ผมรีบก้าวเท้าเดินก่อนที่ฝนจะเทลงมาอีก ขณะนั้นเป็นเวลาหกโมงนิดๆ ช่วงเช้าแบบนี้หากไปลิฟท์หลงก็จะต้องรอนานหน่อยเพราะคนมาทำงานและคนไข้มีเยอะ ผมจึงเลือกรอที่ลิฟท์หน้า แม้ว่าจะไปถึงได้แค่ชั้นสิบ แล้วต้องเดินขึ้นบันไดไปเองอีกหนึ่งชั้น แต่ก็ยังดีกว่าต้องรอลิฟท์นานๆ

ผมรอลิฟท์ที่ชั้นหนึ่งของโรงพยาบาล พอดีลิฟท์เปิด ในลิฟท์มีพี่วิ อยู่คนเดียว พี่เขาขึ้นมาจากชั้นใต้ดิน ผมยกมือไหว้พร้อมทักทาย เราทำงานชั้นเดียวกันคือชั้นสิบเอ็ดแต่คนละแผนก ประตูลิฟท์ปิดไฟแสดงปลายทางที่ชั้นสิบ พี่วิถามผมว่า "กรเจอฝนหรือเปล่าลูก" ผมพยักหน้า พลันพี่วิก็หุนหันไปข้างหลังพร้อมกับพูดว่า "อ้าวพี่ลืมถามคุณลุงว่าจะไปชั้นไหน" ผมมองตามพี่วิไป ก็ไม่พบว่าจะมีใครหรืออะไรอยุ่ข้่งหลังเรา พี่วิเกาะแขนผมแน่น ลิฟท์วิ่งขึ้นแบบรวดเดียวถึงโดยไม่แวะชั้นไหนทั้งสิ้น ตลอดทางพี่วิเกาะแขนผมแน่น

เมื่อเราก้าวพ้นลิฟท์ พี่วิถามผมว่า "ตอนกรเข้าลิท์ หนูเห็นมีคนอื่นในลิฟท์อีกหรือเปล่าลูก" ผมส่ายหน้าพร้อใกับปฏิเสธก็ตอนเข้าลิฟท์ก็เห็นแต่พี่วิแกยืนอยู่คนเดียว ชิดแผงควบคุมด้วย ด้านหลังก็ไม่เห็นว่าจะมีใคร ทั้งลิฟท์ก็ไม่ได้กว้างขวาง หรือมีซอกหลืบให้หลบซ่อนอะไรได้อีกด้วย

เรื่องของพี่วิ

"พี่เดินฝ่าฝนมาถึงตึก ก็รีบวิ่งเข้าใต้ตึก แล้วก็ตรงมากดลิฟท์ พอลิฟท์ตัวกลางลงมาถึง พี่เห็นมีลุงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านในสุด พี่ก็รอให้แกออกมา แต่แกก็ยืนนิ่งอยู่ไม่ยอมเดินออกมา จนประตูลิฟท์จะปิดพี่ก็เลยรีบเข้าไปข้างใน แล้วก็กดลิฟท์ไปที่ชั้นสิบ พี่คิดเอาว่าลุงแกคงจะลงมาจากชั้นหนึ่ง แล้วจะกลับขึ้นไปชั้นบน ก็พอดีลิฟท์เปิดที่ชั้นหนึ่ง กรก็เข้ามา พี่ก็นึกขึ้นได้ว่า ลืมถามลุงแกว่าแกจะไปชั้นไหน แล้ว..........."