ชายคนหนึ่งเกิดอาการมึนงงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่ได้ไปคุยงานเพียงไม่กี่นาที แต่นั่งรถไปเกือบสามชั่วโมง
"นี่ตูบ้ารึตูโง่ฟะนี่" ชายคนนั้นรำพันกับตัวเอง
การเดินกลางแสงแดดยามเที่ยง ไม่ใช่กิจกรรมที่น่ารื่นรมย์นัก กับชายคนนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่ลืมตัวนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไปถึงหน้าปากซอย . . .
"เรือหาย ตูจะกินข้าวเที่ยงนี่หว่า เล็งร้านไว้เสร็จแล้วด้วย"
ด้วยความที่ชายหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยมาที่นี่บ่อยนัก เนื่องจากระยะทางห่างกันสามหมื่นแปดร้อยเจ็ดสิบเอ็ดปีแสง การยอมกลับไปกินข้าวแถวที่เคยคุ้น จึงถือเป็นเรื่องไม่ควรจะทำ เขาจึงกลับหันหลัง เดินเข้าซอยไปอีกครั้ง
พระเจ้ายังไม่ใจร้ายกับเขาเกินไปนัก ในที่สุดเค้าก็เดินมาถึง


เจ้าของร้านต้อนรับเขาอย่างมีอัธยาศัยดี เป็นไปได้สูงว่าเขาคือลูกค้าคนแรกของวันนี้ เนื่องจากร้านนี้ไม่เหมาะเท่าไหร่ถ้าคนทำงานจะมากิน บรรยากาศอาจจะชวนให้ง่วงเหงาหาวนอนกันได้ตลอดเวลา

ของที่สั่งไปแม้จะเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ นกไม่ต้องบินเฉียงก็ได้เดี๋ยวหลงทาง เขาจึงค่อย ๆ ละเมียดละไมกับอาหารเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดี อาจจะเป็นเพราะที่จริงเค้ายังไม่หิวนัก และที่สำคัญการเลือกมาทานอาหารแบบนี้ในสภาวะที่ตนเองว่างงาน คงไม่ใช่เรื่องที่คนปกตินิยมทำกันสักเท่าใด


เขาแค่คิดว่า เครียดไปเพราะว่างงาน ประหยัดมากไปด้วยเหตุผลที่ว่าว่างงาน มันไม่ได้ช่วยให้เขาได้งานขึ้นมา รังแต่จะก่อความเครียดเพิ่มทวีคูณ
อาหารมื้อนั้นจบลงไปด้วยความอร่อย อย่างน้อยก็ในภาพรวม ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะทิ้งทิปไว้ให้เหมาะสมตามประเพณีไม่ต้องมากมาย เพราะว่า Service Charge ได้รวมไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว


ชายหนุ่มคนเดิมเดินทางต่อไป โดยยังไม่รู้ว่าสุดท้ายปลายทางจะเป็นอย่างไร เฉกเช่นเพื่อนมนุษย์รอบตัวเขา ที่พอจะแตกต่างอยู่บ้างก็คือ เขายังรู้ตัวว่าเขายังหายใจ และยังคงมีความสุขพอดีอยู่

Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2552 18:01:30 น.		3 comments
Counter : 1165 Pageviews.
Share Tweet