ช่วยเบิ๊ดกระโหลกผมที...ผมมันเกย์ที่โง่ที่สุดในโลก 3 [18+]

ประมาณ 3โมงกว่าๆ ผมก็มาถึง หลังจากขึ้นรถ ลงเรือ ก็มาถึงจนได้ จริงๆผมก็เคยมาแถวนี้นะ แต่ว่า มันก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดีอ่ะ แต่ยังดีลงถูกป้าย
โอ้ว แม่เจ้า ลงมา ภาพที่เห็นเป็นเวิ้งทุ่งกว้างๆ ความรู้สึกแย่ทันที แล้วจะมีคนเหรอเนี่ย..... เอาน่า ข้ามฝั่งไปก็เจอหมู่บ้าน เห็นคน3 คนกำลัง ยืนอยู่รอบๆรถเข็นก๋วยเตี๋ยว... ผมเดินลงจากสะพาน พี่เจ แหงนขึ้นมามอง พลางยิ้มให้ .....รอยยิ้มมันคุ้นเคยจังฟะ... ผมพยายามกลั้น........ไม่ให้ยิ้ม

เขาเพิ่งวางรถเข็นลงพร้อมเรียบร้อย ผมก็ช่วยๆจัดๆนิดหน่อย สักพักพี่เจก็จ่ายค่าเซ็งรถเข็นและอื่นๆ อืม หลายตังอยู่ แล้วพี่เจก็บอกมาว่า เนี่ยแฟนให้ทุนมา ....อืม แฟนรวย...... ใช่เส้ ตูมันจน......

สักพัก ก็ มันนั่งคิดว่าของต้องซื้ออะไรบ้าง อืมคิดไป มันก็ต้องหลายอยู่ อุปกรณ์แทบไม่มีเลย สุดท้ายก็เลยต้องไปซื้อ ใกล้ๆนี่ก็ บิ๊กซี แน่นอนว่าต้องไปซื้อด้วยกัน ....มอไซค์คันเก่า ที่ผมเคยซ้อนอยู่บ่อยๆ....ให้ตายเหอะว้า นี่ตูจะคิดถึงอดีตทำไมฟะ......

ผมนั่งซ้อนแต่ไม่ชิดเหมือนเมื่อก่อน มันมีระยะห่างของอะไรไม่รุ้ กั้นอยู่ ผมไม่กล้าเอามือไปโอบหรือแตะตัวอะไรทั้งนั้น คำถามแรกที่คนไม่ได้เจอกันนาน ถามกัน พี่เจ ถามผม แฟนชื่ออะไร...... เฮ้ย นี่มันใช่เหรอมันน่าจะถามว่าเป็นไง สบายดีไหม หรืออะไรก็ได้.... ผมไม่อยากตอบเลยอ่ะ แต่เขาก็พยายามถามแต่แนวนี้ จะอยากรู้ไปทำไมฟะ...... ผมตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ แกคงรู้เลยไม่กล้าถามอะไรมาก แต่น้ำเสียงแกดูแจ่มใส .....ผมดิปวดใจอ่ะ......

ไปถึงก็หิวผมหาข้าวกิน ซื้อข้าวมันไก่มาจาก แต่คิดในใจว่า ต้องหาอะไรอย่างอื่นมาให้แกทานด้วย ก็เลยไปซื้อลุกชิ้นมา แต่แกไม่ค่อยสนใจ เท่าไร กำลังห่วงเรือ่งสูตร ผมเริ่มแปลกใจ (ทำไม ไม่ถามมาก่อน หรือ ไม่ลองทำมาก่อน)แต่ไม่ใส่ใจนัก ก็พยายามให้แกกินลูกชิ้น(แต่ไม่ได้ใสยาอะไรนะครับ) แกก็เหมือนฝืนๆกิน เห็นแกเครียดๆ ผมเลยคิดๆ แต่ในใจไม่อยากให้คุยกับคนนี้เลย กลัวเรื่องจะวุ่นวาน แต่ผมก็จำใจต้องกดโทรศัพท์ไป เพระมีคนนี้คนเดียวที่รู้เรือ่งก๋วยเตี๋ยวดี และพอจะช่วยได้ ผมจำใจกดมือถือ อย่าไม่เต็มใจไปที่เบอร์ด่วน ........................แม่ ผม คุยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก แล้วก็ให้คุยกับพี่เจ แต่ก่อนคุย ผมกำชับว่า อย่าไปให้ข้อมูลอะไรมากนัก ถ้าแม่ถาม ก็ไม่ต้องบอกมาก ผมไม่อยากให้แม่มาวุ่นวายนัก......

......ผมมีเหตุผลนะครับ อย่าเพิ่งคิดว่าทำไม ผมเป็นลุกที่แย่ แต่กับแม่ มันมีบางเรื่องที่ทำให้ผม......ไม่ค่อยพอใจแกนัก..........

พอหลังจากพี่เจคุยเสร็จ(ด้วยความกระอักกระอ่วนใจพอควร)ก็เริ่มไปซื้อของ เดินซื้อ พลาง ถกเถียงไปพลาง ผมรู้สึกดีที่ว่าประสบการ์ณที่ผมเคยช่วยแม่ขายก่วยเตี๋ยว มันได้ทิ้งอะไรไว้มากมาย จากที่ช่วยแม่ ผมรู้สึกว่าทำแค่ไม่กี่อย่าง แต่พอมาตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมรู้มากขึ้น รู้ว่าอะไรที่ควรซื้อ อะไรที่จำเป็น และรู้สึกว่าทำประโยชน์ให้พี่เจได้......

พี่เจเริ่มเล่า ถึงเรื่องแฟน ที่ออกทุนให้ ผมสีหน้าเงียบครึม น้ำเสียงเปลี่ยน ผมรู้ตัวแต่พยายามฝืนทำแจ่มใสไม่ได้จริงๆ หน้าไม่มองหน้าพี่แก ไม่สบตา รับฟังอย่าง.....ไม่ค่อยพอใจ

ได้ของมาพอสมควร ขาดอีกหลายรายการอยู่ แต่คงต้องพอแล้ว พี่เจแวะไปซื้อของดูของอย่างอื่น ซึ่งไม่จำเป็น ....ผมนึกถึงตอนที่เราคบกัน ผมมักจะคอยดึงไม่ให้เขาไปดูเสื้อผ้าหรือของฟุ่มเฟือย ด้วยคิดว่าไม่จำเป็น คำพูดติดปากของเราสองคน คือ "พอเหอะ" ใช้เวลาที่ต่างฝ่ายอยากได้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่อีกฝ่ายไม่เห็นด้วยที่จะซื้อมัน..... แต่ครั้งนี้ ผมได้แต่ปล่อยตามสบาย เพราะ.....ผมคงไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไร......

กลับมาถึงร้าน ก้เจอปัญหาเรื่องไฟ ประกอบกับดึกเกิน แล้วของก็ไม่ครบ ทำให้ไม่สามารถขายได้ แม้ในใจพี่เจตื้นเต้นจนอยากจะขายเสียให้ได้ แต่ดูแล้วยังไงก็ไม่มีทาง นั่งคิดกันสักพัก ก็พบปัญหา ว่าไม่มีโซ่คล้องรถเข็น แถมมันดึกหาซื้อลำบาก เอาไงดี สุดท้ายหลังจาดบ่นกันไปมาๆ ร้านข้าวข้างๆก็ให้ยืมโซ่ของเขามาใช้ก่อน ก็เลยเริ่มสบายใจมากขึ้น อ้อๆๆๆ ลืมไป มีบุคคลอีกคนที่ลืมแนะนำ น้องสมชาย เป็นเด็กส่งของ ที่ทำงานพี่เจ พี่เจแกเป็นเซลล์อยู่ แต่ว่า แกแอบมาเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเพิ่ม ตอนเย็นๆ แกเห็นสมชายหน่วยก้านดี ก็เลยดึงมาช่วย ผมก็พยายามคุยกับน้องเขา แต่ก็ยังไม่ได้สนิทอะไรมาก จนพอได้ดซ่คล้อง ก็ตัดสินใจกลับบ้าน...

จริงๆแล้วพี่เขาเช่าห้องให้ผมพักอยู่ใกล้ๆกับร้าน ส่วนพี่เขานอนที่บ้านเพราะใกล้ที่ทำงาน พี่เจจ่ายค่ามัดจำแล้ว แต่ยังพักไม่ได้ ต้องเป็นพรุ่งนี้ สุดท้ายผมเลยต้องไปนอนที่บ้านพี่เจก่อน นั่นแหละ เรื่องมันก้เลยเกิด.....

เราซ้อน3คน พี่เจขี่มอไซค์ สมชายนั่งกลาง ผมนั่งท้าย(ปิดกฏนะเนี่ย) แต่ระวังทางกลับบ้านนั้น พี่เจเอาแต่คุยอยู่กับสมชาย ผมแอบน้อยใจ เหมือนส่วนเกินว่ะ เฮ้อ พอส่งสมชายเสร็จ พี่เจก็บอกขึ้นมาว่าไปเยี่ยมพ่อพี่เขาก่อนที่รพ. ก็เลยไป

ตอนที่ผมอยู่กับพี่เจนั้น เอยู่กับสามคน พี่เจ ผม พ่อพี่เจ พ่อพี่เจ ตอนนั้นไม่ชอบขี้หน้าผมสักเท่าไร สังเกตุได้ว่าเวลา กินข้าว ถ้าผมกินด้วย แกจะไม่ค่อยอยากมากิน เวลากิน ก็รีบกิน ไม่ก็ตักกับแล้ว ไปนั่งกินคนเดียว ผมเองก็เฉยๆ พยายามเข้าหาแต่ก็ไม่มาก ....และผมว่าที่เราเลิกกัน ก็มีส่วน...เพราะผมก็อึดอัด....

ไปเยี่ยมพ่อพี่เจ ผมก็ทำหน้าไม่ถูกอ่ะ รู้ว่าเขาไม่ชอบขี้หน้าผม แต่คราวนี้กลับไม่ ดูแกเหงาๆ คงเพราะนอนรพ. กลายเป็นมานั่งระบายให้ผมฟัง ผมก็พยายามฟังที่แกพูด รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แกพูดงึมงัมๆ แต่ก็ดี อย่างน้อย ก็ไม่ถูกพ่อเหม็นขี้หน้า แกอาจจะลืมๆแล้วมั้ง จริงๆแล้ว พี่เจฏ็ไม่ค่อยคุยดีๆกับพ่อสักเท่าไร แต่ก็อยู่ด้วยกัน เหตุเพราะ พ่อเขาชอบหาเรื่อง อย่าง ห้องที่ผมเคยอยู่นั้น พ่อเขาก้เอาไปจำนองหรือยังไงเนี่ยละเลยโดนยึด พี่เจเลยต้องมาอยู่บ้านเช่าปัจจุบัน พี่เจ ก็เลยไม่ค่อยพอใจ.... แต่ผมเลิกกับพี่เจก่อน ตอนย้ายห้องพอดี เลยไม่เคยไปบ้านใหม่แก... วันนี้พ่อยังไม่ออกจากรพ. แต่พรุ่งนี้ พ่อจะกลับบ้าน ผมเลยกลับมาบ้านกับพี่เขา....สองคน.....

สภาพบ้านนี่ ผมว่าห้องที่อยู่เก่าถึงจะรกแต่ดูดีกว่า แต่เอาน่า เราก็นอนแค่คืนเดียว พรุ่งนี้คงไปอยู่ห้องแล้ว นอนคนเดียวคงจะดีกว่า ไม่ฟุ้งซ่าน....ใช่ นอนคนเดียว ดีกว่าแน่ๆ เชื่อไหมว่ามันแย่ๆมากๆ พี่เจแกก็ถอดเสื้อเปลี่ยนเสื้อ แต่ผมไม่กล้ามอง ไม่ใช่อะไร ผมกลัวใจตัวเอง พยายามไม่มองพุง หรือ หน้าอกพี่แก ของพวกนี้จะทำผมตบะแตกเอาได้....
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ ก็เตรียมตัวนอน เรานอนด้วยกันอ่ะ แต่มีหมอนข้างกั้นไว้ ผมนอนกันไปทาง พี่แกก็หันไปทาง จนพี่แกหลับ แต่เปิดทีวีทิ้งไว้ ผมเลยปิด ควานๆหารีโมท ...อยู่ไหนฟะ!.. กรรม ไปอยู่บนหัวแก .....ไม่อยากไปยุ่งๆแถวๆแกเลยจริงๆ.....

ผมนอนไม่หลับ ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ 2 รอบ ข่มตาหลับแต่หัวไม่หลับ ใจมันคิดไปนู่นนี่ ผมนอนหันหลังให้แก แต่ไม่กล้าพลิกตัวเลยจริงๆ คืนนั้นแค่แกพลิกตัวแขนมาโดนผม ผมก็สะดุ้งดึงตัวออกห่าง อืม ความรู้สึกมันไม่ใช่เลย ต้องคอยระวังตัวตลอดจะบ้าตาย แต่ผมยอมรับว่าผมไม่กล้าดดนตัวแก มัน.....ไม่ไหวอ่ะ สุดท้ายเวลาผ่านไปเท่าไรผมไม่รู้ รู้แต่ผมพลิกตัวมาทางพี่เขาได้ไงไม่รู้ ในความมืด ผมสายตาสั้น ผมดูไม่ออกว่าที่แกหันหน้ามา แกลืมตาอยู่หรือเปล่า หรือแกหลับ ให้ตายสิ มันอึดอัดมากๆ .....

ผมเคยเห็นในหนัง ในละคร หรืออะไรก็ตาม ที่พระเอก หรือนางเอก ก็ตาม พยายามที่จะเอื้อมมือไปแตะอีกฝ่าย แต่ก็ต้องหดมือกลับ ....ผมเป็นแบบนั้น! บ้าไปแล้ว แต่เหมือนสติไม่อนยู่กับตัว พยายามที่จะกระแซะๆเข้าไปเรือ่ยๆ แล้วก็ดึงมือกลับ ผมทำบ้าอะไร ผมพยายามควบคุมจิตใจตัวเอง เหมือนมีสองคนในร่างเดียว ร่างนึง หมือนหมาป่าที่ผมโฉบเหยื่อ แต่อีกร่างเป็นผมเองที่รู้ว่า ควรจะหยุด และอยุ่ตรงนี้..พอ! ผมพยายามข่มใจ ไปขณะที่ร่างกายผม แขนผมก็พยายามเขยิบไปเรือ่ยๆ ไม่รุ้ว่าตอนไหน ผมเริ่มง่วง แต่มันก็ยังไม่ยอมหลับเต็มที่ ให้ตายเถอะ ไปๆมา แขนข้างนึงผมไปโอบพี่เขาได้ไงเนี่ย ผมลุกขึ้นมานั่ง ...พยายามนั่งหลับแต่ก็ไม่หลับ ลุกๆ นั่งๆนอนๆ สลับไปมา เวลาผ่านไปเท่าไรไม่ณู้ รู้แต่คืนนี้ผมไม่หลับซะที จะบ้าตาย เท่าที่จำได้รางๆความง่วงเริ่มเขามา และแขนผมก็โอบพุงแกอยู่ ผมตื่นมาอีกที แกเปิดโทรทัศน์ ดูทีวี ผมก็เลยพยายามแกล้งหลับ แต่เหมือนมันไม่ยอมหลับแล้ว จนแกก็เริ่มจะง่วงหลับไปอีกที ผมก็ต้องควานหารีโมทมาปิด แต่คราวนี้เหมือนแกหลับ(หรือเปล่าไม่รู้)แต่ผมอ่ะไม่หลับอีกแล้ว ที่สำคัญ ระยะห่าง จากเมื่อคืนแทบหมดไป แขนผม ก้าวก่ายมากไปแล้ว..... พี่เจ นอน แต่เอามือไป....เกาไข่มั้ง...ไม่รุ้สิ แต่มันไม่ควรอ่ะ ในช่วงเวลานี่ ผมสายตาสั้นก็จริง แต่ภาพนี้มันเห็นชัดนะ.... แกเกาแล้วไม่เอามือออกจากกางเกงด้วยสิ ให้ตายเหอะ แถมหันมามองหน้าผม แต่ก็ดูไม่ออก ว่าหลับอยู่หรือเปล่า ผมก็ไม่กล้าๆ ผมรู้เลยว่าถ้าเอื้อมมือไปเนี่ย มันเกิดเรื่องที่ไม่ควรแน่ๆ แต่ในใจ ก็คิด ว่า....เขาให้ท่าเปล่าวะ..... โอ๊ย เจอมาก็เยอะทีแบบนี้ทำไมตูดันโง่จริงๆ ดูไม่ออกจริงๆครับ ว่าคิดอะไรอยู่ ผมก็ไม่ณุ้ทำไงล่ะ จนสุดท้าย พี่แกเก่าอีกแต่ แกใส่กางเกงบอลไง.... เฮ้ยๆๆๆๆ แก้ๆ 18+ ก่อน

หมายเหตุ: บางส่วนต่อไปนี้ อาจมีเนื้อหาล่อแหลมนะคร๊าบบบ

แกปล่อยให้ดจ๊ะโม๊ะแกโผล่อ่ะ ผมเห็นชัดๆเลย(แต่ก็เคยเห็นมาแล้วอ่ะนะ อิอิ) มันให้ท่าชัดๆ ไม่รู้ใครคิดไง แต่ผมคิดอ่ะ ผมไม่ณุ้ว่าใช้เวลาตัดสินใจนานไหม แต่ผมรู้ว่ามันานมากในวินาทีนั้นที่จะเอื้อมมือไป โอเค ผมไม่จับหรอก โจ๊ะโมะอ่ะ แต่ว่าผมเริ่มแน่ๆ ถ้าผมเอื้อมมือไป ....

เอาอีกแล้วความรู้สึกสองร่าง ทำกับไม่ทำ อะไรจะเกิดก็อยู่ที่ผมล่ะ ผมพยายามที่จะห้ามๆๆความรู้สึกที่มันไม่ดี แต่เหมือน ร่างของหมาป่าที่จะขยำเหยือ่ มันกลืนกินจิตใจผม.....เข้าไปๆๆ

สิ่งที่ผมยังคิดอยู่ในตอนนั้นถ้ามันเกิด ผมจะขอคบเขาเป็นแฟนอีกครั้ง สำหรับผม มันไม่ใช่แค่ความผิดชั่วคราว แต่ผมคงจะต้องรับผิดชอบ และขอเขาคืนกลับมาคบกันอีกครั้ง เมื่อตัวผมโน้มเข้าไป คำพูดมันไม่ยอมออกจากปาก แต่ถ้าผมไม่พูดมันจะเริ่มไมได้ สุดท้ายผมก็พูดมันออกมา "ขอโทษนะครับ" .....แต่ความหมายของคำที่ผมพูดคือ......"ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอโทษที่ผมไม่ดูแลพี่ให้ดี และขอโทษได้ไหม ถ้าผมจะขอให้พี่กลับมารักผมอีกครั้ง".....แต่ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไง แต่ผมก้เริ่มทำสิ่งที่ไม่ควรแล้ว......

ก็ตามปกติที่เขามีอะไรกันแหละครับ ผมพยายามเล้าโลมเขา แม้พี่เจ จะบอกผมว่าอย่า ด้วยเสียงเบาๆ แต่ผมก็ไม่เห็นว่าแกจะมีอาการขัดขืน มีแต่คำพูดที่บอก แต่ร่างกาย ...ก็ไม่ขัดขืนนี่หว่า ผมพยายามอย่างเต็มที่ ให้พี่แกมีอารมณ์ร่วม ทุกกลยุทธ์ ที่เคยเผด็จศึกพี่แกผมงัดมาใช้หมด จนถึงตรงนั้น ตรงนั้น และตรงนั้น ตรงนั้นและ อย่าให้อธิบายเลย พี่เขาพูดว่าอย่า แต่ก็ยอมไปเลยจน.......กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

Create Date : 09 มีนาคม 2553		5 comments
Last Update : 9 มีนาคม 2553 0:39:02 น.
Counter : 904 Pageviews.
Share Tweet