แสงทองรุ่งอรุณยามเช้า เริ่มโผล่พ้นของฟ้าที่ไกลโพ้น แสงสีส้มนวลๆค่อยส่องประกายวิบวับ ปะทะกับผืนน้ำที่กระเพื่อมเป็นระลอกไกลออกไป ก่อนจะค่อยม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่นเมื่อใกล้เข้ามาและเริ่มสูงขึ้น สูงขึ้น เมื่อเข้าถึงฝั่ง ลมยามเช้าพัดโชยเอากลิ่นอายแห่งความเป็นทะเลมาปะทะใบหน้าของฉันจนรู้สึกเจ็บ

ความสดชื่นย่างกรายผ่านไปทุกอณูร่างของฉันความงามของทะเลสีทองส่องประกายระยิบระยับ ยิ่งเพิ่มมนต์ขลังให้กับท้องทะเลหัวหินแห่งนี้ความงามตรงหน้าเกินที่จะบรรยาย

ฉันเคยฝันเอาไว้ว่า สักวันหนึ่งจะเดินทางมาเก็บภาพพระอาทิตย์ขึ้นที่ตรงเส้นขอบฟ้าตัดกับน้ำทะเล และวันนี้ฝันของฉันได้เป็นจริง

ขอบคุณความฝันที่ทำให้ฉันมีพลังขอบคุณเพื่อนร่วมทางที่สละเวลาว่างให้ฉัน จนบังเกิดเป็นทริปแห่งรัก ในวันนี้

ฉันที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่ของรีสอร์ทที่จัดเตรียมไว้ให้ความหนาของมันไม่ได้ทำให้ร่างกายของฉันอบอุ่นขึ้นมาได้มากนัก แต่ก็พอที่จะช่วยให้ฉันยืนหยัดดื่มด่ำความงามของแสงทองยามเช้าได้อย่างนิ่งนาน

ความคิดของฉันล่องลอยไปไกลแตะเส้นขอบฟ้าที่พระอาทิตย์ดวงสวยยึดเอาไว้เป็นที่มั่นหากฉันเดินหลงทาง มาอยู่ที่นี่คนเดียว ฉันจะยืนอยู่ได้แบบนี้หรือเปล่าหรือจะเป็นอย่างไร ความคิดหลากหลายวิ่งวนชนกันอยู่ในสมองซีกซ้ายของฉัน พร้อมกับที่ใจกระหวัดคิดไปถึงคนที่หลับอุ่นสบายอยู่ในห้องพักไม่ได้

เขาไม่ใช่คนดี

เขาไม่ใช่คนรวย

เขาไม่ใช่คนหล่อ

หากแต่ เขาคือคนที่ใช่ สำหรับฉัน

แค่นี้ก็มากพอแล้ว...สำหรับฉัน

“ตื่นเช้าจัง ลมแรงออกแบบนี้ เดี๋ยวไม่สบายนะคะ”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแววอาทรห่วงใยดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังเพลินอยู่กับการเก็บภาพพระอาทิตย์ทอแสง

“ขืนตื่นสาย ก็อดได้ภาพสวยๆ แบบนี้สิคะ”

“แล้วได้ภาพสวยๆ พอหรือยังคะ”

“เดี๋ยวค่ะ อีกนิดนึง”

“แดดเริ่มแรงแล้ว แสงสีทองหมดแล้วค่ะ”

“ว๊า... เวลานี่เดินเร็วจังเลยนะคะ เสียดายจัง นี่ตื่นเช้าแล้วนะคะ”

“พอแล้วค่ะ ไปเถอะอาบน้ำแต่งตัว ไปทานอาหารเช้ากัน”

เราสองคนเกี่ยวก้อยกันขึ้นมายังห้องพัก ที่ฉันเรียกว่า ห้องอุ่นไอรักไม่มีวินาทีไหนที่เขาจะปล่อยมือฉัน แม้ยามหลับเขาก็ยังจับมือของฉันไว้นี่แหละคนที่ใช่สำหรับฉัน

พาสคานี เป็นรีสอร์ทเล็ก น่ารัก อบอุ่น สวย โรแมนติกแต่ไม่มีอาหารเช้าไว้บริการ สอบถามได้ความว่า ด้วยลูกค้าที่มาพัก ไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องอาหารอีกอย่าง บริเวณใกล้ๆ ย่านนี้ มีร้านอาหารอร่อยๆ เปิดบริการหลายร้าน ทั้งสะอาดน่านั่ง และสวยงาม ดังนั้น เรื่องอาหารเช้าของรีสอร์ทแห่งนี้จึงไม่เป็นปัญหากับลูกค้าสักเท่าไหร่

“แวะทานอาหารเช้าแล้ว เรากลับกรุงเทพเลยนะ”

“ม่าย ม่ายเอา ไม่อยากจาก”

“อย่างอแงสิ พี่มีงาน เราก็มีงาน”

“เศร้าเลย”

“ที่รัก...”

“ค๊า กลับก็กลับค่ะ ทานอาหารแล้วกลับเลยก็ได้”

“ใช่ว่าจะจากตลอดไป คิดถึงกันเมื่อไหร่ก็มาหากันได้”

“ก็อยากอยู่ด้วยตลอดไปนี่นา”

“ก็คุยกันเข้าใจแล้วมิใช่หรือ”

“บางที ความเข้าใจ ไม่ได้หมายความว่า ไม่ต้องการ ไม่เสียใจหรือไม่น้อยใจนี่คะ”

“โอเค...งั้นเอาอย่างนี้ เดือนหน้า เราไปพักผ่อนที่อยุธยากัน”

“จริงเหรอคะ จริงๆ นะ”

“ฮื่อๆ จริงสิ ไงล่ะ พอพูดถึงอยุธยา หูผึ่งเลยนะ”

“ก็แหงสิคะ เขาจะได้เจอเพื่อนรักของเขานี่นาเธอเปิดร้านอาหารอยู่ที่นั่น...อยุธยารมณ์...เราไปอยุธยารมณ์ หาชมพู่กันนะคะ”

ฉันลืมความต้องการแบบงี่เง่าส่วนตัวชั่วคราว แค่ประโยคไปอยุธยาหาเพื่อนจากปากของเขา ทำให้ฉันมีความสุข ลืมความกระเง้ากระงอดลงทันทีทันใด

“ดื่มนมสดหน่อยนะคะ เช้าๆ ค่อยตามด้วยกาแฟ”

“เจ้าค่ะ...คนใจร้าย ชายเจ้าชู้”

“เดี๋ยวเหอะ...”

“อิอิ...ก็พี่พูดเองนี่คะ หนูอยากจะให้พี่เป็นอะไรก็ได้ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ครูใจร้าย ชายเจ้าชู้ หรือคนที่หนูอยากจะร่วมทุกข์ร่วมสุขตลอดไป...จำไม่ได้แล้วเหรอคะ”

“จำได้ค่ะ...แล้วอยากให้เป็นอะไรล่ะ”

“เป็นทั้งหมดก็ได้ค่ะ”

“อ้าว...ไหงเป็นงั้นล่ะ ไม่อยากร่วมทุกข์ร่วมสุขตลอดไปหรอกหรือ”

“อยากค่ะ แต่ว่า...”

“แต่ว่าอะไรอีกล่ะ...”

“ก็สิ่งที่อยากให้เป็น มันเป็นไปไม่ได้นี่คะ ก็เลยไม่อยากดีกว่า”

“พี่ขอโทษ อย่าคิดมากนะ อย่าเศร้า”

“ไม่ค่ะ ไม่เศร้า เข้าใจ ขอเพียงวันนี้ เวลานี้ นาทีนี้เราได้อยู่ด้วยกัน ก็พอแล้วค่ะ”

“ก็เรามันน่ารักแบบนี้นี่น๊า”

“แล้วดีมั้ยคะ”

“ดีค่ะ”

“ชอบมั้ยคะ”

“ชอบค๊า”

“งั้น...มาเลยค่ะ”

“อะไรครับ...”

“รางวัลสำหรับคนน่ารัก อิอิ”

“เอียงแก้มมา”

“บ้าเหรอ ที่สาธารณะ”

แล้วรางวัลของฉันก็คือการถูกขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ จากชายอบอุ่นที่กุมหัวใจของฉันเอาไว้ตลอดเวลาตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันกระทั่งวันนี้

ฉันเป็นแบบนี้เสมอ ทะลึ่งตึงตัง เรื่องมากแต่ไม่มากเรื่อง เข้าใจแต่โวยวายเวลาอยู่กับเขา แต่ฉันก็รู้ว่า อารมณ์แบบนี้ของฉันเขาไม่เคยตำหนิสักทีเพราะสุดท้ายเรื่องระหว่างเราจบลงด้วยเหตุด้วยผลและความเข้าใจได้ทุกครั้งที่เกิดปัญหาขึ้น

“อยากถ่ายรูปกับพี่”

“ถ่ายทำไม พี่ไม่หล่อ”

“น่านะ นะคะ คิดถึง ถ่ายเก็บไว้”

“ตกลง”

ฉันรบกวน เด็กสาวเจ้าของร้านอาหารเป็นช่างภาพจำเป็นในการเก็บความทรงจำ ระหว่างฉันและเขาเอาไว้มันเป็นครั้งแรกที่เขายอมถ่ายรูปคู่กับฉัน และเป็นรูปสองคนที่ไม่มีคนอื่นแอบแฝง

ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเก็บภาพสวยๆ ของร้านอาหารอยู่นั่นห่างออกไปบริเวณที่จอดรถ ชายหนุ่มอีกคนคนหนึ่งกำลังน่าเครียดขณะคุยโทรศัพท์เขาใช้เวลาสนทนาอยู่นานกว่าห้านาที ก่อนจะเดินหน้านิ่งกลับมาหาฉัน

“เรายังกลับไม่ได้ มีงานด่วนพี่ต้องเข้าไปดู”

“กลับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับ ทำไมต้องซีเรียสแบบนั้นคะ”

“งานมีปัญหา อีกอย่าง ตัวเองก็ต้องกลับไปเคลียร์งานด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ งานของหนู อยู่ที่ไหนก็เคลียร์ได้พี่ลืมไปแล้วเหรอคะว่า หนูเป็นนักเขียนสมัครเล่น แค่มีเจ้านี้เครื่องเดียวทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

“งั้นตกลง เราคงต้องค้างที่หัวหินอีกคืน”

“เย้ๆๆๆๆ ดีใจจัง”

ฉันกระโดดกอดคอเขาด้วยความดีใจ ขณะที่เขาก็ระบายยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากทำหน้าเครียดเมื่อพูดโทรศัพท์จบ

“ต้องแบบนี้สิ ที่รักของหนู จะเครียดทำไมเนอะ”

“เออๆๆๆ ไปได้แล้วค่ะ ต้องหาที่พักก่อน แล้วพี่จะเข้าไปดูไซค์งาน”

“หนูไปด้วยนะคะ”

“รออยู่ที่ห้องดีกว่า หน้างานน่าเบื่อออก ร้อนด้วย”

“โอเค ค่ะ เป็นไง เข้าใจง่ายแบบนี้ ดีป่ะ”

“ดีค่ะ ดีที่สุดเลย” เขาพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ กับท่าทางโก๊ะๆ บ้าๆของฉัน

“แล้วน่ารักมั้ย”

“น่ารักจ้ะ”

“แล้วรักป่ะล่ะ”

“เอ๊ะ เรานี่...”

“ตอบก่อน รักป่ะล่ะ”

“รักครับ รักที่สุดเลยล่ะ คนนี้”

แล้วเราสองคนก็เดินทางตามหาที่พักอีกคืนหนึ่ง คืนนี้ฉันขอเลือกเองเอาแบบน่ารัก มีสไตล์ แต่ไม่แพงเวอร์ และก็ไม่ต้องสงสัยเขาตามใจฉันเสมอแหละเรื่องนี้

แล้วเราก็ได้รีสอร์ท แห่งใหม่ ไม่ไกลจากทะเล เป็นรีสอร์ทเล็กๆแต่น่าพักมาก...จะน่ารักน่านอนเพียงใด...ตอนต่อไป...อย่าลืมติดตามค่ะ

The Ceve Resort

รีสอร์ทเล็กๆ ในกลางสวนปาล์ม ที่นี่...หัวหิน