|
|
|
งง
บนเครื่องบิน
อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะได้กลับถึงบ้านซะที เรียนจบก่อนกำหนด1ปีอย่างนี้ พ่อแม่คงจะต้องภูมิใจมากๆแน่เลย กลับมานี่ยังไม่ได้บอกใครเลย นี่ก็กะจะมาเซอร์ไพร้ซ์ทุกคน ที่สำคัญ จะพาคนพิเศษกลับมาแนะนำให้รู้จักกันด้วย
“แอนนาจ๊ะ เดี๋ยวพอถึงบ้านแล้วผมจะพาคุณไปพบพ่อแม่ผมเลยนะจ๊ะ ท่านเป็นคนใจดีมาก แล้วคุณจะรักท่าน”
“ค่ะ ตั้ม ฉันอยากพบท่านเร็วๆเหลอเกินค่ะ”
พูดถึงพ่อกับแม่ พ่อเป็นบรรณาธิการอยู่ที่หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ท่านเป็นคนอารมณ์ดี ใจเย็น สุขุม ส่วนแม่ท่านเป็นแม่บ้านที่ทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ
สนามบินดอนเมือง
ถึงจะเป็นสนามบินเดิมที่ผมเดินทางจากมาเมื่อหลายปีก่อน แต่ที่นี่ก็ไม่เหมือนเดิม กรุงเทพ ประเทศไทย เปลี่ยนไปมากจริงๆ เห็นว่ามีรถไฟฟ้าด้วย สนามบินแห่งใหม่ก็กำลังจะสร้างเสร็จ มีห้างเปิดใหม่ที่มีอควอเรี่ยมด้วย ไม่เหมือนเดิมจริงๆ
“แอนนาอยากทานอะไรก่อนไหมจ๊ะ”
“อยากไปบ้านคุณ อยากไปพบครอบครัวคุณมากกว่าค่ะ” เธอตอบด้วยเสียงกระตือรือร้น
หน้าบ้าน
“โอ้โห้ทำไมค่าแท็กซี่จากสนามบินกลับบ้านมันแพงขึ้นขนาดนี้เนี่ย มิเตอร์เทอร์โบรึเปล่า”
“ใครจะไปโกงล่ะครับ ก็ดูสิ น้ำมันแพงขนาดนี้” โชเฟอร์แท็กซี่พูดด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ
“ให้เค้าไปเถอะค่ะ”
“ก็ได้ๆ” ผมพูดพร้อมกับจ่ายค่าโดยสารอย่างไม่เต็มใจและลงจากรถด้วยอารมณ์โมโห
“แอนนารู้มั้ย ว่าถ้าเราปล่อยให้เค้าเอาเปรียบผู้บริโภคแบบนี้ มันจะยิ่งได้ใจนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นานๆทีจะมาบ้านคุณสักครั้ง... ว่าแต่ ไหนละคะ บ้านคุณ”
“ก็นี่ไงล่ะครับ” ผมพูดและชี้ไปทางขวามือขณะที่กำลังยุ่งเอาสัมภาระออกจากหลังรถ
“แต่นี่มัน...”
“ตรงนั้นแหละครับ คุณไปกดกริ่งก่อน เดี๋ยวผมถือกระเป๋าตามเข้าไป”
“ตั้มคะ..”
“ก็ไปก่อนสิครับ” ผมเริ่มโมโห เมื่อยกสัมภาระทั้งหมดลงจากรถเสร็จเรียบร้อย แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้า มันทำให้ผมอึ้งและงงยิ่งกว่าแอนนา นั่นคือบ้านของผม...
บ้านของผมหายไป!!!
ที่ที่เคยเป็นบ้าน ตอนนี้กลายเป็นลานกว้างที่มีคนมาชุมนุมกันเต็มไปหมด ทุกคนมีผ้าสีเหลืองคาดที่หัว มีป้ายประท้วงเขียนเต็มไปหมด ส่วนมากเขียนเป็นใจความว่า “ทักษิณออกไป” และดูท่าทางว่าจะมีคนมาสมทบการชุมนุมนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
“น้องๆ มาตรงนี้ได้ๆ ตรงนี้ว่างๆ” ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกวักมือเรียกผมกับแอนนา
“น้องใส่เสื้อสีฟ้ามานี่ผิดธีมนะ แต่ไม่เป็นไรๆ ใส่ไอ้นี่ไว้ละกัน”ชายคนนั้นยื่นผ้าสีเหลืองให้คาดหัว
มาถึงตอนนี้ผมงงไปหมด จะมาประท้วงไล่รัฐบาล จะทำอะไรก็ช่าง แต่ทำไมต้องมาทำที่บ้านผมกันด้วย
“ตั้มตกลงจะพาฉันไปบ้านคุณ หรือจะมาประท้วงไล่นายกฯล่ะคะ ฉันงงไปหมดแล้ว”
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” นี่มันบ้านผมนะ หรือเราจะมาผิดที่ แต่ผมไม่ได้ไปอยู่ต่างประเทศจนจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้หรอกนะ
ระหว่างที่ผมกำลังมึนอยู่นั้น ก็มีเสียงปรบมือดังก้องไปทั่ว... สงสัยผู้นำการประท้วงคงจะมาพูดปราศรัยแล้ว ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไปถามซะทีว่า ทำไมต้องมาประท้วงกันตรงนี้ แล้วบ้านของผมหายไปไหนกันแน่
“ท๊ากกษิณ”
“ออกไป!!!!” เสียงฝูงชนตอบรับ
เมื่อผมได้ยินเสียงนี้ก็จำได้และตกใจพร้อมๆกันทันที ทำให้ผมต้องวิ่งออกไปให้ใกล้เวทีมากที่สุด ในใจก็คิดอย่าให้เป็นคนเดียวกับที่ผมคิดไว้เลย
“พ่อ!”
“ตั้ม! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนว่าจะกลับมาปีหน้าไง” พ่อผมพูดอย่างงงๆปนตกใจ ใส่เครื่องขยายเสียง
“นี่มันอะไรกันครับพ่อ! บ้านของเราหายไปไหน? แม่ล่ะ แม่หายไปไหน?!”
พ่อเงียบไปสักพัก พร้อมพูดใส่เครื่องขยายเสียงให้ทุกคนฟัง
“พ่อให้แม่ไปเป็นสายสืบให้น่ะ ไปเป็นคนใช้ที่บ้านนายกฯ แม่ของลูกน่ะเสียสละนะ ทำให้คนทั้งประเทศได้รู้ความจริง… แล้วบ้านของเรา พ่อเพิ่งจะทุบทิ้งไปเมื่อต้นเดือนนี่เอง ก็จะไปชุมนุมประท้วงกันที่สนามหลวงเค้าก็มีงานสัปดาห์พระพุทธศาสนา ที่หน้าลานพระบรมรูปทรงม้า เค้าก็ไม่ให้ใช้ พ่อคิดว่าถ้ามันไปเบียดเบียนคนอื่นมันก็ไม่ดี ก็เลยใช่ที่บ้านเราเองนี่แหละ จะได้เข้ากับหลักเศรษฐกิจพอเพียงด้วย”
พ่อพูดจบ ก็มีเสียงปรบมือให้กำลังใจเกรียวกราว
“เอ่อ พ่อครับ ลงมาพูดกันเป็นการส่วนตัวหน่อยจะไม่ได้หรอครับ”
“ไม่ได้ลูก คนเค้าจะได้รู้ว่าพ่อไม่มีความลับปิดบังประชาชน”
เสียงเฮดังใหญ่
พ่อผมเป็นอะไรไปแล้ว....
“คือผมจะมาแนะนำแฟนให้รู้จักน่ะครับ เธอชื่อแอนนา แอนนาจ๊ะนี่พ่อผม ”
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”
“ดีเลยลูก จะได้มาช่วยเป็นพิธีกรคู่หน่อย ไม่ต้องมีความรู้มากก็ได้ แค่มานั่งสวยๆให้โดนพ่อด่าก็พอแล้ว ตกลงตามนี้ละกันนะ”
“เอ่อ...” แอนนายังไม่ทันพูดอะไรก็โดนจับขึ้นเวทีไปนั่งคู่กับพ่อผมแล้ว
“วันนี้เรามีพิธีกรหญิงมาด้วย....” พ่อพูดต่อไป ขณะที่ผมต้องมาเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเวลาแค่ไม่กี่นาที
“ปัง!” เสียงดังแทบฟ้าผ่า มาจากข้างหลังกลุ่มฝูงชน อีกไม่กี่อึดใจต่อมา เสียงนั้นมันดังรัวและถี่ ผมรวบรวมสติและรู้ว่า นั่นเป็นเสียงปืน เกิดจลาจลเข้าแล้วสิ พวกนั้นเป็นใครกันนะ ต้องเป็นพวกฉวยโอกาสจากเหตุการณ์นี้แน่ๆเลย
ผู้คนมากมายวิ่งหนีแทบเป็นแทบตายเพื่อเอาชีวิตรอด คนที่ผมเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้คือ พ่อและแอนนาที่อยู่บนเวทีในตอนนี้ ผมรีบขึ้นไปบนเวที...
พ่อไม่ได้อยู่บนเวทีแล้ว ผมเห็นพ่อเดินแอบไปด้านหลังและกำลังจะก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์
“พ่อจะไปไหน”
“แกนั่นแหละ กลับมาก่อนทำไม พ่อกำลังจะไปอยู่กับแกที่เมืองนอกนั่นแหละ นี่แกจะไปด้วยกันรึเปล่า”
“แล้วแอนนาล่ะ”
“โดนยิงตายไปเมื่อกี๊นี้เอง พ่อเสียใจด้วยนะ.....นี่ตกลงแกจะไปรึเปล่า?”
ผมทำอะไรไม่ถูก มือชาไปหมด นี่ผมพาเธอทำอะไรที่นี่ พาเธอมาตาย อย่างนั้นหรือ? ผมวิ่งไปหาเธอที่กลางเวที เห็นเธอนั่งบนเก้าอี้ที่ใช้ดำเนินรายการ หน้าฟุบลงบนโต๊ะ เธอโดนยิงตรงกลางหน้าอก ผมพยุงตัวเธอขึ้นมา เธอยังมีลมหายใจ ผมจับมือเธอไว้แน่น เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ตั้มพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ผมขอโทษ ผมรักคุณนะแอนนา”
“แต่ไม่เป็นไร ขอแค่ช่วงสุดท้ายของชีวิต ฉันได้อยู่กับคุณก็พอ”
ผมแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ กอดเธอไว้แน่น
“ตั้ม..ฉันหายใจไม่ออก”
ด้วยการที่กลัวจะเสียคนรักไป ทำให้ผมยิ่งกอดเธอแรงมากขึ้น
“ฉะ..ฉัน”
“ไม่นะ แอนนา”
“เธอกอดฉัน นะ..แน่นเกินไป”
“ อ้าวเหรอ ขอโทษทีๆ”
ในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึง แต่น่าเสียดายที่ เธอทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตขณะที่เคลื่อนย้ายไปยังห้องไอซียู...
ชีวิตนี้ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อหนีไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศ แม่ซึ้งไม่รู้ว่าจะมีชะตากรรมเป็นอย่างไร แล้วแอนนา ซึ่งมาเสียชีวิตไปอีก แล้ว ผมจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรต่อไป
ที่งานศพของแอนนา ผมโดนตำรวจควบคุมตัว ในข้อหา ก่อจลาจล ทำให้คนเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก เพราะผมเป็นคนเดียวที่สามารถยืนยันตนเองได้ว่าเป็นใคร และยังมีชีวิตอยู่ในประเทศ ขณะนี้
ผมโดนตัดสินประหารชีวิต ในอีกแปดวันข้างหน้า ช่วงเวลานี้ทำให้ผมได้มานั่งคิดกับตัวเอง ว่าการที่เรียนจบก่อนกำหนดมันทำให้เหตุการณ์เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรือ? ทำไมบ้านเราเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้? พ่อแม่ บ้าน ประเทศ ที่เราเรียกว่าบ้าน มันไม่เหมือนเดิม จริงๆ ตกลงมันอะไรกันแน่ ผมล่ะงงไปหมดแล้ว
งานเขียนที่ไว้ส่งการบ้านวิชาภาษาเพื่อนการสื่อสาร แล้วลองเอามาลงบล๊อกดูน่ะครับ
| Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2549 | | |
| Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2549 23:15:51 น. |
| Counter : 546 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [