ทำไมต้องเป็นพี่

เพราะแม่ต้องไปหาหมอ และพ่อต้องไปหาพยาบาล
ทำให้ไม่มีเวลา สั่งสอน อบรม ตักเตือน ลูกชายกำลังโต (คุ้นๆมั๊ย)
ภาระความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้ จึงต้องตกเป็นของพี่สาวคนเล็ก
(ทำไมต้องเป็นพี่สาว...คนเล็ก ไว้จะกล่าวถึงในตอนต่อไป)
จุดเริ่มต้นของภาระ’s story นี้ เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่สิบปีก่อน

ก็แค่สิบ ยี่สิบ ไม่กี่สิบ เท่านั้น
อย่าคิดไปไกลกว่านี้ เดี๋ยวขากลับมันจะเหนื่อย
ก่อนที่แม่จะเบ่งลูกคนแรกออกมา
สาเหตุที่ต้องใช้เวลานานกว่าเก้าเดือน
เพราะว่าภายในโพรงกลมๆเบี้ยวๆ ที่ใครๆต่างเรียกกันว่าท้องโย้นั่นแหละ

จะมีใครเข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริงภายในนั้น บ้างว่า
กว่าจะตกลงกันได้ ว่าใครจะเกิดก่อน เกิดหลัง
จะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายดี
หรือว่า ออกมาก่อนดูลาดเลา ดูเทรนด์ก่อน
ซัก 8-9 ปี แล้วค่อยเลือกว่าจะเอาเพศไหนดี ถ้าจะรุ่ง
แล้วตอนออกมาดูโลกมนุษย์เนี่ย จะเอาอะไรแหย่ออกมาก่อนดีน๊า
เอานิ้วชี้ เหมือนพวกโจรสลัดเค้าทำกันเวลาวัดทิศทางลม
เดี๋ยวหมอ ตกใจคิดว่าออกอาการ ชี้นิ้วสั่ง “หยุดนะ”
พาลจะหยุดทำคลอด กระทันหัน
จะกลายเป็นขอมดำดิน โผล่มาได้แค่ครึ่งตัว แล้วคาอยู่อย่างนั้นซะเปล่าๆ
ไอ้ครั้นจะตะโกนว่า กลับมาก๊อน อย่าทำอย่างนี้
ก็เกรงว่าจะไม่มีใครเข้าใจภาษาเทพฯอย่างเรา
คลื่นความถี่มันคนละชั้น
ทำให้โสตประสาทหูของพวกมนุษย์ผู้ใหญ่ ทั้งหลาย
ฟังภาษาชั้นสูงของเราไม่ได้
จะได้ยินแค่เสียง แง๊ เง๊ เท่านั้น
ไม่รู้เป็นไรกันนักกันหนา
ทำให้การสื่อสารเป็นไปได้ยากเย็นซะเหลือเกิน
กว่าที่จะสั่งสอนให้พวกมนุษย์ตัวโตๆเนี่ยะ ให้
เข้าใจความรู้สึก นึกคิดของเราได้
ต้องใช้เวลาหลาย ต่อหลายปีเขียว
กลับมาใหม่ ชอบออกนอกเรื่องซะเรื่อย
ถึงตอนไหนแล้ว อ้อ
การตัดสินใจของเราว่าจะเอาอะไรโผลออกมาก่อนดี
นิ้วชี้ไม่ดี ดูวางอำนาจเกินไป
นิ้วโป้ง ก็เราไม่ได้โกรธกันมาแต่ชาติปางก่อนนี่นา
ไม่ต้องตอกย้ำหมอเค้าหรอก
รึว่าจะเอานิ้วก้อย ...จับมาเกี่ยวกันไว้
ไม่ดี ไม่ดี ศักดิ๋ศรีอย่างเราไม่มีทางง้อใครก่อนหรอก ไม่ได้เด็ดขาด
ถ้าเราเอานิ้วนางออกมาวัดทิศทางลมในห้องคลอดล่ะ
อ้าว นิ้วก้อย กะนิ้วกลางไม่ยอมกันซะแล้ว
กั๊กกันอยู่อย่างนั้นแหละ
ประมาณว่า น้องนางไปไหน พี่กลางพาไป ให้น้องก้อยห้อยท้าย
แล้วจะเอาไงดีล่ะ
เหลือนิ้วกลางนิ้วเดียว ที่เป็นเอกเทศ ไม่มีใครร้องตาม
เมื่อคิดได้ดังนั้น
ก็ลองเอานิ้วกลางออกมาทักทายหมอทำคลอด
...เท่านั้นแหละ ครับพี่น้อง
ที่กลางกระหม่อม อันกลมเกลี้ยงด้านหลัง
มีร่องรอยเหมือนใครเอานิ้วอันแข็งแรง มาดีดมะกอก
ป๊อกเข้าให้
ทิ้งไว้แค่ความทรงจำ เป็นจ้ำๆ จวบจนทุกวันนี้ ...ไม่มีจางหาย
อย่าให้รู้นะ ว่าใครทำ

ย้อนกลับไปใหม่

ก่อนที่จะเอานิ้วโผล่ออกมาน่ะ คือ
ได้มีการเปิดประชุม จุติวิสามัญ
ว่าด้วยเรื่องใครจะไปเกิด เปิดทางให้พี่น้อง
โดยองค์ประชุม ทั้ง3 ต่างแย่งกัน(เกิดที่หลัง) ไม่มีใครยอมใคร งานนี้สู้ตาย
ในขณะที่การประชุมกำลังดำเนินไปอย่างเคร่งเครียดนั้น
นางฟ้าที่เป็น 1ในองค์ประชุมนั้น ดันนั่งสับปะหงก
ไม่ทันระวังตัว
ไวเท่าความคิด
4เท้า(มัน)ก้าวเข้ามา ตามประสาเลือดสุพรรณ
ด้วยสัญชาติญาญ การเอาตัวรอด
ฉับพลัน นางฟ้าค่อยๆสบัดผมไปมา
เหมือนโฆษณายาสระผมยังไง หยั่งงั้นเลย
พอเงยหน้าขึ้นมาได้ 95 องศา เท่านั้นเลย เท่านั้นจริงๆ
มันลอยอยู่ตรงลูกกะตา เต็มสตรีม
ไม่ต้องเล็งก็เห็นเส้นฝ่าเท้าชัดเจน ลอยเด่น เน้นๆ ชัดๆ
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับ อารมณ์ชั่ววูบ
ในการตัดสินใจเรื่องโป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อย นั่นเอง
กว่านางฟ้าน้อยๆ จะรู้สึกตัวก็ล่วงเลยผ่านไปอีก 4 ปีต่อมา
เพราะองค์ประชุมที่กำลังโต้เถียงกันในอดีต
ต่างคลานตามกันออกมา
ระยะห่างกัน 2ปี
แล้วก็อีก 2 ปี
จึงไม่เป็นที่สงสัยอีกต่อไปว่า ทำไมถึงเกิดก่อน
นั่นคือที่มา ของ ช่วงชุลมุน
ถ้าตอนนั้น...ไม่นั่งหลับ ก็คงไม่ถูกถึบ...
ก็ไม่ต้องเกิดก่อน
ก็คงไม่ถูกตราหน้า ว่า...ไอ้แก่
ก็คงไม่แค้นใจ...จนถึงทุกวันนี้

นี่เป็นแค่สาเหตุที่ว่า ทำไมต้องเป็นคนดูแลน้องๆ
แทนพ่อและแม่ซื่งติดภาระกิจ ณ.โรงพยาบาล
แต่ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนอนิจจัง
มีเหตุ ย่อมต้องมีผล
มีถูก ย่อมมีผิด
มีก๋วยเตี๋ยว ย่อมต้องมีตะเกียบ
คู่กันฉันใด

ถ้าน้องๆดูแลตัวเองได้ฉันใด
พี่ก็ไม่ต้องไปดูแล....(ให้)มัน(เหนื่อย) ฉันนั้น
555

นี่เป็นการเกริ่นเริ่มต้น
ของที่มา
ของชื่อเรื่อง
ของฉัน
เท่านั้นเอง
ส่วนบทนำ
เนื้อหาสาระ ไม่สาระ
โปรดติดตามตอนต่อไป
Please ได้โปรด




.....ธนิสร-on the ways.....

Create Date : 07 พฤษภาคม 2551		0 comments
Last Update : 8 พฤษภาคม 2551 16:30:25 น.
Counter : 1165 Pageviews.
Share Tweet