สวัสดีครับ
ตามมาให้กำลังใจ
และร่วมรับความรู้ด้วยเช่นเคย

เป็นกำลังใจให้ครับพี่
ผมติดตาม tip ภาษาอังกฤษ อยู่ครับ

ตอนนี้คุณ K L YUTA อยู่กรุงเทพฯรึคะเนี่ย แถมทำงานใกล้บ้านเราอีก อือ อ่านข้อถกเถียงต่างๆ ในกระทู้ เกี่ยวกับทำไมคนไทยพูดภาษาอังกฤษไม่สละสลวยแล้วรู้สึกแย่จัง ทั้งๆที่ทุกคนก็อยากช่วยเหลือคนอื่นๆ ด้านภาษาอังกฤษ แต่ดันมาเถียงกันหน้าดำหน้าแดง ยังไงคุณอย่าท้อแท้นะ เพราะมีหลายคนที่รอคอยอ่านความรู้จากคุณอีกค่ะ

มาให้กำลังใจคับ

จะติดตามรออ่านต่อนะครับ

แล้วก็ตามมาให้กำลังใจด้วยครับ (อ่านกระทู้ที่นายตั้งไว้ที่เป็นกระทู้แนะนำของห้องสมุด พอจะเข้าใจความรู้สึกนะครับ)

เร็วหน่อย อยากอ่านต่อจัง

ข้าพเจ้าถูกพันทิป "ตบยึด" อมยิ้มไปแล้วเรียบร้อย นั่นก็หมายความว่าผมเข้าไปแก้ไขและจัดการ blog ของตัวเองไม่ได้ขอรับ(เพราะมันต้อง log in ก่อน) อย่างไรก็ดี ตอนนี้กำลังหาทางออกอยู่นะครับผม ต้องขออภัยที่เกิดเหตุการณ์ไม่สงบด้วยนะครับ ต่อไปผมจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

ติดตามข่าวคราวโดยตลอด
ทุกลิ้งค์ที่มีความขัดแย้ง
ก่อนลบข้อความแทบทุกอัน
บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
ทำอะไรก็ให้มีสติเต็มร้อยนะครับ
ทั้งกาย วาจา ใจ ของตนเอง
ระมัดระวังคนรอบข้าง
แล้วก็ คนในเวปนี้ด้วยครับ

เพราะมีหลายคนที่เห็นว่าความคิดเห็นของตัว เหนือกว่าของผู้อื่น
อย่างน้อย เว้นตัวเองไว้สักคนก็ดีเหมือนกัน

ส่วนกระทู้ "ช่วยเข้ามาตอบหน่อย" ก็ขอให้มันสิ้นสุดแค่ ความคิดเห็น ๖๘ นะครับ
เชื่อฟังคุณความคิดเห็น ๖๙ บ้างก็ดี เขาแนะนำดีๆ หลายครั้งแล้ว

และจะร่วมแสดงความยินดีอีกครั้งเมื่อได้เข้ามาปรับปรุง BlogGang ใหม่นะครับ

K เอ๋ย K เพื่อนรัก

มือไวไปนิด โทดที K เอ๋ย K เพื่อนรัก K ด่วย ช่วยเหลือคนยาก ฮ่าๆๆๆ เราเตือนนายแล้วว่าอย่าไปจริงจังมาก ขนาดเราไม่ได้เล่นเรายังอดสงสารนายไม่ได้เลย เอาเวลาไปทุ่มเทกับงานให้มากๆนะไอ้เพื่อนรัก หาเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียดีกว่า อยู่เมืองไทยได้หลายหมื่นค่อนเงินแสนนายก็บ่น อยู่เมืองนอกนายก็เบื่อ เราเตือนสตินายด้วยความเป็นห่วงนะจ๊ะ

สำหรับแฟนๆคลับของ K ด่วย ห่วยสำนวน ไม่ต้องตกใจจ้า ผมไปอ่านกระทู้บรรลัยกัลป์มาแล้ว K ด่วยไม่เล่นสกปรกแน่นอน

อย่าลืมนะเพื่อน อย่างที่เราเคยสัญญากันไว้ --สร้างสรรแบบคนรุ่นใหม่-- อย่าไปปล่อยหมาองครักษ์ไปกัดใครเข้าล่ะจ้า เดี๋ยวเป็นเรื่องเป็นราวเข้าไปอีก ไปก่อนเน้อ จากใครนายคงรู้

อ่าฮ้า นายคงนึกไม่ออก อ่านบันทึกที่นายเอาเราไปประจานก่อนนะ ภรรยาเราเก็บไฟล์ไว้ อ่านตรงนี้แล้วนายต้องรู้ว่าเราเป็นใคร โปรดทราบ ----เรารักนายเสมอ----


เพื่อนผม SEX เสื่อมเพราะกระทรวงมหาดไทย

(หมายเหตุ จำเป็นต้องใช้ชื่อสมมุติ แทนชื่อจริงสำหรับบุคคลในเรื่องที่เขียนนี้ เพราะว่า ปัจจุบัน บุคคลนี้มีชื่อเสียงในประเทศไทย และมีการมีงานทำเป็นหลักแหล่ง มิหนำซ้ำยังรวยกว่าผมซะอีก)

เมื่อปีกลาย ผมได้มีโอกาสกลับเมืองไทย เพื่อไปพักผ่อนหลังจากที่ทั้งปีคนๆ นี้ได้ทำงานตรากตรำเสียภาษีให้รัฐบาลออสเตรเลียประเทศที่ผมพำนักพักพิงอยู่ปัจจุบันนี้ จ่ายไปมากพอตามกำลังที่ราษฏรตาดำๆ คนหนึ่งพึงจะทำได้ ผมได้มีโอกาสพบปะเพื่อนรักคนหนึ่ง ซึ่งเมื่อตะก่อนโน้นสมัยเป็นเด็กเราเคยเรียนอยู่ด้วยกันที่ จอร์เจียน คอเลจ เมือง แบรี่ ริมฝั่งทะเลสาบ ซิมโค่ ในจังหวัด ออนตาริโอ ประเทศแคนาดา –เพื่อนผมคนที่ว่านี้ชื่ออ๊อด ทันทีที่เค้าได้รับโทรศัพท์จากผม จึงรีบขับรถมาจากแถวฝั่งธน เพื่อมารับถึงท่าอากาศยานหมอชิต (นิกเนม ที่พวกเราเคยบัญญัติขึ้นแทน “ดอนเมือง” ในตอนเป็นเด็ก เนื่องจากพวกเราไม่เห็นวี่แววว่าสนามบินหนองงูเห่าจะเป็นรูปร่างซะที)

อ๊อดได้เอาชื่อผมไปอ้างกับภรรยาเพื่อหาโอกาสออกนอกบ้าน ทันทีที่เราเจอกัน ความทรงจำเก่าๆ ก็พรั่งพรูออกมา เหมือนกับว่าวันต่างๆ เพิ่งผ่านไปเมื่อวานซืนนี้เอง ในระหว่างที่เราสนทนาในคอฟฟี่ช็อปบริเวณสนามบินดอนเมือง จู่ๆ ก็มีเพลง ๆหนึ่งดังขึ้นมาแทรกคำพูดเราทั้งสอง เนื้อความในเพลง จำได้คร่าวๆ ว่า “She takes just like a woman, and SHE MAKES LOVE LIKE A WOMAN, and she aches just like a woman, but she breaks just like a little girl” จำได้คลับคล้ายคลับคาว่าเป็นเพลงของ Bob Dylan (รึเปล่า) เราหันมามองหน้ากัน แล้วหยุดจังงัง ทั้งนี้เมื่อตอนเป็นเด็กผมเคยร้องเพลงนี้ล้อเลียนอ๊อดอยู่พักใหญ่ หลังจากที่เราประสบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันซึ่งเกิดขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้ว แต่ว่าความหลังยังสร้างบาดแผลในใจให้กับเพื่อนอ๊อดของผมจนถึงทุกวันนี้ เรื่องมีอยู่ว่า

ตอนนั้นเราสองคนอายุราวๆ 18-19 เป็นช่วงกลับบ้านระหว่างปิดเทอมภาคเรียน จำได้ว่าเราเดินทางมาถึงดอนเมืองก็ค่อนข้างดึกแล้ว ราวๆ 4 ทุ่มได้ หลังจากที่เราแลกเงินไทยกันได้คนละสองสามพันกว่าบาท จึงหาวิธีที่จะทำให้คืนนี้ผ่านไปด้วยความเถิดเทิง ให้สมกับที่พวกเรารอคอยกลับเมืองไทยมานานแสนนาน อ๊อดเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด อยากสร้างความประทับใจให้กับผม เค้าจึงได้ขันอาสาพานั่งรถแทกซี่ไปร้านยาดองของคนรู้จักเค้าแห่งหนึ่งเพื่อฝากกระเป๋าสัมภาระต่างๆ ของเรา

มาร้านยาดองซึ่งก็แน่นอน จอกแรกของเราเริ่มด้วยการจิบเหล้าดองยา

ในที่นี้คนรู้จักของอ๊อดได้บรรยายสรรพคุณของเหล้าดองยาแต่ละโหล ซึ่งแต่ละอันมีชื่อโฆษณาเกินจริง อาทิเช่น สาวน้อยตกเตียง –สาวน้อยร้องไห้-ม้ากระทืบโรง-โด่ไม่รู้ล้ม ลังเลอยู่นานและแล้วเราสองคนตัดสินใจประเดิมด้วย “โด่ไม่รู้ล้ม” ซึ่งเจ้าของร้านได้โม้ทับเอาไว้ว่า “อย่าหาว่าผมคุยนะครับ ไอ้เนี่ยอ่ะสุดยอดจริงๆ จะบอกให้ ขนาดที่ว่าตอนจะดองนี่นา ผมเทตัวยาใส่ในโหล แล้วซองเปล่าขว้างทิ้ง สักพักมีหมาเดินมาดมๆ ซองเปล่าที่เพิ่งทิ้งไป ไม่ทันไรเลย หมาตัวนั้นวิ่งไปกระดึ๊บๆ กับเสาไฟฟ้า” ผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ไม่อยากขัดคอเจ้าของยาดอง

เสร็จสรรพพอได้ที่จากร้านยาดอง เราสองคนจึงมุ่งตรงไปแหล่งราตรีที่อ๊อดวางแปลนเอาไว้ ที่นั้นคือซอยพัฒพงษ์ พวกเราจัดแจงได้โต๊ะพร้อมกับสั่งเบียร์มานั่งดื่ม--- ผมรู้นิสัยขี้หลีของอ๊อดดี ประจุบันนี้พอจะทับศัพท์อังกฤษได้ว่า “Pot Face” จิบเบียร์ไปได้สักอึดใจอ๊อดก็เอ่ยปาก ชวนน้องๆ โต๊ะข้างๆ มานั่งดื่มด้วย โดยบอกเป็นนัยๆ ว่าอยากเลี้ยงเหล้าสาวๆ ---สามสาวก็ว่าง่ายกันเหลือเกิน ตกลงปลงใจย้ายโต๊ะมาร่วมวงอย่างไม่รอช้า ผมรู้ตัวดีว่าผมทำให้ค่าเฉลี่ยความหล่อระหว่างเราสองคนลดลงมาก จึงพยายามสงบปากคำ ปล่อยให้อ๊อดทำหน้าที่คุยกับสาวๆ ไป สักพักใหญ่ สองสาวในนั้นก็ขอตัวกลับไป เหลืออยู่สาวเดียวคือคนที่อ๊อดให้ความสนใจมากเป็นพิเศษนั่นแหล่ะ

เวลายิ่งผ่านไป จากดึกเป็นเที่ยงคืน จากเลยเที่ยงคืนเป็นตีหนึ่ง เบียร์ขวดแล้วขวดเล่าพร้อมกับแกล้มทยอยเข้ามาที่โต๊ะของเรา แล้วผ่านออกไปเป็นขวดเปล่าและจานเปล่า ผมได้สังเกตเห็นความงอกงามของสัมพันธไมตรีระหว่างสองคนนั้น จากที่นั่งคนละหัวมุมโต๊ะ เปลี่ยนเป็นขยับมาเป็นนั่งใกล้กัน แล้วก็นั่งเบียดกันในที่สุด พร้อมกับหยอกเย้า หัวร่อต่อกระซิก จนผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวผมเองเป็นส่วนเกิน แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน จำใจต้องทนนั่งอยู่ตรงนั้น ในระหว่างที่หล่อนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ อ๊อดหันมาพูดเบาๆว่า ไอ้โด่ไม่รู้ล้มที่กินไป ได้ผลจริงแฮะ—ผมออกความเห็นค้านกับอ๊อดว่า มันเป็นเรื่องจิตใจมากกว่า รวมทั้งปัจจัยอื่นๆ ด้วย อย่างเช่น นายน่ะ ทั้งกอด ทั้งล้วงสารพัดกับแม่คนนั้น ไม่ใช่ฤทธิยาดองหรอก--

ตีสองเศษๆ ความรักทั้งสองเริ่มสุกงอม สาวเจ้าเลยเอ่ยปากชวนไปที่คอนโดของหล่อน ซึ่งพวกเราก็เห็นด้วย เนื่องจากว่างบประมาณร่อยหรอลงแล้ว เงินที่แลกมาระหว่างเราสองคนก็ใกล้หมด แต่ก็ยังพอมีเหลือเป็นค่าแท็กซี่ไปที่พักของน้องคนนั้นซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

คอนโดของหล่อนนั้นเป็นห้องสำหรับพักอาศัยง่ายๆ คือมีห้องรับแขกและก็เป็นห้องนอนเลย ยังดีที่มีโซฟาอยู่ในห้องรับแขกพอให้ผมได้พิงกายล้มนอนเป็นยามเฝ้าหน้าห้องของสองคนนั้น

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ต้องนอนบนโซฟา แล้วทนฟังคนทำกิจกรรมส่วนตัวกัน ซึ่งพารากราฟต่อไปนี้ ผมไม่ควรเขียนบรรยายให้ชัดเจน เพราะนอกจากจะโดน “แหว่ะ” จากคนที่ไม่ชอบอ่านเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แล้ว ไม่แน่อาจจะมีลูกเล็กเด็กแดงเปิดเข้ามาอ่านก็ได้ จึงขอนำเอาบันทึกของเชลยสงคราม(POW) คนหนึ่ง ในสมัยสงครามโลก มาบรรยายแทน ซึ่งเนื้อหาน่าจะใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมอยากจะบอก ถอดความจากอังกฤษเป็นไทย ความว่า:

“ข้าพเจ้าทราบชะตากรรมของเพื่อนร่วมชาติคนนี้เป็นอย่างดี เขาได้ถูกกระชากเข้าในห้องสอบสวน ซึ่งมีไฟสลัว ผู้ถืออำนาจนั้นปิดประตูกระแทก ไม่ใยดีต่อสายตาห่วงใยในเพื่อนมนุษย์ของข้าพเจ้า โสตประสาทจะปิดลงไปได้อย่างไรในเมื่อการทารุณกรรมเริ่มขึ้น เริ่มจากคำไต่สวนของผู้อยู่เหนืออำนาจ ที่ปนกับเสียงหัวเราะอย่างไม่มีมนุษย์ที่ไหนพึงกระทำ ไฟฟ้าเริ่มริบหรี่แสง อันเป็นผลมาจากการใช้พลังงานเกินกำหนด ข้าพเจ้าจำได้ติดหูกับเสียงของเพื่อนที่ร้องครวญครางอย่างดัง แล้วผ่อนเสียงลงเบาๆ ดำเนินไปแบบนี้เป็นทอดๆ ข้าพเจ้าพอนับครั้งได้ การทรมานไม่ได้มีเพียงครั้งเดียว ตลอดเกือบรุ่งสางเสียงจึงเงียบสงบลง”

ราวๆ หลังเพลงชาติร้องได้ ผมได้ยินเพื่อนผมลุกขึ้นมา ท่าทางกระชุ่มกระชวย พลางส่งเสียงพูดคุยกับสาวเจ้าคนนั้น ซึ่งหล่อนในขณะนี้กำลังอาบน้ำอยู่ ได้ยินอ๊อดพูดดังๆ ว่า “ผมจะลงไปซื้ออะไรมากินกันนะครับ” อ๊อด ส่งเสียงหวานส่งทะลุผนังห้องน้ำไปหาหล่อนและคุยอะไรกันกุ๊กกิ๊กตามประสา ผมพยายามทำหูทวนลมและอีกอย่างผมหิวด้วย เลยไม่ได้ใส่ใจต่อสิ่งที่อ๊อดคุย

สักพัก อ๊อดวิ่งตาลีตาเหลือกออกมาจากห้อง “เควิน ไป ป่ะ รีบออกไปกันเร้ว! เร็วเข้า! ก่อนที่เค้าจะออกจากห้องน้ำมา”

อ๊อดรีบดึงแขนผมให้ลุกขึ้น แล้วพาผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องนั้น เหมือนจะหนีอะไรบางอย่าง พอเราพ้นรัศมีของนิวาสถานแห่งนั้นมาได้สักระยะ

เราสองคนก็มาหยุดเอาตรงฟุตปาท ผมทั้งที่งงไปหมดพอหายใจได้ทั่วท้องผมจึงยิงคำถามถึงอ๊อดทันที ---อ๊อด บอกว่า ตอนที่เค้าคุยกับหล่อน เรื่องไปซื้ออะไรมากินกัน อ๊อดรบกวนเค้านิดหน่อยเพราะว่าเงินไทยได้ใช้ไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อคืน เลยขอยืมเงินของหล่อนไปซื้อของมากินก่อนนะ ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้ว่าอะไรและบอกให้ไปหยิบเอาในกระเป๋าตังค์ที่วางอยู่บนหัวเตียง และทันทีที่อ๊อดเปิดกระเป๋าจะหยิบเอาเงินก็เจอบัตรประชาชน แต่ว่าชื่อหล่อนขึ้นต้นด้วย นาย...... อ๊อดเลยวางกระเป๋าตังค์ไว้ที่เดิมแล้วรีบเผ่นออกมาโดยไม่ได้แตะต้องเงินของหล่อนแม้แต่บาทเดียว

“เฮ้ย! พูดเป็นเล่นไปได้น่า อ๊อด” ผมแย้ง --- “จริ๊งๆ เราตรวจดูละเอียดแล้ว รูปในนั้นน่ะใช่เค้าเลย แต่ชื่อเป็นชื่อผู้ชายว่ะ สมศักดิ์หรืออะไรนี่แหล่ะ” อ๊อดยืนยัน

เป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากกระเทยแปลงเพศ อ๊อด ฟันธง.. แล้วการที่หล่อนไม่มีลูกกระเดือกล่ะ แล้วเสียง
ก็เสียงผู้หญิง??? เราส่ายหัว เทคนิคการศัลยกรรมสมัยใหม่ช่างทำได้เหมือนเหลือเกิน แนบเนียนมาก หรือว่าเพราะความเมาก็ไม่รู้ ทำให้เป็นไปถึงเพียงนี้

ความผิดพลาดครั้งนี้เราไม่โทษใคร แต่โทษกระทรวงมหาดไทย สำนักงานทะเบียนนั่นแหล่ะตัวดี ที่ไม่ยอมให้หล่อนเหล่านี้เปลี่ยนคำนำหน้าชื่อ ทั้งที่เปลี่ยนเพศไปแล้ว ประเทศที่ไหนในโลก อเมริกา ออสเตรเลีย ฯลฯ ยอมให้หล่อนเปลี่ยนเป็น นส.ได้ถ้าพวกหล่อนอยากจะเปลี่ยน แต่รัฐบาลไทยใจแคบไม่รู้จะคงความเป็นนายเอาไว้ทำไมกัน ประเทศพัฒนาแล้วที่ว่าไม่ใช่จะเอื้อเฟื้อเฉพาะกระเทยเท่านั้น อีกอย่างแม้แต่ทอมบอยบางคน หลังจากที่ผ่านการตรวจสภาพจิตใจโดยจิตแพทย์ และกินฮอร์โมนชายเข้าไปได้ที่ เค้าก็ผ่าตัด ติดตั้งขีปนาวุธ(ไม่ทราบว่าได้มาจากไหนเหมือนกัน เคยดูแต่ในสารคดีดิสคัพเวอรี่ ไม่บอกที่มาของอาวุธด้วย) อย่างไรก็ดีทอมบอยที่ว่าเหล่านั้นก็มีสิทธิเปลี่ยนมาเป็นนายได้ด้วย ...... และนี่ถ้าหากหล่อนคนนั้นเปลี่ยนเป็น นส. แล้วในวันนั้นนะ ข้อดีก็คือว่าเราไม่ต้องได้อดข้าวกันในเช้าวันนั้น และเพื่อนผมก็ไม่ต้องรับรู้และต้องคิดมากมาจนถึงทุกวันนี้ อ๊อดยอมรับว่าทุกครั้งที่เค้าคิดที่ไร น้องชายประท้วงหยุดงานทุกที...

และทุกครั้งเหมือนกันที่ผมได้ยินเพลงร้องว่า “I just don’t fit, Yes, I believe it’s time for us to quit,
And when we meet again introduced as friends,
Please don’t let on that you knew me when
I was hungry and it was your world.

You take just like a woman, and you take like a woman, yes you do….
And you “MAKE LOVE LIKE A WOMAN”, yes you do……….

And then you ache just like a woman….but you break just like a little girl…….
ผมอดคิดไม่ได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..................... จบ

มาเยี่ยมครับ

อยู่ ไทยแล้วเหรอ???? แล้วถ้าไปอีกเขาจะให้เข้าประเทศมั้ย กลับมานานแล้วเหรอ???

Oh no......
please come back

อยากเก่งภาษาอังกฤษจัง...คงได้แค่ฝัน..

หายปนานจัง คราวนี้

หายไปไหนแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะกลับมาล่ะจ๊ะ

come back please, we are waiting for you

Hellooooo where are you?

Test Test

Test Test

Test Test

Test ด้วยอีกคน
ขาเก่าคนเดิม แต่นามใหม่

หายไปนาน ได้อมยิ้มคืนรึยังจ๊ะ

กลับมาเถอะจ้า

อยากอ่านนะ

รอ จ้ะ