• วันแรกเจอ
• เริ่มทำความรู้จัก
• คนรู้ใจ
• หนูแดงของแม่
• หนแรก ที่แรก
• หนสอง เกือบไป
• วันเวลาที่ยาวนานที่สุดในชีวิต
• ระบายอารมณ์

26 กันยา 47 แรกสบตากันครับ ตื่นตอนเช้า (จริงๆแล้วสายๆจ้ะ) ราวๆเก้าโมงกว่า แม่พบว่าตัวเองมีเลือดออกนิดหน่อย หนูยังดิ้นขลุกขลักอยู่ในท้องแม่เหมือนปกติ (แม่ก็อยากจะบอกว่า หนูดิ้นดุ๊กดิ๊กหรอกนะลูก แต่ความแรงของการดิ้นจากสีข้างฝั่งซ้ายไปขวา กลับไปกลับมานี่ คงมากกว่าคำว่าดุ๊กดิ๊กเยอะเลยจ้ะ ลูก) แม่ก็ตกใจสิ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านซักคน คุณตาคุณยายไปจันท์ น้าสามกับป่าป๊าไปทำงาน แม่ก็รีบโทรหาป่าป๊าเลย ป๊าก็รีบขับรถกลับบ้านมารับแม่ไปโรงพยาบาลตอนเที่ยง (ด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่เช้า แม่ยังไม่ได้กินอะไรเลย) วันนี้วันศุกร์ ลุงหมอไม่เข้าที่โรงพยาบาลนี้ แต่พี่พยาบาลก็โทรไปตามแล้ว ลุงหมอฝากบอกว่าใจเย็นๆ ยังไม่คลอดง่ายๆหรอก ยังไม่เจ็บท้องเลยนี่ เจอกันตอนเย็นๆ ไปนอนรอดูทีวีในห้องคลอดก่อน บ่ายสี่โมง แม่เริ่มเจ็บท้องนิดๆ ส่วนป๊าก็หนีกลับบ้าน อ้างว่าไปเก็บของเตรียมเฝ้าแม่คืนนี้ตั้งแต่บ่ายโมง (หายไปนาน เหมือนจะเก็บซะทั้งบ้านเลยลูก) แม่บอกพยาบาล พยาบาลบอกให้ทนรอลุงหมอก่อน ห้าโมงเย็น ลุงหมอมาแล้ว ตรวจปากมดลูก (เจ็บม้าก ลูกเอ๊ย เจ็บที่สุดในชีวิต) บอกแม่ว่า น้องปั้นนอนขวางคลอง เอ้ย ขวางท้องแม่อยู่ ถึงว่าน้องปั้นขยับที แม่ถึงรู้สึกว่าปั้นดิ้นแรงจัง ทั่วท้องแม่เลย แม่จะรอคลอดเองไม้ แต่ถ้าถึงตอนนั้นคลอดไม่ได้ หมอก็ต้องขอผ่า ตอนนี้ปากมดลูกเปิดแค่ 3 ซม. กว่าจะคลอดก็โน่นแน่ะ พรุ่งนี้เช้า แม่ตัดสินใจในอารมณ์นั้น (ปวดท้องตุบๆ ถี่ขึ้นทุกที) ผ่าเลยค่ะคุณหมอ ไม่รอแล้ว (ลุงหมอมาบอกตอนหลังว่า กระดูกเชิงกรานแม่แคบ ลูกปั้นถึงไม่กลับหัว ลุงหมอยังห่วงอยู่ว่าจะคลอดเองได้ไหม) ลุงหมอบอกว่าจะให้คนออกไปถามป่าป๊าว่าอยากเข้ามาดูเหตุการณ์นองเลือดในห้องไหม แหมอย่างป๊าอ้ะนะจะเข้ามา ขี้กลัวจะตายไป คุณยายโทรมาบอกให้ทำใจดีๆไว้ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องกลัว แม่ก็เพิ่งรู้ตัวว่ากลัวตั้งแต่ที่คุณยายปลอบนั่นแหละ ลุงหมอออกไปเตรียมตัวในห้องผ่าตัด พยาบาลเข้ามาให้นั่งรถเข็นไปนอนรอบนเตียงผ่าตัด เตรียมความพร้อมแม่ ทำความสะอาดตัว ใส่สายสวนฉี่ (เค้าจะสวนอึแม่เหมือนกัน แต่พอดีแม่ออกไปอึตอนสี่โมงแล้ว เลยรอดตัวไป) วิสัญญีแพทย์ให้แม่นอนขดตัวกลมๆ (นึกภาพหญิงร่างใหญ่ท้องกลมทำสิลูก) เพื่อฉีดยาบล็อคหลัง มันเจ็บๆ แสบๆ จิ๊ดๆลูก หมอทักว่าแม่กลัวหรือว่าหนาว ตัวสั่นเชียว ยัยแม่ยังคงรักษาฟอร์ม (แหะๆ) ไม่บอกว่ากลัว แต่บอกใบ้ว่า ไม่หนาวค่ะหมอ หมอก็เลยฉีดยาระงับประสาทให้หนึ่งเข็ม สักพัก ท่อนล่างเริ่มชาๆ ลุงหมอแอบมาหยิกดูว่ายังรู้สึกรึเปล่า พยาบาลเอาผ้าเขียวมาขึงระหว่างตัวแม่ (อดดูเลย) ระหว่างนั้นลุงหมอก็คุยเล่นกับวิสัญญีไปเรื่อยๆ (แม่มารู้ทีหลังว่า นั่นแหละเริ่มผ่าแตงโมแล้ว) แม่นอนฟังเพลินๆ สัก 5 นาที ก็รู้สึกว่าเตียงสะเทือน ยังไม่คิดอะไร คิดว่าลุงหมอคงเตะเตียงมั้ง (มานึกทีหลังก็ขำ) ลุงหมอตะโกนบอกว่า คุณแม่ ลูกชายคุณแม่หน้าเหมือนคุณพ่อเลย แล้วก็หัวเราะใหญ่ อีกประมาณ 5 นาที พยาบาลก็อุ้มหนูมาให้ดู ตัวแดงๆเหี่ยวๆ หน้าเหมือนป๊าจริงๆด้วย น้องปั้น เกิดเวลา 17.23 น. พอหนูได้ถ่ายรูปหนแรกในชีวิตแล้ว คุณพยาบาลก็พาลูกออกไปดูแลข้างนอก (ป๊ามาบอกทีหลังว่า พอออกมาปุ๊บ ก็มีเสียงคนขานว่า เด็กชาย...บุตรคุณ...น้ำหนักแรกคลอด .... กรัม คลอดเวลา.... เพื่อให้ญาติดูได้ถูกคน) แม่ยังต้องนอนให้ลุงหมอเย็บแผลก่อน จากนั้น แม่ก็ถูกเข็นมาที่ห้องรอดูอาการ นอนรออยู่นานมากๆ(ในความรูสึกแม่) สักพักก็มีคนเข็นขึ้นไปบนห้องพัก คุณยายมารออยู่ก่อนแล้ว บอกว่า น้องปั้นหน้าเหมือนแม่ตอนเล็กๆมาก (อย่างว่าเนอะ ญาติใครก็ต้องว่าเหมือนคนนั้น) แม่ได้เห็นลูกอีกครั้งเมื่อ คุณพยาบาลเข็นรถเข็นเล็กๆที่มีก้อนผ้าขาวๆวางอยู่ในกล่องใสด้านบน แม่ได้ทดลองให้นมลูก แต่ไม่สำเร็จจ้า น้องปั้นต้องกลับไปกินนมขวดในNursery จากฤทธิ์ยา แม่ยังชาๆมึนๆ ยังไม่เจ็บแผลเลยด้วย ดีจัง แต่คุณพยาบาลบอกว่า พรุ่งนี้สายๆเถอะคุณแม่ จะรู้สึก ฮึ ไม่กลัวหรอก   Create Date : 29 เมษายน 2548     Last Update : 29 เมษายน 2548 20:03:24 น. Counter : 389 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• Webmaster - Bloggang