เก้าอี้ร้าง ว่างเปล่า เฝ้าคอยใคร
สายลมอุ่น ปลิวไป ไม่ย้อนหลัง
เหมือนรอคน ลาลับ  กลับมาฟัง
หรือคอยคน เคยนั่ง  หันกลับมา

หนังสือวาง กางไว้ ไร้คนอ่าน
เรื่อง “ วันวานเคยรักกันนักหนา ”
เริ่มต้นบท ทักทาย คล้ายเอ่ยลา
เว้นตรงหน้า บทท้าย ปลายเรื่องราว

แดดมีนา ปรากฏ เพื่อจดจำ
ฝนพลบค่ำ โปรยสู่ ฤดูหนาว
ท้องฟ้าเดือนตุลา ไร้แสงดาว
ผู้ใดกล่าว คนเหงาก็เข้าใจ

นั่งทบทวนภาพฝัน อันเลือนลาง
ใจบางบาง แอบซ่อน ความอ่อนไหว
กับวันนี้ที่ความรักหายไป
ทิ้งเอาไว้ สิ่งนั้น คือฉันเอง

 

" สี เ ม จิ ก "