| |
||||||||||||||
ความผิดติดตัวฉัน ไม่มีวันหาย.. สวัสดีจ้า! ไม่รู้ตอนนี้ยังจะมีคนเล่นบล็อคอยู่ไหมน้อ.. ตัวเราเองก็ยังแทบไม่ค่อยเล่นเลย เล่นเฉพาะวันที่มีอะไร ในใจ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง ฮ่าๆ ๆ วันนี้ก็อยากจะมาเล่าและระบายเรื่องในอดีตของตัวเองให้บล็อคร้างๆ นี้ฟัง มันเป็นความผิดติดตัว ที่เราไม่สามารถ Move on จากมันได้เลยจริง ๆ ถ้ามีคนหลงเข้ามาอ่านคงจะก่นด่าในใจ เป็นแน่แท้! 555 55 แต่เราเข้าใจนะ เข้าใจมากๆ เพราะตอนนี้เราก็ยังด่าตัวเองทุกวัน ไม่หยุด มันผ่านมา 16 ปีแล้ว... ย้อนกลับไปวันนั้น ฉันในวัย 13-14 ปี น่าจะเรียนอยู่ ม.1 หรือ ม.2 นี่แหละ มันเป็นช่วงที่อินเตอร์เน็ตกำลังเป็นของใหม่ เราเริ่มต้นวัยนั้นด้วยการเล่น MSN เราติด MSN มากๆ กลับจากโรงเรียน ก็คือต้องนั่งหน้าคอมก่อนเลย ขอให้ได้ On M ก่อนนะแม่ เราเล่นเกมส์กับเพื่อนๆ คุย M นั่งเสิร์ชหารูป display คำคมมาขึ้นโปรไฟล์ (ทำทำไม ?!) นั่งแต่งสีหัวเอ็ม แบบไล่ระดับสีรุ้งสดใส ห้อยด้วยเพลงที่กำลังฟัง แล้วก็อ่านนิยายในเว็บ Dek-d อ่านมั่ง แต่งเองมั่ง มั่วไปหมด 555 55 ตอนนั้น MSN ก็เป็นของใหม่เช่นกัน เราก็เหมือนคนอื่น ทั่วๆ ไป ที่หาเมล์ในเน็ตมาแอดคุยเล่น มาคิดตอนนี้ ชั้นนี่ก็บ้าเนอะ! คุยกะคนแปลกหน้าไม่รู้จักกันก็ได้หรอวะ 55555  ในตอนนั้น อินเตอร์เน็ตเป็นสิ่งที่น่ากลัว พ่อแม่เราบอกไว้แบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็สอนเราให้เล่นเว็บ Pantip เป็นอย่างแรกตั้งแต่อยู่ ป.5 Pantip สมัยก่อนมีห้องแชทด้วยนะ ฮ่าๆๆ ๆ เราเล่นแชทในพันธิปมานาน จนมันหายไปแล้ว ชีวิตที่เป็นลูกคนเดียว มันก็จะฟีลเหงาๆ หน่อย อยากคุยกะเพื่อน อยากมีเพื่อนเยอะ ๆๆ พอช่วงอายุ 13-14 ปี ก็เริ่มรู้จักความรักเป็นครั้งแรก และแน่นอนว่าคนที่เรารักในตอนนั้น ก็คือคนในโลก online ใน MSN.. จำไม่ได้ว่าได้เมล์มาจากไหนด้วยซ้ำ เพราะในตอนนั้นคนที่ผ่านเข้ามาและก็ผ่านไปก็หลายคน เราไม่เคยมีความรักในโลกแห่งความเป็นจริง เพราะเราเด็กมากก ๆๆๆ เราแค่คุยเล่นในเน็ตไปวันๆ แต่คนๆ นี้ คุยเยอะถึงขั้นแลกเบอร์โทร และเป็นแฟนกัน โดยไม่เคยเห็นหน้าเลย.. เขาชื่อว่า SR (มันคือตัวอักษรของชื่อจริงและนามสกุล) เราอ้อนพ่อแม่ขอโทรศัพท์เครื่องแรกในชีวิต เพื่อโทรคุยกับเขาเลยนะ ! พี่ SR เป็นผู้ชายที่เปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงของตัวเองใน MSN เป็นผู้ชายหน้าตาดี มาก ๆๆ คือขาว หน้าหวาน ผมรากไซสั้นๆ เรียนอยู่ ปี.2 คณะวิศวะโยธา ที่ม.เอกชนที่หนึ่ง โอ้โห... ดูดีเว่อร์ ตอนนั้นพี่เขาก็คะยั้นคะยอขอดูรูปเรา แต่เข้าใจมะ ตอนนั้นมันมีข่าวที่เด็กโดนคนในเน็ตหลอก หลอกไปข่มขืนแล้วฆ่า! สื่อเล่นเรื่องนี้หนักมาก แล้วพ่อแม่เราก็เตือนตลอด เราไม่เคยเปิดเผยตัวตนของตัวเองในโลกอินเตอร์เน็ตเลย แต่ชื่อเล่นที่ใช้เป็นชื่อเราจริง ๆ เราชอบเขาอะ..เราอยากคุยกับเขาไปนานๆ เราเลยทำผิดอย่างมหันต์ด้วยการไปเอารูปของรุ่นพี่ในโรงเรียนมาใช้ เราเรียนโรงเรียนเอกชนหญิงล้วน เพราะงั้นคนในโรงเรียนเราเลยมีแต่น่ารักๆ คุณหนูๆ ทั้งนั้น รูปของรุ่นพี่ที่เราใช้นั้น น่ารักมากๆ หมวยๆ แก้มยุ้ยๆ ตัวเล็กๆ และขาวมากก >.< ชื่อพี่ น. วันที่เราส่งรูปพี่ น. ให้พี่ SR ดู แล้วหลอกว่าเป็นตัวเอง พี่ SR ก็เลยจีบเรา ไม่นานแล้วเราก็เป็นแฟนกัน.. หลังจากนั้นก็แทบไม่ได้แตะ MSN แล้ว เพราะตั้งหน้ารอแต่โทรศัพท์จากเขา คุยกันทุกคืน พี่ SR จะร้องเพลงให้ฟังทุกวัน เขาร้องเพลงเพราะมาก! เพลงที่เขาร้องจะเป็นเพลงจากค่าย Grammy , Genie record เป็นอะไรที่พี่เขาคลั่งไคล้มาก โดยเฉพาะเพลง ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ของ Potato, เราใช้เป็นเสียงเรียกเข้า และพี่เขาก้ร้องทุกวัน จนปัจจุบัน เรายังทำใจฟังเพลงนี้ไม่จบสักที..เพราะคิดถึงวันเก่าๆ พี่ SR เป็นคนหน้าตาดีอยู่แล้ว ชอบแต่งตัว ใฝ่ฝันอยากเป็นดารา เคยไปประกวดเดอะสตาร์ด้วยนะ เป็นคนที่ชอบใส่กางเกงยีนส์มาก ๆ ใส่เสื้อฮู้ดสีแดง กับแว่นตาแฟชันกลมๆ ของเขา (ดูจากรูป) คุยโทรศัพท์กัน 24 ชม. จริงๆ เพราะตอนนั้นเราแอบเอาโทรศัพท์ไปเรียน แต่ยังโทรค้างสายกับเขาไว้ทั้งวัน สมัครเครือข่ายที่ให้โทรฟรี 60 นาที แล้วจะเริ่มคิดเงิน ตอนนั้นพี่ SR ก็เลยต้องคอยวางสายทุกๆ 1 ชม แล้วก็โทรมาใหม่ทั้งวัน 555 พี่เขาจะนอนรอเราเรียน เพราะมหาลัยไม่ได้เรียนทั้งวัน เขาก็จะถือสายอยู่อย่างนั้น เราเรียกเมื่อไหร่พี่เขาก็จะตอบเสมอ ตอนนั้นคือเซียนโปรมือถือมากเลยนะ อันไหนโทรได้ฟรีกี่โมงๆ นี่จำได้หมด บริหารกันเก่งมากๆ คนคลั่งรักอะเน้อ ฮ่า ๆๆ พี่เขาก็ดูรักเรามาก เขาแนะนำเราให้ทุกคนรอบตัวเขารู้จัก ทั้งพ่อแม่พี่สาว และเพื่อนทุกคนในกลุ่มของเขา เรามีความสุขมากๆ เหมือนเรามีตัวตนจริงๆ แต่ในเวลานั้น ถึงแม้โลกจะสวยงามขนาดไหน เรากลับทำร้ายเขาตลอดด้วยการ โกหก! ตอนนั้นเราอยู่แค่ ม.2 พี่เขาอยู่ปี2 ในโลกมหาลัย แต่เราโกหกเขาว่าอยู่ ม.4 เพื่อให้ใกล้เคียงกัน เราโกหกว่าบ้านเราอยู่ในตัวเมือง มโนว่าบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองคือบ้านของเรา โกหก สร้างสตอรี่มากมาย เพียงเพื่ออยากให้เขารักเรามากๆ และอยู่กับเราไปตลอด จำได้ว่าตอนคบกันใหม่ๆ พี่เขาก็มีแฟนอยู่ ถึงขั้นเรียกแฟนมาที่บ้าน แล้วก็บอกเลิกให้เราฟังในสาย T______T เราเลวมากเลยเนอะ เวลาผ่านไปไม่รู้ 1ปี หรือ 2ปี จนพี่เขาเองก็โตขึ้นมาก และเริ่มอยากเจอเราจริง ๆ จังๆ สักที เราก็เริ่มจะบ่ายเบี่ยงโกหกไม่ไหวแล้ว เสียใจมากๆ แต่ก็ยังคงต้องโกหกต่อไป เราไม่อยากให้พี่เขารู้ความจริง ว่าเราเป็นแค่เด็ก ม.ต้น และที่ผ่านมาล้วนเป็นเรื่องโกหก พี่ SR และเพื่อนๆ ของเขามาที่จังหวัดบ้านเรา มาที่บ้านหลังใหญ่นั้น และพยายามขอร้องให้เราออกมาจากบ้าน เขาจำบ้านได้ เพราะเราบอกรายละเอียดบ้านหลังนั้นไปเยอะเลย มี 3 ชั้น แต่เราไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้น... เราคุยโทรศัพท์ ทั้งน้ำตา เราไม่ยอมออกไป และเหมือนพี่เขาเองก็เริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร วันนั้นเหมือนเป็นวันโลกแตกของเราเลย เพราะพี่ SR ไปถามร้านขายของหน้าบ้านนั้น และได้รู้ว่า บ้านหลังนั้นไม่มีลูกสาว.. พี่เขาบอกให้เราฟัง แต่กลับไม่ต่อว่าอะไรเราเลย เขาพูดนิ่งๆ และยอมกลับไปเงียบๆกับเพื่อนของเขา และทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เอาจริงๆ ตอนนี้เราก็จำไม่ได้แล้วว่าเราเลิกคุยกันไปยังไง มันคงเป็นความห่างเหินไป เพราะเราก็ไม่กล้าคุยกับเขาอีกต่อไปแล้ว พี่ SR ไม่เคยด่าเราเลยสักคำ เขาคงจะเสียใจมาก แต่เขาไม่ได้บอกเราเลย หลังจากนั้นเราได้คุยกับเพื่อนเขา ได้ข่าวว่าพี่เขาเรียนจบแล้ว ความฝันของเขาตอนนั้นคือการทำงานใน SANSIRI เรายังจำได้ไม่เคยลืม เวลาผ่านไปอีก 2-3 ปี วันนั้นเราได้คุยกับพี่เขาอีกครั้ง (จำไม่ได้ว่าเอาเบอร์มากจากไหน) แต่วันนี้คุยกันด้วยสถานะที่แตกต่างออกไป พี่ SR ถามสารทุกข์สุกดิบกับเราอย่างดี เราเองก็ถามเขา ถึงได้รู้ว่าพี่เขากำลังมีชีวิตที่ดีขึ้น และกำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง พี่ SR ยังคงคุยกับเราอย่างดี เหมือนที่ผ่านๆมา แค่วันนี้มันเป็นแค่เพียงพี่น้อง เราก็เลยตัดสินใจ สารภาพทุกสิ่งทุกอย่างออกไปในคืนนั้น 'พี่คะ ตอนนั้นรูปนั้นไม่ใช่รูปหนู หนูไม่กล้าใช้รูปตัวเอง มันคือรูปคนอื่น และหนูไม่ได้อยู่ ม.4.. หนูไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้น วันนั้นหนูถึงไม่ได้ออกไปหา เพราะหนูไม่ได้อยู่ที่นั่น..' 'หนูขอโทษนะพี่ วันนั้นหนูคงเด็กเกินไปจนทำอะไรออกไปไม่คิด.. ไม่คิดว่าเราจะสามารถรักกันได้ยาวนานเป็นปีๆ และไม่ทันคิดว่าความจริง ยังไงก็คือความจริง' พี่ SR อดทนฟังเราด้วยความเงียบ ยังคงพูดกับเราด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น เขาไม่ได้ด่าหรือว่าเราอีกเหมือนเดิม ถ้าตอนนั้นพี่เขาด่าเราสักนิด เราคงจะรู้สึกผิดน้อยกว่านี้ พี่ยังคงใจดีกับเรา แม้ว่าจะรู้ตัวว่าเสียเวลาไปกับคนอย่างเราอยู่ตั้งนาน หลอกให้รัก ให้หวังลมๆแล้ง ๆ แล้วในคืนนั้น ก็เป็นวันสุดท้ายที่เราได้คุยกัน เพราะเราโทรไปอีก เขาก็ไม่รับสายเราแล้ว ดีแล้วนะพี่ ที่พี่ตัดหนูออกไปจากชีวิตได้ :) เราเข้าใจพี่ SR ทุกอย่าง อยากจะขอโทษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พี่อาจจะลืมหนูไปแล้วในวันนี้ เพราะเวลามันผ่านมาตั้ง 10 กว่าปี แต่อยากจะบอกว่า ต่อให้ขอโทษเท่าไหร่ ก็ไม่เคยหายเลย เราโตมาขนาดนี้แล้ว ปีนี้ 29 แล้วนะ และพี่ก็ 36 แล้วแน่ ๆ พี่รู้ไหมว่า หนูไม่เคยลืมพี่เลยจริงๆ ไม่ลืมเลย พี่คือรักครั้งแรก รักที่หนูเจ็บปวดที่สุด เพราะทำตัวเอง เพราะตัวหนูเองถึงได้สูญเสียทุกอย่างไปแบบนี้ ตอนนี้พี่เปลี่ยนชื่อเป็น WR แล้ว ^^ และวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เราไม่เหลือคอนแทคใดๆ ต่อกันแล้ว แต่หนูก็ยังหาเฟสบุคพี่จนเจอ พี่มีแฟนที่น่ารัก แล้วเขาก็ดูรักพี่มากๆ เหมาะสมกันมากๆ แฟนพี่ชอบเล่นกีร์ต้า และพี่ก็ชอบร้องเพลง ฮ่า ๆ น่ารักมากๆ เข้ากันมากๆ เลย พี่คงไม่ได้อ่านข้อความในนี้ของหนูหรอก แต่ลึกๆ ในใจก็อยากจะบอกพี่ว่า วันนั้นมันมีเรื่องจริงเกิดขึ้นนะ นั่นคือหนูรักพี่มากที่สุด รักมากเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะรักใครได้เลย รักจนไม่หลับไม่นอน อยากเป็นวิศวะเหมือนพี่ด้วย 55 วันที่เรารักกัน หนูยังจำได้ทุกตอนเลย ตอนนี้หนูก็มีแฟนแล้วนะพี่ เราก็วางแผนว่าจะแต่งงานกันในอีก 2-3 ปีนี้แหละ สิ่งที่หนูพร่ำเพ้อออกไปในวันนี้ มันจะเป็นหนังสือหน้าสุดท้าย ที่เป็นบทสรุปในตอนจบ ถึงแม้ว่ามันจะจบไปแล้ว และหนูจะไม่เคยลืมมัน แต่ก็จะขอเก็บไว้ลึกๆ ในหัวใจ ให้ลืมคงไม่ได้จริง ๆ เพราะมันเป็นความรู้สึกผิดในใจ ทำยังไงก็ไม่หาย มันคือความผิดติดตัว ที่หนูไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย จากนี้ก็ขอให้พี่มีชีวิตที่ดี มีลูกที่น่ารัก พี่เป็นคนน่ารักอบอุ่น และเฮฮามากๆ ^ ^ พ่อแม่พี่และพี่สาวพี่ก็น่ารักทุกคน ขอให้พี่มีความสุขมากๆ นะ อย่าเจ็บ อย่าป่วย อย่าเสียใจ และอย่าได้พบเจอคนแบบหนูอีก ลาก่อนนะพี่อาร์ม (คนในความทรงจำ) :)
|
Wongka
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?] Group Blog All Blog | |||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
