ตอนที่ 1 ความประทับใจแรกพบ ‘ทั้งดีและร้าย’

“แอ๊ด........”

เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่ก้าวเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อนโดยไม่สนใจว่าที่ที่เธอกำลังเข้ามา เป็นสถานที่ส่วนตัวสำหรับผู้ชายเท่านั้น หญิงสาวรูปร่างเล็กแต่ทว่าสมส่วน อาจจะออกไปทางอวบนิดๆในความคิดของเธอ เธอสวมชุดกระโปรงสั้นฟ้าอ่อนยาวประมาณเข่า ผมยาวสีดำถูกรวบเปิดหน้าด้วยการถักเปียเผยให้เห็นใบหน้าขาวสดใส แทนที่เธอจะตกใจว่าตัวเองเข้าผิดห้อง กลับกลายเป็นชายหนุ่มที่กำลังยืนสำรวจตัวเองในกระจก หันมามองหญิงสาวผู้มาเยือนด้วยสีหน้าที่ตกใจมากกว่า

“นี่ ....คุณเข้าห้องน้ำผิดแล้ว นี่มันห้องน้ำชายนะครับ”  ผู้กองรฐนนท์ในชุดเครื่องแบบตำรวจพลร่มรบพิเศษซึ่งเป็นชุดลายพรางคล้าย ๆ ทหาร วันนี้เขาแต่งตัวจัดเต็มมีทั้งเสื้อเกราะกันกระสุนหมวก  แว่นตา  ผ้าปิดหน้า และอาวุธประจำตัวครบมือ เนื่องจากต้องปฏิบัติหน้าที่หัวหน้าชุดรักษาความปลอดภัยภายในงานวันเด็กที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นวันนี้  ณโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดยะลา

“พี่ทหารคะ! คือ....เออ....ช่วยฉันทีนะคะ  คือว่า....ฉันกำลังหลบคน อยู่น่ะค่ะถ้าหากว่าเขาหาฉันเจอฉันต้องแย่แน่ ๆ เลย  ได้โปรด.....ช่วยฉันด้วยนะคะ “ดารันพูด พร้อมกับส่งสายตาวิงวอนสุดชีวิต เพราะ หากชายคนนี้ไม่ช่วยเธอ เธอต้องถูกจับได้ แน่ ผู้กองรฐนนท์มองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางคิดว่า  ‘ผู้หญิงอะไรแต่งตัวก็ดี หน้าตาก็ใช้ได้แต่กลับมาขอให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักกัน ช่วยเหลือ ในห้องน้ำชายเนี่ยนะเธอช่างกล้าเสียจริง ๆ  ‘

“ช่วยฉันหน่อยนะคะ พี่ทหาร  อืม.... มาทางนี้ค่ะ”ดารันรีบชุดแขนชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเขากำลังงุนงงอยู่กับการกระทำของเธอ  แต่เธอก็ไม่มีเวลาที่จะได้อธิบายอะไรต่อเพราะถ้าขืนช้า คงไม่ทันการ ตอนนี้คนที่ตามเธอมาคงจะเข้าไปดูในห้องน้ำหญิงก่อนเป็นแน่ดังนั้นเธอจึงยังพอมีเวลา ทั้งสองคนเข้าไปอยู่ในห้องที่ใช้สำหรับปลดทุกข์หรือห้องส้วมนั่นเอง  ‘คราวนี้คงได้ปลดทุกข์ของจริง ๆ แน่ ’ เธอคิด ดารันบอกให้รฐนนท์นั่งลงบนชักโครกส่วนเธอนั่งบนตักเขาแล้วยกเท้าขึ้นดันกับผนังส่วนมือข้างหนึ่งก็กอดคอชายหนุ่มเอาไว้ พร้อมทำมืออีกข้างเป็นสัญญาณให้เงียบ รฐนนท์ก็ทำตามอย่างว่าง่าย ‘นี่เขาตกลงจะช่วยเธอตั้งแต่เมื่อไรกันเธอลากเขามาโดยที่เค้าไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ’   กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเธอลอยไปเตะจมูกผู้กองหนุ่ม ใบหน้าของเธอที่อยู่แค่คืบเริ่มทำให้เขาท้องใส้ปั่นป่วน  

สักพักหนึ่งก็มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาเสียงฝีเท้าหนักแน่นค่อย ๆ เดินวนรอบห้องและเปิดประตูห้องส้วมที่มีอยู่  3 ห้อง ทีละห้องๆ  จนมาถึงห้องสุดท้ายด้านในสุดที่ชายหญิงทั้งคู่ซ่อนอยู่ เสียงฝีเท้าที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู ทำให้คนที่แอบอยู่ด้านหลังประตูรู้สึกตระหนกอยู่ไม่ใช่น้อยดารันเผลอกระชับแขนที่โอบรอบคอของผู้กองรฐนนท์จนแน่นเธอคิดว่าคนที่อยู่ด้านนอกคงกำลังก้มลงมองลอดประตูด้านล่างที่สามารถมองลอดเข้าไปด้านในและเห็นเท้าของคนที่นั่งทำธุระส่วนตัวอยู่ได้ เธอคิดเอาไว้แล้วว่าคนรอบคอบอย่างเขาต้องทำแบบนี้แน่ ๆ

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ่งเข้ามาในนี้บ้างไหมครับ” ชายผู้ที่เข้ามาทีหลังกล่าวสอบถามคนด้านในที่เขามองเห็นแค่รองเท้าและขากางเกงของคนผู้นั้นซึ่งบ่งบอกว่าเป็นคนในเครื่องแบบเหมือนกัน แต่เพื่อความแน่ใจเขาจึงตัดสินใจถามออกไป รฐนนท์มองหน้าดารันผ่านกรอบแว่นตากันสะเก็ดกระสุนสีดำคล้ายแว่นกันแดดที่โอบกระชับรับกับใบหน้าของเขาดารันพยายามจะมองทะลุผ่านเข้าไปเพื่อให้รับรู้ถึงสายตาของคนที่เธอนั่งตักอยู่ให้ได้ แต่เธอก็ได้แต่ลุ้นว่าเขาจะตอบอย่างไรออกไป

“ไม่มีนี่ครับ ผมอยู่คนเดียว แล้วนี่ก็ห้องน้ำชายนะครับ”สิ้นเสียงของ พี่ทหารของเธอ ดารันแทบอยากจะหอมแก้วให้รางวัลเขาจริงๆ แต่เธอก็ทำเพียงแค่ยกนิ้วโป่งให้เขาแทนรฐนนท์ตัดสินใจพูดแบบนั้นออกไปเพราะอยากช่วยเธอ เมื่อเขามองสบตาเธอเข้ารับรู้ได้ว่าเธอคงต้องลำบากจริงๆ  ถึงได้ทำแบบนี้ แต่ที่เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ตอนนี้ และก็อยากให้เรื่องนี้จบโดยเร็ว เพราะว่าความใกล้ชิดแบบนี้มันทำให้อยู่ๆ เขาก็ใจเต็นแรงขึ้นมา  ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงมาก่อนใกล้ยิ่งกว่านี้ก็เคย แต่คราวนี้มันรู้สึกแปลกจริง ๆ

“เขาไปแล้วล่ะ คุณจะลุกจากตักผมได้รึยัง“  ผู้กองหนุ่มพูดหลังจากได้ยินเสียงประตูปิดและเสียงฝีเท้าค่อยๆ ไกลออกไป แต่หญิงสาวที่กอดคอเขาอยู่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นแต่อย่างได

“เดี๋ยวค่ะ ต้องรอให้แน่ใจก่อนเผื่อเขาย้อนกลับมาอีก เอ่อ เอาอย่างนี้ดีกว่าคุณออกไปดูให้หน่อยนะคะว่าเขาไปแล้วจริง ๆ “ ดารันพูดเสียงกระซิบจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยินเธอพยายามจะลุกขึ้นแต่ผมของเธอดันติดกับอุปกรณ์ที่อยู่บนเครื่องแบบของชายหนุ่มจนเธอต้องนั่งลงอีก  รฐนนท์พยายามช่วยเธอแกะออกแต่ก็ไม่หลุด เขาจึงดึงมีดพกของเขาขึ้นมา และทำท่าจะตัดผมตรงที่ติดออก

“เอะ นี่คุณจะทำอะไรน่ะ “ ดารันตกใจที่เห็นเขาดึงมืดพกขึ้นมา ‘หรือว่าเขาจะตัดผมเราทิ้ง ไม่นะ กว่าจะเลี้ยงจนยาวถึงกลางหลังแบบนี้ได้ต้องใช้เวลานานมาก จะมาถูกเขาตัดทิ้งแล้วหรือนี่ ’

“คุณไม่เห็นหรอว่ามันแกะไม่ออกน่ะหรือคุณมีวิธีที่ดีกว่านี้ หะ ! ” รฐนนท์เริ่มโมโห นี่เขาตามใจเธอยังไม่พออีกหรอ เขาต้องเสียเวลากับเธออีกนานแค่ไหนกันเนี่ย  “คุณรู้ไหมผมเสียเวลากับคุณนานเท่าไรแล้วและผมก็มีงานต้องทำด้วย ไม่ว่างมาเล่นซ่อนแอบกับคุณหรอกนะ”

“ก็...ก็ได้ ตัดก็ตัด...ทำไมต้องดุด้วยเล่า อะ..อะ...ตัดดี ๆ น้า... “ ดารันยอมให้ตัดผมของเธอ จริง ๆ มันก็ไม่ได้เยอะอะไร ดีกว่าต้องมาเสียเวลาตัวติดกันอยู่อย่างนี้ หน้าเขากับหน้าเธออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบอยู่แล้ว มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกใจสั่นยังไงบอกไม่ถูกจริง ๆโดยรวมเขาก็ดูดีอยู่หรอกนะ นอกจาก....ปากร้ายไปหน่อย

 “ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ พี่ทหาร” ดารันพูดขณะที่ออกมาจากห้องน้ำเธอยิ้มให้คนที่ช่วยเธอจนตาหยีเลยทีเดียว รฐนนท์ที่กำลังจะเดินจากไปก็หันกลับมาทางหญิงสาว

“ขอโทษนะครับ ผมเป็นตำรวจ ไม่ใช่ทหารกรุณาเรียกให้ถูกด้วยนะครับ คุณผู้หญิง”  หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่รอให้เธอพูดอะไรดารันได้แต่อ้าปากค้าง  ‘ก็เธอจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะชุดก็ออกจะคล้ายกับทหารสีเขียว ๆ เหมือนกันนี่  เฮอ....คนอะไรไม่ใช่ทหารก็น่าจะบอกแต่แรกปล่อยให้เธอเรียกพี่ทหารอยู่ได้ ’  

รฐนนท์รีบออกมาด้านนอกอาคารเพื่อเข้าประจำจุดที่ตัวเองรับผิดชอบ แต่ก็อดนึกถึงหญิงสาวที่พบเมื่อครู่นี้ไม่ได้ผมของเธอยังติดอยู่ที่อกเสื้อเขาอยู่เลย จะว่าไปเธอก็น่ารักอยู่นะ แต่เขาก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปเพื่อที่จะมุ่งสนใจในการปฏิบัติภารกิจให้ดีที่สุดเพราะหน้าที่ที่เขารับผิดชอบนั้นต้องใช้สติอย่างมากเพื่อให้ตัวเองและอีกหลาย ๆคนปลอดภัย หากขาดสติ ขาดความระเอียดรอบครอบ ขาดความระมัดระวังแล้วละก็เขาอาจไม่ได้อยู่มาจนถึงวันนี้ก็เป็นได้

ดารันเดินเขามาร่วมในงานอย่างระวังตัว เธอพยายามมองไปรอบ ๆ งาน แต่ก็ไม่เจอพี่ชายของเธอที่ตามเธอไปที่ห้องน้ำเลย เธอคิดว่าเขาคงมากับผู้บังคับบัญชาของเขาที่มาเปิดงานนี้และคงไปที่อื่นต่อ เพราะเห็นพี่ชายเคยเล่าให้ฟังว่าบางวันเขาตามนายไปตรวจเยี่ยมหรือเปิดงานในวันเดียวอยู่หลาย ๆ ที่ เพียงแต่เธอคิดว่าเขาจะมาจ๊ะเอ๋กับเธอที่นี่ในวันนี้ ‘เกือบดวงซวยแล้วไหมละดารันเอ้ย ’  พี่ชายของเธอรับราชการทหารยศพันตรีชื่อผู้พันทินกร จริง ๆเธอเองก็อยู่ในครอบครัวของทหาร พ่อ พี่ชาย ก็เป็นทหารแต่เธอกลับไม่ค่อยชอบชีวิตในกฏระเบียบสักเท่าไร จึงเลือกเรียนศิลปะตามที่ตัวเองชอบมากกว่า

นี่ถ้าพี่ชายเธอจับได้ว่าเธออยู่นี่ คงเอาไปฟ้องแม่แล้วแม่ก็จะรู้ความจริงว่าเธอไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนที่เชียงใหม่แต่กลับมากับคณะของครูแก้วครูใหญ่ที่โรงเรียนของเธอ เพื่อมาจัดงานวันเด็กในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่จังหวัดยะลาแทน แม่คงโกรธมากแน่ ๆ เพราะแม่ไม่อยากให้เธอมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้เธอเคยขอมาหลายครั้งแล้วแม่ก็ไม่เคยยอมสักที แต่พอมาถึงที่นี่จริง ๆ ก็ไม่ได้น่ากลัวอยากที่คิด เด็ก ๆทุกคนดูร่าเริงสดใสตามประสา ผู้ปกครองและครูที่นี่ก็เป็นกันเองกับคณะของเธอมากๆ จะมีที่แปลกไปก็แต่ทหาร ตำรวจ ที่เดินกันให้ควักอยู่ในงานแค่นั้นอ้อแต่ตลอดเส้นทางในยะละก็จะมีการตั้งด่านตรวจเป็นระยะและเธอยังเห็นทหารเดินลาดตระเวนตามทางที่รถของคณะครูแล่นผ่านอีกด้วย จึงทำให้อุ่นใจยิ่งขึ้นไปอีก ที่มีคนคอยดูแลความปลอดภัยอย่างกับ ’ VIP’ ก็ไม่ปาน

“อ้าว ครูรัน มาอยู่ที่นี่เองหรอคะตอนนี้งานที่เวทีการแสดงจะเริ่มแล้วนะคะ ครูแก้วให้มาตามหาครูรันค่ะเห็นว่าหายไปนานละ” ครูวิที่ร่วมคณะมากับดารัน กล่าวทักขึ้นเมื่อเห็นเธอทำลับๆ ล่อ ๆ เหมือนกำลังมองหาใครอยู่

“อ๋อ พอดีรันไปห้องน้ำมาน่ะค่ะงั้นเราไปหาครูแก้วกันเลยดีกว่านะคะ ไปค่ะ” ดารันพูดพลางจูงแขนครูสาวคนนั้นไปด้วยทันทีเมื่อมาถึงเต้นท์ด้านข้างเวทีก็เห็นว่าบนเวทีกำลังมีการแสดงของเด็ก ๆ อยู่และที่เต้นท์กำลังเตรียมของขวัญสำหรับมอบให้เด็ก ๆ เมื่อการแสดงจบดารันจึงเข้าไปช่วยด้วย เธอเหลือบมองไปทางด้านหลังเวทีซึ่งอยู่เยื้องไปทางด้านซ้ายมือเห็นมีชายหนุ่มในเครื่องแบบที่เธอคุ้นตายืนอยู่ เธอคิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกันกับที่ช่วยเธอไว้ในห้องน้ำนั่นเอง

“ครูแก้วค่ะคนที่ใส่ชุดเครื่องแบบสีเขียวลายพรางที่ยืนอยู่ตรงโน้น” ดารรันชี้มือไปทางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเวที“เขาคือตำรวจอะไรหรอคะ ทำไมถึงแต่งชุดคล้ายทหารจังคะ “ 

“อ๋อ นั่นผู้กองรฐนนท์นี่ เขาเป็นหัวหน้าชุดทีม ตชด.ที่มาคอยดูแลควมปลอดภัยในงานนี่ค่ะ เมื่อเช้าก็ยังมาทักทายครูอยู่เลย เขาเป็นตำรวจพลร่มรบพิเศษจ๊ะ ตำรวจตะเวนชายแดน จะใส่ชุดเครื่องแบบสีเขียวไม่มีลาย ส่วนถ้าเป็นรบพิเศษของตำรวจตระเวนชายแดนเครื่องแบบจะเป็นสีเขียวลายพรางเสือริ้วยาว ๆ สีดำ บนผ้าสีเขียว หรือที่บางคนเรียกว่าตำรวจลายเสือ  ตำรวจพลร่มรบพิเศษ แต่ตัวอยางนี้ล่ะค่ะ คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครรู้จักหรอก  ก็เลยคิดว่าเป็นทหารแต่ถ้าสังเกตุดี ๆ ลายของผ้าจะไม่เหมือนกันนะคะ “  ครูแก้วอธิบายให้ดารันฟังอย่างละเอียดจากประสบการณ์ที่ได้เคยมาที่นี่บ่อย ๆ จนทำให้คุ้นเคยกับตำรวจและทหารที่นี่อยู่มาก เลยพอแยกแยะเครื่องแบบและการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ออกดารันเริ่มเข้าใจมากขึ้น ‘ผู้กองรฐนนท์คนที่เธอเรียกว่าพี่ทหาร ที่แท้ก็เป็นตำรวจพลร่มรบพิเศษนี่เอง ‘

“แล้วเขาไม่ร้อนกันหรอคะ แต่งซะจัดเต็มขนาดนั้นนี่ถ้าวิ่งไล่จับผู้ร้ายจะตามทันหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ เพราะชุดกับอุปกรณ์ต่าง ๆคงหนักมาก ว่าไหมคะ ฮึ ๆ  ” ดารันพูดพลางหัวเราะในลำคอ สายตาก็เหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่ถูกกล่าวถึง

“ก็คงร้อนอยู่หรอกค่ะแต่พวกนี้เขาได้รับการฝึกความอดทนมามาก  เรื่องแค่นี้คงไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะครูเคยได้ดูการฝึกของเขาผ่านทางสื่ออยู่เหมือนกันนะคะ เห็นว่าโหดมากโดยเฉพาะพวกรบพิเศษต่าง ๆ เนี่ยค่ะ แล้วอย่างผู้กองรฐนนท์เนี่ยเท่าที่ครูเจอแกมาหลายปี ตั้งแต่แกยังติดยศผู้หมวดอยู่ เห็นว่าแกผ่านการฝึกรบพิเศษมาหลายหลักสูตรเลยนะ  ความจริงครอบครัวแกฐานะดีมาก  แล้วแกก็สอบได้อันดับต้น ๆ สามารถลงที่ไหนก็ได้ แต่นับถือน้ำใจแกจริง ๆ ค่ะ ที่แกเลือกมาอยู่ที่นี่ แกเป็นคนอัธยาศัยดีด้วย ก็เลยมีคนรักแกมากอยู่ “   ครูแก้วกล่าวอย่างชื่นชมในตัวผู้กองรฐนน์  

“อืม....ก็แปลกอยู่นะคะ”  ดารันเห็นสายตาของครูแก้วเหมือนกำลังตั้งคำถามกับเธออยู่ เธอจึงรีบอธิบายเพิ่ม  “หมายถึงว่าคนหนุ่ม หลายๆ คนเขาก็มักเลือกที่ที่สบายกว่านี้น่ะค่ะ  แล้วก็ไม่ต้องมาเสี่ยงรับลูกปืนลูกระเบิดทุกวันด้วย  แต่ทำไมเขากลับเลือกมาอยู่ที่อันตรายแบบนี้ รันก็เลยคิดว่าเขาค่อนข้างแปลกน่ะค่ะ” หญิงสาวพูดตามที่ใจคิด ก็จริงนะถ้าให้เธอมาอยู่แบบนี้คงยากที่จะทำใจไอ้อยากช่วยชาติบ้านเมืองมันก็อยากอยู่หรอกนะ แต่เธอก็รักชีวิตของเธอเหมือนกัน

“ที่สามจังหวัดชายแดนใต้เนี่ยจะมีหน่วยงานทำงานอยู่หลายหน่วยค่ะ ทุกคนล้วนแล้วแต่มีความเสียสละกันมากจริง ๆ ถ้าหากเราสามารถช่วยเหลืออะไรได้ครูก็อยากจะช่วยนะ อย่างฐานปฏิบัติการของตำรวจตระเวนชายแดนที่อยู่หากไกล เดินทางเข้าออกลำบากเพราะอยู่ในป่าเขา ครูก็เคยเข้าไปเยี่ยมนะอยู่ที่เขื่อนบางลาง น่าเห็นใจเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ที่นั่นมากค่ะนี่คราวหน้าก็ว่าจะพาพวกเราไปเยี่ยมกันอีกสักที จะได้เอาของไปให้เขาด้วย ไว้ครูรันมาด้วยกันอีกก็คงได้เห็นล่ะค่ะที่เขื่อนบางลางน่ะสวยมากนะคะ ป่าก็อุดมสมบูรณ์ น่าเสียดายที่เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบเลยทำให้ไม่มีใครกล้ามาเที่ยว ก็ได้แต่หวังนะคะว่าสักวันที่นั่นจะได้เป็นสถานที่ที่สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศอีกที่หนึ่งค่ะ “ ครูแก้วเห็นคนฟังจัดของไปด้วยแต่ก็ฟังอย่างสนอกสนใจจึงเล่าให้ฟังเสียยืดยาว

“ครูแก้วคะ คราวหน้าเรามากันอีกนะคะรันอยากไปมอบของให้เจ้าหน้าที่ตชด.และก็อยากเห็นเขื่อนบางลางด้วยค่ะว่าจะสวยมากขนาดไหน แต่ที่สำคัญ รันอยากช่วยเท่าที่ทำได้ค่ะ “ ดารันสบตากับครูแก้วด้วยความมุ่งมั่น เธอจะต้องพยายามหาทางมาให้ได้ในคราวต่อไปถึงจะต้องเสี่ยงกับการที่แม่จะโกรธเอาก็เถอะ เสียงเพลงจบลงดารันช่วยครูแก้วจัดเตรียมของรางวัลให้กับเด็ก ๆ ที่จบการแสดง ไปแล้วหลายชุด อากาศหนาวจากช่วงเช้ามาตอนนี้ก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

“อ้อ รบกวนครูรัน กับครูนิ ช่วยเอาน้ำดื่มไปแจกให้ตำตวจทหาร ที่คอยรักษาความปลอดภัยให้ด้วยนะคะ จะได้คลายร้อนกันค่ะ” ครูแก้วพูดพร้อมกับส่งถุงใส่ขวดน้ำดื่มเย็นเจี๊ยบที่พึ่งหยิบออกจากถังน้ำแข็งให้กับครูทั้ง 2 หลังจากรบมา ดารันก็เดินไปหาคนที่เธอเคยเรียกว่า ‘พี่ทหาร’

“สวัสดีค่ะ ผู้กองรฐนนท์  น้ำดื่มค่ะ “ ดารันส่งน้ำดื่มให้คนตรงหน้า ที่ยืนถืออาวุธปืนยาวคู่กายอยู่ “จำได้ไหมคะเมื่อกี่ ที่เราเจอกันในห้องน้ำน่ะค่ะ” ดารันเอ่ยถามคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังเอื้อมมือมารับขวดน้ำจากเธอ

“จำได้สิครับ ว่าแต่คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงครับ ”

“ก็.....มีคนบอกมาน่ะค่ะ นู่น .....คนนู้น....ค่ะ”หญิงสาวหันหน้าไปยังทิศทางที่เธอเดินจากมาพร้อมทำปากบุ้ยใบ้ไปทางที่ครูแก้วยืนอยู่ทำให้รฐนนท์หันตามไปดู

               “อ๋อ ครูแก้ว คุณมากับคณะของครูแก้วหรือครับ”

               “ใช่ค่ะ อ้อ ลืมไป ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยในเรื่องที่ออกจะแปลก ๆ แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไรนะคะก็แค่หลบพี่ชายแค่นั้นแหละค่ะ แล้วก็ขอโทษที่เรียกคุณผิด แฮ่...ไปเปลี่ยนอาชีพให้เฉยเลย ฮา ๆ ๆ “ ดารันหัวเราะให้กับการหน้าแตกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

               “ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว  แต่ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือตำรวจเราก็ล้วนแต่ทำเพื่อประเทศชาติเหมือนกัน ยังไงก็พี่น้องกันครับแต่ถ้ามีโอกาสผมก็อยากจะบอกไปว่าจริง ๆ แล้วพวกเราที่ใส่ชุดแบบนี้เป็นตำรวจนะ จะได้เข้าใจกันถูกแค่นั้นเอง” ผู้กองหนุ่มอธิบาย “เมื่อเช้าถ้าผมพูดอะไรแรงไปก็ขอโทษด้วยนะครับอย่าถือสาเลย ผมก็มักจะพูดตรง ๆ จนบางทีมีหลายคนเคยบอกว่าผมปากร้าย “ เขารู้ว่าสึกอาจจะพูดแรงกับเธอไปแต่เขาก็มักจะควบคุมตัวเองไม่ให้พูดตามที่ใจคิดไม่ได้ซึ่งนี้ก็เป็นข้อเสียของเขาข้อหนึ่ง ดารันแอบยิ้มก็เธอเองนั้นแหละที่เคยเรียกเขาว่าผู้ชาย ‘ปากร้าย’

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณยอมช่วยก็ดีมากแล้ว ฉันเพิ่งทราบจากครูแก้วแล้วล่ะค่ะเรื่องเครื่องแบบ  เอ่อ งั้นขอตัวก่อนไม่รบกวนแล้วค่ะ ไว้เจอกันนะคะ “ดารันเดินผละออกมาเพื่อไปแจกน้ำดื่มให้เจ้าหน้าที่ท่านอื่นต่อ รฐนนท์ลอบมองตามหลังหญิงสาวไป เห็นเธอคุยทักทายคนโน้น คนนี้ดูท่าทางคุยเก่ง เขาแอบเห็นเวลาเธออยู่กับเด็ก ๆเธอจะดูมีความสุขมากและเข้ากับเด็ก ๆ ได้ดีแม้จะพึ่งเจอะเจอกันก็ตามดูท่าแล้วเธอคงจะเป็นครูที่เด็ก ๆ ติดมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

เสียงเพลงบนเวทีจบลงดารันช่วยครูแก้วจัดเตรียมของรางวัลให้กับเด็กๆ ที่จบการแสดงชุดสุดท้าย  จนถึงเวลาทานอาหารกลางวันซึ่งมีซุ้มอาหารอยู่หลายซุ้มด้วยกัน แต่ละซุ้มก็มาจากกลุ่มผู้ปกครองของนักเรียนและครูช่วยกันทำ มีทั้งอาหาร ขนม และไอศครีมที่เด็ก ๆ ชอบ วันนี้เธอได้เห็นความสนุกสนานของเด็กและความสุขใจของผู้ใหญ่ทุกคนที่อยู่ในงาน ทำให้ตัวเองรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อทานข่าวเที่ยงเสร็จ ช่วงบ่ายก็จะมีการเล่นเกมส์กันของเด็ก ๆ ส่วนดารันก็ร่วมเล่นเกมส์กับครูและเด็ก ๆ อย่างสนุกสนาน

“แหม...ๆ....ๆ....พี่เรา มองไรอยู่คร๊าบเมื่อเช้าคุยกันมุ้งมิ้ง ๆ ตอนนี้ก็แอบมองเขาอยู่แบบนี้ สงสัย ....อิอิ” ผู้หมวดอาทิตย์รองหัวหน้าชุดปฏิบัติการแอบจับสังเกตุคนที่เป็นหัวหน้าชุดและลูกพี่ของเขาได้เพราะผู้กองหนุ่มไม่ค่อยคุยกับสาวคนไหน หรือเรียกได้ว่าไม่ค่อย ‘หลีสาว’ ว่างั้นเถอะ แต่ตอนเช้าเห็นคุยกับเธอคนนี้ตั้งนานและยังเห็นแอบมองตามเธออยู่บ่อย ๆหมวดอาทิตย์เลยคิดว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในใจของลูกพี่เขาเป็นแน่

“สงสัยอะไร มัวแต่พูดไปเรื่อย  รีบ ๆไปทำงานได้แล้วไป” เมื่อถูกลูกน้องแซวรฐนนท์ก็ทำเป็นดุขึ้นมาทันที  ‘ นี่เขาแอบมองเธอจนลูกน้องจับได้เลยหรอเนี่ยไม่ได้การละ เขาต้องรีบดึงสติกลับมา แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ค่อยเป็นแบบนี้เลยนะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ หรือเขาเริ่มชอบเธอเข้าแล้วจากใจที่ไม่เคยหวั่นไหวเพราะผู้หญิงคนไหน ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไปแล้วหรือนี่ ‘

เมื่องานใกล้เลิก ดารันไปช่วยด้านหลังเวทีเก็บของเพราะไม่มีการแสดงบนเวทีแล้วมีแต่การแจกรางวันที่สนามแต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ผู้คนแตกตื่น วิ่งหนี้กันใหญ่แต่ดารันกลัวมากเธอได้แต่นั่งลงแอบอยู่ด้านข้างเวที เมื่อมองออกไปรอบ ๆตัวเธอเริ่มเห็นกลุ่มควันลอยมาจากทางด้านริมรั้วที่ติดกับด้านหลังเวทีแห่งนี้ซึ่งมีประตูรั้วเล็ก ๆ สำหรับคนเข้าออกอีกทางหนึ่ง

เธอคิดว่าเสียงระเบิดน่าจะมาจากทางนั้นและอาจทำให้เกิดไฟไหมซุ้มไม้ด้านข้างนั้นด้วยโชคดีที่วันนี้ประตูตรงนี้ปิดเพราะเข้าออกลำบากเนื่องจากมีเวทีตั้งขวางอยู่ส่วนหนึ่ง ดารันเริ่มรู้สึกแน่นหน้าอกหายใจลำบากเธอมีเคยมีอาการแบบนี้แล้ว ซึ่งเป็นอาการของโรคแพนิกที่เธอเป็นอยู่ประจำ  ‘ทำไมจะต้องเป็นตอนนี้ด้วยเนี่ย ไม่รู้เอายาติดมาด้วยหรือเปล่า ’ เธอรีบค้นหายาในกระเป๋าสะพายข้างที่มักติดตัวอยู่เป็นประจำ โชคดีที่ยังเอายามาด้วยแต่ขณะที่เธอกำลังเปิดกระปุกยานั้นก็มีคนวิ่งผ่านมาแล้วชนเขากับเธอจนกระปุกยากระเดนออกไปเธอพยายามค้นหาแต่ก็ยังหาไม่เจอ เพราะควันก็เริ่มหนาขึ้นทำให้มองไม่ค่อยเห็น

“เป็นอะไรไหมครับ “ ผู้กองรฐนนท์ที่เพิ่งอุ้มเด็กคนหนึ่งไปส่งให้หลบอยู่ในอาคารส่วนเขาก็ออกมาช่วยคนอื่นต่อ พอดีกับเห็นว่าดารันกำลังก้ม ๆ เงย ๆ เหมือนหาอะไรอยู่ที่พื้นจึงรีบเดินเขามาหาเธอ

“ไม่เป็น...อะไรมาก...หรอกค่ะแต่ฉัน...ทำยาหล่นหาย... รบกวนช่วย...หาหน่อยนะคะ เป็นกระปุกสีขาวน่ะค่ะ”ดารันพูดเสียงขาดหายเป็นห้วง ๆ เพราะเธอหอบหายใจจากอาการของโรคที่เป็น รฐนนท์มองอาการของดารันถึงเธอว่าไม่เป็นอะไรมากแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะตอนนี้ดูเธอน่าซีดเอามาก ๆ เขาจึงรีบหายาตามที่เธอบอก

“เจอแล้วครับ นี่ใช่ไหม?”รฐนนท์รีบเอากระปุกยาไปให้เธอ ดารันพยักหน้ารับ เพราะตอนนี้เธอไม่มีแรงจะพูดอะไรมากแล้ว รฐนนท์จึงเปิดกระปุกหยิบยาเม็ดเล็ก ๆ ออกมาส่งให้เธอ 1 เม็ด “พอไหม” เขาถามพร้อมกับส่งน้ำดื่มที่เขาพกติดตัวให้เธอดารันรับไปกินทันที โดยไม่พูดอะไร  ทั้งคู่นั่งอยู่ตรงที่เดิมสักพักจนดารันรู้สึกว่าเริ่มดีขึ้น บ้างแล้ว

“คุณดีขึ้นไหม ผมว่าผมอุ้มคุณเข้าไปข้างในอาคารดีกว่านะ เพราะข้างนอกนี่อาจจะไม่ปลอดภัยเท่าไร เราไม่รู้ว่ามีระเบิกลูกที่ 2 หรือ 3 อยู่อีกหรือเปล่า ” ผู้กองหนุ่มกล่าวหลังจากประเมินสถานการณ์ในตอนนี้ดู และเพื่อความปลอดภัยของทั้งเขาและเธอ

“นี่ยังมีระเบิดอยู่อีกหรอคะ แค่นี้ก็จะแย่แล้วเราจะตายไหมคะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำอีกตั้งหลายอย่างนะ ฉันหนี้แม่มาด้วยแม่ต้องเสียใจมากแน่ “ ดารันตีโพยตีพาย เธอเริ่มคิดถึงแม่เธอน่าจะเชื่อแม่แต่แรก จะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทำให้ในดวงตาของหญิงสาวเหมือนมีน้ำตารื่นขึ้นมา

“คุณไม่ต้องกลัว ผมแค่พูดเผื่อไว้อาจไม่เป็นจริงก็ได้ เอาเป็นว่าเรารีบไปกันดีกว่าครับ” ว่าแล้วรฐนนท์ก็ช้อนตัวดารันขึ้นอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวตกใจร้องเสียงหลง

“อ๊ะ....เดี๋ยว....คุณ .....ฉันเดินเองได้ค่ะไม่ต้องอุ้มก็ได้ วางฉันลงเถอะค่ะ  มันหนักนะคะ” ดารันรีบรองห้ามเสียงดังแต่ประโยคสุดท้ายกลับเบาแทบไม่ได้ยินเพราะเธอคิดว่าตัวเองอาจสร้างความลำบากให้อีกฝ่ายได้เรื่องน้ำหนักตัวที่ออกจะเกินเกณฑ์ไปสักหน่อยและก็อายเขาด้วย  ‘ก็ตั้งแต่โตเป็นสาวมาเนี่ยยังไม่เคยถูกอุ้มเลยนิ’

“ไม่เป็นไรหรอก ผมเคยแบกซุง หนักกว่าคุณอีกแค่นี้สบายมาก มันน่าจะเร็วกว่าที่คุณเดินไปเองอีกด้วยซ้ำ แค่คุณกอดคอผมไว้แน่น ๆ ก็พอ”  ผู้กองหนุ่มออกคำสั่งที่คนฟังรีบทำตามเพราะกลัวเขาทำเธอหล่นลงไป ด้วยความที่เขาเดินเหมือนจะวิ่งไปอยู่แล้ว ดารันซบหน้าลงกับอกหนาของผู้กองหนุ่ม  สองมือก็กอดคอเขาเอไว้แน่น ระหว่างทางไปตัวอาคารทำไมเธอรู้สึกว่ามันช่างแสนใกลไปไม่ถึงสักที  แต่เธอก็อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่มีเขาคอยปกป้องเธอ ปกติแล้วเธอมักทำอะไรเองเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงเก่งพึ่งพาตัวเองตลอด  แต่พอมาเจอแบบนี้ ‘ความรู้สึกที่มีคนให้เราพึ่งพา คอยปกป้องเรามันเป็นแบบนี้เองหรอ รู้สึกดีจัง’

“คุณ....ถึงแล้ว” ผู้กองรฐนนท์วางดารันลงภายในห้องห้องหนึ่งในอาคารเรียน“จากตรงนี้ไปคุณเดินไปตามทางเดินจนถึงสุดอาคารก็จะเจอหลาย ๆคนที่หลบอยู่ในห้องนั้นนะครับ ผมต้องรีบไปก่อน”  ผู้กองหนุ่มเดินผละออกมาได้สองสามก้าวก็หันกลับไปอีกรอบ“คุณไหวนะ?”  เขามองสำรวจหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

“ไหวค่ะ ฉันยังไหว คุณไปเถอะ อ้อ...ระวังตัวด้วยนะคะ “ ดารันรู้ว่าข้างนอกนั่นอาจเกิดอันตรายขึ้นได้ทุกเมื่อแต่ผู้กองคนนี้ช่วยเธอให้ปลอดภัยแล้วตัวเองกลับวิ่งเข้าหาอันตรายเพียงเพื่อช่วยคนอีกหลาย ๆ คน เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริง ๆในขณะเดียวกันก็อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้

“ขอบคุณครับ ผมจะระวังตัว” รฐนนท์ยิ้มให้เธอทั้งที่รู้ว่าเธอมองไม่เห็นรอยยิ้มใต้ผ้าปิดหน้าของเขาแต่เขาก็รู้สึกอยากยิ้มออกมาในตอนนื้ความรู้สึกที่มีคนคอยห่วง เขาไม่ค่อยได้สัมผัสมันบ่อยนัก จะมีก็เพียงแต่แม่ที่คอยเป็นห่วงเขาอยู่ส่วนพ่อมักไม่ค่อยแสดงออกให้เขารับรู้ความคิดของท่านเลย แต่บางครั้งเขาก็อยากได้รับความห่วงใยแบบนี้ เพื่อเติมพลังภายในจิตใจของเขาให้เพิ่มขึ้น ในบางเวลาที่มันอาจกำลังจะหมดลง แต่เวลานี้เธอคนนี้กลับทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาได้ เพียงแค่คำพูดประโยคเดียวของเธอ

Create Date : 20 สิงหาคม 2559		1 comments
Last Update : 20 สิงหาคม 2559 17:24:10 น.
Counter : 1418 Pageviews.
Share Tweet