นิยาย : คืนสุดท้าย . . . ก่อนคืนสุดท้ายจะมาเยือน . . . [ |3efore L@st Night ]

ร่างเล็กของเด็กน้อยที่อยู่บนเตียงนอนหนานุ่มซุกตัวเข้าใต้ผ้านวมเมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากลมหนาวข้างนอก ถึงไม่ลืมตาก็รู้ดีว่า 'ใคร' บางคนกำลังเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ แต่ความง่วงงุนก็มีมากกว่าทำให้เจ้าตัวไม่สนใจที่จะมองร่างสูงที่บัดนี้มาหยุดยืนอยู่หน้าเตียง

'คนที่มาใหม่' ทำเสียงขัดใจในลำคอที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย ความคิดบางอย่างฉายชัดออกมาทางแววตาสีเพลิง ริมฝีปากกระตุกยิ้มก่อนที่จะพาร่างของตนล้มตัวลงไปนอนบนเตียงที่ดูจะคับแคบไปทันทีเมื่อ 'แขก' แกล้งล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจชุดทักซิโด้ที่ตนสวมใส่อยู่

ทำให้เจ้าของเตียงที่นอนมาตั้งแต่หัวค่ำรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แม้จะขยับตัวเท่าไรก็ไม่สามารถพาตัวออกไปจากกำแพงหินที่ทับอยู่บนตัวได้

เจ้าของร่างเล็กส่งเสียงครางอย่างอึดอัด...เมื่อความอดทนสิ้นสุดลงดวงตาสีมรกตจึงฉายชัดออกมาพร้อมกับความขุ่นมัวที่ถูกปลุกจากนิทรารมณ์ที่แสนสบาย

“จะมากเกินไปแล้วนะ...เอียน ข้าหายใจไม่ออก”

ดวงตามรกตจ้องมองอีกฝ่ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เด็กน้อยพยายามขยับตัวให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนอึกอัด แต่ดูเหมือนเขาจะแกล้งทำเป็นไม่รับรู้

“ก็...ข้าอุตส่าห์มาหา ดูเจ้าทำสิ...ราวกับข้าไม่มีตัวตนก็ไม่ปาน” ถึงปากจะตัดพ้อต่อว่าแต่ดวงตาคู่นั้นกลับไหวระริกที่ได้ยั่วอารมณ์ของอีกฝ่าย

“แล้วใครใช้ให้เจ้ามาตอนนี้เล่า”

เด็กน้อยพยายามยกแขนของเขาที่พาดผ่านกลางลำตัว แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือเลย แขนนั้นจึงดูเหมือนท่อนซุงใหญ่สำหรับคนร่างเล็ก

“น่า...ไหนๆ ข้าก็มาแล้ว ขอข้าพักสักหน่อยก็แล้วกัน” คนพูดกอดร่างเล็กที่ซุกอยู่ใต้ผ้านวม ก่อนจะปิดเปลือกตาลง

“ก็ไปนอนที่อื่นสิ...นี่มันที่นอนข้า”

ถึงอีกฝ่ายจะคลายอ้อมกอดนั้นไม่ให้เด็กน้อยรู้สึกอึดอัด แต่เจ้าของเตียงก็ยังไม่พอใจอยู่ดี...แต่ถึงจะพูดยังไงคนที่ดื้อกว่าใครเพื่อนก็คงจะไม่ยอมย้ายตัวเองไปนอนที่อื่นแล้วแน่ๆ ฟังจากเสียงลมหายใจนั้นก็พอจะบอกได้ว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วอย่างง่ายดายและรวดเร็วเกินไป...ผิดวิสัยพวกที่ชอบราตรีเช่นเขา

เด็กน้อยเลยได้แต่ล้มตัวลงนอนตามเดิมก่อนจะขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเพื่อที่ตัวเองจะได้นอนสบายไม่ต้องมาเบียดกับคนร่างสูงที่นอนข้างๆ

ไม่ช้า...เด็กน้อยก็หลับสนิทอีกครั้ง

ทันทีที่แน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับแล้ว...ดวงตาสีเพลิงนั้นก็เปิดขึ้นมาอีกครั้งไม่เหลือความง่วงงุนไว้แม้แต่น้อย ถึงร่างเล็กนั้นจะพยายามขยับหนีแต่เขาก็ 'ตาม' ไปหาอีกฝ่าย พร้อมกับกอดร่างนั้นเอาไว้...พลางนึกขัดใจผ้านวมผืนโตที่เป็นตัวกลางกั้นเขาเอาไว้

ชายหนุ่มหันไปมอง...พบเพียงร่องรอยที่ปรากฏให้เขาเห็นว่าเมื่อคืนมี 'ใคร' บางคนนอนข้างกาย แต่ตอนนี้เจ้าของร่างนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เหลียวมองรอบห้องก็พบเพียงความว่างเปล่า

“อันน์” เขาเรียกอีกฝ่ายแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ชายหนุ่มพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก เขาเกลียดแสงตะวันมันทำให้เขาอยากนอนมากกว่าจะทำอย่างอื่น

ร่างสูงพาตัวเองเดินไปที่ประตูไม้ที่อยู่มุมก่อนจะเปิดมันออก โถงทางเดินมีผ้าม่านที่ปิดอยู่รอบๆ ทำให้ดูมืด...แต่เขากลับชอบเพราะทำให้ตัวเองสามารถมองเห็นได้อย่างเด่นชัดกว่าห้องนอนของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยแสงแดดยามเช้า

“อันน์” เขาตะโกนเรียกอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบ

ปกติถ้าอันน์อยู่แถวนี้ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเงียบเสียง...เขามักจะได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมาเสมอ บางครั้งก็มีเสียงตะโกนด้วยความหงุดหงิดออกมา แต่นั่นก็ทำให้เขาเบาใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้หายไปไหน

ใจของเขารู้สึกไม่ดีเลยที่ไม่ได้ยินเสียงตอบของอีกฝ่าย

“อันน์” เขาตะโกนเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งให้ดังกว่าเดิม แต่คราวนี้เขาไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย ร่างสูงพาตัวเองเดินมาตามโถงทางเดินก่อนจะลงบันไดที่อยู่ไม่ไกลกันนั้น

หูของเขาพยายามเงี่ยหูฟังเสียง 'กระดิ่ง' ที่มักจะอยู่ติดตัวอีกฝ่ายเสมอ

...เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบและไม่มีเสียงกระดิ่ง

ใจของเขาเริ่มร้อนรุ่ม...เมื่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหายไปไหน ร่างสูงที่อยู่ในชุดทักซิโด้เปิดประตูห้องโน่นออกเดินไปห้องนี้อย่างเป็นกังวล...กลัวเพียงอย่างเดียวถ้าอันน์ออกไปข้างนอกโดยไม่มีเขาไปด้วย...อาจจะมีเจ้าพวกกระหาย 'เลือด' ดักรออยู่ข้างนอก

เขาอาจจะไปช่วยไม่ทัน... เพียงแค่คิดก็รู้สึกตำหนิตัวเองที่สะเพร่าปล่อยให้ 'ตัวตน' หลับไปโดยไม่รู้เรื่องราว

ห้องหนังสือเป็นห้องสุดท้ายของบ้าน...ถ้าหาอันน์ไม่เจอเขาคงต้องออกไปตามหาข้างนอก ประตูห้องหนังสือที่อยู่สุดทางเดินเปิดออกก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็น 'ตัวต้นเหตุ' นอนหลับอยู่บนโซฟาพร้อมกับผ้าห่มผืนเล็กที่คลุมไว้เพียงระดับอก...พร้อมกับหนังสือที่เปิดคาไว้และกำลังจะร่วงลงบนพื้น ถ้าเขาเข้าไปรับหนังสือเล่มนั้นไม่ทัน

หน้าของหนังสือที่กำลังเปิดค้างไว้หล่นลงบนฝามืออย่างเงียบกริบ โดยที่คนที่นอนอยู่บนโซฟาไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง...

หนังสือถูกวางบนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมกับที่คั่นหนังสือ...ชายหนุ่มถอดชุดทักซิโด้ที่เขาใส่มาตลอดคืนเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในที่ถูกพับมาจนถึงข้อศอก

ใบหน้าคนตัวโตกว่ายามนี้กึ่งบึ้งกึ่งยิ้ม...โล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้ออกไปข้างนอกอย่างที่เขานึกกังวลแถมกำลังหลับสบายบนโซฟาตัวโปรดของเขา แต่ก็ทิ้งให้เขานอนบนเตียงคนเดียว...ใช้ได้ที่ไหน

ร่างเล็กถูกอีกอีกฝ่ายช้อนไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดายและดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะหลับลึกเกินกว่าที่จะรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตนถูก 'ย้าย' ไปนอนที่นอนแห่งใหม่

เปลือกลูกอมสีน้ำตาลร่วงออกมาจากร่างเล็ก...คนตัวโตเหลือบมองเพียงแวบเดียวก็จุดประกายยิ้ม ที่แท้นอนหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงเขาก็เป็นเพราะ 'เจ้าสิ่งนี้' นี่เอง

ห้องที่เด็กน้อยแกล้งเปิดม่านทิ้งไว้ก่อนหนีไปนอนข้างล่าง ตอนนี้ม่านเหล่านั้นถูกดึงปิดจนแทบมองไม่เห็นแสงตะวัน ไม่รู้ว่าเวลาตอนนี้ผ่านไปนานแค่ไหน...แต่แปลกที่ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนห้องนี้กลับเย็นสบายราวกับอยู่ในหมอกตลอดเวลา

เมื่อสะบัดผ้านวมออกจากตัวเด็กน้อยแทบร้องลั่นด้วยความตกใจด้วยชุดก่อนนอนกับตอนที่ตื่นขึ้นมานั้นไม่ใช่ชุดเดียวกัน ท่าทาง 'เจ้านั่น' ถือวิสาสะเปลี่ยนชุดให้อีกแล้ว

มือน้อยกำแน่นเข้าหาตัว...อยากจะชกอีกฝ่ายเป็นรางวัลแห่งความสอดรู้สักหมัด

ข้อเท้าที่มี 'กระดิ่ง' ผูกติดไว้กระทืบลงพื้นราวกับจะเป็นที่ระบายอารมณ์ชั่วคราว แต่เสียงนั้นก็บอกคนที่อยู่ในห้องใต้ดินชั้นล่างสุดได้รับรู้ว่าเด็กน้อยตื่นแล้วและกำลังโมโหเขาเป็นอย่างยิ่ง

รอยยิ้มจุดที่มุมปาก...เมื่อได้แกล้งอีกฝ่าย พลางนึกอยากจะให้ถึงกลางคืนเร็วๆ เพื่อที่เขาจะได้ออกไปหาอีกฝ่ายไม่ต้องทนฟังเสียงกระดิ่งที่เดินไปมาทั่วบ้าน...

อันน์เป็น 'คน' เพียงคนเดียวที่เขาให้ความสนิทสนมด้วย ถึงบางครั้งจะหยอกบ้าง แกล้งหน่อยให้อีกฝ่ายหงุดหงิดแต่มันก็เป็นความสุขเพียงอย่างเดียวของเขา ความเงียบเหงาที่เคยมีมานานจางหายทันทีที่อีกฝ่ายปรากฏตัวและเขาก็รอให้ถึงวันที่เขาจะได้อยู่กับอันน์โดยไม่ต้องแยกจากกันอีกต่อไปตามสัญญาที่อีกฝ่ายได้ให้ไว้กับเขา

“ออกมาเดียวนี้นะเจ้าคนโรคจิต...กล้าดียังไงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าตามใจชอบ...ออกมานะ”

เสียงเด็กน้อยตะโกนลั่นไปทั่วบ้าน และทำให้คนที่อยู่ชั้นใต้ดินหลุดขำออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงใบหน้าอีกฝ่ายออกว่ายามนี้คงโมโหเขามากแค่ไหน...แต่เขาไม่เคยกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธเลยสักครั้งด้วยรู้ดีว่าอันน์เป็นคนที่ง้อง่ายเพียงแค่มีของอร่อยมาวางไว้ตรงหน้าก็พร้อมจะลืมเรื่องที่โมโหไปจนหมดสิ้น

เสียงที่ตะโกนลั่นอยู่เมื่อครู่เงียบหายไปตามที่เขาคาด...ป่านนี้เด็กน้อยคงเห็นแพนเค้กราดน้ำผึ้งที่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าวแล้ว

เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายลากเก้าอี้ เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพยามจะปืนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อที่จะทานแพนเค้ก...

สำเร็จไปอีกครา...ของกินช่วยได้เสมอ

Create Date : 05 กันยายน 2553		0 comments
Last Update : 5 กันยายน 2553 18:30:20 น.
Counter : 1912 Pageviews.
Share Tweet