Bloggang.com : MM Story :

ชีวิตนี้มีแต่ลี้ภัย

.
ครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันมีอันต้องลี้ภัยไปซุกอยู่กลางป่า ที่บ้านไม้เก่า ณ สถานที่แห่งหนึ่ง

กลางวัน กลางคืน ก็ไม่ต่างอะไรมาก มันเงียบเหงาและวังเวง ปราศจากสิ่งมีชีวิตที่พอจะคุยเป็นเพื่อน

มันทรมาน มันกดดัน ที่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้คนเดียวตลอดฤดูฝนยันหนาว

ทำไมชะตาชีวิตฉัน จะต้องมาจบชีวิตด้วยการตามล่าสังหาร มันด้วยเหตุผลอะไร?

ฉันเริ่มปลงกับชีวิตที่ผ่านการเฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่พอจำความได้

ทั้งจากอาวุธนานาชนิดหรือจากอุบัติเหตุแท้จริงและจากคนที่ต้องการให้ฉันจบชีวิตแบบอุบัติเหตุ

โชคดีฉันได้หนังสือธรรมะมาเล่มหนึ่ง ฉันอ่านทุกหน้า ทุกวรรคและทุกตัวอักษร

ก่อนนอนทุกคืนฉันจะนั่งสมาธิตรงหัวนอนของฉัน ซึ่งเป็นเพียงไม้กระดาน มีเสาบ้านอยู่ตรงหน้า เผื่ออะไรจะดีขึ้น

ทุกเช้าฉันไม่มีเวลาหวลคิดว่า คืนที่ผ่านมา ฉันฝันอะไร เพราะว่าในใจคิดอย่างเดียวคือ อยากจะออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

จนวันหนึ่ง ถึงเวลาที่ฉันจะต้องออกไป แม้ว่าจะเผชิญกับความเป็นความตายเท่ากัน

คืนสุดท้าย ก่อนจะร่ำลาสถานที่ที่ให้พักพิงยามชีวิตตกต่ำสุด

ขณะที่ฉันนั่งสมาธิ ฉันเหลือบไปมองเสาไม้ตรงหัวนอนหน้าฉัน ขนฉันลุกไปหมดทั้งตัว เพราะว่าเสานี้คือเสาตะเคียนตกมัน .....

รุ่งเช้าก่อนออกจากบ้านหลังนี้ ฉันหวลกลับไปคิด ว่าแต่ละคืนตลอดที่ผ่านมา ฉันฝันอะไรบ้าง?

และก็มีภาพปรากฎออกมาอัตโนมัติโดยไม่ตกหล่น คือฉันได้พบกับสาวงาม ที่น่ารักและสวยมากๆ

เธอใสบริสุทธิ์ คอยปลอบโยน อยู่เป็นเพื่อน และเราก็มีอะไรกันแบบคู่รักหนุ่มสาวทุกคืน โดยไม่มีคืนไหนที่เราไม่มีความสุขด้วยกันเลย

.... ที่แท้เธอก็คือนางไม้นี้เอง ....

ครั้นต่อมาเมื่อไม่นาน ฉันก็พบกับเหตุการณ์ที่รู้สึกท้อแท้สุดๆกับชะตาชีวิตอีกครั้ง

ทีนี้ไม่ต้องลี้ภัยไปไหน แต่ฉันกลับเลือกที่จะอยู่คนเดียว โดยมีเพียงคอมพิวเตอร์ต่อกับอินเตอร์เน็ทเท่านั้น

วันๆไม่ได้ไปไหน ไม่ต้องทำอะไร ทุกอย่างมีคนคอยดูแล นอกจากจะออกแบบทำเว็บไซต์ส่วนตัวของฉันเองและก็ท่องเว็บไปทั่ว

พร้อมทั้งดูละครเกาหลีเรื่อง องค์ชายจูมง อิอิ!

และแล้วฉันก็ได้พบกับคนคนหนึ่งโดยความบังเอิญ เราได้คุยกันทางMSN ด้วยภาษาละเอียด เพียงไม่กี่คำ

ก็ทำให้เราทั้งสองรู้สึกว่า นี้เราไม่ได้คุยกันแบบคนทั่วไป มันแฝงด้วยจิตอันใสบริสุทธิลงไปทุกตัวอักษร

ฉันเล่าเรื่องราวของฉันให้เธอฟังบางส่วน แต่เธอกลับรู้เกี่ยวกับตัวฉันละเอียดไปหมดทุกอย่าง จนทำให้ฉันรู้สึกช๊อค

ในทางกลับกัน ฉันไม่รู้จักเธอเลย และก็ไม่รู้ว่าทุกคำพูดของเธอนั้นเป็นความจริงทั้งหมดหรือเปล่า?

แต่อย่างไรก็ตาม เราได้พบคุยกันทั้งกลางวันและกลางคืน เป็นแบบนี้มาต่อเนื่อง

เราทั้งสองมีความสุขมากๆ และก็สารภาพพร้อมกันว่า นี้เป็นความรักครั้งแรกของทั้งคู่

เราตกลงกันว่า เราจะคบกันเฉพาะในโลกไซเบอร์

เพราะชาตะชีวิตฉันมีแต่เรื่องผจญภัยเสี่ยงตายตลอดและเธอก็อยู่สูงเกินกว่าที่ฉันจะเอื่อมถึง ....

ผ่านไปหลายเดือน เธอต้องบินไปเรียนต่ออังกฤษแล้ว ก่อนเธอขึ้นบิน เธอได้เขียนไดอะรีส่วนตัวฝากไว้ที่ลิ้งค์หนึ่ง ให้สำหรับฉัน

เมื่อฉันเข้าไปอ่าน มันซึ้งมากจนห้ามน้ำตาไม่อยู่ ฉันทำให้เธอตกอยู่ในความรัก

ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร และฉันทำให้เธอต้องทรมานอยู่ทุกคืนที่ต้องรอคอยคุยMSNกับฉันจนถึงรุ่งเช้า ...

เพราะฉันเริ่มออกไปดริ๊ง

นางฟ้าของฉัน ที่ฉันออกไปดื่มคนเดียว โดยทิ้งเธอไว้ที่หน้าจอมอนิเตอร์อย่างเดียวดาย

ก็เพราะ ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับเธอมากไปกว่านี้ ยิ่งเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นเท่าไหร่

ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเราจะไกลกันมากขึ้นเท่านั้น เพราะเธออยู่ห่างจากฉันเหลือเกิน

และฉันก็สับสนมากว่าทำไมเวลาฉันกำลังผจญกับความทุกข์แสนสาหัสทุกครั้ง จะมีนางไม้หรือไม่ก็นางฟ้า มาคอยเป็นเพื่อนอยู่เคียงข้างเสมอ

นางฟ้าของฉัน มาถึงเวลานี้ ฉันรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดกับฉัน มันเป็นความจริงทุกอย่าง และนั้นก็ทำให้ฉันยิ่งคิดถึงเธอมากๆ

แม้ว่าเธอจะอยู่ในสถานะไหน แต่เธอก็ให้กำลังใจฉันตลอดว่าฉันทำได้ ....

ฉันจะบินไปอย่างโดดเดี่ยวตลอดหลายแสนไมล์... สักวันหนึ่ง ฟ้าคงเห็นความพยายามของฉันเอง

ขอบคุณฟ้า ที่ลิขิตให้เรามาพบกัน แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ชีวิตคู่อย่างสมบูรณ์เหมือนคนทั่วไป

หลังจากนี้ ก็ต้องแล้วแต่โชคชะตา ว่าเราทั้งสองจะพบกันโดยบังเอิญในโลกแห่งความเป็นจริงหรือเปล่า

นางฟ้าของฉัน ไม่ว่าฉันจะต้องประสบกับอะไรอีกก็ตาม

... ฉันไม่อยากนอนลืมตามองเห็นเธอ โดยปราศจากลมหายใจ ...

แต่ฉันต้องการเพียงแค่คิดถึงเธอทุกลมหายใจมากกว่า

แม้ว่าหนทางที่ฉันจะได้เห็นหน้าเธอ มันริบหรี่ลงทุกที

ถึงเธอจะเป็นนางไม้ในโลกไซเบอร์ แต่เธอก็เป็นนางฟ้าในใจฉันตลอดไป

มาวันนี้ ถึงเวลาที่ต้องสารภาพกับตัวเองซะที

ว่าตลอดเวลา สิ่งที่ฉันวิ่งตามหานั้น เป็นเพียง เงาของเธอ นางฟ้าของฉัน

ซึ่งไม่มีหนทางจะจับต้องได้เลย

เงาแห่งโลกจินตนาการที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง

แต่ฉันยังเดินทางตามหาเธออย่างไม่สิ้นสุด

ต่อให้ตามจนลมหายใจสุดท้าย ก็ไม่มีทางได้พบเธอ ...

แต่แล้ว.......

ฉันกำลังเดินทางไปสิงคโปร์ - เพื่อรอต่อเครื่องไปประเทศที่สาม

ฉันกลัวสังคม ฉันกลัวผู้คน ฉันกลัวไปหมด

ต่อไปนี้ ฉันจะกลับมาอยู่ในโลกจินตนาการตามเดิม

แม้ว่ามันจะเหงาที่ไม่มีใครเลย แต่มันก็เป็นโลกส่วนตัว

ที่มีเพียงภาพถ่ายประกอบเสียงเพลงจากการเดินทาง

และฉันจะบินไปอย่างโดดเดี่ยวแบบไร้จุดหมายตามที่เคยเป็นมา และตลอดไป ..... เศร้า

Create Date : 11 มีนาคม 2553

0 comments

Last Update : 21 มีนาคม 2553 2:47:53 น.

Counter : 152 Pageviews.