|
จุดเริ่มต้น
ที่อพาร์ทเมนท์มีแมวจรมาอาศัยอยู่ค่ะ ตัวที่อยู่ประจำจะเป็นตัวเมีย ส่วนตัวผู้เห็นแว่บ ๆ ว่าวิ่งไปวิ่งมา ซึ่งทั้งหมดจะกลัวคนมาก วิ่งหนีตลอด เรียกก็ไม่มีทางมาหา สมกับเป็นแมวจรไร้เจ้าของจริง ๆ ที่มีแมวมาอาศัยอยู่ประจำก็เพราะมีคนใจดีในอพาร์ทเมนท์เอาอาหารมาให้ แล้วไม่ใช่ให้แค่ห้องเดียวนะคะ หลายห้องเลย ล้วนแล้วแต่รักและสงสารแมวกันทั้งสิ้น รวมทั้งเราด้วย ประมาณว่าจะเอาอาหารไปวาง ๆ ไว้ให้ พอคนไม่มีเค้าก็จะออกมากินเอง ที่ให้ก็เพราะสงสาร และอีกส่วนนึงก็คือ “รักแมว” อยู่แล้วด้วย
แมวตัวเมียจะท้องอยู่เสมอ ซึ่งเจ้าของอพาร์ทเมนท์เคยคิดที่จะจับไปทำหมัน แต่ไม่มีใครสามารถจับได้ซักที เพราะมันหนีเตลิดเปิดเปิงทุกครั้งที่มีคนเข้าใกล้ แล้วเค้าก็เหมือนว่าจะท้องอยู่ตลอดเวลา ประมาณว่าพอเห็นว่าท้องใหญ่ ๆ เค้าจะหลบไปคลอดซักพักนึง ซ่อนลูกไว้ไม่ให้ใครเห็น พอลูกเริ่มโต เดินได้ ซนได้ แม่แมวก็จะท้องอีกแล้ว วนเวียนแบบนี้ตลอด
คืนหนึ่ง ฝนตกหนัก แม่แมวซึ่งปกติจะซ่อนลูก ๆ ไว้หลังอพาร์ทเมนท์ตรงกองไม้รก ๆ ก็คาบลูกทั้ง 4 ตัวมาไว้ใต้รถยนต์ในที่จอดรถ คงจะพามาหลบฝนด้วย มาหาไออุ่น ๆ ของเครื่องยนต์ที่พึ่งดับด้วย ทั้ง 5 ตัวแม่ลูกก็นอนอยู่อย่างนั้นจนเช้า
วันรุ่งขึ้นเจ้าของรถก็สตาร์ทรถเพื่อไปทำงานตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ มีลูกแมวแอบปีนไปหลบอยู่ในห้องเครื่องตั้งแต่เมื่อคืนโดยที่เจ้าของรถไม่รู้ พอขับรถออกไปยังไม่ทันพ้นประตู ลูกแมวก็ชะตาขาดไปเลยรวดเดียว 3 ตัว (แง แง น่าสงสารมาก)
จาก 4 พี่น้อง เหลืออยู่ตัวเดียว พอเราลงไปข้างล่าง แม่บ้านก็รีบมาเล่าให้ฟังหน้าตาตื่น ว่าลูกแมวตอนนี้เหลือตัวเดียวแล้วนะ เรารีบเดินตามหาจนเจอ และแล้ว อาจจะเป็นเพราะเรากับลูกแมวตัวนี้จะต้องอยู่ด้วยกัน พอเดินไปเห็นเท่านั้นก็รู้สึกทันทีเลยว่า เราไม่มีทางปล่อยเค้าไว้แบบนี้อีกต่อไปแน่นอน
วันนั้นก็เลยได้อุ้มลูกแมวน้อยขึ้นมาบนห้อง สำรวจเนื้อตัว ทำความสะอาด ให้น้ำ ให้อาหาร ลูกแมวน้อยแข็งแรงดี แต่ออกจะผอมซักหน่อย มาอยู่ด้วยกันตอนแรกก็ไม่มีความพร้อมอะไรเลย จานไม่มี ชามไม่มี ห้องน้ำไม่มี ที่นอนไม่มี ทุกสิ่งอย่างล้วนแล้วแต่ไปหาเอาข้างหน้าทั้งสิ้น รู้เพียงอย่างเดียวว่า ตั้งใจจะเลี้ยงแมวตัวนี้ตลอดไป
หลังจากตั้งสติได้ก็วิ่งไปซื้ออาหารเปียกให้ ลูกแมวกินเก่งมาก แต่คงยังติดแม่เพราะร้องตลอด สรุปว่าคืนต่อมาไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะเค้าร้องบ่อยมาก ยังนึกอยู่ว่าถ้าร้องแบบนี้ทุกวันคงอยู่ด้วยกันไม่ไหว แต่คืนนั้นก็เป็นคืนแรกและเดียวที่ร้องหนัก วันต่อ ๆ มาจนถึงวันนี้ แทบไม่ค่อยได้ยินเสียงเลย
จากนั้นก็ไปถอยอุปกรณ์ต่าง ๆ เท่าที่จำเป็น และเท่าที่ไม่จำเป็น (บางอย่างมันน่ารักอ่ะ ก็เลยเอามาด้วย เผื่อใช้ได้ 5555) รวมทั้งนมผงสำหรับแมว (แมวกินนมวัวไม่ได้ ก็พึ่งรู้วันนั้นเหมือนกัน) และเป็นวันที่เริ่มต้นใช้ชีวิตอยู่กับชีวิตน้อย ๆ อีก 1 ตัว ซึ่งขอบอกว่าไร้เดียงสามาก บางครั้งก็ตลก บางครั้งก็น่าตี บางครั้งอยากจะจับโยนออกไปซะงั้น จากวันนั้นก็เป็นเวลา 2 ปีแล้ว วีรกรรมมากมายหลายอย่างจะค่อย ๆ ทยอยเล่าสู่กันฟังนะคะ
Free TextEditor
| Create Date : 13 สิงหาคม 2552 | | |
| Last Update : 28 สิงหาคม 2552 22:26:05 น. |
| Counter : 444 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [