เดือนเมษายน 2562 เรารู้สึกว่าตัวเองมีก้อนเนื้อเล็กๆที่อกซ้าย ตัดสินใจไปตรวจเมมโมแกรมก่อนทริปไปเที่ยวภูเก็ตเพื่อความสบายใจ ผลปรากฏว่าเจอก้อนเนื้อจริงๆ ขนาดประมาณ 2 เซนติเมตร หมอบอกว่าไม่น่าจะใช่มะเร็ง 70-80% แต่ด้วยขนาดและผิวขรุขระ จึงอยากให้ผ่ามาตรวจดีกว่า เราไม่ลังเลใจเลยนัดหมออาทิตย์ถัดไปหลังจากทริปไปเที่ยวเสร็จสิ้น การผ่าตัดครั้งนั้น คือผ่าตัดย่อยไม่วางยาสลบ ไม่ต้องนอน รพ แค่ฉีดยาชา ผ่าเสร็จกลับบ้านได้ รอผลอีก 1 อาทิตย์หลังจากผ่านั้นก็คือวันนี้ เอาจริงๆนะเราคิดว่ามันอาจจะแค่เนื้องอกทั่วไปหรือแคลเซียมตามที่พยาบาลพูดหลังจากเห็นก้อนเนื้อนั้น แต่วันนี้ผลออกมา หมอตรวจแผลเสร็จประโยคแรกที่หมอถามเราคือ มากับใคร ขับรถมาเองไหม ตอบหมอไปว่า มากับแม่ค่ะ ค่ะขับรถมาเอง แล้วหมอพูดต่อว่า ผลมันคือเนื้อร้ายนะ มะเร็ง เราถามหมอในทันทีว่า ระยะที่เท่าไหร่คะ 2-3 ครับหมอบอก จะบอกตกใจไหมที่ได้ยิน เอาเป็นว่า งงๆนะว่าอ้าวเราเป็นมะเร็งเหรอ ขั้น 2-3 แล้วเหรอ หมออธิบายขั้นตอนคร่าวๆถึงการรักษาโดยถามเราว่าจะให้แม่มาฟังด้วยไหม ค่ะแม่ใส่เสื้อเหลืองนั่งอยู่ด้านนอก พยาบาลเดินออกไปตามแม่เรา หมอพูดประโยคเดิมที่พูดกับเราเมื่อสักครู่อีกครั้ง แม่เราหันมองหน้าเรา เราจับความรู้สึกของแม่ได้ขณะนั้นว่าแม่อยากถามเราว่าเราเสียใจไหม ตกใจไหม เราและแม่ฟังหมออธิบายขั้นตอนและการแนะนำให้รีบมาผ่าออก เนื่องจากยังไม่ได้ลามไปต่อมน้ำเหลือง ทุกอย่างต้องทำเร็วที่สุด เสร็จจากหมอ น้ำตาเราไหลมาตอนขับรถออกจาก รพ ไม่เสียใจที่เป็นนะแต่เราเป็นห่วงแม่และครอบครัวเรามากกว่า เรากลับมาคุยกับครอบครัวว่าจะรักษาแบบไหนและแพลนอะไรกันต่อ เราได้คุยกับเพื่อนหลายๆคน เพราะวันนี้ทุกคนจำได้ว่าเราฟังผลตรวจชิ้นเนื้อ แรกๆคุยกับเพื่อนมันก็ร้องไห้นะ แต่สักพักเพื่อนทำให้เราดีขึ้น ตัวเราเองด้วยที่รู้สึกว่า มันเกิดขึ้นแล้วเราจะอยู่กับมันยังไง ยอมรับมันและเดินหน้าต่อ ถ้าเราท้อแท้และมัวแต่ถามตัวเองว่า ทำไมโชคร้าย เราและคนที่ต้องดูแลเราจะผ่านมันไปยังไง เราคิดว่าเราเข้มแข็งและเข้าใจมันนะ ถึงตอนนี้คำว่ามะเร็งมันอาจจะไม่ได้ทำให้เราโอเครเท่าไหร่ แต่มันก็สอนเรามากนับจากวันแรกที่เราได้รู้จักมัน “มะเร็ง”