ก่อนที่เราจะมาเขียนที่บล็อกแกงค์
เราเคยเขียนที่เว็บไซต์หนึ่งมาก่อน
และเว็บไซต์นั้นเกิดล่มขึ้นมาทำให้เราเขียนบล็อกต่อไม่ได้

เราเลยหาเว็บไซต์ใหม่ในการเขียนบล็อก ผลก็คือ เราเลือกบล็อกแกงค์
เพราะเป็นพื้นที่ที่มีลูกเล่นหลากหลาย ไม่ฉาบฉวย
มีระบบจัดการบล็อกที่ดี ระบบใช้ง่ายไม่ซับซ้อน
 
ตอนแรก เรารู้สึกมีความสุขดี เพราะเราได้ใช้พื้นที่ในบล็อกแกงค์
เป็นที่เปิดเผยตัวตน ความคิด ความรู้สึกของเราได้อย่างเต็มที่

และอาการซึมเศร้าของเราก็ดีขึ้นจากการได้เขียนเล่า
ระบายปัญหาและความรู้สึกของเราออกมา
ทำให้เรารู้สึกว่า บล็อกแกงค์คือพื้นที่ที่ดีมากพื้นที่หนึ่งบนโลกออนไลน์
 
แต่เมื่อเราได้เขียนบล็อกมาได้เกือบสองปีกว่าแล้ว
เราก็เริ่มพบว่า สถานการณ์ในบล็อกแกงค์ที่เราพบเจอนั้นก็มีทั้งดีและไม่ดี
เราขอเรียกเหตุการณ์ที่ดีว่า “นางฟ้าแม่ทูลหัว/เทวดาคุ้มครอง”
และเราขอเรียกเหตุการณ์ที่แย่ว่า “เจ้าที่แรง”


 
เรารู้มาตลอดว่า บางคนแอบดูแอบมองแอบอ่านบล็อกเราอยู่ไกล ๆ ไม่เปิดเผยตัว
แต่ชื่นชอบในการเขียนบล็อกของเรา และกดโหวตให้กำลังใจเราเสมอ

เรารู้มาตลอดว่า บางคนเห็นเราเป็นเพื่อน พูดคุยด้วยได้ง่าย
เพราะเราเปิดกว้าง จริงใจ ตรงไปตรงมา

เรารู้มาตลอดว่า บางคนเข้ามาดู เข้ามาอ่าน
ได้รับความรู้ใหม่ ๆ และข้อคิดบางอย่างกลับไป

เรารู้มาตลอดว่า  บางคนเห็นว่า บล็อกเรามีประโยชน์
ก็เอาไปแบ่งปันเพื่อนของเขาให้ได้เข้ามาอ่าน

เรารู้มาตลอดว่า บางคนเห็นว่า สิ่งที่เราทำเป็นสิ่งที่ดี
ก็ลองเอาไปทำตามในแบบของเขาบ้าง

ซึ่งเราก็ขอบคุณทุกคนที่เห็นว่าสิ่งที่เราทำนั้นดี
และรู้สึกดีใจมากที่บล็อกของเรามีประโยชน์ต่อคนในสังคม

จงรับรู้ไว้ว่า พวกคุณก็คือกำลังใจให้เราทำในสิ่งดี ๆ ต่อไป
และเป็นแรงบันดาลใจให้เราเสมอเช่นกัน
 


เรารู้มาตลอดเช่นกันว่า บางคนเกลียดเรา
ตั้งแต่เราเข้ามาเขียนบล็อกที่นี่

เรารู้มาตลอดเช่นกันว่า บางคนหมั่นไส้ในทุกสิ่งที่เราเขียน
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

เรารู้มาตลอดเช่นกันว่า บางคนแอบติดตามข้อมูล
และเรื่องส่วนตัวของเรา เพื่อหาจุดบกพร่องในเรื่องราวเหล่านั้น

เรารู้มาตลอดเช่นกันว่า บางคนแอบเขียนแขวะกระทบถึงเรา
ในบล็อกของตัวเองอย่างแนบเนียน

เรารู้มาตลอดเช่นกันว่า บางคนก็มาเขียนทักทายพูดคุยกับเราซะดิบดี
ทั้ง ๆ ที่ในใจไม่ชอบเราเลย

เรามารู้ตลอดเช่นกันว่า บางคนแอบเอาเรา
ไปนินทาลับหลังกับเพื่อนของตัวเอง

หากใครไม่ได้ทำก็ไม่จำเป็นต้องร้อนตัวนะคะ
ส่วนใครที่ทำ คนคนนั้นรู้ตัวของตัวเองดีค่ะ
 
แต่เราเลือกที่จะให้อภัยพวกคุณทุกคน
เพราะเราเข้าใจว่า หากพวกคุณมีความสุขในชีวิตดี
ถ้าคุณพอใจในชีวิตและตัวตนของตัวเอง
พวกคุณจะไม่มานั่งเสียเวลาเอาเราไปนินทา
พวกคุณจะไม่มาเสียเวลาเอาเราไปเขียนแขวะในบล็อก
ให้เสียเวลาชีวิตเสียเวลาสมองของพวกคุณเลย


 
เราเลยขออวยพรให้ทุกคนที่ไม่ชอบเรานะคะ
ไม่ว่าวันนี้พวกคุณจะพบเจอเรื่องอะไรมา
ก็ขอให้ปัญหาในชีวิตของพวกคุณได้คลี่คลายลงในที่สุด
ขอให้พวกคุณพบเจอความสุขในเร็ววันนะคะ
เราอวยพรให้พวกคุณด้วยใจจริง
 
เพราะเราก็เคยมีทุกข์ เคยเจ็บปวด เคยรู้สึกแย่มากมาก่อนเช่นกันค่ะ
แต่เราก็แก้ปัญหาของเราจนสำเร็จและพยายามจะมีความสุขง่าย ๆ กับสิ่งรอบตัว

และทุกวันนี้ก็สุขบ้างทุกข์บ้างเป็นธรรมดาของชีวิต
แต่ก็พยายามเรียนรู้ไปกับมันและจัดการอารมณ์ของตัวเองให้ดี
 
เราเคยมีความคิดที่จะปิดบล็อก/ลบบล็อกไปอีกครั้ง
เนื่องจากเรารับรู้ได้ถึงความเป็นพิษบางอย่าง
ที่แผ่เข้ามาถึงตัวเราในทุกวันที่ผ่านไป
ในทุกวันที่เราได้เข้าไปอ่านบล็อกของพวกคุณบางคนอย่างเงียบ ๆ


 
แต่พอเรามานั่งนึกดูว่า เราทำอะไรผิดรึเปล่า
เปล่าเลยค่ะ เราแค่มีความสุขกับสิ่งที่เรารัก
เรารักการวาดรูป เราก็วาดรูปมาลง
เราชอบเขียนบทกวี เราก็เอาบทกวีมาลง
เราคิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ในอดีต เราก็เก็บเอามาเล่า
เราชอบวิเคราะห์ตีความหนังกับหนังสือ
เราก็เอาความรู้มาแบ่งปันในบล็อกเรา
เราไปเที่ยวมาและรู้สึกสนุกประทับใจ เราก็เอารูปมาลง
 
เราก็เลยไม่คิดหนีไปเขียนที่เว็บอื่นอีกแล้ว
เพราะเรารักที่นี่ เรามีความสุขในพื้นที่แห่งนี้
ต่อให้เราหนีไปที่อื่น เราก็รู้ว่า มันก็จะมีคนที่ไม่ชอบเราอยู่ดี
ตามบทกลอนเก่าที่ว่า
 
“แม้องค์พระปฏิมายังราคิน คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา”



"ถ้าคนมันจะรัก ต่อให้แย่แค่ไหน มันก็รัก"
"ถ้าคนมันจะเกลียด ต่อให้ดีให้ตาย มันก็เกลียด"

แต่เราคงขอปิดคอมเมนต์ถาวรแล้ว เพราะเราไม่อยากให้
ใครต้องมาเสแสร้งทำดีกับเรา โดยที่เขาไม่ได้อยากทำ
 
หากคุณไม่ชอบบล็อกเรา ก็ไม่จำเป็นต้องทำดีกับเราค่ะ
เราเข้าใจดีว่า โลกนี้ไม่มีใครรักเราไปซะทุกคน
แต่เราให้คุณค่ากับมิตรภาพที่จริงใจที่สุด
คุณเกลียดเรา ยังจะดีกว่ามาเสแสร้งทำดีใส่เรา
คุณเมินเฉยใส่เรา ยังจะดีกว่ามาแกล้งรักเราค่ะ
 
เรายังยืนยันว่า เราเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
เราเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง
ยังคงทำผิดพลาด ยังคงมีกิเลสตัณหา
ยังคงมีรัก โลภ โกรธ หลง มากพอ ๆ กับพวกคุณทุกคน

เราเคยอยากจะฆ่าตัวตายวันละหลาย ๆ รอบ
ในช่วงที่ยังแก้ปัญหาตัวเองยังไม่ได้ เรานั่งร้องไห้ทุกวัน
เพราะเราไปให้ค่ากับคนที่เกลียดเรา ที่คอยบั่นทอนเรามาตลอด
คนที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจว่าเราจะรู้สึกยังไงด้วยซ้ำ
และเราก็ยังมาเจอคนประเภทนี้ในบล็อกแกงค์อีก

แต่เราก็เลิกคิดได้ เพราะเราย้อนกลับมาคิดถึง
คนที่ยังรักเราอยู่แม้จะมีจำนวนน้อยนิด
คนที่เขาคอยอยู่ข้าง ๆ เราดูแลเรามาตลอด
คนที่คอยไถ่ถามเรา ชวนเราไปกินข้าว
คนที่คอยเฮฮากับเรา และนั่งปลอบใจกับเราในวันที่เราร้องไห้
คนที่ไม่รังเกียจเราเลย ในวันที่เราเหมือนคนบ้า
เมื่อเทียบกับคนที่เกลียดเราเป็นสิบเป็นร้อยคน

เรารู้ตัวดีว่า เราเคยทำผิด เราก็เลิกทำ เราก็ยอมรับผิด
เราก็พยายามที่จะทำตัวเองให้ดีกว่าเมื่อวาน
 
เราไม่ได้เก่งกาจสามารถไปซะทุกเรื่อง
เราไม่ได้รู้ทุกอย่างบนโลกใบนี้
เราไม่ได้เข้าใจในทุกสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
เราไม่ได้ดีเลิศกว่าใคร ๆ เลยด้วยซ้ำ

และที่สำคัญ... เราแยกแยะออกค่ะ
ว่าอะไรถูกผิด อะไรดีไม่ดี อะไรควรไม่ควร
 
เราจึงมักบอกทุกคนที่เราคุยด้วยเสมอ ๆ ว่า
เรายังไม่เก่งเลยและเราก็ค่อย ๆ เรียนรู้ทุกอย่างไปเรื่อย ๆ
เรายังคงพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีและเก่งขึ้นในทุก ๆ วัน
 
ด้วยเหตุนี้ เราจึงวิเคราะห์หนัง วิเคราะห์หนังสือ
วิเคราะห์สถานการณ์รอบตัว เพื่อเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ รอบตัวในแบบของเรา
แต่เราก็ยังไม่ลืมที่จะวิเคราะห์จิตใจและความรู้สึกของตัวเอง
เพื่อเรียนรู้และเข้าใจตัวเองและเอาความรู้
ที่ได้นั้นมาแบ่งปันเพื่อคนอื่นด้วย


 
จนบางคนมองว่า เราหมกมุ่นกับเรื่องราวของตัวเองมากเกินไป
ไม่ยอมไปทักทายคนอื่น ไม่ยอมไปดูชีวิตคนอื่นซะบ้าง

เราเลยต้องขอบอกตรงนี้ว่า
เพราะเราเคยหมกมุ่นเรื่องคนอื่นและเราพบว่า
มันไม่เกิดประโยชน์อะไรเลยค่ะ
เราเลยเลิกยุ่งและเลิกคิดเรื่องคนอื่นไปนานแล้ว
เพียงแค่รับรู้ว่า อ้อ คนคนนั้นเป็นแบบนั้น ก็แค่นั้น
 
ความคิดเห็นเราอาจไม่ใช่เรื่องถูกในสายตาของคนหลายคน
ในขณะเดียวกัน ความคิดเห็นเราก็อาจสร้างคำถามให้เกิดขึ้นในใจของหลาย ๆ คน

เราเพียงแต่นำเสนอแง่มุมและความคิดเห็นของเราที่แตกต่างออกไป
เราจึงเขียนขอโทษเอาไว้ล่วงหน้าว่า บล็อกเราอาจไม่ได้เหมาะสมกับทุกคน
หากว่าไม่พอใจก็เพียงแค่ไม่ต้องเข้ามาอ่าน
 
โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่เรายังไม่ได้ค้นพบ ไม่ได้เรียนรู้
การเปิดใจให้กว้างนั้นเป็นสิ่งที่ดีนะคะ หากอยากพัฒนาตนเอง
 
สุดท้ายนี้ ขอฝากเอาไว้ให้คิด
 
“การทำให้ตัวเองสูงนั้นมีด้วยกันอยู่สองวิธี
หนึ่งคือ การพัฒนาตัวเองให้ก้าวหน้าขึ้น
สองคือ การดึงคนอื่นให้ตกต่ำลงมา
คุณจะเป็นคนแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับวิธีที่คุณเลือกค่ะ”
 
หวังว่าคงเข้าใจค่ะ