อดทนเวลาที่ฝนพรำ....อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง

ก็ไม่คิดเลยว่าบล๊อคใหม่ของเรา มันจะกลายเป็นเรื่องที่เรารู้สึกว่า..ไม่ไหวแล้ว ตรูต้องหาที่ระบาย ไอ้ครั้นจะเล่าเรื่องซ้ำ ๆ ก็เมื่อยปาก ปกติแล้วเป็นคนที่อัดอั้นเรื่องอะไรแล้วการได้พูดได้ระบายออกไปให้มากที่สุด จะช่วยได้มาก แต่ครั้งนี้มันกลับรู้สึกอีกแบบ มันเบื่อ...ซะจนไม่อยากจะไปนึกถึงเลยด้วยซ้ำ แต่คิดมากไปก็เครียดเปล่า ๆ ทำให้แก่เร็วอีกตะหาก
ฉะนั้นใครหลงเข้ามาอ่านก็ขอเตือนไว้ก่อนค่ะ บล๊อคนี้ขอระบาย ในเมื่อมันไม่มีทางออก มีแต่ทางที่ต้องทน กับทำใจว่าชีวิตชั้นจะต้องอยู่แบบนี้ต่อไป (อย่างน้อยก็เกือบ 2 ปีมั้ง) ต้องพยายามที่จะสร้างแรงใจให้ตัวเองให้ได้ ก่อนที่ไฟจะมอดหมด และอยู่อย่างซังกะตายไปวัน ๆ

ทั้งหมดทั้งสิ้นที่บ่นมา จริง ๆ แล้วมันเป็นปัญหาที่หลายคนคงคิดว่าเป็นแค่ขี้เล็บเท่านั้น เพราะมันก็คือเรื่องงานค่ะ งานคือเงิน เงินคืองาน พยายามอย่างยิ่งแล้วที่จะรักในสิ่งที่ทำ แต่ปัจจัยนอกจากเรื่องงานที่มันไม่จรรโลงใจแล้ว คนรอบข้างก็มีส่วน ก็จริงอยู่ที่การหนีปัญหามันไม่ใช่ทางแก้ไขที่ดี แต่ครั้งนี้ก็อยากเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่นี่ระบบเค้าเป็นยังไง แค่ขอโอนย้ายมันจะอะไรนักหนา เราไม่ได้ลาออกซะหน่อย มันเบื่อนี่หว่า เราทำตรงนี้มาก็จะ 5 ปีอยู่แล้ว ไม่รู้จะเก็บเราไว้ดองเค็มหรือยังไง วันนี้ได้มีโอกาสเข้าไปคุยกับ manager เรื่องการโอนย้าย แต่กลับกลายเป็นว่าเค้าไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย กลับโยนลูกยอมาเป็นกระบุง วาดวิมานในอากาศให้เรา ให้เราเริ่มต้นใหม่ พูดไม่ออกเลย เพราะที่คิดเอาไว้มันไม่ใช่แบบนี้ พอเปิดประเด็นเรื่องโอนย้าย ก็ทำเป็นไม่รับรู้ซะอย่างนั้น ต้องนี้สิ่งเดียวที่เราไม่มีก็คือ "ใจ" จะทำงานให้เค้าอีกแล้ว และก็คงจะ build ยากสุดๆ เพราะนอกจากเรื่องงานแล้ว ยังมีเรื่องเพื่อนร่วมงาน (ที่ทุกคนในฝ่ายไม่ชอบเค้าแม้แต่คนเดียว ... แต่ต้องมาเป็น buddy เรา) เรื่องหัวหน้าที่ตำแหน่งเดียวกับเราเลย แต่เป็นหัวหน้าเรา ... (ซึ่งอันนี้ Manager กลับมาพูดเหมือนกับจะวางตัวเราขึ้นแทนซะงั้น..ถ้าเรามีผลงานดี..แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ ออกจะห่วยแตกขนาดนี้ ... เฮอะ!วาดวิมานให้อีกแล้ว) พูดกันไปถึงขนาดที่ว่าจะ reorganize ... เกินไปนิดมั้ย กับคนอย่างเรา ก็เพิ่งรู้นะว่าตัวเองมีคุณค่าสูงส่งขนาดนี้ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยให้ตาย

บ่นไปบ่นมาเราว่าเรื่องเรานี่ชักจะไร้สาระสุดๆไปเลยแฮะ ... แต่จะทำยังไงดี ถ้าทุกวัน ตื่นมาด้วยความรู้สึกไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่อยากเจอคนรอบตัวที่เป็นแบบนี้ อยากให้วันนี้หมดวันไปเร็วๆ นั่งนับเวลานับนาทีเมื่อไหร่มันจะหมดๆไปซะที ตอนนี้เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เราควรจะคิดจะวางตัวยังไงให้ตัวเองมีความสุข .... ขอแค่ความสุข ทำไมมันหาได้ยากเย็นจริงๆ



หน้านี้คงเก็บเอาไว้เขียนไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะบ้า หรือ หายบ้าเมื่อไหร่ ... ตอนนี้ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย รู้อยู่อย่างเดียว กรูต้องทน



แล้วเมื่อไหร่ฟ้าจะสว่างจะที~~

Create Date : 15 สิงหาคม 2549		4 comments
Last Update : 15 สิงหาคม 2549 23:52:20 น.
Counter : 485 Pageviews.
Share Tweet