิ้นอยู่ไปสักพัก จนผมไปเจอบริษัทหนึ่งที่เพิ่งเปิด ผมจึงได้ไปสมัครเว็บก่อน แล้วจึงเข้าไปรายงานตัว แต่เค้าไม่รับครับ เพราะบริษัทเพิ่งเปิดใหม่ ไม่สามารถรับพนักงานเงินเดือนสูงๆได้ ผมหมดหนทาง จนในที่สุดจึงกลับไปที่บ้าน ไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ผมคิดในใจเลยว่า พ่อแม่ต้องด่าผมไม่มีชิ้นดีแน่นอน แต่กลับกันหมดเลยครับ พ่อแม่กลับบอกผมว่า เชื่อหรือยังว่าห่างครอบครัว ไปอยู่คนเดียว มันเป็นยังไง พ่อกับแม่ไม่โกรธผมครับ กลับให้คำพูดดีๆ ที่ผมฟังแล้วร้องไห้ออกมาแบบไม่รู้ตัวเลย ผมก้มลงกราบพ่อกับแม่ สัญญาว่าจะไม่หันไปเล่นการพนันอีกต่อไป พ่อกับแม่ก็เห็นใจ เลยช่วยผมใช้หนี้ไป หลังจากนั้นเอง ผมก็กลับตัวใหม่ หางานทำ ตั้งใจเก็บเงินไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ ผมสามารถสร้างบ้านให้พ่อกับแม่ได้แล้ว

เรื่องของผมอาจจะไม่ใช่อุทาหรณ์ที่ดีเท่าไร แต่ผมว่ามันสามารถเตือนใจให้ใครหลายๆคนกลับตัวกลับใจได้ทัน การติดใจอะไรแบบโงหัวไม่ขึ้น มันเป็นการฆ่าตัวเองแบบผ่อนส่ง อย่าลืมกันนะครับ ครอบครัวเราสำคัญที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มีแต่ครอบครัวเราเท่านั้น ที่ช่วยดึงเราขึ้นมาจากขุมนรกอันนั้น Smiley