ไปเที่ยวนครวัด นครธม : Part 4 : 2007.05.05 night กินบุฟเฟ่ชมการแสดง

//มันมีคนงอแงบอกว่า "เนี่ยะ เพราะพี่ปอคนเดียวทำให้น้องอุ้มโก๊ะมากกว่าเดิมอีกนะคะ คนอื่นเขารู้หมดเลยอ่ะคะ... ." (ถอนหายใจหนึ่งเฮ่อ) จ่ะ พี่ผิดเอง.... . ... .

ว่าแล้วเราก็เล่าวีรกรรมของพวกเราต่อไป ก่อนที่มันจะเว้นวรรคไปนานเกินครึ่งปี แง่มๆ

ja~ sutaatto !

==============================================

รถมาเตอร์ดุ๊ปของลุงวิ่งผ่าฝนย้อนกลับไปทางเดิม พวกเรานั่งสบายใจเฉิบอยู่ตรงส่วนที่นั่งของผู้โดยสาร พร้อมผ้าพลาสติกกันฝนสีขาวใส ฝนตกหนักม๊ากกกกกกก เสียงสายฝนกระสาดลงมาปะทะกับผ้าพลาสติกดัง ปะปะปะปะปะปะ!!!!!!!!

ลุงเองที่ตอนนี้ใส่หมวกกันน๊อกที่เปิดหน้าขึ้นไว้มองทางเพราะท้องฟ้ามืดครึ้ม และเสื้อกันฝนสีเหลือง ดูไปมันก็ไม่ค่อยจะคุ้มกันอะไรได้เท่าไหร่ เพราะฝนแรงเหลือเกิน แรงขนาดที่คิดว่าคงมีคนเทน้ำลงมามากกว่าละมั้ง (กรุณาจินตนาการว่าข้าพเจ้าเอาหัวดุนผ้าพลาสติกใสมองขึ้นไปด้านบนแล้วทำหน้าเคือง (9 ^ 9)) พวกเรากลัวคุณลุงเขาจะลำบากเกินไป (ซึ่งความจริงก็กำลังลำบากอยู่) ก็เพิ่มความลำบากให้ลุงแกขึ้นไปอีกนิดนึงโดยการตะโกนถาม "คุณลุงค้า~~ OK มั้ย!?" "ผม OK คร้าบ~ !!!" ลุงน้ำเสียงยังสนุกสนานอยู่ โล่งอกไป

เข้าเมืองไป ฝนยังตกปลอยๆ ลุงเลี้ยวรถไปยังร้านอาหารบุฟเฟ่ "อ๊าว! ร้านนี่มันอยู่หน้าโรงแรมของเราเลยนี่นา!" ใช้แล้วครับท่านผู้อ่าน.... . ด้วยความเซ่อซ่าของพวกเราทั้งสอง ไม่มีใครเคยสงสัยมาก่อนว่าไอ้สถานที่ตรงข้ามกับโรงแรมนั้นมันคืออะไร ต้องให้ลุงเขามาเฉลยว่ามันคือร้านอาหารสไตร์บุฟเฟ่ หัวละ 12 ดอลล่าร์ ไม่รวมน้ำ กินไปจนกว่าของจะหมด มีการแสดงบนเวทีให้ดูด้วย

ลุงปล่อยให้พวกเราลงที่นี่ แล้วชี้ว่าโรงแรมของพวกเธอน่ะตรงข้ามนะ ที่นี่ตอนนี้ยังไม่เปิด แต่ต้องจองก่อน ดังนั้นเธอต้องเข้าไปจองที่นั่งก่อน แล้วกลับโรงแรมไปอาบน้ำ ตอนกลางคืนค่อยข้ามมากินข้าวเย็นนะ

ว่ามาเป็นขึ้นเป็นตอน ราวกับไกด์นำเที่ยวมาเอง พวกเรายิ้มร่า พยักหน้างึกๆงักๆถ้ามีหางก็คงกระดิกดิ๊กๆๆๆๆด้วยความดีใจ ได้ของกินด้วย ดูการแสดงด้วย ได้อาบน้ำด้วย ได้เดินเที่ยวรอบๆโรงแรมด้วย อ๊าง~*

ลาลุงกันไปแล้ว พวกเราก็เดินขาเปียกๆเจาะๆเจะๆเข้าไปด้านในร้านอาหารเพื่อขอจองโต๊ะ ได้โตะไกลเวทีโขเพราะด้านหน้ากลุ๊ปทัวร์เขาจองกันไปแล้ว แต่ใกล้อาหารในระดับนึง อ่า ได้ๆ






กลับออกมาข้ามถนน เพื่อไปอาบน้ำที่โรงแรม ถนนหน้าโรงแรมมี 2 เลน ไม่มีเกาะกลางถนน เลนที่ติดฟุตบาทกลายเป็นที่จอดรถไปตามระเบียบ เหมือนบ้านเรา น้องอุ้มยืนอยู่ทางซ้ายมือของดิฉัน ด้วยเท้าที่ตอนนี้หุ้มด้วยถุงพลาสติกก๊อปแก๊ปไปทั้งสองข้างแล้ว เพราะฝนตกแถมถนนก็มีน้ำขังอยู่เล็กน้อยจึงไม่อยากให้น้ำโดนแผลที่นิ้วโป้งซักเท่าไหร่ แต่ท่าทางยังมุ่งมั่นรื่นเริงดี

พี่ปอ: "อ่า ฉันไม่ได้ใส่แว่นอ่ะ มืดแล้วมองเห็นไม่ชัด" ดิฉันนึกขึ้นได้
เจ้าอุ้ม: "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอุ้มดูรถให้เอง~" ว่าพลางก็เอามือมาจูงแขนเราเหมือนจูงคนแก่ข้ามถนน ด้วยสัญญาติญาณดิฉันเองก็รถไปด้วย มองซ้าย=ว่าง มองขวา=มีรถ มองซ้าย=มีรถ มองขวา=ว่าง สองรอบ น้องอุ้มก็ก้าวเท้าออกไปพร้อมมือที่ลากดิฉันไว้

พี่ปอ: "เฮ่ย!!!" (ลากเจ้าอุ้มกลับมา) "จะไปไหน"
เจ้าอุ้ม: "อ่าว ก็.." (ข้ามถนนไง) ยังไม่ทันจะได้พูด รถก็วิ่งผ่านหน้าไปอย่างไม่เร็วเท่าไหร่ บรื้นนนนน.. ...... ... . ความเงียบเข้าครอบงำน้องอุ้มอยู่ห้าวินาที (กรุณาอ่านช้าๆเพื่อให้ได้บรรยากาศ)

1..... 2..... 3..... 4..... 5..... ปิ๊งป่อง!

เจ้าอุ้มโก๊ะ 05: "อ๋ออออออออออออ! มิน่า เห็นรถมันว่าง.. ."

ถูกแล้วค่ะท่านผู้อ่าน.. . รถที่นี่เขาวิ่งชิดขวา ดังนั้นเวลาข้ามถนน ต้องดูรถทางซ้ายมือเป็นหลัก (= =b) เกรืออบบบบบบจะเป็นหมูแผ่นนำเข้านอนแบนแต๊ดแต๋อยู่บนถนนตัวเมืองเสียมเรียบซะเล๋ว






ในที่สุดพวกเราก็นำเอาสังขารเปียกๆชื้นๆเข้าโรงแรมไปได้ด้วยความปลอดภัย อาบน้ำอาบท่ากันอย่างสบายใจ ดูทีวีนิดนึง นอนกลิ่งไปกลิ่งมานิดนึง ล้างแผลนิดนึง เสร็จแล้ว ก็ออกมาหม่ำข้าวกัน

อาหารกัมพูชามื้อแรกนี้ รถชาติไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ ไม่สามารถเทียบได้กับร้านอาหารธรรมดาๆในกรุงเทพฯได้อย่างแน่นอน



การแสดงก็ใช้ได้ ดูสนุกสนาน ทุ่มแท สวยงามดี มีตั้งแต่นางอับสราเต้นรำ รำเกี่ยวข้าว (อันนี้ไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะมัวแต่หม่ำข้าว)



ยันหนุมารตอนเจอนางมัฉฉา คนแสดงดูท่าจะเป็นนักเรียนนาฏศิลป์เพราะยังเด็กอยู่




อาหารคาวหมดไป หมดนี่คือ มันหมดแล้ว ไม่มีให้ตักเพิ่มแล้ว ก็เลยต้องหันหน้าไปหาของหวานมาหม่ำแทน ของหวานที่มีอันได้แก่ ผลไม้หลากชนิด กล้วยบวดชี ทับทิมกรอบ รวมมิตร ซาหลิ่ม เฉาก๊วย ข้าวเหนียวมะมวง เค็ก ขนมชั้น etc. etc. (ความจริงแล้วจำไม่ได้หรอกว่ามีอะไรบ้าง หะหะหะ)

เจ้าอุ้มตักกล้วยบวดชี เราตักรวมมิตรผสมกับเฉาก้วย (มันเข้ากันมะ?) เจ้าอุ้มกินไปบ่นไป ไม่อร่อยเลยๆ เราขอชิมไปคำนึง ก็... . งั้นๆ กล้วยสุกแล้ว น้ำกระทิไม่อร่อย ส่วนของเรากินเอง.. . รสชาติแย่มากๆ โดยเฉพาะน้ำเฉาก้วยที่ไม่รู้ทำไมมันมีรถชาติแปลกๆ คงเพราะน้ำตาล แต่ก็ไม่แน่ใจว่าทำไม.. . ทนกินไปได้ครึ่งนึง ด้วยความเสียดายต้องกินให้หมด เลยจำเป็นจะต้องหาทางให้มันมีรสชาติดีขึ้น

คิดไปคิดมาถึงสูตรต่างๆ จะเอาผลไม้มาใส่ดีมั้ย หรือจะเอาซาหลิ่มมาใส่.. . ไม่เอาเพราะมันจะมีเนื้อเพิ่ม กินไม่ไหวแล้วอิ่ม.. . ... .. .. อืออออ... . งืออออออออ คิด คิด คิด คิด... .. . .

"อ่อ!.. ." ว่าแล้วก็ยืมถ้วยกล้วยบวดชีที่มันว่างเปล่าไม่มีน้ำเหลือซักกะหยดมา (ไหนว่าไม่อร่อยไง) เทน้ำเฉาก๊วยออกจนหมด แล้วก็หยิบกระป๋อง.. .. . . "ว๊ายยยยยยยยยยย!!! พี่ป๊อ!!!!!!!" เสียน้องอุ่มที่หันหน้ากลับมาจากการแสดงมาดูพฤติกรรมการกินของข้าพเจ้าตั้งกะตอนที่ดิฉันไปฉกถ้วยตรงหน้าคุณเธอมา เล่นร้องซะเสียงหลงจนสาวญี่ปุ่นโต๊ะข้างๆสองคนหันมามองดิฉันเป็นตาเดียว... .

ดิฉันมองกลับสาวญี่ปุ่นไปตาเขียว (ล้อเล่น!) มันผิดนักใช่มั้ย.. . มันผิดมากกกกนักใช่มั้ย! อื๊ออออ~~ อร่อยยยยยขึ้นกว่าเดิมเป็นกองเลยยย.. .. . (TT ^ TT) สาวญี่ปุ่นเห็นท่าทางดิฉันเอร็ดอร่อยกับขนมสูตรเจ้าคุณปอ แล้วก็เมินหน้าหนีไปอ๊อก (ล้อเล่น!) คุยกันต่อไม่สนใจโต๊ะเราอีกต่อไป ส่วนน้องอุ่ม ได้แต่ชี้นิ้วไปที่ถ้วยขนมของดิฉันมือไม้สั่นระริก (ว่าไปนั่น)

กะอีแค่ขนมรวมมิตร + เฉาก๊วย + น้ำโค้กกระป๋อง นี่มันผิดนักใช่มะ รถชาติดีกว่าแข้นกินน้ำเฉาก๊วยซักกระบ๊วยนั้นเป็นไหนๆ ชริ





กินเสร็จสรรพ อิ่มหนำสำราณดีแล้ว พวกเราไม่รอให้การแสดงจบก่อนที่จะมีใครบางคนหลับ ก็ตกลงกันว่า ยังไม่ดึกมากน่าจะยังเดินถนน "ท่องราตรี" แถวๆบริเวณหน้าโรงแรมได้ เป็นการเซอเวย์สำหรับวันพรุ่งนี้ไปพรางๆ

แต่ถนนสองข้างทาง ไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก เพราะมันเป็นเพียงถนนในเมืองที่ไม่ใช่จุดที่เน้นแสงสี มันจึงมีแค่ร้านรวงต่างๆที่เปิดตอนกลางวัน และปิดไปแล้วตอนกลางคืน และร้านสะดวกซื้อ มีร้านอาหารตามสั่ง และร้านอาหารที่ตั้งโต๊ะอยู่ข้างถนนอยู่บ้าง.. .

ยังไม่วาย สายตาหาเรื่องของเจ้าอุ่มก็ไปเจอจนได้กับ (กองรัว!!!) แท๊ง แท๊ง แท๊ง แท่ง~~~~ ชื่อถนนซึ่งบังเอ๊ญญญญ ไปมีชื่อเหมือนเจ้าตัวได้.. . จะว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว ถนนชื่อ "OUM KHUM STREET" แปลเป็นไทยด้วยตำรามั่วซั่วของพวกเราคือ "ถนนคุณอุ้ม" สุภาพสิ้นดี.. .



เจ้าตัวกระโดนโลดเต้น กระดี๊กระด้าราวกับปลากระดีได้น้ำ กุรีกุจอ วิ่งเข้าไปยืนเรียบร้อยอยู่ใต้เสาชื่อถนน.. . (ทำไมน่ะเหรอ? ถ่ายรูปไง.. . .. .) "พี่ปอถ่ายรูปให้อุ้มหน่อยจิ" (ไงล่ะ ว่าแล้ว) "อุ้มจะเอาไปอวดคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชาย น้องชาย พี่นุ อวดอี้ อวดอาอี้ของพี่นุ อวดใครก็ได้ อวดให้หมดเลย" (เห็นมะ.. .)

อ่ะ ด้ายจ้า~~~ เกิดมาชาตินี้ก็เพิ่งได้เห็นชื่อถนนที่มันเป็นชื่อเล่นของคน แล้วดันเป็นชื่อของคนที่ไปเที่ยวกับเราก็ครั้งนี้แหละฟระ !!! แชะ!






เดินต่อ เดินไปเดินไป ด้วยความที่เดินไปบนพื้นถนนที่เปียกบ้าง แฉะๆบ้าง ความเย็นของถนนก็ทำให้ขาของข้าพเจ้าเป็นตะคิวไป 2-3 รอบ พวกเราจึงตัดสินใจเดินกลับ เพราะคนสองข้างถนนเริ่มน้อยแล้วด้วย

ที่โรงแรมข้าพเจ้าก็ตะคิวกินไปอีก 3-4 รอบ ตั้งกะเกิดมาชาตินี้ยังไม่เคยเป็นตะคิวบ่อยขนาดนี้มาก่อน คนกระทั้งน้องอุ้ม (ที่ยังนั่งล้างแผลรอบสอง) มีไอเดียให้เอาขาไปแช่น้ำร้อนในอ่างล้างหน้าเอา (เนื่องจากน้ำร้อนที่ใช้อาบมันไม่ร้อนพอ ไม่รู้ทำไม)


คืนนี้จึงจบลงอย่างสงบ อีกไม่นานหลังจากนั้น... . Z ZZ zz Z z.. .
(ปล. รูปตอนนี้น้อยไปนิส เพราะความจริงมันก็ไม่มีอะไรทำมากนัก เลยไม่ได้จงใจถ่ายอะไรมาเป็นพิเศษ)





วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร!? พวกเราจะไปเที่ยวกันรอดมั้ย การเดินทางของเราจะเกี่ยวกับมาม่า งู ตุ๊กแก ควาย ช้าง และม้าอย่างไร!? โปรดติดตามตอนต่อไป.. .






TO BE CONTINUE (つづく)

Create Date : 15 ตุลาคม 2550		7 comments
Last Update : 16 ตุลาคม 2550 1:19:59 น.
Counter : 5734 Pageviews.
Share Tweet