วันจันทร์ 13 พย 2017 เราก็เข้าไป admit ตอนทุ่มกว่า ๆ ที่ รพ กรุงเทพคริสเตียน เพื่อเตรียมตัวคลอดวันรุ่งขึ้น เวลาที่นัดแนะไว้กับคุณหมอคือ 8.30-9.00 น. ไม่ได้มีเวลาเป๊ะ ๆ อะไร  คืนนั้นหลังจากหมอมาอธิบายวิธีให้ยาตอนผ่าคลอด เจาะเลือด วัดค่าต่าง ๆ แล้ว พยาบาลก็ปล่อยให้เรานอนพัก นัดแนะกันอีกที ตอนตี 5 จะมีพยาบาล มาปลุกเพื่อเตรียมตัวไปห้องคลอด ตอน 7 โมง  ก็นอนหลับกันไปชิวๆ เพราะเคยเจอแบบนี้มาแล้วครั้งนึงตอนผ่าเนื้องอก

วันอังคาร 14 พย 2017 

• 5.00 พยาบาลมาปลุก โกนขน สวนอุจจาระ อยากจะอาบน้ำ แปรงฟัน อะไรก็ว่ากันไป

• 7.00 จนท จากห้องผ่าตัดมารับ ถามว่าตื่นเต้นมั๊ย บอกเลยว่าไม่ เพราะมันมีความรู้สึกหลากหลายอยู๋ในนั้น  กังวล... ลูกจะออกมาแข็งแรงรึเปล่า   กังวล... การผ่าตัดจะผ่านไปด้วยดีมั๊ย จะมีอาการอะไรแทรกซ้อนรึเปล่า กังวล... ลูกออกมาจะครบ 32 มั๊ย  สรุปเลยคือ  มีแต่ความกังวล  ล้วน ๆ กังวลไปตลอดทางที่ จนท เข็นรถไปที่ห้อง

• จนท ย้ายเตียงไปนอนรอให้ห้องผ่า พยาบาลก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้า ติดเครื่องวัดความดัน คลื่่นหัวใจ แล้วนอนรอพยาบาลเตรียมอุปกรณ์ รอหมอมา แต่คือดี พยาบาลชวนคุยเพลิน ๆ ไม่กดดันเลย จำได้ตอนผ่าเนือ้งอก ไม่มีใครชวนคุย นอนกดดัน เครียด กลัว กังวล มาคราวนี้ชิวมากจิงๆ

• 8.00 ได้ยิน call ว่าหมออรรณพ มาแล้ว  จากนั้นก็หมอวิสัญญี ก็เข้ามาฉีดยาชา  แล้วที่ฮาคือ เค้าเตรียมจะสวนฉี่ แต่เราบอกเค้าว่า เฮ้ยย อย่าเพิ่งค่ะ  ยังรู้สึกอยู่เลย  เด๋วเจ็บ  แต่เค้าก็บอกยังค่ะ ๆ จัดท่าเฉย ๆ แล้วเค้าคงเทสมั๊ง ว่าเราไม่เจ็บแล้ว แล้วก็สวนไป เราก็ไม่รู้สึกอะไรเลย  แค่มโนไปเอง ว่ายาชา ยังไม่ออกฤทธิ์นะ

• 8.15 หมอเข้ามา ขานตรวจสอบเคสกับพยาบาล แล้วก็ยืนคุยอยู่ตรงขาเรานั่นแหละ เราไม่รุ้นะว่าเค้าเริ่มลงมือกันตอนไหน  รู้แต่มีพยาบาลเอาอ๊อกซิเจนมาให้ใส่ แล้วเราบอกเค้าว่า หายใจไม่ค่อยออกเลย (คิดว่าตอนนั้น น่าจะเริ่มผ่าแล้ว) เค้าก็บอกเราว่า หายใจออกค่ะ ค่าอ๊อกซิเจนก็ปกตินะ แต่เราจะรู้สึกหายใจไม่เต็มปอดเฉยๆ  ส่วนเราก็เถียงเลย หายใจไม่ออกจิง ๆ ค่ะ บลาๆ  ๆ ๆ เค้าก็เลยเอายามาหยอด ก็หายใจดีขึ้นนิดนึง เราก็บ่น ๆ หายใจไม่ออกงี้ไปเรือ่ยๆ จน พยาบาลเดินมาบอก น้องคลอดแล้วนะคะ  เอ้าาา... งงสิคะ ไมเร็วจังหว่า แล้วก็พยาบาล ถามว่าจะให้เอาน้องมาให้ดูเลยมั๊ยคะ เพิ่งตัดสายสะดือเสร็จ  หรือจะให้คุณหมอเด็กตรวจดูก่อน  เราเลยให้หมอเด็กตรวจดูก่อน เพราะอยากรุ้ว่าลูกจะแข็งแรงมั๊ย บวกกลับ เรากลัวเลือดจ้าาา  สรุป หมอเด็กทำความสะอาดเสร็จ ห่อผ้าแล้วเอามาให้เราดู  โอ้ววว ลูกช้าานน ตัวแดง น่ารักเชียว  แล้วเราก็ได้ยินพยาบาลบอก คุณแม่หลับซักครู่นะคะ คุณหมอจะเอารกออกแล้วก็เย็บแผล  จากนั้น หลับไม่รู้เรือ่งเลยค่ะ

• 9.00 พยาบาลปลุก แล้วเข็นออกมานอนห้องหลังผ่า ไอเราก็เคลิ้มหลับปั๊บ เสียงปี๊ด ๆ ๆ เตือนเลยจ้าา คิดในใจ เฮ้ยย คลื่นหัวใจอ่อนป่าวอะ ไมร้องงี้ กังวลค่ะ  พยาบาลก็เดินมา แล้วบอกว่า อ๊อกซิเจนน้อยค่ะ มันเลยร้อง  เครื่องมันก็รอ้งงี้อยู่เป็นสิบ ๆ รอบ ที่เราเคลิ้มหลับ สุดท้าย พยาบาลทนไม่ไหว เลยเอาอ๊อกซิเจนมาเสียบจมุูกให้แทน บอกเราว่าจะได้นอนพักยาวๆ  

• 10.00 เค้าพาเรากลับห้องพัก พร้อมกับอ๊อกซิเจนที่ยังเสียบคาจมูกอยู่ ก็นอนพักยาวไป

• 14.00 เราน่าจะตื่นประมาณนี้ แล้วก็ไม่ค่อยง่วงแล้ว ก็นั่งดูรูปลูก ที่คุณสาถ่ายมา นั่งเล่าให้ฟังว่า ในห้องผ่าตัดเป็นไงบ้าง   ตอนนี้เรายังต้องนอนหงายอยู่ ยังต้องนอนราบ ปรับเตียงไม่ได้ ต้องรอให้ครบ 6 ชม ก่อน พยาบาลเลยยังไม่ได้เอาน้องมาดูดกระตุ้น

• 16.00 พยาบาลบอกว่าให้พยายามเริ่มนอนตะแคง แผลจะได้ไม่เป็นพังผืด เราก็เอามือดึงที่กั้นเตียงอย่างเดียวเลย ไม่กล้าออกแรงที่ท้อง กลัวแผลปลิ ฮ่าๆๆๆ ถามว่าเจ็บมั๊ย มันไม่ได้เจ็บมาก แต่มันปวด ๆ ตึง ๆ และที่มากคือ รู้สึกว่าแผลมันขยับ แล้วมันจะปลินี่สิ  จิตตกไปอี๊กก  ต่อให้กลัวแผลปลิแค่ไหน ก็ขยันพลิกตัวอยู่ดี เพราะกลัวมีพังผืดมากกว่านั่นเอง

ขอบคุณ ทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่าง ที่ช่วยคุ้มครองให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ