Group Blog |
รักครั้งนี้เริ่มจากความใกล้ชิด บันทึกของความรักครั้งนี้ เริ่มจากความใกล้ชิด จนสนิท และเริ่มกลายเป็นรัก อายเชื่อว่าหลายคนเคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาบ้าง ไม่มากก็น้อย แต่สำหรับอายแล้วเป็นครั้งที่น่าจดจำมากที่สุดเลย  ใช่แล้ว มันคือครั้งแรกของอายที่รู้สึกรักใครสักคน อายเจอเขาที่บ้านของเพื่อน ซึ่งอายต้องอยู่ที่นั่นหนึ่งเดือนเต็มๆ หน้าที่ของอายทุกๆวันจะต้องเลี้ยงน้องที่ยังแบเบาะอยู่ แล้ววันหนึ่ง วันที่เราได้คุยกันเป็นครั้งแรก เป็นตอนสายแล้ว อายเลี้ยงน้องอยู่ลานหน้าบ้าน เขาเข้ามาเล่นกับน้อง เกล้งเล่นกับเรา ชวนคุย หัวเราะด้วยกันครั้งแรก เป็นอะไรที่แปลกมากปกติอายไม่ใช่คนที่จะสนิทกับใครง่ายๆ และบรรยากาศก็เป็นใจซะด้วยสิ  แสงแดงที่กำลังส่องจ้าลมที่พัดเข้ามาทำให้รู้สึกเย็นสบายและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่จริงใจของเขา ทำให้อายไม่สามารถลืมโมเม้นนี้ไปได้เลย เอาล่ะ ตอนนี้เราเริ่มสนิทกันล่ะ คุยกันได้ทุกเรื่อง ชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน เริ่มคิดและว่าเขาจะคิดเหมือนกับที่เราคิดกับเขารึเปล่า (เคยเป็นกันม่ะที่พอรู้สึกดีกับใครสักคนก้อจะคิดมากนู่นนี่นั่นว่าเขาจะชอบเรามั้ยน่าา หรือเราจะคิดไปเอง) และคนอย่างเราก็ไม่มีความกล้าพอที่จะถามตรงๆซะด้วยสิ เห้อ! แล้วจะรู้มั้ยเนี่ย เมื่อวันวาเลนไทน์มาถึง ความหวังก็กลับมา เอาว่ะ ได้ไม่ได้ก็วันนี้แหละ นี่ตัดสินใจเอาไว้ละถ้าไม่บอกจะสารภาพเองซะเลย....  และแล้วเช้าวันวาเลนไทน์ก็มาถึง จำได้ว่าเป็นวันที่อากาศโครตดีอ่ะ อยู่ๆก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว คือตอนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าจะทำหน้ายังไง จะพูดยังไงดีนะ แล้วก็เขิลอะไรก็ไม่รู้ แต่แล้วสิ่งที่รอคอยก็มาถึงเมื่อได้รับจดหมายให้ไปพบกันที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง อายไปถึงก่อนเขา ตื่นเต้นสุดๆเลยค่า เห็นเขาเดินมาแต่ไกลเลย แต่แล้วก็มีผู้ชายคนนึงเข้ามายืนตรงหน้าก่อนที่เขาคนนั้นจะเดินมาถึง และยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้หนึ่งดอกและบอกว่าเราชอบเธออ่ะ ตอนนั้นคือสตั้นไปเลยแต่ก็ยื่นมือไปรับดอกไม่นะ แล้วผู้ชายคนที่ให้ดอกไม้ก้อวิ่งหนีไปเลยเรายังไม่ทันได้พูดอะไร แต่พอหันไปมองหาเขาคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว ทำไงดีล่ะ เขาจะเข้าใจผิดรึป่าวเนี่ย หือๆ วันนี้มันควรจะเป็นวันของเราสิ อายนั่งอยู่ที่บรรไดหน้าบ้าน คิดว่าเราควรทำอย่างไงดี อยู่ๆรถไอศกรีมก้อมา ในใจจะมาขายอะไรตอนอารมณ์แบบนี้เนี่ย ได้ยินเสียงคนซื้อไอศกรีมสองอัน และเอามายื่นให้เราอันหนึ่ง ตอนนั้นก้มหน้าอยู่เลยส่ายหัวไม่เอา ไม่มีอารมณ์กินแล้วโว้ยย แล้วก็มีเสียงพูดว่า "ขอโทษนะ เรามาช้าไป " อายเงยหน้าขึ้นไม่พูดอะไร แล้วคว้าไอศกรีมที่มือเขาไป เรายืนกินไอศกรีมด้วยกันจนหมดโดยไม่มีบทสนทนาอะไรเลย จนกระทั้งเขาพูดว่าพรุ่งนี้มากินด้วยกันอีกนะ แล้วก็เดินไปเลย เราจะเจอกัน คุยกัน กินไอศกรีมด้วยกันทุกวัน มันกลายเป็นความผูกพันโดยไม่รู้ตัว จนปัจจุปันแทบจะกินไอศกรีมทุกมื้ออยู่แล้ว ดูเหมือนจะแฮ็บปี้เอนดิ้งนะ แต่มันมีเหตุการณ์บางอย่างที่เราจะต้องห่างกันแล้ว งื้อๆ มันจริงหรอเนี่ย เราต้องห่างจากกันจริงๆหรอ  มาพูดถึงสาเหตุที่เราต้องจากกัน นั่นคือ อายต้องกลับไปอยู่บ้านแล้ว ซึ่งบ้านเราอยู่กันคนละจังหวัดเลยต้องห่างกันไกลมากๆ แล้วก็ถึงวันต้องบอกลา ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ เพราะอยากให้เขาจดจำใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเรามากกว่า เรามีเบอร์กันนะ แม้จะรู้ว่าสามารถคุยกันได้ แต่พอคิดแล้วใจหายอ่ะ หนึ่งเดือนของเรา กับความประทับใจ ความรักที่เกิดขึ้น มันเป็นอะไรที่โครตมีความสุขเลยหลังจากที่กลับมาอยู่บ้านเราต่างก็ใช้ชีวิตของเรา ไปเรียน มีเพื่อน แต่เราก็ยังคุยกันอยู่หลายเดือนเลย จนกระทั้งเราขาดการติดต่อกันเพราะอาเรากลับมาอยู่บ้าน (ปล.ตอนนั้นเขายังไม่มีโทรศัพท์ จึงใช้โทรศัพท์ของอาโทรมาคุยกันตลอด )เขาให้เบอร์แม่ของเขาเอาไว้ แต่โทรศัพท์ของอายดันตกน้ำพังซะงั้น เบอร์แม่่ที่เขาให้ก็ดันจำไม่ได้อีกเพราะเป็นเบอร์ที่เขาเพิ่งให้มา และเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ช่วงแรกเป็นอะไรที่เศร้ามาก บางครั้งแอบร้องไห้ เราพยายามหาข่าวเขาจากอา ถึงรู้เขาไปเรียนต่อที่อื่น เราเฝ้ารอโทรศัพท์ทุกวัน แต่ก็ไม่มีสายจากเขาเลย ผ่านไปหลายปีจนเรียนจบ ก็ยังไม่มีสายโทรเข้าจากเขา และมันถึงเวลาที่เราต้องเดินหน้าต่อไปแล้ว เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำดีๆต่อกัน อายตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ ตัดเขาออกจากความคิดปัจจุปัน จะมีแค่อดีตที่ดีเท่านั้น และรักครั้งนี้ที่เริ่มต้นจากความใกล้ชิดของเราก็จบลง ถึงแม้จะไม่happy แต่มันคืออดีตที่น่าจดจำและสวยงามมากๆ  บ้าย บ่าย ไปแล้วนะ เดี๋ยวจะมาเล่าความรักในครั้งต่อไปให้ฟังกันอีกน่ะ
|
สมาชิกหมายเลข 3490838
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
|||||||||||||
