หนังสือดีๆ... " ส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า"

ไม่ได้แวะเข้ามาซะนาน กะเอาไว้ว่า จะกลับเข้ามาอีกครั้ง อาทิตย์หน้า เพื่อจะบันทึกเรื่องที่จะไปทำบุญ 100 วันให้แองจี้ แต่เมื่อวานไปเจอหนังสือน่าอ่านอยู่เล่มหนึ่ง ก็เลยอยากจะเอามาเล่าไว้ในนี้ก่อน

เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้จับหนังสืออ่านเล่นใดๆมานั่งอ่านเลย ตั้งแต่แองจี้ไม่สบาย หนังสือเล่มเีดียวที่ได้อ่านก็คือหนังสือสวดมนต์ เป็นเพราะเราจะต้องสวดมนต์ให้แองจี้ทุกวัน จนกระทั่งแองจี้ไม่อยู่แล้ว ก็ยังไม่มีกะจิตกะใจที่อยากอ่านหนังสือ บวกกับงานที่ค่อนข้างวุ่นวายๆ ทำให้แต่ละวันเมื่อมาถึงบ้านก็แทบจะไม่มีแรงทำอะไรต่อ ทุกวันนี้ยังมีหนังสือที่ไม่ได้หยิบเลยตั้งแต่ได้มาประมาณหกเล่ม ไม่รู้จะมีอารมณ์เริ่มอ่านได้เมื่อไหร่....

การได้อ่านหนังสือดีๆเล่มหนึ่ง สามารถทำประโยชน์ให้กับชีวิตเราได้อย่างมากมาย บางเล่มอ่านแล้วไม่ได้สาระอะไรเลย แต่เราก็ได้ความบันเทิงจากเค้า สำหรับตัวเองแล้ว การที่มีหนังสือสักเล่ม ไม่เน้นเนื้อหาสาระมาก เน้นเพื่อผ่อนคลาย เป็นคนที่ไม่ชอบอ่านนิยาย เพราะเป็นพวกความจำสั้น อ่านๆไป ถ้าทิ้งระยะสักสองสามวัน ก็จะจำชื่อตัวละครไม่ค่อยได้ ต้องกลับไปอ่านใหม่ ว่าคนนี้เป็นใคร ก็เลยไม่ถนัดกับหนังสือแนวนี้ ส่วนมากที่มีไว้แยะๆ ก็จะเป็นพวกเรื่องสั้น อ่านสบายๆ แฝงสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง และจะเป็นคนที่รักหนังสือมากๆ ให้ยืมได้ แต่อย่าทำให้เค้ายู่ยี่ หรือสกปรก บางครั้งให้ยืมไปแล้ว เห็นสภาพที่เค้าตอนกลับมา บางทีพูดอะไรไม่ออกเลย ทำได้อย่างเดียว ทำใจ

เมื่อวานมีเหตุที่จะต้องไปทำธุระโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งใช้เวลาเกือบทั้งวันที่จะต้องอยู่ที่นั่น นั่งรอแบบไม่รู้จะทำอะไรดี มองไปที่วางหนังสือ ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย รอจนถึงช่วงบ่าย ขณะที่กำลังงัวเงียได้ที่ก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่ง ใครเอามาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แค่เห็นชื่อเรื่องกับรูปเล่มก็รู้สึกน่าสนใจแล้ว

ส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้่า.......

ตอนแรกที่เห็นก็นึกประมาณว่า คงเป็นเรื่องของพ่อแม่ที่ส่งลูกไปบวชเรียน แล้วนำมาเล่าให้ฟัง น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา ต้องไม่ค่อยสนุกแหงๆ แต่อยากรู้ไง ทำไมถึงตั้งชื่อหนังสือชื่อนี้

แต่พอเริ่มเปิดหน้าแรก ก็จะเล่าถึงประวัติเด็กคนหนึ่ง ชื่อ น้องโย่ง อายุประมาณ 20 ปี กำลังเรียนอยู่เอแบคปี 2

เปิดๆไป (ไม่ทุกหน้า) ก็จะมีคำนำ (ไม่แน่ใจว่าเค้าเรียกคำนิยม หรืออะไรประมาณนี้) ที่แต่ละคนเขียนถึงน้องเค้าบ้าง ครอบครัวเค้าบ้าง

จนมาถึงหน้าที่แม่น้องเค้าเขียนคำนำถึงลูก ถึงได้รู้ว่า น้องเค้าไม่อยู่แล้ว

ผู้ที่เขียนหนังสือเล่มนี้ ก็คือแม่ของเค้านั่นเอง เราเลือกๆอ่านแค่บางตอน เพราะใกล้เวลาที่จะเสร็จธุระแล้ว แต่พออ่านแล้วไม่อยากวางเลย น้ำตาซึมจนถึงไหลในตอนจบ บอกกับตัวเองเลยว่า เสาร์นี้ถ้ามีเวลาจะไปหาซื้อเล่มนี้ และจะอ่านให้จบให้ได้

ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่น่ารัก มีกันสี่คน พ่อ แม่ ลูก น้องโย่งเป็นลูกคนโต เป็นเด็กที่มีจิตใจดี อ่อนโยน กตัญญู รักครอบครัว และครอบครัวนี้ เป็นครอบครัวที่ยึดมั่นในศาสนา ใช้ชีวิตอยู่กับคำสอนของพระพุทธเจ้า ด้วยความศรัทธา และตั้งใจปฏิบัติ

น้องโย่งเป็นวัยรุ่นที่รูปร่างสูง แข็งแรง ร่าเริงตามวัย จนมาถึงช่วงหนึ่ง น้องเค้ามีอาการไอบ่อยๆ แล้วก็พบว่าน้องป่วยเป็นมะเร็งที่ขั้วปอด และการรักษาไม่ได้ผล เพราะเชื้อดื้อยา ซึ่งเป็นส่วนน้อยมากที่จะพบว่าเชื้อดื้อยา ทั้งสองแม่ลูกรับรู้ข่าวร้ายในขณะที่ชีวิตกำลังมีความสุข อ่านแล้วเศร้าตรงที่น้องเค้าพูดกับแม่ว่า เค้าไม่อยากจากแม่เค้าไป เค้าอยากจะอยู่ดูแลแม่เค้า อ่านแล้วรู้สึกถึงความกตัญญูของเค้าที่มีมากมายต่อพ่อและแม่ของเค้า

ครอบครัวนี้ใช้ชีวิตที่เหลือของน้องเค้าร่วมกัน ดูแลน้องเค้า ให้กำลังใจกันและกัน โดยใช้หลักคำสอนของพุทธศาสนามาเป็นยา เป็นเครื่องบรรเทาทุกข์ในทุกตอนที่แย่ๆของชีวิต ตอนที่ท้อแท้หมดกำลังใจ น้องโย่งใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างเข้มแข็งมาก และช่วงหนึ่งของชีวิตน้องก่อนจากไป เค้าได้ไปบวชในดินแดนของพระพุทธเจ้า

สิ่งหนึ่งที่เห็นความรักของแม่คนนี้ยิ่งใหญ่มาก เข้มแข็งสุดๆ ไม่เคยแสดงให้ลูกเห็นเลยว่าตัวเองทุกข์ขนาดไหนที่กำลังจะเสียลูกไป ขณะที่ลูกได้รับความเจ็บปวดมากมายจากโรคร้ายที่เป็นอยู่ แม่ก็จะเฝ้าปลอบ เฝ้าดูแล ให้กำลังใจ สอนสั่งให้นึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์ แนะนำทางเพื่อลูกนำมาปฏิบัติ เพื่อให้ผ่อนคลายความเจ็บปวด จากโรคร้ายที่เป็นอยู่

จนกระทั่งวันสุดท้ายที่น้องจะจากไป แม่เค้าได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์ที่สุด ให้สติลูกอยู่ตลอด เพื่อให้ลูกได้จากไปอย่างสงบ ได้ไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า อย่างที่ลูกต้องการ ในวันนั้น แม่บอกให้น้องชายคนเดียวของน้องโย่งมาบอกกล่าวอโหสิกรรมซึ่งกันและกัน ในช่วงสติสุดท้าย ซึ่งน้องเค้ายังสามารถรับรู้ได้ แม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ด้วยชุดนักศึกษาที่น้องเค้าชอบและเลือกไว้แล้ว และน้องเค้าก็ได้จากไปอย่างมีความสุข อยู่ในอ้อมกอดของแม่ อ่านถึงตอนนี้แล้ว น้ำตาหยดแหมะๆ จนต้องแอบทำเป็นเนียนขยี้ตามพร้อมกับปาดน้ำตาไปด้วย กลัวคนที่นั่งข้างๆเค้าจะตกกะใจ ว่าเราเป็นอะไรไป ยอมรับในความเข้มแข็งของแม่ลูกคู่นี้ ความดำรงในสติที่สมบูรณ์ของแม่คนนี้ ในทุกตอนที่อ่าน ในทุกๆตอนของชีวิตน้องเค้าช่วงที่เหลืออยู่ เค้าจะใช้ธรรมะอยู่กับชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีสติ และเข้มแข็ง จนทำให้เรานึกเหมือนกันว่า ถ้าเป็นเราจะทนกับความเจ็บปวดกับโรคร้าย และใช้ชีวิตได้มีความสุขขนาดนี้ได้หรือไม่ ในชีวิตเห็นคนเป็นมะเร็งมาก็มาก แต่ละคน ไม่มีใครเลยที่ไม่มีอาการเจ็บปวดกับโรคนี้

คิดถึงตอนที่แองจี้จะจากไปเพราะโรคมะเร็ง ตั้งใจไว้ว่า จะส่งเค้าให้ไปดีๆ จะสวดมนต์ให้เค้าตอนที่เค้าจะไป แต่พอถึงเวลาจริงๆแล้ว เห็นเค้าเจ็บ เค้าร้อง ก็ได้แต่ร้องไห้ ทำอะไรอย่างที่ตั้งใจไม่ได้เลย เป็นทุกข์ ซึ่งมันไม่ดีเลย

อ่านซะเพลิน บวกกับเวลาไม่พอ ก็เลยต้องรีบอ่านตอนแรกๆแค่สองสามตอน ตรงกลางบางตอน แล้วก็มาตอนจบเลย เสียดายที่ไม่ได้จดชื่อคุณแม่น้องเค้า ซึ่งเป็นผู้เขียนไว้

หนังสือเล่มนี้ไม่ได้บอกแค่เรื่องราวในครอบครัวนี้เท่านั้น ยังบอกถึงการใช้ชีวิตอย่างมีสติ รักษาจิตใจให้ไม่เป็นทุกข์ได้ยังไง สำหรับตัวเองหวังว่าถ้าได้อ่านแบบเต็มๆแล้วน่าจะได้อะไรจากหนังสือเล่มนี้ติดสมองมาบ้าง อย่างน้อยก็คงใช้ชีวิตได้อย่างมีสติขึ้นไม่มากก็น้อย และคงไม่ช้าไปที่ได้เจอหนังสือเล่มนี้



30-1-53: ข่าวจากคุณแม่น้องโย่ง (คุณหทัยภรณ์ กสิกิจนำชัย)
หนังสือส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าออกจำหน่ายแล้วนะคะ
ที่ซีเอ็ดบุคทุกสาขาค่ะ ช่วยกันอุดหนุนนะคะ
จะได้ทำบุญร่วมกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
แม่น้องโย่ง


Free TextEditor

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 10 มีนาคม 2553 10:31:56 น. Counter : 5726 Pageviews.		170 comments
Share Tweet