Bloggang.com : ว. นิเวศน์ :

โดนล้วงกระเป๋าที่ปารีส แต่........? และแก้ผ้าให้หมาดม

การเที่ยวทริปนี้พวกเราทั้งสามคนจะไปเที่ยวปารีสด้วย หลังจากงานแต่งงานเพื่อนแล้ว เราทั้งสามคนก็บินจาก เฮลซิงกิ ไปปารีส ด้วยสายการบินฟินแอร์ผมจะไม่พูดถึงปารีสมากนักเพราะคนไทยไปเที่ยวกันมาก อีกทั้งมีคนเขียนลง blog หรือหนังสือเยอะมาก แต่จะลงรูปให้ดูเล่นเพลินๆ แต่รูปไม่ค่อยสดใสเพราะช่วงที่อยู่ที่นั่น คลึ้มฟ้าคลึ้มฝน บางทีก็มีฝนตกด้วย

วันนั้นในตอนเช้าพวกเราไปเที่ยวพระราชวังแวร์ซายกัน พระราชวังอยู่นอกเมืองปารีส คืออยู่เมืองแวร์ซาย ซึ่งห่างจากปารีสคิดว่าประมาณซักยี่สิบกว่ากิโลเมตร เรานั่งรถไฟใต้ดินหรือเมโทรของฝรั่งเศส แล้วไปต่อรถไฟธรรมดาอีกทอดหนึ่ง รถใต้ดินไม่หลง แต่พวกเราลงเลยหนึ่งสถานีที่จะไปแวร์ซายเราต้องนั่งย้อนกลับมาหนึ่งสถานี แต่ไม่เหมือนกับรถใต้ดินที่เราสามารถเดินกลับมาขึ้นฝั่งตรงข้ามได้โดยไม่ต้องออกจากสถานีได้หรือซื้อตั๋วใหม่ แต่รถธรรมดานี้ต้องออกจากสถานีอย่างเดียวและต้องซื้อตั๋วใหม่ครั้งแรกเราก็งงมากและไม่อยากเสียเงินอีก พอดีมีหนุ่มฝรั่งเศสแต่งคัวดีใส่สูทพวกเราคิดว่าน่าจะพูดภาษาอังกฤษได้ก็ไม่ผิดหวัง ถามเขาหนุ่มนี้ก็จะไปแวร์ซายด้วย และลงผิดทางเช่นเดียวกันเราจึงติดสอยห้อยตามไปด้วยพวกเราทั้งหมดได้ไปติดต่อห้องตั๋วขอตั๋วใหม่ เจ้าหน้าที่ใจดีออกตั๋วให้เราใหม่ทั้งสามคนโดยไม่ต้องจ่ายเงิน ส่วนหนุ่มฝรั่งนั้นต้องซื้อตั๋วใหม่เพราะลงผิดฝั่งเจ้าหน้าที่อาจจะไม่เชื่อก็ได้ พวกเราก็เดินทางไปด้วยกันโดยมีหนุ่มฝรั่งเศสเป็นไกด์และชี้บอกทางให้เรา การเดินทางต่างบ้านต่างเมืองก็เป็นธรรมดาที่มีหลงบ้าง

หลังจากชมแวร์ซายอันสวยงามพวกเราก็กลับไปเพื่อจะไปชมโบสถ์นอเตรอดาม เราก็ใช้บริการรถไฟใต้ดินเช่นเคย แต่ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาเล่งด่วนประมาณ สี่โมงเย็นคนกำลังเลิกงานกลับบ้านรถไฟแน่นมาก พวกเราทั้งสามคนคงจะเป็นเป้าหมายของนักล้วงเพราะเรามีเป้และกล้องอีกทั้งหน้าเอเซียด้วย เมื่อเราเข้าไปในตู้โดยสารแล้วทุกคนยืนเบียดกันมากพร้อมกับผู้โดยสารอื่นๆ หนึ่งในนั้นมีแม่ลูกยิปซีคู่หนึ่งมายืนเบียดผมและมีลูกชายอายุประมาณ สิบหรือสิบเอ็ดปีมายืนเบียดผมเป็นคนคอยบังแม่ให้จัดการกับเหยื่อได้ง่ายขึ้นทำเป็นทีม พวกเราระมัดระวังกันพอสมควรแต่ก็มีเวลาเผลอเช่นเดียวกัน พวกนี้มีความชำนาญมาก ผมเคยอ่านหนังสือท่องเที่ยวหรือวิธีการที่นักล้วงมักจะใช้เสมอๆ หญิงยิปซีคนนี้ตัวเล็กเท่าๆกับผู้หญิงไทย เขาจะมีเปเปล่าๆหนึ่งใบเป็นเครื่องมือในการล้วงกระเป๋าคือจะใช้เป้นี้ยกขึ้นมาบังกระเป๋าของเราและเพื่อบังมือต้วเองด้วยในระหว่างที่ล้วงกระเป๋าของเรา บังเอิญผมเห็นพอดีว่าวิธีนี้กำลังโดนล้วงกระเป๋าแน่แล้ว ผมจึงปัดเป้ออกจากกระเป๋าของผม เชื่อไหมว่ามันเร็วมากมันได้กระเป๋านามบัตรใบเล็กๆมีเงินไทยอยู่ร้อยกว่าบาทและนามบัตร ส่วนเงินทั้งหมดผมใส่กระเป่าแขวนคอ และแยกเก็บไว้ในช่องลับของกระเป๋าชึ่งไม่มีทางเอาไปได้แน่นอน พวกเราทั้งสามคนคือ น้องบุ๋มและน้องหนุงซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งคู่ก็ได้จับตัวไว้ไม่ให้ลงจากรถคุณเธอดิ้นเหมือนปลาถูกทุบร้องโวยวายลั่นโบกี้รถไฟเลย พวกเราและผู้โดยสารบางคนก็ช่วยค้นตัวและได้พบเงินไทยร้อยกว่าบาทยังบอกว่าไม่ได้เอาไปพวกเราไม่ยอม บอกว่า go to police คุณเธอยิ่งดิ้นใหญ่เลยพร้อมทั้งส่งเสียงดังมากพวกเราไม่ยอมลืมอายทุกอย่างอย่ามาหยามคนไทยเจอดีแน่ เชื่อไหมเราโยงไว้เสากลางรถไฟพยายามหาตำรวจไม่มีเลยซักคน คุณเธอก็ดิ้นโวยวายเพื่ออิสระภาพ แต่มีหรือจะปล่อย รถไฟโบกี้ที่เราขึ้นจากแน่นกลายเป็นว่างมีแต่คนลงเพราะคนขึ้นนึกว่าเราทะเราะกันจึงไม่มีใครกล้าขึ้น หลังจากฉุดกระชากถูลู่ถูกังมากว่าหกเจ็ดสถานีและเลยสถานีที่เราลงแล้วด้วย หาตำรวจไม่มีสักคนและคิดว่าสะใจเราแล้วของก็ไม่มีอะไรหาย ในระหว่างนั้นก็ยังดิ้นอยู่ไม่ยอมหยุดคงกลัวและตกใจมากไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน พวกเราจึงปล่อยตัวไป และคุณเธอทิ้งอุปกรณ์หากินทุกอย่างไว้ดูต่างหน้า แทนที่จะได้เงินจากพวกเรา เรากับได้ของจากเขา มีเป้สะพายหลังหนึ่งใบ ผ้าพันคอหนึ่งผืน ที่ชาร์ดแบตมือถือ และการ์ดโฟน 50 ยูโร พวกเรายังเก็บมาเป็นที่ระลึก เป้สะพายยังมีชื่อ PARIS ผมยังใช้อยู่เลย เล่าให้เพื่อนๆฟังทุกคนยังหัวเราะและขำอยู่เลย ยังไม่รู้จักคนไทยเสียแล้วให้รู้มั่งทีหลังอย่าคิดทำกับคนไทยอีก

อีกเรื่องหนึ่งคือ แก้ผ้าให้หมาดม เรื่องของเรื่องก็คือพวกเราทำงานกับบริษัททัวร์อินบาวน์คือรับนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศมาเที่ยวเมืองไทยบางครั้งบริษัทก็ส่งพวกเราไปยี่ยมเอเย่นทัวร์ในต่างประเทศแทนเจ้านาย บางครั้งเราก็เที่ยวกันเองแบบประหยัดถ้าเก็บเงินได้พอ พอดีเราไปเที่ยวฟินแลนด์ และเจ้านายได้ไปฟินแลนด์ด้วยแต่ไม่ได้ไปพร้อมกัน เจ้านายมีแผนที่จะไปเยี่ยมเอเยนที่ เมืองทาลลินน์ ประเทศเอสโทเนีย เจ้านายชวนพวกเราไปด้วยจากฟินแลนด์ เราสองคนคือน้องผู้หญิงที่ office อีกคนหนึ่ง ตกลงว่าจะไปเช้าเย็นกลับ ทีแรกเราไม่ยอมไปเพราะไปวันเดียวและเคยไปแล้วด้วย อีกอย่างหนึ่งคือไม่มีเงิน เจ้านายบอกว่าออกให้ทุกอย่างพวกเราจึงคกลงไปด้วย พวกเราทุกคนทำวีซ่าที่เฮลซิงกิ เพราะเมื่อประมาณห้าหกปีที่แล้วต้องใช้วีซ่าต่างหากไม่ใช่เซ็งเก้นวีซ่าเช่นปัจจุบัน

วันรุ่งขึ้นแปดโมงเช้าพวกเราก็เดินทางโดยเรือใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงเท่านั้น เมื่อไปถึงที่ท่าเรือ ต้องผ่านตม.ก่อนเพื่อประทับตราเข้าประเทศ ทุกคนผ่านสบายมากยกเว้นพวกเราสามคน เจ้าหน้าที่ไม่ยอมประทับตราซักทีได้แต่โทรศัพท์คุยกันตลอดเวลา อีกสักครู่เจ้าหน้าที่ได้พาพวกเราทั้งสามคนไปที่ office ซึ่งแยกต่างหากอีกตึกหนึ่ง คงคิดว่าเราเป็นแขก วีไอพี รึไงแต่ที่ไหนได้เขาคิดว่าพวกเราเป็นพวกค้ายาเสพติดน่ะสิ ไม่ใช่ วีไอพงวีไอพีที่ไหนหลังจากนั้นรอแล้วรออีกเกือบสองชั่วโมงก็ยังไม่เห็นทำอะไรเลย ได้แต่โทรศัพท์กันคลอดเวลา เราถามว่ามีปัญหาอะไรหรือ ทำไม ทำไม พวกนี้พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ได้แต่ตอบว่า โนพร้อมเบ้ม โนพร้อมเบ้ม ตลอดเวลา เราเริ่มโมโหแล้วเพราะเลยเวลานัดต้องนานแล้ว ผมจึงตะโกนตอบเฮ้ กรูแฮฟพร้อมเบ้มโว้ย มันก็ยังทำเฉยไม่รู้ไม่ชี้ หลังจากนั้นมีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงมาพร้อมสุนัขหนึ่งตัวเราจึงรู้ว่าที่รอๆๆก็คือรอหมานี่เอง เราเห็นหมามันน่ารักก็เอามือไปลูบคลำ คุณเธอตะโกนมาด้วยเสียงอันดังว่า NO NO เราจึงรู้ว่าห้ามจับหมาเดี๋ยวมันจะผิดกลิ่น หรือจะให้เราลูบคลำเจ้าของหมาก็ก็ไม่รู้นะฮิฮิไม่กล้าถาม

หลังจากนั้นคุณเธอก็ให้มาดมทุกคนก็ไม่มีอะไร จะมีอะไรล่ะก็ไม่มีอะไรน่ะงงไหม หลังจากนั้นก็ให้พวกเราเทของออกมาจากกระเป๋าสะพายเราไม่มีกระเป๋าใบใหญ่เพราะมาวันเดียว ก็ให้หมาดมทุกอย่าง พอมาถึงผม เจ้าหน้าที่ผู้หญิงเจ้าของหมาถามว่านี่อะไร ยาแก้ไข้ครับผม เธอก็ไม่เข้าใจเราต้องทำท่าหนาวสั่นและทำท่ากินแล้วก็ยิ้มเหมือนกับว่าหายแล้ว เธอเข้าใจและให้หมาดม หมาสั่นหัว และตอบว่าไม่ใช่ยาเสพติดครับเจ้านาย ต่อมานี่ยาอะไร ยานอนหลับครับมีแค่สองเม็ดเองเวลาขึ้นเครื่องกินแล้วนอนสบาย เธอก็ไม่เข้าใจ ผมก็ทำท่ากินแล้วทำท่าหลับ และยังบอกเธอด้วยว่าถ้าไม่เชื่อรองกินสักเม็ดซิครึ่งชัวโมงหลับปุ๋ย เธอคงเข้าใจส่งให้หมาดมอีก หมาสั่นหัวเช่นเคย และตอบว่าไม่ใช่ครับเจ้านาย กรูรอดไปเชื่อใจหมาได้ไหมเนี่ย ยังมีอีกยังไม่หมด ปรกติคนไทยชอบพกยาดมไฮเป็ก เธอถามว่าอะไรผมขี้เกียจตอบ ตอบไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี ก็เลยบรรจงเปิดแล้วแหย่ไปที่จมูกหมานะไม่ใช่จมูกเจ้าของ เชื่อไหมมันกระโดดถอยหลังไปสองก้าวแล้วเกิดอาการจามเสียสองทีสะใจหมา หลังจากมันตั้งตัวได้มันก็สั่นหัวอีกเช่นเคยไม่ใช่ยาเสพติด แต่อะไรไม่รู้ตรับเจ้านาย ผมคิดว่านี่ก็คล้ายๆยาเสพติดเหมือนกันนะรอดตัวไป จมูกมันคงใช้งานไม่ได้หลายวันเลยเพราะว่ามันสูดเสียเต็มแรง จมูกมันดีกว่ามนุษย์เป็นร้อยเท่าพันเท่าน่าสงสารนิทำไงได้ขอโทษทีน้องหมา

นึกว่าจะจบแค่นั้นเจ้าหน้าที่ยังไม่ยอมเลิกจะจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหน ยังไม่ยอมแพ้ เจ้าหน้าที่ผู้หญิงพาน้องผู้หญิงไปอีกห้องหนึ่งเพื่อตรวจภายใน พร้อมกับหมาตัวเดิมนั่นเหละ เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อน้องกลับมาจึงได้ความว่าให้ถอดเสื้อผ้าเหลื่อแต่ชุดชั้นในและดีนะไม่เปลือย ให้หมาดมอีกครั้งแต่ไม่พบอะไรและปล่อยกับมา ดีนะเกือบได้ตรวจภายในฟรีถึงเมืองนอกเลย นี่จึงเป็นที่มาของแก้ผ้าให้หมาดม

ส่วนผมกับเจ้านายก็ไม่รอดครับท่าน ผมโดยเป็นคนแรกทีนี้เป็นเจ้าหน้าที่ผู้ชาย เตรียมถุงยาง ไม่ใช่อย่าเข้าใจผิดถุงมือยางแบบที่หมอใช้นะ คงรู้นะไว้ทำอะไร พวกเราโวยวายดังลั่นเลย บอกว่าดูใน passport ซิเราเคยมาหลายครั้งแล้วมาธุรกิจ ยูโทรเช็คกับบริษัททัวร์ที่นี่ได้เลยพร้อมให้เบอร์โทรและนามบัตรหลายบริษัทให้โทรไปคุยได้เลย ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ขยับถุงมือให้เข้าที่อยู่ตลอด กรูไม่รอดแน่เสียตัวให้หนุ่มเอทโทเนี่ยนเป็นแน่แล้วเขาจะรับผิดชอบไหมเนี่ยแต่สุดท้ายเขาคงเห็นเราโวยวายมากเข้าคงรำคาญจึงปล่อยเราไปและไม่พบอะไรด้วย เราเสียเวลาไปกว่าสองชั่วโมง นึกว่าเข็ดไม่เข็ดหรอกหลังจากนั้นยังไปอีกหลายครั้งแต่ไม่มีอะไร เล่าให้เพื่อนๆฟังทุกคนอดขำไม่ได้แต่ในขณะนั้นเราไม่ขำด้วย ออกมาได้เราโทษเจ้านายว่าพามาทำไมเกือบติดคุกแล้วไหมล่ะ แล้วอีกอย่างหนึ่งเจ้านายปรกติจะไม่ไว้หนวด คราวนี้ดันไว้หนวดพวกเราหาเรื่องอีกบอกให้โกนหนวดก่อนมาก็ไม่โกนอยากทำมาดเข้มเห็นไหมเขาคิดว่าเจ้านายเป็นมาเฟียจากเมืองไทย จึงเป็นแบบนี้ เจ้าตอบว่าอย่างไรรู้ไหมบอกว่าผมไม่ใช่มาเฟียหรอก มาฟุบต่างหากเกือบฟุบจริงๆ เจ้านายสัญญาว่าจะเลี้ยงอาหารไทยมื้อใหญ่ที่เฮลซิงกิ
นี่คือประสบการณ์ที่เจอจริงๆ ใครเจออะไรช่วยเล่าบ้างก็ดีนะจะได้ใช้เป็นประสบการณ์จะได้เตรียมตัวทัน ขอขอบคุณที่อ่านยังมีอีกวันหลังจะเล่าให้ฟัง