|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
 |
|
|
4.ความหวังสุดท้ายของคุณยายคิริโกะ |
|
ฮาราดะ ฮิกะ : เขียน
รัตน์จิน ทองเปรม : แปล
"ไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งมาสูญเสียทุกอย่างไปในตอนนี้หรอก ฉันแค่ไม่เคยรู้ตัวต่างหากว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยสักอย่าง"
คิริโกะอยู่เป็นโสดมาตลอดเพราะต้องดูแลพ่อแม่ที่ป่วยหลังพ่อแม่เสีย เธอทะเลาะกับพี่สาวเรื่องทรัพย์สมบัติก่อนแยกย้ายตัดขาด ด้วยความที่เธอดูแลพ่อแม่จึงไม่มีงานประจำมาจนถึงปัจจุบัน กระทั่งโทโมะเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอได้ชวนเธอมาอยู่ด้วยหลังจากสามีของโทโมะเสียชีวิตลง ทั้งสองออกไปเช่าบ้านอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตสนุกสนานในวัยเจ็ดสิบสามอย่างมีความสุข(อายุขนาดนี้ทั้งสองยังทำงานกันอยู่เลยนะ คิริโกะเป็นลูกจ้างพาร์ทไทม์ของบริษัททำความสะอาดแห่งหนึ่ง ส่วนโทโมะเป็นพนักงานในซุปเปอร์มาเก็ต) แต่แล้วสามปีต่อมาโทโมะได้เสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็ง
ต่อมาคิริโกะได้พบกับทากาชิ เพื่อนจากชมรมไฮกุที่เธอกับโทโมะเป็นสมาชิกอยู่ซึ่งเป็นแหล่งรวมผู้สูงวัยด้วยกันทั้งนั้น
คิริโกะแอบปลื้มทากาชิมาตลอด(ขำคุณย่ามีหน้าแดงตอนคุณทากาชินัดเจอแล้วก็ฮามากตอนโดนขัดจังหวะแบบอึ้งไปเลย5555 คุณย่าจึงกลับบ้านฟิวเหมือนคนอกหัก ขำก็ขำสงสารก็สงสาร)
คิริโกะย้ายเข้าไปอยู่ที่พาร์ตเมนต์แปดห้องสำหรับผู้สูงอายุ เธอเข้าไปอยู่แทนคนก่อนที่หกล้มแล้วไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาล
วันหนึ่งเธอตัดสินใจขโมยไดฟุกุด้วยความคิดชั่ววูบกับเรื่องราวที่ได้รับฟังเกี่ยวกับคุกแต่ถูกจับได้เสียก่อน เธอถูกตักเตือนก่อนปล่อยตัวกลับไป พอถึงบ้านคนแก่ก็ร้องไห้(ฉากนี้น่าสงสารมากเลย)
"เธออยู่ตัวคนเดียว ต่อให้เศร้าแค่ไหนก็หยุดร้องไห้เอง ต้องเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง"
แล้วก็มาหักมุมซะ....[อ้าวคุณย่าไหงยังคิดจะทำคดีร้ายแรงแบบจริงจังเพื่อให้ตัวเองเข้าคุกอีก] แต่ไม่ว่าคิริโกะอยากก่อคดีร้ายแรงภายใต้เงื่อนไขไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเพื่อให้ตัวเองเข้าคุกยังไงก็ตาม สุดท้ายแผนพังทุกที😂
🌼หลังอ่าน🌼
เล่มนี้ซื้อเพราะอ่านเกริ่นเรื่องแล้วน่าสนใจทั้งๆที่เป็นคนอ่านแนวญี่ปุ่นไม่ค่อยรอด หรือเพราะเนื้อหาเกี่ยวกับวัยชราก็ไม่รู้นะ อนาคตถ้าประเทศก้าวเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุเต็มรูปแบบหรือแม้แต่ตอนนี้และในอดีตที่ผ่านมา มีผู้สูงอายุที่ต้องอยู่เพียงลำพังมากมาย มันก็น่าคิดว่าถ้าไม่มีลูกหลานมาดูแล ควรจะวางแผนชีวิตยังไงแต่เนิ่นๆและควรจะวางใจยังไงก่อนที่จะไปถึงจุดนั้น(ซึ่งในความเป็นจริงมันก็ยากอยู่เหมือนกันนะสำหรับคนที่มีฐานะยากจนหรือมีอาชีพรับจ้างทั่วไปแบบวันต่อวันในสมัยที่ยังอยู่ในวัยทำงานที่จะวางแผนชีวิตได้ในระดับที่ไม่ลำบากเมื่อเข้าสู่วัยชรา ภาวะเหล่านี้เหมือนปัญหาโลกแตก ทางโลกจะมองว่าเกิดความเหลื่อมล้ำทางสังคม ส่วนทางธรรมก็เป็นเรื่องกฏแห่งกรรมของแต่ละคน)
ส่วนคนอ่านอย่างเรายังไปไม่ถึงจุดนั้น อ่านเรื่องนี้แล้วยังหน่วงๆยิ่งตอนที่คิริโกะกลับบ้าน เช่า ข้าวของของเพื่อนไม่เหลือให้ดูต่างหน้าเพราะลูกของโทโมะขนไปจนหมด มีเพียงภาพความทรงจำกับความอ้างว้างที่คอยอยู่ อีกทั้งเธอจะต้องย้ายออกจากบ้านเช่าหลังนี้เพราะไม่มีเงินมากพอจะจ่ายค่าเช่าเพียงลำพังได้
มีจุดที่อึ้งอีกอันซึ่งไม่รู้ว่าเป็นจริงแค่ไหนในสังคมญี่ปุ่นที่คนแก่ออกจากคุกแล้วจะทำอาชญกรรมซ้ำๆเพื่อให้กลับเข้าคุกใหม่จะได้มีที่อยู่อาศัยพร้อมอาหารการกินและมีคนดูแล ซึ่งมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ😱
อ่านแล้วก็มีช่วงหดหู่ใจเพราะมันสะท้อนชีวิตจริงของคนชราที่ไม่มีงานประจำ ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ต้องพยายามประหยัดเท่าที่ทำได้ แต่ที่ญี่ปุ่นยังดีที่เขายังรับคนแก่เจ็ดแปดสิบทำงานนะถ้าหากทำไหว ถ้าเป็นเมืองไทยคงมีน้อยมากที่จะรับ ความจริงคนแก่บางคนเขาก็ยังมีศักยภาพ ไม่ควรจะประเมินการทำงานของบุคคลเพียงแค่อายุที่มากขึ้น
ในนิยายเราชอบในส่วนที่คิริโกะคิดถึงเพื่อนผู้ล่วงลับ ทำให้เห็นมิตรภาพที่งดงามของคนทั้งสองที่มีมายาวนานตั้งแต่สมัยเป็นเด็กนักเรียนมาจนถึงอายุเจ็ดสิบหกปี
ในเล่มยังมีมิตรภาพของคนต่างวัยที่ชวนให้ยิ้มหัวเราะ ใดใดคือคุณย่าคิริโกะเป็นคนที่มีจิตใจดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
ใครสนใจแนวนี้ก็ลองหามาอ่านดูได้ค่ะ
| Create Date : 21 มกราคม 2568 |
| Last Update : 21 มกราคม 2568 21:24:01 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 187 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
ฝากข้อความหลังไมค์ |
 |
Rss Feed |
 | ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เพลงที่นำมาประกอบในแต่ละโพสต์ไม่ได้เลือกเนื้อหาเพลงให้ตรงกับเนื้อหาโพสต์เสมอไป ที่เลือกมาเป็นแนวที่ฟังมีทั้งขับร้องและบรรเลง ส่วนมากเป็นเพลงจีน
....................
|
|
|
|
