เราเริ่มอยากฝึกภาษาจริงจัง เลยได้รู้จักแอพฝึกภาษาและคิดว่าแอพนี้โอเคและปลอดภัยสุดเลยลองโหลดมาเล่นดูค่ะ จริงๆเราคุยหลายคนค่ะก็สนุกดี แต่ดันมีอยู่คนนึงมาคุยกะเราทุกวันเลย เค้าเริ่มเล่าเรื่องราวของเค้าให้เราฟังก่อน เราก็เอ๊ะคนนี้น่ารักจังเล่าเรื่องตัวเองให้ฟังด้วย เริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆ เริ่มอยากคุยกับเค้ามากขึ้น สุดท้ายเราคุยกะเค้าแค่คนเดียวในแอพนี้ แต่ตอนนั้นยังไม่ทันได้คิดอะไรค่ะ เผลอแปบเดียวเกือบ 6 เดือนเข้าแล้ว เค้าทักขึ้นก่อน I know you so long leaw na เค้ารู้ภาษาไทยนิดหน่อยค่ะ เลยนึกขึ้นได้ว่าคุยกันครั้งแรกเค้ายังอยู่ใน Army อยู่เลย หางานพร้อมๆกัน ได้งานในเวลาใกล้กัน เราเริ่มทำงานก่อนเค้า 1 สัปดาห์ เราเริ่มทำงานครั้งแรก เราคุยกันมากขึ้น คุยกันตั้งแต่ตื่นนอน ใครตื่นก่อนก็จะส่งข้อความมา wake up! ก่อนค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นเค้าเพราะเวลาเร็วกว่าเรา 1 ชม. เค้าทำอะไรเค้าก็บอก "on train na" "I just reach my workplace" "eat yang" "don't forgot eat na" "I finish work leaw" "on the way my home" "I just reach home" "hiw mak" "full mak " เป็นคำพูดเดิมๆทุกวันๆๆ แต่เรามีความสุขมากๆๆ เปิดแอพขึ้นมาทีไรต้องมีข้อความจากเค้าทิ้งไว้ บางเรื่องเราไม่ต้องถามเลยเค้าจะบอกทิ้งท้ายไว้ตลอด เราเริ่มจดจำคำพูดของเค้ามากขึ้นไม่ว่าเค้าจะเล่าอะไรให้เราฟัง เราก็เล่าเรื่องเราให้ฟัง เราแชร์กันทุกเรื่องในชีวิตประจำวัน เค้าไปไหนทำอะไร กับใคร เค้าก็จะบอก ส่งรูปให้ดู ความรู้สึกเราเริ่มสนิดกันขึ้นเรื่อยๆ หยอดมาหยอดไป ไม่ว่าเราจะใช้ผิดๆถูกๆ เค้าเข้าใจเราไปซะทุกอย่างค่ะ คำสัญญาของเค้า คำพูดของเค้า เรายังจำได้ดี เราคุยกันตั้งแต่ตื่นจน say good night! พอเราทำงาานได้ 4 เดือนเราก็ลาออกค่ะ ไม่ขอบอกเหตุผลนะค่ะ เค้าก็เข้าใจค่ะ เชียร์และให้กำลังใจทุกอย่างที่ทำ เรากลับมาอยู่บ้าน ตลอดเดือนมกราคมที่ผ่านเค้าก็ยังอยู่คุยด้วยเหมือนเดิม มาปลุกเหมือนเดิมค่ะ เค้าถามเราด้วยว่า "อยากเป็นนาฬิกาปลุกเค้าไหม" ยังมีความรู้สึกดีๆ และคิดว่าเค้าคงรู้สึกเหมือนกัน จนก่อนถึงวันวาเลนไทส์ ใกล้กับช่วงตรุษจีน เค้าหายไปค่ะ 1 สัปดาห์ตอนนั้นทรมาณมากไม่คิดเลยว่าเรารักเค้าเข้าแล้ว คิดถึงเค้ามากค่ะ เพราะเค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปแล้วเกือบ 10 เดือนได้แล้วค่ะที่คุยกันมา จู่ๆหายไปไม่บอก TT เรากินข้าวไม่ได้อยู่หลายวัน นน.ลด 2 กก. แต่เค้ากลับมาค่ะ เค้าบอกไปมาเลเซียบอกไม่ได้ซื้อซิม เราก็ดราม่าค่ะ ไปไหนมา หายไปไหน เป็นครั้งแรกที่บอกคิดถึงเค้า เค้าก็ขอโทษเราค่ะ เค้าก็ดูเหมือนรู้สึกผิดนะคะ He said "i should tell you frist. I'm sorry na" เรากลับมาคุยกันค่ะ แต่เค้าเริ่มเปลี่ยนไป คุยน้อยลง ไม่มีข้อความส่งมาปลุกเหมือนเดิม ออนไลน์น้อยลง ความสุขที่ได้คุยกันเริ่มหายไป เพราะกลัวว่าเค้าจะหายไปอีกค่ะ เราเลยตัดสินใจถามว่าทำไม่ช่วงนี้ไม่ค่อยคุยกัน เค้าก็บอกว่าเครียด บอกว่าจะลาออกละไป join police officer รู้สึกไม่ชอบงานนี้แล้ว(นักพัฒนาเว็ปไซต์) และบอกว่าไม่ชอบสิ่งแวดล้อม เค้าเริ่มหายไปในช่วงวันหยุดบ่อยๆ เราเริ่มไม่ชอบวันหยุดของเค้า เค้าเริ่มไม่บอกว่าเค้าทำอะไรอยู่ เราเริ่มคิดว่าเค้าอาจจะมีแฟนแล้ว และยังเป็นช่วงคบกันใหม่ๆหรือเปล่า เราคิดต่างๆนานาค่ะ หายไปสองสามวันบ้าง ละก็กลับมาคุย เค้ายังบอกอีกว่าเราพูดจาน่ารักนะ คุยสนุกนะ และบอกว่าเราน่ารักอยู่บ่อยๆ แต่ที่เปลี่ยนไปคือคุยน้อยลง ช่วงวันที่ 20 มีนาเค้ามาไทยค่ะ ซึ่งเค้าเคยบอกก่อนหน้านี้ เค้ามาถึงละเค้าก็ทักมาบอกค่ะ และถามว่าเรายังอยู่ กทม. ไหม แต่เราอยู่บ้านค่ะ ซึ่งไกลจาก กทม. มาก เค้าก็บอกว่าเสียดาย เค้า: ครั้งหน้าพาเที่ยวนะ อะไรทำนองนี้ค่ะ บอกว่าถ้าเจอจะตบหัวเรา เรา: ก็พูดแหย่ๆ กลับไปค่ะว่าคงต้องเป็นเค้าแล้วแหละที่พาเที่ยว เพราะไปไหนมาไหนยังต้องถามทางอยู่เลย เค้า: ครั้งหน้าจจะพาเดินเอง เค้าน่าจะรู้ดีกว่า เพราะมาบ่อย และเค้าก็หายไปกับข้อความที่อ่านแล้วไม่ตอบ ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง ครั้งนี้หายไป 4 วันกับการอยู่ไทย หลังจากเค้ากลับถึงสิงค์ เค้าก็มาขอโทษและบอกว่าตกเครื่อง ต้องซื้อตั๋วใหม่และนอนที่สนามบิน เหนื่อยมาก แต่เราก็นอยด์มากเหมือนกัน เราใส่เลยค่ะ เราพูดประชดเค้า เค้าเลือกที่จะอ่านไม่ตอบอีกครั้ง เราเลยพูดไปว่า ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องอ่าน อ่านไม่ตอบไม่ชอบ เค้าก็กลับมาขอโทษ และคุยกับเราเยอะขึ้น หยอกล้อกันผ่านข้อความเหมือนเดิม จนกระทั่ง หลังจากเค้าออกจากงาน บอกว่าไม่ผ่านสัมภาษณ์ตำรวจ แต่หลังจากนั้นสองสัปดาห์ เค้าก็ได้งานค่ะ เป็นงานขับรถ เริ่มงาน13.00-00.00 เลิกเร็ววันเสาร์-อาทิตย์ (เราไม่ทราบว่าคืออาชีพอะไร เราไม่กล้าถามเจ้าตัวเพราะกลัวเค้าจะอึดอัดไป) จำได้ว่าแชทครั้งนั้นเค้าเองก็รู้ดี เรา: คงไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว เค้า: เรายังสามารถคุยกันได้เหมือนเดิม รู้นะถ่าถ้าคุณไม่ได้คุยกับผมแล้วคุณจะเหงา และเค้าก็หัวเราะค่ะ
แต่หลังจากวันนั้นวันที่เค้าทำงานวันแรกเค้าทักมาบอกเราว่าถึงบ้านแล้วนะ ตอนนั้นประมาน เที่ยงคืนค่ะ ก็ประมาณตี 1 ที่สิงค์ เราคิดว่าเค้าจะหายไปอีก เราก็ดูทีเค้าอยู่ เค้าเปลี่ยนไปมากๆๆ คุยกันน้อยลง คิดว่าเค้าโกหกเราเพราะไม่อยากคุยกับเรารึเปล่า และผ่านไปค่ะ เมื่อช่วงสงกรานต์ เค้าหายไป เราไม่ตามหรือดราม่าแล้วค่ะ คิดว่าเค้าน่าจะไปจริงๆแล้ว เราควรทำใจได้แล้วเค้าคงไม่ได้ชอบเราเหมือนเดิมแล้ว คือพยายามปลอบตัวเอง และไม่ได้เสียใจเหมือนครั้งแรกแล้วนะคะ เพราะเค้ามาๆหายๆหลายรอบมากช่วงหลัง หายไป 6 วันค่ะรอบนี้ กลับมาขอโทษเราเหมือนทุกครั้ง ทุกครั้งที่กลับมาก็บอกว่าทำงานหนักมาก เหนื่อย กลับบ้านก็นอนแล้ว ซึ่งเราไม่ได้ถาม แต่ทุกครั้งที่กลับมาอาจไม่ได้รู้สึกกเจ็บเหมือนครั้งแรกก็จริง แต่แน่นอนค่ะเรานับหนึ่งใหม่ทุกครั้งที่เค้าหายไป กลับมาคุยกันอีกครั้ง เลยตัดสินใจถามว่า ทำไมเดี่ยวนี้ไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย เค้าก็ตอบว่า ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด กลับถึงบ้านก็นอนแล้ว ไม่มีอะไรจะเล่าเลยจริงๆ พอเราได้ยินประโยคนี้ทำให้เราคิดว่า เมื่อก่อนเคยถามเราคำเดิมๆซ้ำๆ บอกซ้ำๆ วันนึงถามสามรอบ เราก็ตอบสามรอบ ทำไมไม่พูดแบบนี้ ทำให้คิดถึงช่วง 4 เดือนที่เราทำงานที่ กทม. เรามีความสุขมาก และคิดว่าเรารู้สึกดีด้วยกันทั้งคู่ เรากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ ขรก.อยู่ค่ะ เราเริ่มอ่านหนังสือมากขึ้น จับมือถือน้อยลง เพื่อทีจะคุยกับเค้าน้อยลง แต่เรายังอดคิดถึงไม่ได้เรายังคุยกับเค้าอยู่ เค้าจะทิ้งข้อความไว้ก่อนเค้าไปทำงาน เค้าจะชอบมาคุยด้วยช่วงประมาณสองทุ่มและช่วงดึกๆ แต่ถ้าดึกมากๆแน่นอนค่ะ ว่าวันนั้นเค้าไปมาเลเซีย ไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมถึงชอบไป เคยถามว่าทำไม เค้าบอกว่าของถูก แต่ไปบ่อยมาก
1 มิ.ย. 61 เค้าเลือกที่จะอ่านและไม่ตอบ พร้อมกับทิ้งประโยคคำถามนั้นไว้ เราเดาไม่ได้ว่าครั้งนี้จะอีกนานแค่ไหน หรือ.......... เราไม่ได้รู้สึกเศร้าแต่ยังคิดถึงช่วงเวลาดีๆ ที่คุยกัน .... 1 ปี กับ 1 เดือนเศษ กับการได้คุยกับเค้าทำให้เราอยากรู้จักประเทศนี้มากขึ้น
ปล.1 ภาษาอังกฤษเราดีขึ้นนะ เพราะความพยายามอยากแชร์เรื่องของตัวเองกับเค้าบ้าง เค้าอ่านภาษาไทยไม่ได้ ทำให้เราต้องยิ่งพยายามที่จะสื่อสารกับเค้า ปล.2 เป็นการเล่าเรื่องที่ยาวมากครั้งแรกค่ะ อยากเล่าละเอียดกว่านี้ค่ะแต่ขอเล่าคร่าวๆนะคะ ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
| Create Date : 02 มิถุนายน 2561 |
| Last Update : 3 มิถุนายน 2561 17:47:40 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1379 Pageviews. |
 |
|
