ลูกรักของหม่ามี้

ไปอ่านบันทึกที่เขียนไว้ถึงลูกมาหลายปีก่อน อ่านแล้วก็ยิ้ม ๆ ขำ ๆ เลยขอย้ายมาลงในนี้ละกัน คิดซะว่า blog เป็น cloud ฉบับบ้าน ๆ ของพวกเรานะคะ

ดูจากวันที่แล้ว ก็นับเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้วที่แม่เขียนลงไป  เดี๋ยวจะคัดเอาบางส่วนที่เขียนในเฟซที่เกี่ยวกับลูกมาแปะไว้ด้วย จะได้เป็นบันทึกต่อเนื่อง

เวลาผ่านไป อะไร ๆ ก็เปลี่ยนตาม แต่หม่ามี้กับป๋า ... เรายังรักลูกเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือ ความเข้าใจ การยอมรับที่เพิ่มพูนขึ้นตามเวลา

วันพุธที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2548

กุ๊บกั๊บ ลูกรัก

ลูกคงจะแปลกใจที่ทำไมจู่ๆ หม่าม้า ถึงได้เริ่มลงมือเขียนบันทึกถึงลูกในวันนี้ไม่เขียนซะตั้งแต่ตอนลูกอยู่ในท้อง อันที่จริง หม่าม้า ก็คิดที่จะเขียนนานแล้ว แต่ความคิดจะเขียนความอยากจะเขียนมันไม่รวมตัวกันเป็นการกระทำซะที จนได้มาอ่าน สาวิกา ฉบับที่ 69นี่แหละ ที่มีคุณแม่นักเขียนคนหนึ่งเค้าเขียนบันทึกถึงลูกเผื่อไว้ให้ลูกได้อ่านเวลาที่เค้าไม่อยู่ หม่าม้าถึงมาได้ฉุกคิดว่า ถ้ามีเหตุอะไรอย่างใด อย่างหนึ่ง ที่ทำให้หม่าม้าต้องจากลูกไปก่อนที่ลูกจะรู้ความและซึมซับว่า ลูกๆ สำคัญเพียงใดสำหรับหม่าม้า อย่างน้อย ลูกจะได้มีบันทึกไว้อ่าน ไว้รับรู้ว่าลูกเป็นที่รัก เป็นยอดหัวใจของหม่าม้าขนาดไหน

กุ๊บกั๊บเกิด วันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2545 เวลา 11.11 น. เวลาที่ป๋าเค้าเป็นคนเลือกให้เค้าบอกว่า เวลานี้แหละ เลขสวยดี เลข 1 ล้วน ๆ เวลานี้ ก็สะดวกดี เพราะไม่เช้าเกินไปจนถึงขนาดต้องปลุกคุณหมอขึ้นมาผ่าตัดในขณะเดียวกัน ก็ไม่สายจน ป๋ากับหม่าม้ากระวนกระวายใจ

ด้วยความที่ลูกเกิดปีม้าเราเลยตั้งชื่อลูกว่า “กุ๊บกั๊บ”เป็นเสียงม้าวิ่ง กุ๊บกั๊บ กุ๊บกั๊บ อีกอย่างคือ ป๋า เค้าชื่อก้อย เค้าก็อยากให้ลูกๆ มีชื่อที่ขึ้นด้วย ก.ไก่ เหมือนเค้า ขณะเดียวกัน หม่าม้าก็อยากจะได้ชื่อที่สื่อว่า ลูกเกิดปีม้า ก็เลยมาลงตัวที่ชื่อนี้

ชื่อจริง ลูกชื่อณภัทร แทนที่จะเป็นชื่อ ที่ขึ้นด้วย อ. อ่าง อย่างที่ป๋ากับหม่าม้าตั้งใจไว้แต่แรก ที่อยากให้ทุกคนในครอบครัว ชื่อขึ้นด้วย อ.อ่างหมดเพราะ ป๋า กับหม่ามี้ ก็ชื่อขึ้นด้วย อ.อ่าง นามสกุล ก็อ.อ่างถ้ามีลูกชื่อขึ้นด้วย อ.อ่าง เราก็จะกลายเป็นครอบครัวตัว อ.ไปแต่ลูกเกิดวันจันทร์นี่น่ะสิคะ แล้ว อ.อ่างเป็นกาลกิณี เราช่วยกันเปิดหนังสือหาชื่อให้ มาลงตัวที่ชื่อ ณภัทร ที่แปลว่า ดีงามด้วยความรู้ มันเป็นชื่อกลาง ๆที่ใช้ได้ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง ฟังดูไม่หวานจัดเกินไป แล้วคุณหมอที่ทำคลอดลูก ก็ชื่อคุณหมอ ภัทรพร เราเลยชอบ ชื่อนี้

วันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 14.44 น.

กุ๊บกั๊บคนดีของหม่ามี้

นี่เว้นไปเกือบสองปีกว่าจะได้มา นั่งเขียนบันทึกให้ลูกอีก ที่เขียนไว้คราวที่แล้วลูกยังไม่เข้าโรงเรียน มาเขียนวันนี้ ลูกก็เป็น “พี่อ.2”ไปเรียบร้อยแล้วนะคะ

โดยรวมๆ ชีวิตของลูกก็ผ่านมาด้วยดี ลูกร่าเริงเวลาไปโรงเรียน แต่ตอนนี้เริ่มสู้กับน้องกี้มากขึ้นทุกที ๆ หยิก ตี กันจนหม่ามี้เครียดมาก เวลาต้องขับรถไปด้วยตะโกนห้ามลูก ๆ ไม่ให้ตีกันไปด้วย โดยมียัยเก้าเก้า น้องสุดท้าย นั่งอยู่ในคาร์ซีททำหน้างง ๆ ไม่รู้ไม่ชี้ เวลา “เจ่เจ๊”เค้าตีกัน

นอกจากปากที่หุบไม่ค่อยจะลงเพราะฟันของลูกที่ยื่นออกมา ลูกยังเป็นเด็กน่ารักเหมือนเดิม ฉลาด แกมโกง และมีคำพูดแปลก ๆ ออกมาอย่างชนิดที่เรียกว่า พ่อแม่คิดไม่ถึง

จำได้ไหมคนดี เมื่อวานลูกบอกป้านิ ว่า ให้ดูรายการ “ที่มีสาระ”หน่อย ประหนึ่งว่า รายการ cartoon network ที่ลูกติดหนึบนั่นมีสาระเสียเต็มประดา

ที่หม่าม้าขำกลิ้งที่สุด น่าจะเป็นเรื่อง “พัดกับหอย”ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา วันนั้นลูกทะเลาะกับยัยน้องกี้ (อีกตามเคย)มาในรถ หลังจากที่ หม่ามี้ เอ็ดตะโรโวยวายทุกคนจนเงียบกันไปได้แล้ว จู่ ๆยัยน้องกี้ ก็เอื้อมมือมาหยิบ พัดของหม่ามี้ออกมาคลี่เล่นกุ๊บกั๊บก็อยากจะเล่นพัดบ้าง แต่รู้เลยว่า ถ้าเอื้อมมือไปแย่งน้อง เดี๋ยวหม่ามี้ก็จะต้องออกงิ้วอีกหนูก็เลย ปิดปากหัวเราะ หัวเราะแบบที่ฟังแล้วรู้เลยว่าแกล้ง หัวเราะเป็นเสียงแม่มด แล้วบอกว่า “ฮ่าฮ่า ฮ่า ที่น้องกี้ถือน่ะ ไม่ใช่พัดนะ” มาถึงตอนนี้ทั้งหม่ามี้ ทั้งน้องกี้ ทำหน้างง ๆ เอ๊ะ...จะมาไม้ไหนเนี่ย

“มันเป็นหอยต่างหาก”

ฮ่าฮ่า ฮ่า คราวนี้ เป็นหม่ามี้ ที่หัวเราะเสียงดังลั่น ขำที่ลูกเข้าใจคิดมุขตลก ๆ มา“ปลดพัด”น้อง

แต่ยัยน้องกี้ เริ่มเสียความมั่นใจ ถือพัดออกมาคลี่เล่นอยู่ดี ๆ ดั๊นมาหาว่า เป็นหอย น้องเริ่มลังเล ไม่แน่ใจว่าตกลงแล้วตัวเองถืออะไรกันแน่ ทำท่าเหมือนอยากจะวางลง

กั๊บเอ๊ย

นี่ล่ะความเจ้าเล่ห์ของลูกล่ะ ลูกมันแพรวพราวนักล่ะ เรื่องเล่ห์เหลี่ยม ชั้นเชิง คำพูด คำจา

ตามดวงจีนพื้นดวงลูก มีเพียงอิ่งอยู่ เพราะฉะนั้นหม่ามี้ ถึงไม่ค่อยแปลกใจว่า ทำไม ลูกคนนี้ ถึงมีชั้นเชิง เหลี่ยมคูพราวซะอย่างนี้

วาร์ปมาที่หน้าเฟซปีปัจจุบันเลยนะคะ (ไม่อยากเชื่อว่า หม่ามี้จะไม่ได้บันทึกถึงลูกนานมาก  แม้ว่า เราจะพูดคุยกันอยู่ตลอด หรือบางที ตอนลูกไม่อยู่กับหม่ามี้ หม่ามี้ก็จะพูด(ในใจ) บันทึกถึงลูกตลอด)

6 เมษา 2561

ยินดีด้วยค่ะลูกม้าน้อยของแม่ Napat ******** 

        ดูเหมือนหม่ามี้จะเป็นแม่ที่เห่อลูกคนโตของแม่น้อยมาก ในแง่บวก ลูกเคยบอกโล่งใจที่แม่ไม่กดดันลูก แต่ในอีกแง่หนึ่ง ลูกคงแอบนอยด์ ๆ นิด ๆ ที่ดูเหมือนแม่ไม่หยิบปอมปอมออกมาเต้นเชียร์โห่ร้องบอกโลกเลยว่า แม่ภูมิใจกับดีใจกับความสำเร็จขั้นเล็กขั้นน้อยของลูกมากแค่ไหน

       สิ่งที่ลูกทำได้ในวันนี้เป็นผลพวงของความพากเพียรและการเลือกของลูกเอง ลูกตั้งใจอยากมาเรียนด้านภาษา โฟกัสมาทางนี้จริง ๆ แม้เกรดเฉลี่ยของลูกจะพอที่จะให้ลูกเลือกได้ทุกสาขาเรียนที่โรงเรียนเดิม พ่อกับแม่ก็ตามใจค่ะ 

        ที่ 4 จากสี่ร้อยกว่าคน ก็ถือว่าไม่เลวนักและเป็นเครื่องพิสูจน์ความมุ่งมั่นตั้งใจของลูก หม่ามี้น่าจะเป็นแม่คนเดียวที่พาลูกไปรายงานตัวโดย drop you off ที่ BTS แล้วบอกให้ลูกต่อรถไปเอง เพราะรถติดมาก และก็น่าจะเป็นแม่คนเดียวที่ไม่ได้คอยถ่ายรูปลูกตอนได้รับการบูมก้นหอยจากพี่ ๆ ตอ. ที่น่ารักไปกว่านั้นคือ ลูกก็ไม่โกรธหม่ามี้ด้วยสิ โทร.มาหาหม่ามี้ที่รออย่างชิลชิลที่ร้าน The Red Sun ข้างสยาม และบอกว่า ลูกรายงานตัวแล้ว และซื้อชุดนักเรียนมาแล้ว 4 ชุด ที่พีคคือ หม่ามี้ไม่ต้องย้อนกลับไปรับลูกที่เตรียมด้วยฯ ลูกมาเอง 

        หม่ามี้กับป๋าภูมิใจในตัวลูกเสมอมา และภูมิใจใน life skill ของลูกด้วยที่รู้จักดิ้นรน ขวนขวาย ทำอะไร ๆ ได้ด้วยตัวเอง สิ่งที่ลูกได้รับในวันนี้เป็น baby step ที่จะนำลูกก้าวต่อไปในถนนชีวิต แม่อยากให้ลูกรู้ว่าพ่อแม่ภูมิใจในตัวลูก ไม่น้อยกว่าที่ลูกภูมิใจในความพากเพียรของตัวเอง เหนือสิ่งอื่นใด แม่ภูมิใจที่ลูกรู้จักเลือก และยืนหยัดในตัวเลือกของลูกเอง ชีวิตคนเรามันก็มีทั้งผิดหวัง สมหวัง คละเคล้ากันไป กว่าจะมาถึงวันนี้ของลูก ก็มีบางช่วงของชีวิตที่ลูกอาจไม่ได้สมหวัง แต่ทุกครั้งของความไม่สมหวัง ลูกก็ผ่านมันมาได้อย่างสง่างามทุกครั้ง และขอให้แม่ได้บอกลูกอีกครั้งว่า ตอนที่ลูกยังไม่ขึ้นม. 1 ทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวญี่ปุ่นขณะที่ลูกต้องสอบ O-Net ลูกก็ยังไม่เคยน้อยใจ ไม่เคยก่นว่า แต่กลับตั้งใจทำคะแนนภาษาอังกฤษได้ 100 เต็ม คะแนนเต็มไม่ทำให้แม่ภูมิใจมากเท่ากับความรู้หน้าที่ของลูก และความเข้มแข็ง ไม่ก่นด่าในจังหวะชีวิตที่ไม่ลงตัว 

               ขอให้ลูกมีสัมมาทิฏฐิ มีสติปัญญาที่เข้มแข็ง อยู่ในพรหมวิหาร 4 แล้วไม่ว่าลูกเลือกจะทำอะไร วันหนึ่ง ลูกจะย้อนกลับมามองอย่างภูมิใจในตัวเองได้เสมอว่า And more much more than this, I did it my way. #เขียนให้ลูกคนโตของแม่ที่แสนจะดื้อและหัวแข็ง แต่แม่โคตรจะภูมิใจที่มีลูกแบบนี้