Bloggang.com : ลุงภาคิน เซเล - บทที่ 1 ความทรงจำในวัยเด็ก

บทที่ 1 ความทรงจำในวัยเด็ก

บทที่ 1 ความทรงจำในวัยเด็ก

คุณยังจำเรื่องราวในวัยเด็กของคุณได้หรือไม่?

ความทรงจำเก่าสุดของคุณคือเรื่องอะไร?

และยังมีวนเวียนอยู่อีกหลายคำถามที่ยังคาใจ

วันนี้ขอเริ่มต้นนึกย้อนเรื่องราวของตัวเองกลับไปตั้งแต่ยังเริ่มจำความได้ เผื่อวันไหนลืมเมื่อผมกลับมาอ่านเองจะได้ นึกขึ้นมาได้อีกครั้ง หากถึงวันที่จำไม่ได้จริงๆ ขึ้นมา

ความทรงจำที่เก่าที่สุดเท่าที่ผมจำได้ ไม่ใช่ว่าลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้วจะจำได้เลย มันเป็นความทรงจำในวัยเด็กที่แว๊ปเข้ามา เมื่อผมกลับมาเจอรูปถ่ายเก่าๆ เด็กตัวน้อยๆ ในชุดทหาร ใช่ครับ ตัวผมเองในวันวาน อายุน่าจะประมาณ 3 ขวบปี จำได้ว่าครอบครัวเรา มีพ่อ มีแม่ และเรา พ่อเราทำงานต่างจังหวัดเป็นพนักงานบริษัทประกันชีวิตแห่งหนึ่ง ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆ เพราะบริษัทของพ่อมีนโยบายให้พนักงาน สับเปลี่ยนป้องกันการทุจริต และได้รู้จักกันเราจึงต้องอยู่บ้านเช่าเพื่อความเป็นส่วนตัว ส่วนแม่ของเราเป็นแม่บ้านคอยอยู่ข้างๆ เราตลอด

ในวันนั้น ที่เราจำไม่ได้ว่าวันที่เดือนปีที่เท่าไหร่ รู้แต่ว่ามันนานมาก จนเหมือนมันจะใกล้จะหายไปจากความทรงจำ ในบ้านพักที่อำเภอคลองขลุง จังหวัดกำแพงเพชร เด็กชายตัวน้อยๆ ในชุดทหาร เป็นชุดเก่งแม่บอกว่าเราจะชอบใส่ชุดนี้ประจำ พร้อมกับพ่อแม่ จำได้ว่าวันนั้นพ่อได้พาเรากับแม่ออกไปเที่ยวกัน แต่ด้วยที่บ้านเราไม่ได้มีฐานะมากมายอะไรจึงไม่มีรถขับ ไม่มีมอเตอร์ไซด์ เราไปเที่ยวด้วยการรอรถประจำทาง วันนั้นจำได้ว่าเราเดินทางด้วยรถประจำทางที่เป็นรถกระบะมีหลังคา มีที่นั่งเป็นแถว ซ้ายขวา ตรงกลางรถอีกแถวนึง และมีเหล็กที่เชื่อมต่อท้ายตัวรถสำหรับให้ผู้โดยสารยืน เราอยู่กับพ่อและพ่อบนรถและกับอีกหลายคนที่ไม่รู้จัก ด้วยความดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้าน ไม่นานที่รถได้เคลื่อนตัวออกไป สายลมเย็น ตอนเช้าๆ และเหมือนจะเข้าใกล้ทางขึ้นเนินประมาณทางขึ้นเขาเล็กๆ รถประจำทางก็เร่งความเร็วขึ้น ทันใดนั้นเอง เหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น และกับตัวผมเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันนี้จะเป็นวันที่ผมจะเสียสิ่งที่เป็นที่รักที่สุด สิ่งที่เคยอยู่กับเรามาตลอด รถได้พุ่งขึ้นไปบนถนนทางเนินเขาด้วยความเร็ว บวกกับสมเย็นที่พัดมา หมวกทหารใบน้อยๆก็ลอยไปตามลม ตกที่ข้างทางในป่า พร้อมกับสายตาของคนบนรถที่จ้องมองหมวกใบนั้นที่กำลังจะหายไป ผมจำได้ว่าผมได้ตะโกนสุดเสีย "พ่อ...จอด...ลงไปเอาหมวก... หมวกตก..บอกให้เค้าจอด.." พร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย เมื่อรถคันนั้นได้ผ่านเลยไป มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานในที่สุดในเวลานั้น และเหมือนเด็กทุกคนครับ ผมไม่ได้หยุดง่ายๆ แต่พ่อให้สัญญากับผมในตอนนั้นไว้ว่า "ไม่เป็นไรลูกปล่อยมันไป เดี๋ยวพ่อซื้อให้ใหม่...ไม่ร้องนะ..." พร้อมยิ้มแห่งความอ่อนโยน เด็กชายตัวน้อยๆ จึงค่อยๆ เงียบลง

เมื่อถึงที่หมาย สิ่งที่ผมจำได้ลางๆ คือเป็นสถานที่ ที่มีสินค้าขาย ของเยอะมาก แต่ไม่เหมือนตลาดนัดในปัจจุบัน เป็นแผงขายของอยู่ในป่า มีแผงขายหนังสือ เสื้อผ้าเด็ก ตามใต้ต้นไม้ ซึ่ง ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ามันคือที่ไหน แต่อาจจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสักที่นึง อาจจะเป็นภูเขา หรือน้ำตกใกล้ๆ ความทรงจำตอนนั้นมันขาดหายไป แล้วความทรงจำอีกแว๊ปนึงก็เข้ามา ในตลาดแผงลอยนั้นเอง ผมมองเห็นหมวก และเริ่มมองสำรวจสแกนสายตาสอดส่องทุกใบด้วยความตั้งใจ ทันใดนั้นเองหมวกสวยลายทหารใบน้อยก็มาอยู่ในเรด้าที่สายตาของผม ผมรีบไปหาพ่อ พร้อมกับทวงสัญญาทันที "พ่อหมวก...พ่อซื้อให้หนู๋..." พ่อเหมือนจะตามใจผมครับ พาผมเดินไปที่หมวกใบนั้น แล้วผมก็ชี้ใบที่ผมชอบให้พ่อดู "ใบนั้น.." พ่อผมคุยกับคนขาย จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่สุดท้ายพ่อซื้อหมวกมาใบนึงใส่ให้ผม แต่... มันไม่ใช่หมวกทหารใบนั้น และมันไม่ใช่ขนาดของเด็กเลย ซึ่งมันดูตลกมาก ที่เด็กด้วน้อยๆ ใส่หมวกแก๊ปผู้ใหญ่ที่ไม่พอดีหัวเลย แล้วความทรงจำต่อจากนี้ ในวันนั้นก็หายไป...

สรุปว่า ผมไม่ได้หมวกใหม่มาจนถึงวันนี้ และเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "สัญญาอะไรกับเด็กไว้ เด็กจำได้"

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2560
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2560 10:08:29 น.
Counter : 366 Pageviews.

1 comments