มองหาดงามยามตอน สัญจรผ่าน
นึกถึงเธอเมื่อวันวาน ผ่านแสงสี
จากเสม็ด ระเห็จหน ชลธี
มองตังเก เห่วิถี ที่กาบเรือ

คลื่นก็ซัดโครมครื้น ครืนปะทะ
พริบประกาย ตะวันประ ระยะเหนือ-
ละอองเค็มเต็มรส ระหยดเจือ
ลมพัดเสื้อโบกพลิ้ว ระริ้วบาน

เรือโยกคลอนร่อนเร่ ทะเลกว้าง
ใจอ้างว้างห่างหาด ที่วาดหวาน
เหลือเพียงใจลอยเคว้ง บรรเลงวาน
มีเพียงน้ำพัดผ่าน ที่ด้านริม

มองเห็นท่าเรือหิน แผ่นดินใหญ่
มองเห็นเหล็กท่าเรือไม้ นัยสนิม
ป้ายข้างทางหว่างรู้ สู่ แม่พิมพ์
ใจก็คล้ายปรายปริ่ม จากริมคู

นิราศ หมายถึง งานประพันธ์ประเภทหนึ่ง ที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เท่าที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน นิราศเรื่องแรกของไทยนั้น ได้แก่ โคลงหริภุญชัย ซึ่งแต่งในสมัยอยุธยา
นิราศนั้น มักมีเนื้อหาในเชิงพรรณนาถึงการเดินทางเป็นหลัก มักจะเล่าถึงเส้นทาง การเดินทาง และบอกเล่าถึงสิ่งที่พบเห็นระหว่างการเดินทาง
ขณะเดียวกัน มักจะสอดแทรกความคิด ความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางนั้น โดยมักจะเชื่อมโยงสิ่งที่พบเห็นกับความรู้สึกภายใน
ผู้แต่งนิราศ มักจะใช้คำประพันธ์แบบร้อยกรองเป็นหลัก แต่นิราศที่แต่งด้วยร้อยแก้วก็มีอยู่บ้างเช่นกัน อนึ่ง คำว่า นิราศ มีความหมายตามตัวอักษรว่า จาก พราก ไปจาก ฯลฯ
แต่นิราศอาจหมายถึงงานประพันธ์ที่พรรณนาถึงเหตุการณ์ตามลำดับ พร้อมทั้งแสดงอารมณ์ความรู้สึกที่เชื่อมโยงกับเหตุการณ์นั้นๆ โดยมิได้มีการเดินทาง หรือการพลัดพรากก็ได้

วรรณกรรมประเภทนิราศมักจะมีความยาวไม่มาก พรรณนาถึงสิ่งสวยงาม และความรู้สึกผูกพันที่มีต่อบุคคลที่ตนรัก และเนื่องจากกวีส่วนใหญ่เป็นชาย เนื้อหาในนิราศจึงมักจะพรรณนาถึงหญิงที่ตนรัก
กระทั่งกลายเป็นขนบของการแต่งนิราศมาจวบจนปัจจุบัน ที่ผู้แต่งนิราศ มักจะผูกเรื่องราวของการคร่ำครวญถึงหญิงที่รัก ขณะที่เล่าถึงสิ่งที่ได้พบเห็นระหว่างการเดินทางด้วย