ส่วนนี้เป็นส่วนที่ดิฉันตั้งใจจะเขียนถึงลูก ๆ และให้ลูก ๆ อ่านโดยเฉพาะ  เพราะงั้นมันจะออกเวิ่นเว้อ ยืดยาว และออกแนวเทศนาเป็นบางเวลาค่ะ  หัวข้อเรื่องครอบครัวและลูก ๆ ค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวนิดนึงนะคะ  แต่ก็แชร์ได้ไม่มีความลับ แค่บอกไว้ล่วงหน้าก่อนว่าเป็นอย่างไร จะได้ไม่คาดหวังอะไรที่เป็นสาระนัก

ลูกรักของหม่ามี้

       หม่ามี้ตั้งใจไว้นานแล้วว่าจะเขียนบันทึกถึงลูก ๆ และก็แน่นอนว่าเขียนแล้วก็อยากให้ลูกอ่าน  ถ้าหม่ามี้ส่งเป็นเมล์ไป ลูกก็จะถูกกดดันว่าต้องอ่าน หม่ามี้ก็จะคาดหวังว่าลูกอ่านแล้วก็ควรจะตอบป็นอะไรกลับมาบ้าง   ลงท้ายแล้ว เราจะอึดอัดคับแน่นในอกไปด้วยความคาดหวัง ซึ่งก็ผิดวัตถุประสงค์ของแม่ที่อยากให้ลูกอ่านเรื่องที่แม่เขียนถึงลูกอย่างโปร่งใจ สบายใจที่สุด      

      ลูกเห็นบันทึกที่แม่เขียนถึงลูกเป็นของตายได้เลย   แม่จะไม่ใส่รหัส ไม่อะไรใด ๆ ทั้งสิ้น เพื่อไม่ให้เราถูกกดดันซึ่งกันและกันว่า "แม่เขียน ลูกต้องอ่าน" หรือ "ลูกอ่านแล้ว ลูกต้องฟีดแบคอะไรกลับมาบ้าง"

      สิ่งที่แม่จะทำ ก็แค่จะบอกลูกและชี้พิกัดเท่านั้นว่าสิ่งที่แม่เขียนถึงลูกอยู่ตรงไหน   ลูกอ่านแล้วจะรู้สึกอย่างไร ชอบใจหรือไม่ชอบใจ เข้าใจหรือสับสน  ลูกอยากบอกแม่ก็ได้  ไม่บอกก็ไม่เป็นไร หรืออยากคอมเมนต์ในฐานะ "ผู้ไม่เปิดเผยนาม" แม่ก็ไม่ว่าอีก  เอาที่ลูกโปร่งใจก็แล้วกัน

      การเขียนในบล็อคก็มีข้อดีอย่างตรงที่ว่า หม่ามี้สามารถเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาจากส่วนไหนของโลก เวลาไหนก็ได้ที่สะดวก และบันทึกตรงนั้นเลย ทำให้ได้อารมณ์สดมากเวลาเขียน

      เอาละอารัมภบทมาเสียยืดยาว  พรุ่งนี้ หม่ามี้จะเริ่มเขียนตอนแรก ๆ แล้วนะจ๊ะ  

      โปรดติดตาม (ทำเสียงต่ำ ๆ)