พันธสัญญามาเฟียสาว11

พันธสัญญามาเฟียสาว11

บนถนนเส้นใหญ่สี่เลนส์ใจกลางเขตกุหลาบแดง รถยนต์SUVสีขาวมุขกำลังเคลื่อนผ่านแนวรั้วสูงก่อนมาชะลอหยุดลงที่ด้านหน้าประตูอัลลอยไฟฟ้า

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตายาวรีภายใต้คิ้วเข้มกดรีโมทเปิดประตูอย่างอารมณ์ดี ก่อนบังคับรถเคลื่อนเข้าไปในตัวบ้านอย่างช้าๆ

ตลอดทางที่ผ่านมาความคิดของชายหนุ่มวนเวียนไปมาอยู่แต่เรื่องของหญิงสาวร่างเล็กเจ้าของดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นทรงเหลี่ยม

นับวันพลกลับยิ่งไม่เข้าใจตนเอง

แรกเริ่มที่เขาได้พบกับอรทัยเธอแทบไม่ได้มีความสวยเด่นสะดุดตาใดๆเลย ยิ่งเมื่อต้องยืนเคียงข้างคอยติดตามชารีนาแล้วนั้น หากเป็นวงการบันเทิงคงชวนให้นึกถึงผู้จัดการส่วนตัวกับดาราสาวซุปเปอร์สตาร์

ระว่างที่ชารีนาพูดคุยธุรกิจต่างๆเธอก็ทำเพียงแค่นั่งก้มหน้าเงียบๆในมือจดบันทึกอย่างคล่องแคล้วว่องไว

หากพูดถึงเรื่องประทับใจแรกพบคงเป็นฝีมือเลกเชอร์ขั้นเทพที่น่าจะติดตัวมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย กับลายมือเป็นระเบียบจนหากไม่เห็นว่ามันถูกจรดออกมาจากปลายปากกาของอรทัยแล้วนั้นคงต้องคิดว่าเป็นฟอนท์อักษรแบบใหม่ที่พิมพ์ออกมาจากคอมพิวเตอร์เป็นแน่ แต่อย่างไรเสียก็ยังคงไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสนใจเธอมากไปกว่าเลขาของผู้ที่มีผลประโยชน์ร่วมกันคนนึง

จนกระทั่งวันหนึ่งอรทัยได้เดินทางมาขอพบเขาเป็นการส่วนตัวนั่นอาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาและเธอได้สนทนากันอย่างจริงจัง

ท่าทางการพูดคุยประโยคต่างๆที่เธอเลือกใช้ ความอ่อนน้อมถ่อมตนแต่กลับดูเย่อหยิ่งในที ทำให้เขาเริ่มสนใจเธอขึ้นมาเสียเฉยๆ ยิ่งนับวันได้พบปะกันมากขึ้นยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่ธรรมดา

แม้เธอจะเข้ามาเพื่อขอความร่วมมือ แต่อรทัยก็มักจะนำของที่มีมูลค่ามาแลกกับความช่วยเหลือจากเขา มันยิ่งย้ำเตือนว่าความช่วยเหลือระว่างเขากับเธอเป็นเพียงแค่การต่อรองซื้อขายเธอพยายามจะสื่อให้เขารู้ว่าเราไม่ได้ติดค้างอะไรกัน

ใช่ว่าเขาไม่รู้แต่ก็ยอมยื่นมือช่วยเหลือแต่โดยดีตลอด หวังจะซื้อใจเธอ แต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อไรที่เขาหยั่งเชิงถึงชารีนาอรทัยก็ยังคงเอาแต่พูดถึงเจ้านายอย่างรักใคร่ เถิดทูนบูชาแต่มาเฟียสาวคนนั้น

คำพูดที่ออกจากปากเหมือนยอมจำนนแต่แววตาเธอกลับแข็งกร้าวยามต่อรอง ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงสัตว์

ใช่เธอเหมือนสุนัขมีเจ้าของ

แม้เธอจะยอมกินอาหารจากมือ แต่พอเอื้อมไปหมายจะสัมผัสเธอกลับไม่ยอมให้จับตัว

เหมือนสัตว์ที่ไม่เชื่องยังไงก็ไม่ยอมเชื่องกับเขา

เหมือนสุนัขที่เชื่องแต่กับเจ้าของ…..ยอมก้มหัวให้แต่เจ้านายอย่างชารีนา!

ความน่าสนใจในตัวของอรทัยที่คนอย่างพลไม่เคยได้เจอ ทำให้นับวันความรู้สึกกระหายอยากครอบครองในตัวหญิงสาวยิ่งมากขึ้น ยิ่งใกล้ชิดยิ่งอยากครอบครองอยากทำให้เธอเป็นของเขาอยากให้สายตาเธอมองแต่เขา

จนกระทั่งวันหนึ่งโชคก็เข้าข้างเขา

การมาถึงของอรทัยในครั้งนี้มาพร้อมกับคำขอร้องที่หนักกว่าทุกครั้ง เธอต้องการเข้าพบกับนายตำรวจระดับสูงท่านหนึ่ง

แน่นอน…ชายหนุ่มรู้จักเป็นอย่างดีและมีแค่เขาที่จะช่วยได้

ในเมื่อโอกาสมาถึงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือข้อแลกเปลี่ยนในครั้งนี้จึงสูงค่ากว่าที่ผ่านๆมา

เขาเดิมพันครั้งนี้กับตัวของหญิงสาวและเธอก็ยอมแลกกับมัน!

แต่ความละโมบของเขาไม่เคยพอ ยิ่งได้ครอบครองไปแล้วเขาก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นเรื่อยๆ

จากหนึ่งเป็นสองจากสองก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้จบ

เขามักจะหาทางเจอกับเธอ หาเหตุผลหยิบยื่นความช่วยเหลือต่างๆเพื่อให้ได้สัมผัสตัวเธอ จนมารู้ตัวอีกทีจากที่เคยคบหาผู้หญิงมากมายเขากลับเหลือแต่อรทัยเพียงคนเดียว

หัวใจของเขากลายเป็นของเธอและสายตาของเขากลับเห็นเพียงแต่เธอคนเดียว

“สวัสดีครับคุณพล” เสียงลุงชาตรีคนดูแลสวนร้องทักขึ้นในทันทีที่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินออกมาจากโรงรถ

“สวัสดีครับลุง”

“งานที่ร้านยุ่งหรือครับไม่ค่อยเห็นกลับบ้านเลย”

“นิดหน่อยหน่ะครับ” พลยิ้มตอบพลางเดินเข้าตัวคฤหาสน์อย่างอารมณ์ดี

แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้มีความสุขกับการกลับบ้านมาพักผ่อน เสียงทุ้มหวานแต่ทรงอำนาจดังขึ้นทันทีที่เท้าของเขาก้าวผ่านหน้าประตู

“งานยุ่งน่าดูนะ”

พลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบหันไปทางต้นเสียง

หญิงวัยกลางคนผิวขาวเนียนเจ้าของดวงตาเรียวยืนกอดอกอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

เมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้พูดชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มพร้อมเดินเข้าไปกอดอย่างเอาอกเอาใจ“คิดถึงจังเลยคุณนายเพลิน”

“ปากดี” หญิงวัยกลางคนกล่าวน้ำเสียงคงเดิม ไม่มีท่าทีคล้อยตามแม้แต่น้อย

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับแม่” 

“กลับมาเมื่อวานว่างไหมไปส่งสนามบินหน่อย” 

“อ้าวเพิ่งกลับมาเอง”

“ไม่ต้องมาอ้าวเดี๋ยวต้องรีบกลับไปอิตาลียังมีงานค้างอยู่”

พลถอนหายใจก่อนเดินกลับไปเอารถอีกครั้งหนึ่งตามคำสั่ง

เมื่อรถยนต์คันใหญ่ขับออกมาได้ไม่นานนักหญิงวัยกลางคนผู้เป็นมารดาจึงกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“เมื่อไรจะแต่งงานสักที” 

“แม่ก็ถามแต่เรื่องเนี้ย”

“ตอนคุณเฉินก็ทำฉันผิดหวังไปทีแล้วนะ”

“ก็รีนาเธอไม่ชอบผู้ชายเตี้ยกว่า”

“งั้นแกก็หาคนเตี้ยกว่าแกสิ...ฉันก็แก่ลงทุกวัน”

“แม่ชอบคนไหนหล่ะชี้ๆเอาเลย” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ

เพลินหัวเราะในลำคอก่อนกล่าว“ทำอะไรอย่าคิดว่าฉันไม่รู้”

“แม่หมายความว่าไงผมไม่เห็นเข้าใจ”ชายหนุ่มยังคงตีหน้าซื่อ

“ฉันเป็นแม่แกมาทั้งชีวิต พยายามยังไงก็เหนือกว่าฉันไม่ได้หรอก”

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนกล่าวอย่างรู้ทัน“พี่เพลงหล่ะสิ”

“ยัยเพลงก็เป็นพี่แกมาทั้งชีวิต พยายามยังไงก็ชนะพี่สาวแกไม่ได้หรอก”

เมื่อได้ยินผู้เป็นมารดาพูดชายหนุ่มก็พอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้ในทันที“แล้วแม่จะเอายังไง น่าจะรู้นะว่าผมไม่เลิก”

“ก็ไม่ได้บอกให้เลิกไม่ได้ฟังหรือไงถามว่าเมื่อไรจะแต่ง”

สิ้นประโยคพลเหยียบเบรคเต็มเท้า จนผู้เป็นแม่แทบจะศีรษะกระแทกกระจกถ้าไม่ได้คาดเข็มขัดไว้

“จะฆ่าฉันหรือไง!”

“….แม่ว่าไงนะ?!”

ธีรพัตน์หยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถประจำทาง สองข้างทางคราคร่ำไปด้วยผู้คนทั้งที่เป็นเวลาค่ำแล้ว

อากาศเริ่มหนาวเย็นลงเมื่อไม่มีแสงของพระอาทิตย์

นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้เจอมารดาเลย ตั้งแต่เล็กคนโตแม่อดทนเลี้ยงดูเขามาสองคนแม่ลูกให้ความรักความอบอุ่นใส่ใจดูแลเขาอย่างเต็มที่

แม่มักบอกเสมอว่า แม้พ่อจะจากไปแล้วแต่ชายหนุ่มเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ ขอให้ภูมิใจในตัวเองอย่าได้อายใครว่าเป็นเด็กกำพร้าเพราะครึ่งหนึ่งของชีวิตพ่อยังคงอยู่ในตัวเขาเสมอ

แม้แม่อาจจะมีผู้ชายคนใหม่เข้ามา แต่เขารู้ดีว่าแม่ไม่อาจจะลืมหรือเลิกรักพ่อของเขาได้เลย เพราะเมื่อไรก็ตามที่อยู่กันสองคนแม่มักจะนำรูปของพ่อที่เก็บไว้ออกมาพร้อมกับเล่าเรื่องราวต่างๆของพ่อให้เขาฟังอยู่เสมอ

พอได้อยู่คนเดียวชายหนุ่มก็ได้แต่นึกถึงเรื่องในวัยเด็ก

ธีรพัตน์ได้ฟังเรื่องราวของพ่อมากมาย ได้เห็นรูปของพ่อเมื่อสมัยยังหนุ่มๆ จนเขาเองรู้สึกรักและผูกพันธ์กับพ่ออย่างเช่นเด็กทั่วๆไปจนไม่รู้สึกเป็นปมด้อยอะไร

แม้ตอนเด็กๆธีรพัตน์มักจะโดนเพื่อนร่วมชั้นล้ออยู่เสมอว่าเป็นเด็กกำพร้า แต่เมื่อใดก็ตามที่ต้องออกไปหน้าชั้นเรียนเพื่อเล่าเรื่องของครอบครัว ชายหนุ่มก็สามารถเล่าเรื่องราวของพ่อได้มากมายจดจำได้ทุกๆรายละเอียด จนแม้แต่คนอื่นๆที่ได้ฟังยังถึงกลับต้องเสียน้ำตาและยิ้มแย้มไปกับเรื่องราวของเขาแม้แต่คุณครูประจำชั้นก็ตาม

แต่ในเวลานี้เมื่อนึกถึงความรักระหว่างพ่อกับแม่หัวใจของชายหนุ่มทั้งเจ็บปวดทั้งสับสน การที่เขาตัดสินใจทิ้งหญิงสาวที่รักไว้คนเดียวใจหนึ่งก็กลัวว่าเธอจะอยู่คนเดียวอย่างไรเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา ทั้งที่หลับที่นอน อาหารการกิน ตลอดจนเสื้อผ้าเครื่องใช้ต่างๆนาๆ เขาก็เป็นคนจัดสรรให้แทบทั้งสิ้น หากอยู่ๆต้องกลับมาทำเองเสียทุกอย่างก็เป็นห่วง แต่ใจหนึ่งก็โกรธแค้นเกินกว่าจะกลับไปหาได้ แม้จะรักมากแต่ในเมื่อเธอมาทำให้แม่บังเกิดเกล้าของเขาต้องเสียน้ำตาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่สามารถเลือกเธอได้อีกต่อไป

อันที่จริงหากพูดถึงพ่อบุญธรรมธีรพัตน์เองแทบไม่ได้รู้สึกชอบหรือผูกพันธ์เลยด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าชายคนนั้นเองก็ทำให้แม่เสียใจมาก แต่ในเมื่อเขาเป็นคนที่แม่รักชายหนุ่มจึงยอมโอนอ่อนผ่อนตามเพื่อให้แม่มีความสุขที่สุด

แต่ในวันนี้เมื่อแม่ต้องทุกข์ใจกับการจากไปของคนที่รัก เขาจะต้องรีบกลับไปอยู่ค่อยปลอบใจท่านแม้ว่าตัวของชายหนุ่มเองจะต้องเป็นคนที่ทุกข์ใจแสนสาหัสมากกว่าก็ตาม

ธีรพัตน์ยื่นแขนออกไปโบกรถประจำทางที่ผ่านเส้นทางบริเวณบ้านของเขา ก่อนก้าวขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงแต่รอยเท้าเป็นความทรงจำว่าเขาเคยอาศัยอยู่ที่นี้

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยออกมาจากแก้วกาแฟใบน้อย ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะไม้เล็กๆพร้อมเก้าอี้เข้าชุดกันภายในร้านกาแฟของสนามบินระหว่างประเทศ

พลนั่งหลุบตาต่ำมองถ้วยกาแฟซึ่งไม่ใช่ของเขา เพื่อหลบสายตาของเพลินมารดาบังเกิดเกล้าของตนเอง

แม้ว่ามารดาของพลจะเป็นน้องสาวประธานใหญ่ของบริษัทปิยะวัฒน์ แต่ครอบครัวของเขาไม่ได้มีลูกน้องมากมายล้อมหน้าล้อมหลังเฉกเช่นครอบครัวของลุง

เขาจึงไม่ใคร่ต้องระวังพฤติกรรมต่างๆมากนัก เพราะไม่มีใครมาตามติดรับรู้วิถีชีวิตประจำวัน และเขาเองก็เป็นลูกคนเล็กไม่ใช่พี่สาวซึ่งเป็นผู้สืบทอดกิจการโดยตรง วันๆจึงไม่ค่อยจะมีใครมาจับตาดูหรือสนใจอะไรเขามากมาย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจึงมีความสัมพันธ์ต่างๆกับอรทัยแบบไม่ได้แอบซ่อนจนเกินไป จะระวังก็แค่จากคนของชารีนาเท่านั้น….เพราะอย่างไรเสียเขาก็ไม่อยากโดยมาเฟียสาวฆ่าทิ้งข้อหาล้วงละเมินเลขาคนสนิทของเธอ และระวังไม่ให้มารดารู้เพราะคาดคิดไปเองว่า ถ้าแม่ของเขารู้ว่าเขามาคบหากับคนระดับเลขา แถมเป็นเลขาของคนที่เคยหมายตาอยากได้เป็นสะใภ้ด้วยแล้ว คงต้องมาโมโหเขาเป็นแน่

แต่กลับกลายเป็นว่าเขาลืมระวังพี่สาวของตนเองเสียได้!

“ยัยเพลงบอกว่าแกกำลังคบกับคุณอรทัย เลขาของคุณเฉิน”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับแม่อย่าไปสนใจ…..”

ปัง!

เสียงฝ่ามือเรียวตบโต๊ะอย่างไม่พอใจ ส่งผลให้ทั้งพลและคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆสะดุ้งไปตามๆกัน

“แกอย่ามาพูดว่าไม่สนใจ ฉันให้เวลาแกว่าเมื่อไรแกจะบอก แต่แกก็ไม่ยอมบอกเสียที”

“แม่ไม่โกรธที่ผมคบกับเลขาคุณรีนาหรอ”

“เรื่องของคุณเฉินหน่ะแรกๆก็ผิดหวังอยู่หรอก แต่มันก็ผ่านมานานแล้วฉันเลยเฉยๆ พอมารู้อีกทีแกก็คบคุณอรทัยซะแล้ว”

“โถ่แม่ผมก็คบผู้หญิงมาตั้งเยอะไม่เห็นแม่จะมาคาดคั้นอะไรเลย พี่เพลงไปบอกอะไรแม่เนี้ย”

“แกคบกับเธอมานานหรือยัง” สายตาเรียวคาดคั้นเอาคำตอบมากกว่าที่จะตอบคำถาม

“ก็ไม่เชิงคบหรอกแต่ถ้าจะถามว่านานหรือยังก็หลายปีอยู่”

มือเรียวจากที่เคยตบโต๊ะเอื้อมข้ามแก้วกาแฟมาตบศีรษะลูกชายฝั่งตรงข้ามทันที

ป๊าบ!

“โอ้ยแม่!”

“แกนะแกหัดเปิดหูเปิดตาซะบ้าง มีไหวพริบให้เหมือนพี่แกหน่อย”

“ผมไม่เลิกกับคุณอรหรอกนะแม่” พลรีบเถียงขึ้นทันควันพร้อมๆกับที่มือเรียวเอื้อมมาฟาดลงกับศีรษะของเขาอีกรอบ

นี่เขาเกิดมาในครอบครัวที่ผู้หญิงเป็นใหญ่มาตั้งแต่เด็กหรือยังไง ทั้งแม่ทั้งพี่ตีเขาอย่างกับเป็นลูกเลี้ยง ชายหนุ่มได้แต่แอบคิดในใจก่อนลูบศีรษะบริเวณที่โดนตบ

“อายุก็ไม่น้อยแล้วยังไม่รู้จักคิด ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ให้เลิกแต่ถามว่าจะแต่งเมื่อไรแกก็ไม่ตอบซักที”

“คบยังไม่เชิงจะคบกันเลยแล้วจะไปแต่งได้ยังไง” 

“คบมาตั้งหลายปีแต่ยังไม่ไปไหนเลยเนี้ยนะเ สียชาติเกิดที่เป็นผู้ชายจริงๆ เป็นฉันนะป่านนี้ลูกสองแล้ว”เพลินกอดอกมองลูกชายพยายามทำสายตาดูถูกอย่างที่สุด

“แม่เป็นอะไรขึ้นมาเนี้ย ทำไมอยากให้ผมแต่งงานกับคุณอร”

“แกสิไม่ได้รู้อะไรของดีอยู่ในมือไม่รีบจับให้มั่น”

พลเลิกคิ้วอย่างงุนงงก่อนเอ่ยถาม “แม่หมายความว่าไง”

“แกไม่รู้หรือไงช่วงปีสองปีมานี้ในวงธุรกิจใต้ดินมีแต่คนมาทาบทามตัวอรทัยกันให้จ้าละหวั่น”

ดวงตาตี่ๆของพลเบิกกว้างขึ้นในทันที “ห๊ะ…”

“ตอนนี้คุณอรถือเป็นเลขาที่ค่าตัวแพงที่สุด เพราะความสามารถในการซับพอร์ทผู้บริหารหญิงหน้าใหม่แบบชารีนาให้ก้าวกระโดดในวงการ”

“ผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง”

“มีนักธุรกิจใต้ดินหน้าใหม่หลายคนมาทาบทามกับยัยเพลง ให้ไปคุยกับคุณเฉิน พี่สาวแกเลยรีบส่งคนตามสืบคุณอร เหอะ!ตามไปตามมาจบที่คอนโดแก จุดใต้ตำตอชัดๆ”

พลได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้มารดาเป็นคำตอบ

“เอาเถอะเดี๋ยวฉันต้องรีบขึ้นเครื่อง แต่บอกไว้ก่อนนะกลับมาคราวหน้าเอาให้อยู่หมัด ถ้าจับคุณอรไม่อยู่แกโดนไล่ออกจากบ้านแน่”ผู้เป็นมารดากล่าวก่อนเตรียมลุกจากโต๊ะ

“คร๊าบบบคุณนาย ถ้าผมไม่ถูกคุณรีนาฆ่าตายก่อนนะครับ”พลกล่าวก่อนลุกเดินตามมารดาอย่างเหนื่อยล้า

ไหนคุณอรจะยอมเล่นด้วยไหมไหนคุณรีนาจะฆ่าเขาถ่วงน้ำหรือเปล่า

….แค่คิดก็ปวดหัวจะแตกเสียแล้ว

ธีรพัตน์หยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตน มีบางอย่างทำให้ชายหนุ่มต้องแปลกใจ รถลิมูซีนสุดหรูคันหนึ่งจอดนิ่งสนิทอยู่ที่หน้าบ้านของเขา ด้านหน้าและด้านหลังมีรถยนต์สี่ประตูสีดำจอดกันไว้ดูแล้วเหมือนรถคุ้มกันอย่างไรอย่างนั้น

ธีรพัตน์ยืนตั้งสติอยู่เล็กน้อยก่อนค่อยๆก้าวผ่านรถเหล่านั้นเข้าไปข้างในบ้านของตน แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เปิดประตูเข้าไป ประตูบานนั้นกลับเปิดออกต้อนรับเขาในทันที

ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขาแต่รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาคล้ายชาวต่างชาติเป็นผู้เปิดประตูให้กับธีรพัตน์ ก่อนชายคนดังกล่าวจะโค้งตัวคล้ายๆกับการทำความเคารพให้กับเขาและผายมือเพื่อให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน

มารดาของธีรพัตน์นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างๆกันมีชายชาวต่างชาติวัยห้าสิบปลายๆ ทั้งสองมองมาทาง เขาส่วนโซฟาตัวเดี่ยวอีกตัวมีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอยู่......เด็กสาว! เด็กสาวที่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะมานั่งอยู่ตรงนี้....รินธารา คุณหนูของชารีนา เฉิน!!!

แม้ภาพตรงหน้านั้นจะชัดเจน และบางคนก็เป็นบุคลที่เขารู้จักเป็นอย่างดีแต่มันกลับไม่ทำให้ความสงสัยและอะไรต่างๆในหัวของเขาจัดเรียงเข้าที่เข้าทางได้เลย

…ชายหนุ่มยังคงไม่เข้าใจอะไรเลยอยู่ดี

เมื่อธีรพัตน์เดินเข้ามาข้างใน รินธาราลุกขึ้นโค้งให้เขาเล็กน้อยชายหนุ่มจึงรีบโค้งตอบทันที  ตอนนี้เขาทั้งตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน.....นี่มันเรื่องอะไรกันหล่ะทีนี้

“อ้าวหนูชารีนาไม่ได้มาด้วยหรอลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม เมื่อมองไม่เห็นหญิงสาวที่ตนเองคาดหวังว่าจะมาด้วยกัน

“แม่...นี้มันเกิดอะไรขึ้นหรอ....แล้วพวกเขาเป็นใคร...เอ่อ ผมไม่ได้หมายถึงคุณนะครับคุณรินธารา”ชายหนุ่มเอยถามมารดา ก่อนรีบหันไม่พูดกับเจ้านายของคนรัก.....คนรักที่เขาทั้งรักและแค้น

“ไหว้พ่อซิลูก”มารดาของธีรพัตน์กล่าวก่อนลุกขึ้นมาดันหลังลูกชายไปทางชายชาวต่างชาติที่นั่งอยู่บนโซฟา

“แม่ว่าอะไรนะครับ!”ธีรพัตน์ร้องถามอย่างตกใจ

“ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นพ่อของลูกนะ เป็น....พ่อแท้ๆของธียังไงล่ะ”ชายหนุ่มหันไปมองชายตรงหน้า ถามว่าตกใจหรือ...มันก็ใช่ แต่ถามว่าดีใจไหม....มันใช่ยิ่งกว่า

…สำหรับผู้ชายที่ทั้งชีวิตไม่เคยมีพ่อ หรือแม้แต่จะเคยเห็นหน้าพ่อก็ยังไม่มีโอกาส...

 

“แม่เข้าใจผิดไปเองลูก พอแม่รู้ว่าเครื่องบินที่พ่อขึ้นมันตกแม่ก็คิดว่าพ่อตายแล้ว” ผู้เป็นแม่พูด ขณะที่เดินไปลูบใบหน้าลูกชายเบาๆ

 

“ลูกรู้ไหมว่าพ่อตามหาแม่กับลูกมาตลอด”พ่อของธีรพัตน์กล่าวขณะที่ลุกขึ้นเดินมาหาลูก

“พ่อ”ชายหนุ่มพูดก่อนเดินช้าๆไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผู้เป็นพ่อ

“พ่อไงลูก”สองพ่อลูกโอบกอดกันและกันไว้เหมือนกับว่าเป็นสิ่งที่ทั้งสองต้องการมาชั่วชีวิต แต่ท่ามกลางช่วงเวลาที่ซาบซึ้งเหล่านั้น ก็เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสติของทุกๆคน

“ช่างเป็นภาพที่ซาบซึ้งมากมายเลย แต่ขอประทานโทษเถอะนะคะที่ขัดจังหวะ ฉันมีเรื่องอยากถามหน่อยค่ะ ไม่ทราบว่า ทำไมคุณเฉินไม่มาด้วยหล่ะคะ” ริคาโกะเอยถาม แต่เหมือนจะเป็นคำถามเรียกสติของทุกๆคน มากกว่าที่จะเป็นคำถามที่ตัวเธอเองจะอยากรู้

“ผมกับเขา ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก อย่าพูดถึงเขาอีกเลยครับ”ชายหนุ่มพูดเสียงเครียด

“ลูกทะเลาะกันหรือ มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรอ”ผู้เป็นแม่เอยถามลูกชายของตน

“แม่ยังต้องถามผมอีกหรอ ว่าเรื่องอะไร”ชายหนุ่มหันไปพูดกับมารดา

“ลูกหมายความว่าไง แม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”ผู้เป็นแม่พูด คิ้วเรียวเริ่มขยับเข้ามาชิดติดกัน

“ก็เขาเป็นคนฆ่า..เออ...พ่อเลี้ยงผมไม่ใช่หรอ”ชายหนุ่มพูด เสียงแผ่วลงช่วงปลายประโยค

ผู้เป็นแม่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนหันไปมองหน้าสามีของตน “แม่ว่าลูกต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่นอน”

ชารีนานอนพลิกตัวอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องนอนเพียงลำพัง ทำไมมันถึงกลายเป็นเรื่องน่าแปลกเหลือเกินที่เธอไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้

แต่ไหนแต่ไรมาหลังจากที่บิดาเสียชีวิต เธอก็แทบจะไม่ก้าวเข้าไปเหยียบบ้านของพ่อกับแม่อีกแม้เดิมทีเธอเคยพยายามที่จะอาศัยบ้านที่เธอเติมโตมาตั้งแต่เล็ก แต่สุดท้ายเมื่อภาพความทรงจำของพ่อและแม่ถ่าโถมเข้าใส่อยู่ตลอดหญิงสาวจึงตัดสินใจปล่อยให้พ่อบ้านและสาวใช้ได้อาศัยอยู่กัน โดยที่เธอตัดใจออกมาอาศัยอยู่ที่คอนโดตามลำพัง

แต่มาในวันนี้เมื่อเธอพยายามที่จะข่มตานอนภาพของธีรพัตน์กลับเข้ามาหมุนวนไม่ยอมหยุดเธอไม่อยากที่จะต้องเริ่มหาที่อยู่ใหม่เพื่อหนีความทรงจำอีกแล้ว

ชั่วอึดใจชารีนาลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหยิบกุญแจรถยนต์ออกจากห้องไปทันที

ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของบ่อนกล้วยไม้ป่า อรทัยยังคงนั่งทำงานอยู่แม้จะเป็นเวลาค่ำแล้วก็ตามแต่ในวันนี้กลับมีบางอย่างที่ผิดปกติไป

เสียงประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆก่อนร่างสูงเพลียวของชารีนาจะก้าวเข้ามา“อ้าวคุณอรยังไม่กลับอีกหรือคะ”

“เหลือเอกสารอีกเล็กน้อยค่ะท่าน”แม้จะแปลกใจที่เจ้านายสาวกลับเข้ามาที่ในทำงานอีกครั้งแต่เลขาสาวก็เลือกที่จะไม่กล่าวถามสิ่งใด

ชารีนาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของตน“ถ้ามีอะไรที่ฉันต้องเซนต์ก็เอามาได้เลยนะคะ”

อรทัยเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร มองเจ้านายสาวของตนอยู่ชั่วครู่ก่อนตอบรับ “รับทราบค่ะท่าน”

แม้จะรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิมแต่เธอก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถามและปล่อยให้ความเงียบเช้าครอบคลุมห้องทำงานอีกครั้งพร้อมกับเริ่มต้นทำงานของตนเองต่อไป

ด้วยเวลาไม่นานนักเลขาสาวก็ลุกขึ้นหยิบแฟ้มต่างๆขึ้นมาในอ้อมแขน ก่อนเดินตรงมาที่โต๊ะของเจ้านายสาว

“ขอประทานโทษนะคะ”เลขาสาวกล่าวสั้นๆก่อนเริ่มทยอยวางแฟ้มลงบนโต๊ะ

“แฟ้มนี้เป็นบัญชี รายรับรายจ่ายช่วงที่ท่านไม่อยู่ ส่วนนี่เป็นรายชื่อสมาชิกที่เพิ่งเข้ามาใหม่ และนี้เป็นแฟ้มเอกสารคำสั่งที่ท่านต้องเซ็นต์รับทราบค่ะ”อรทัยกล่าวขณะที่จัดเรียงเอกสารต่างๆวางลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านายสาว

“ที่ผ่านมา คุณอรคงลำบากมากเลยใช่ไหม”ชารีนาเอ่ยถามเลขาสาว น้ำเสียงฟังดูอ่อนแรงและเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย

“ไม่หรอกค่ะ ขอแค่เป็นงานที่ทำให้ท่าน ดิฉันไม่เคยเหนื่อยไม่เคยรู้สึกว่าลำบาก”เลขาอรกล่าวเสียงเรียบถึงแม้ว่าน้ำเสียงเธอจะฟังดูไม่ได้เจือแววอารมณ์ใดๆ แต่สายตาที่สั่นไหวนั้นมันก็แฝงไว้ด้วยล่องรอยความรู้สึกอันเต็มเปี่ยม

.....ท่านเป็นอีกหนึ่งคนที่ดิฉันจะรักและภักดีไปตลอดชีวิต…..

“ต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกแล้วหล่ะฉัน...จะไม่ให้คุณต้องลำบากทำงานของฉันหรอก”ชารีนากล่าวทำไมนะ ทั้งที่ตั้งใจจะไม่ร้องไห้ แต่ดูเหมือนจะยิ่งควบคุมน้ำตาไว้ไม่ไหว

หญิงสาวกล่าวจบก็หมุนเก้าอี้ทำงานหันหลังให้เลขาส่วนตัวของตน ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะควบคุมไม่ให้มันสั่นไหวไปกันแรงอารมณ์ “ขอบคุณนะ ที่ทำเพื่อฉัน”

“ยินดีเสมอค่ะ... ขอตัวก่อนนะคะท่าน”เลขาสาวพูดก่อนถอยหลังออกไปจากห้องพร้อมกับดึงประตูปิดลงด้วยเสียงอันแผ่วเบา

…มีอะไรบ้างนะที่เธอจะทำเพื่อเจ้านายสาวคนนี้ได้…อรทัยได้แต่ยืนนิ่งคิดเงียบๆอยู่หน้าประตูห้อง แม้เธอจะกล่าวขอตัวแต่เธอก็ทำใจกลับบ้านไปไม่ได้

ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาเธอไม่เคยเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยแบบนี้ของเจ้านายสาวมาก่อนเลย นอกเสียจากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับธีรพัตน์

…หรือว่าเจ้านายของเธอจะมีปัญหากับคุณธี….

แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงเธอจะทำอะไรได้ ตัวเธอเองแทบไม่ได้สนิทสนมอะไรกับผู้ชายคนนั้นเลยสักนิดแต่…

คุณพล!

อยู่ๆชื่อของพลก็เข้ามาอยู่ในความนึกคิดของหญิงสาว ใช่แล้ว.. แม้เธอจะไม่ได้รู้จักกับธีรพัตน์มากมายนักแต่เธอรู้จักกับคนที่น่าจะพอช่วยเรื่องนี้ได้

อรทัยเงยหน้าขึ้นก่อนรีบหมุนตัวเพื่อที่จะรีบเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มที่เธอเพิ่งนึกถึง

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าไปไหนร่างบางชนเข้ากับใครบางคนที่แทบจะมายืนติดอยู่ข้างหลังของเธอ ส่งผลให้อรทัยเซถอยหลังไปจนเกือบที่จะล้มลงโชคดีที่มีมือใหญ่มาความต้นแขนของเธอไว้ได้ทัน

อรทัยเงยหน้าขึ้นมองก่อนดวงตากลมโตของเธอจะเบิกกว่าขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว

“คุณพล!”

ชารีนายังคงนั่งหันหลังให้ประตูเธอแทบไม่มีกระจิตกระใจจะหันไปทางไหนเพราะแค่พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาเมื่ออยู่ต่อหน้าเลขาอรก็ยากเย็นมากแล้ว

ร่างบางที่เชื่อมั่นเสมอว่าตนเองเข้มแข็งและแข็งแกร่ง บัดนี้มันกลับสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เลขาสาวของเธอเดินออกไปได้สักพักแล้วชารีนาจึงค่อยปล่อยดวงตาที่เอ่อไปด้วยหยาดน้ำใสๆหันมองไปทางประตูที่เพิ่งปิดลง แต่แล้วน้ำตาที่ทำท่าว่าจะไหล ก็จำต้องหยาดหยดลงมาเมื่อหญิงสาวเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ขอบคุณค่ะ คุณอร ขอบคุณจริงๆ” ชารีนาพูดกับตนเองแผ่วเบาก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อรทัยวางไว้ขึ้นมาซับหยดน้ำใสๆที่เริ่มพากันหลั่งไหลออมมาจากดวงตาของเธอ

Create Date : 25 สิงหาคม 2559 Last Update : 4 พฤศจิกายน 2559 20:37:50 น. Counter : 242 Pageviews.		1 comments
Share Tweet