Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 1621588 - แม่ คือคนที่ผมยอมทุ่มเทได้ทุกอย่าง!!!!

แม่ คือคนที่ผมยอมทุ่มเทได้ทุกอย่าง!!!!

สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวว่าผมเป็นใครก่อนเลย

ผม นายภาคิน แสงสุริยา ครับ เรียกสั้นๆว่า พายุ ก็ได้

อายุก็กำลังจะ 23 คร๊าบบบ เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นความรู้สึกที่ผมมีต่อแม่ ในปัจจุบัน

ผมนั้น เริ่มจำความได้จริงๆ ก็น่าจะช่วงอายุ 4 ขวบขึ้นมาเรื่อยๆ ผ่านร้อนผ่านหนาวกับแม่ผมมาพอสมควรครับ ผ่านเรื่องราวที่เป็นจุดพีคจุดเดือดของชีวิตมาพอสมควร เรื่องราวที่ผมจะยกตัวอย่างแต่ละเรื่อง จะเป็นเรื่องที่อธิบายความเป็นแม่ของผมได้ดีครับ ครั้งแรกๆตอนเด็กๆที่ผมรู้สึกว่า ผมต้องรักแม่คนนี้ให้มากที่สุด ก็คือ เรื่องของ เท้าไก่ทอดอันละ 1 บาท ที่ผมตีโพยตีพายใส่แม่ว่าผมอยากกินมาก ในตอนนั้น พ่อกะแม่ผมยังแยกกันอยู่ แม่เลี้ยงผมเพียงลำพังกับพี่ชายสามคน แม่ลำบากมากครับ ไม่มีเงินกันเลยจริงๆ ซักบาทก็ไม่มี ในวันนั้นที่ผมตีโพยตีพายอยากกินเท้าไก่นั้น แม่ผมเดินหาเงินทั่วบ้านเลยครับ หาอยู่นาน ผมที่ไม่รู้สา ก็ได้แต่รอแม่ ผ่านไปประมาณห้านาที แม่ผมเดินมาหาผม พร้อมกับใบหน้าที่มีน้ำตาคลอ พร้อมกับบอกผมว่า แม่ขอโทษนะพายุ แม่หาเงินไม่เจอเลยซักบาท แม่ขอโทษจริงๆนะลูกหมาเอ๊ยยย พร้อมกับเข้ามากอดผม มันทำให้ผมจำจนถึงทุกวันนี้เลยนะครับภาพนั้น ผมไม่รู้ว่าแม่จำได้มั้ย แต่ผมก็จำมาจนปัจจุบันว่าผมจะทำให้แม่สบาย ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้แม่สบายให้ได้

เรื่องราวถัดไปที่ทำให้ผมต้องรักแม่คนนี้มากที่สุดก็คือ ตอนที่พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันพร้อมกับพ่อก็มีแม่เลี้ยงเข้ามาอยู่ด้วย ผมโดนแม่เลี้ยงแกล้งสารพัด ดุด่าว่าตี เรื่อยมาตั้งแต่ผมน่าจะ 10 ขวบน่าจะได้ ที่แม่เลี้ยงเริ่มเข้ามาทำร้ายผม พร้อมกับดุผมว่า ห้ามฟ้องแม่ อะไรทำนองนี้ ผมโดนแกล้งเรื่อยมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่คิดจะบอกพ่อและแม่เลย เพราะพ่อกับแม่ทำงานหนักกันมาก ผมไม่อยากให้พ่อกะแม่เหนื่อยใจกะผม ผมก็เลยสู้เรื่อยมา สู้จนระยะหลังตอนผมเริ่มเข้าวัยรุ่น ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองก้าวร้าว เพราะใจผมต้องสู้กับแม่เลี้ยงคนนั้นตลอดเวลา จนผมอายุ 15 ผมเริ่มออกแนวขี้กลัว กินข้าวต้องขอ จะเข้าห้องน้ำก็ต้องขอ ทำอะไรไปไหน ผมกลายเป็นคนขี้กลัวไปเลย แม่เริ่มเห็นบ้าง เค้าก็เข้ามาถามผมนะ ว่าผมเป็นอะไร แต่ผมไม่เคยบอกแม่เลย แล้วก็ไม่คิดจะบอกด้วย แต่แล้ว ปลายๆช่วงอายุ 15 ผมก็ทนไม่ไหว ระเบิดทุกอย่างออกมา มีวันนึง ผมนอนร้องไห้อยู่บนห้องจนไม่มีน้ำตา ผมตัดสินใจเดินดิ่งลงมาชั้นล่างของบ้าน แล้วไปที่ห้องครัว หยิบมีดขึ้นมา แล้วเดินไปหาแม่เลี้ยง พร้อมกับบอกว่า จะให้ผมตายใช่มั้ย ผมจะฆ่าตัวตายครับ แต่แม่ก็เข้ามาหาผม กอดผมไว้ได้ก่อน ผมมือไม้อ่อนลง ซบอกแม่ ผมร้องไห้อยู่นานมาก จึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างที่เจอมาตลอดให้แม่ฟัง ผมไม่รู้ว่าดีหรือไม่ แต่แม่ช่วยผมสารพัดเลยครับ ทั้งช่วยปกป้องผม เวลาแม่เลี้ยงเดินเข้ามา คอยกันผม ไม่ให้เผชิญหน้ากับแม่เลี้ยง แม่ปกป้องผมดีมากครับ ทั้งๆที่ผมโตแล้วนะ แม่ดีกับผมมากจริงๆ อีกอย่างนึง ช่วงวัยรุ่น ผมทั้งแอบสูบบุหรี่ ทั้งแอบไปกินเหล้า ทั้งหนีเรียน ทั้งโกหกสารพัด ผมยอมรับครับ ว่าผมทำทั้งหมดนี้ลงไป แม่รู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นเลยครับ แต่แค่รอท่าทีให้ผมพูดขึ้นมาเอง ผมใจอ่อนทุกครั้งที่เจอหน้าแม่ ผมก็เล่าให้แม่ฟังทุกครั้ง แม่ไม่เคยโกธรผมเลยครับ แม่มีแต่ดุผม สอนผม สอนทุกวัน สอนจนปัจจุบัน สอนทุกครั้งที่เจอหน้าผม แม่สอนให้ผมรู้จักออมเงิน แม่สอนให้ผมรู้จักใช้ชีวิตในสังคม ให้ผมเอื้อเฟื้อคนอื่น ผมไม่เคยเห็นวันไหนที่แม่จะไม่เป็นห่วงผม จริงๆยังมีอีกหลายเรื่อง นะครับ แต่เดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟังต่อครับ ติดตามกันด้วยนะครับ