สยาม รถไฟใต้ดิน หอพัก oral กลับบ้าน

วันที่ 22 เวลา 16.00 ข้าน้อยกำลังนอนเซาอยู่บนเตียง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงกรอกมาตามสาย "ว่างหรือปล่าว มาเดินสยามกับเราหน่อยดิ" เฮ้ออ ป่านนี้เนี่ยนะให้ออกจากศาลายา ดินแดนอันศิวิไลซ์ของข้าน้อย ให้ออกไปสยามป่านนี้ก็นู้นเลย 18.00 คงจะถึง (ก็เปิดเทอมแล้วนี่ รถติดน่าดู) ว่าแล้วก็จัดกระเป๋าไปนอนกับเพื่อนอีกคนด้วยเลย เดินออกมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย ก็พบว่าข้าน้อยลืมสมบัติล้ำค่าที่สุด นั่นก็คือกระเป๋าตังค์ ต้องนั่งซ้อนพี่วิน(มอไซด์)กลับไปเอากระเป๋าตังค์ กว่าจะถึงสยามก็ 18.30 แล้วคร้าบบบ เพื่อนก็ดีมาก ๆ ไม่บ่นสักคำแถมอยากกินไรก็ไปกินด้วยอีก แล้วยังเลือกนาฬิกาให้ข้าน้อยด้วย มีคนชมว่าสวยด้วยนะเว้ยเพื่อนรัก


หลังจากเดิน shopping กันจนหมดไปหลายพัน ก็แยกย้ายกันกลับหอ ส่วนผมไปค้างบ้านเพื่อน ก็เลยโทรไปหาเพื่อนคนนั้น ปรากฎว่าเพื่อนแกไปดู"ฟ้าจรดทราย"ซะนั่น ผมต้องนั่งรถไฟฟ้าไปขึ้นรถไฟใต้ดิน รถไฟใต้ดินข้าน้อยไม่ได้ขึ้นมา 1 ปีกว่า ๆ หลังจากงานสัปดาห์หนังสือปีที่แล้ว ด้วยความงงว่าเพื่อนบอกให้ขึ้นรถไปไหน ระหว่าง "ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตต์" กับ "ศูนย์วัฒนธรรมแห่งชาติ" ด้วยความเกรงใจเพื่อน ไม่กล้าโทรไป จึงซื้อตั๋วไปศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตต์ แต่กลับสังหรณ์ว่ามันไม่มีวัฒนธรรมจึงเดินขึ้นไปหยอดเหรียญคืนลงตู้แล้วไปซื้อใหม่ พี่คนขายตั๋วเขาก็จำได้แถมบอกว่า "วันหลังตะโกนเรียกพี่ก็ได้ เอามาคืนแล้วก็เปลี่ยนใหม่" โห! พี่ใจดีจัง แถมหน้าตาดีอีก (ผู้หญิงนะครับพี่น้อง) ผมแนะนำคนที่ยังไม่มีแฟนเชิญจีบได้นะครับ ที่สถานนีรถไฟฟ้าใต้ดินสุขุมวิท (ไม่แน่ใจหรือปล่าวแต่ลงจากรถไฟฟ้าที่อโศกก็เดินมาทางซ้ายอะครับ)

วันที่ 23 เวลา 11.00
ข้าน้อยเดินทางไปถึงหอพักเพื่อจะทำเรื่องอยู่หอต่อเทอมหน้า ปรากฎว่าคนเยอะมาก ๆ ข้าน้อยเลยตัดใจกลับไปนอนเล่นที่ห้องแล้วหาหอใหม่ที่จะอยู่ (คนดี ๆ ไม่มีที่อยู่) แล้วก็นอน (ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้มีสอบ) สบายจริง ๆ เลยเนอะชีวิตข้าน้อย

วันที่ 24 เวลา 9.10
ข้าน้อยเป็นคนแรกที่ต้องสอบ oral (ไม่ใช่อย่างว่านะครับ เป็นการสอบปากเปล่า) ใครเคยสอบจะรู้ว่าโหดมาก ๆ เมื่อออกมาเพื่อนบ่นกันใหญ่เลยว่าเข้าไปนาน ก็แค่ 45 นาทีเอง ข้าน้อยก็บอกว่า ขำ ขำ ตอบอะไรไม่ได้เลย เพื่อนคนอื่นที่เข้าไปหลังข้าน้อยใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 50 นาที เอิ้ก ๆๆ สงสัยอาจารย์ไม่ชอบขี้หน้าข้าน้อยมากนัก เลยให้ออกเร็ว เยเย้ ดีใจจัง (เพื่อนข้าน้อยร้องไห้ด้วยนะ) ข้าน้อยเห็นเพื่อนหลายคนตอบกันไม่ได้เหมือนกัน รู้สึกดี แต่ก็เศร้ากลัวไม่ผ่าน เลยกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทันที (จริง ๆ ก็อกหักมาด้วย กลับไปซับน้ำตาที่บ้าน)


วันที่ 25 เวลา 8.30
ข้าน้อยอยู่หน้าบ้านพร้อมความแปลกใจของคนที่บ้านทุกคน เซอร์ไพรซ์กันมาก ๆ เพราะไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า ตอนนี้ข้าน้อยก็นอนเล่นอยู่บ้านแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงข้าน้อยนะขอรับ ไปทำรายงานส่งต่อ คนมีกรรมก็เงี้ยอะครับ

Create Date : 25 พฤษภาคม 2550		3 comments
Last Update : 25 พฤษภาคม 2550 21:34:51 น.
Counter : 1286 Pageviews.
Share Tweet